نماز ایرانیان، نماز و ناماسته ( namaste) هندیان و صلاة عرب

واژه «صلاة» در عربی، به معنی «فراخواندن» است. با این حال واژهٔ «نماز» واژه‌ای فارسی است که در ایران، افغانستان، بنگلادش، هند، پاکستان و ترکیه برای واژهٔ «صلاة» عربی به‌کار برده می‌شود. این واژه همچنین در زبان بنگالی، آلبانیایی، بوسنیایی و مقدونیایی، برابر صلاة به کار می‌رود.

واژه نماز به معنای خم‌شدن و سرفرودآوری برای ستایش و احترام است. فرهنگ فارسی معین ریشهٔ این واژه را از پارسی پهلوی می‌داند. هرچند در برخی منابع ریشهٔ واژهٔ نماز از واژهٔ «ناماسته» در زبان سانسکریت آریاییان دانسته شده‌است. ضمناً در مورد طرز استفاده از این واژه، چندین روش وجود دارد: نمازگزاردن، نمازخواندن، نمازکردن و نمازبه‌جای‌آوردن یا به‌جاآوردن نماز.

namaste \NUHM-uh-stey\, noun

1. A conventional Hindu expression on meeting or parting, used by the speaker usually while holding the palms together vertically in front of the bosom.
2. A conventional Hindu expression on meeting or parting, frequently a part of yoga practice.

He made a little namaste at Mamaji, hands pressed together at his chest, a small hint of a bow.
-- Cory Doctorow, For the Win
People emerged from the masjids and mandirs, shops and houses, with faces seemingly devoid of any impulse to offer salaam or namaste, or to smile.
-- Moazzam Sheikh, The idol lover and other stories of Pakistan
Namaste has become popular in English as a result of yoga. The Hindi word derives from Sanskrit, namas, "bowing," and te, "to you."