لوگوس لوغوس عربی لوجوس مصری عقل کل، حکمت، مسیح

لوگوس. (در انگلیسی :Logos /ˈloʊɡɒs/, UK /ˈlɒɡɒs/, or US /ˈloʊɡoʊs/; Greek: λόγος ).  برای درک واژهٔ «لوگوس» باید پیش‌زمینه‌های یونانی و یهودی آن را بررسی کرد. در ادبیات یونان لوگوس حاوی تنوع قابل ملاحظه‌ای از معانی است. هرالکیتویس، لوگوس را قدرت الهی برای بخشیدن انسجام، معنا و یکپارچگی به کائنات تعریف می‌کند. برای او لوگوس محور نظم کائنات است. فیلسوفان رواقی، لوگوس را «عقل کل» می‌دانستند که به‌واسطهٔ آن کائنات خلق و اداره می‌شدند. برای رواقیون، لوگوس، علت‌العلل نظام آفرینش تلقی می‌شد. فیلون فیلسوف یهودی نیز لوگوس را نقشهٔ خدا و قدرت او برای خلق و تداوم خلقت تعریف می‌کند.
شایان ذکرست که واژهٔ لوگوس در ترجمهٔ یونانی عهدعتیق موسوم به ترجمهٔ هفتاد Dabar است. Dabar علت بنیادی همه چیز است که با «پیام و عمل» تجلی پیدا می‌کند (مزمور ۱۰۷:‏۲۰ و تثنیه ۳۲:‏۴۶-‏۴۷). برای درک بهتر این واژه ضروری است که به پیش‌زمینه‌های اعتقادی یهودیان پیرامون مفهوم حکمت اشاره کرد زیرا که یکی از مفاهیم بنیادی لوگوس حکمت می‌باشد. بنابر اعتقاد یهودیان خدا از طریق حکمت خود جهان را خلق کرد، از این‌رو حکمت، ریشه در ذات خدا دارد. این حکمت در تورات به عالی‌ترین شکل ممکن جلوه‌گر می‌شد. در واقع کتب حکمتی عهدعتیق الهیات خلقت را ترسیم می‌کنند. اما در عهدجدید حکمت الهی در مسیح تجلی می‌یافت و عهدجدید فراتر از آن خود مسیح را به‌عنوان حکمت خدا معرفی می‌کند (لوقا ۲:‏۴ و مرقس ۶:‏۲ و اول قرنتیان ۱:‏۳۰). بدین‌سان آنچه در عهدعتیق ریشه در ذات خدا داشت حال در مسیح تجسم پیدا می‌کند.
مسیح همچون حکمت، عامل خلقت است (یوحنا ۱:‏۳ و۱۰). مسیح پیام و کلام خدا (لوگوس) به بشرست (یوحنا ۱:‏۱). در او نقشه و هدف الهی برای بشر نمایان می‌شود. در مسیح تفکر خدا پدیدار می‌گردد. سؤالی که با آن روبروییم آن است که چرا یوحنا به‌جای واژهٔ حکمت از لوگوس استفاده کرد؟ به این سؤال می‌توان از چند بُعد پاسخ داد.
اولاً، لوگوس مفهوم حکمت را نیز در خود داشت و به‌علت حیطهٔ معانی وسیع‌تر انتخاب بهتری بود. ثانیاً، یهودیان تورات را سمبل حکمت می‌دانستند، حال آنکه تجلی غایی این حکمت در مسیح می‌بود، از این‌رو واژهٔ لوگوس گزیدهٔ بهتری به لحاظ بشارت برای مسیحیان تلقی می‌شد. از سوی دیگر، اطلاق ضمیر مؤنث به حکمت در عهدعتیق به‌خوبی نمی‌توانست تجلی لوگوس در مسیح را نمایان سازد.
لوگوس بیانگر ازلیت و پیش‌موجودیت مسیح است. لوگوس نمایانگر یگانگی ذات مسیح با خداست. لوگوس مکاشفهٔ تفکر و شخصیت خداست.
منابع [ویرایش]

مجله کلمه شماره ۳۷ مورخ ۰۳/۰۱/۲۰۰۴
رده‌ها: تثلیث‌ باوری تصورات از خدا رواقی‌گری زبان زبان و عرفان علوم بلاغی فلسفه مسیحی مفهوم‌ها در منطق واژگان فلسفی

قس عربی

لوغوس (بالإغریقیة: Λούος) (بالإنجلیزیة : Logos)

و هی من أشد الکلمات أهمیة وأکثرها غموضا فی الفکرین الغربیین الدینی والفلسفی، إذ تدل فی سیاقات شتى على مدلولات متعددة، کالخطاب، اللغة، العقل الکلی، کلمة الإله، من بین معان أخرى.

محتویات  [اعرض]
[عدل]عند هرقلیطس

هرقلیطس، الفیلسوف الیونانی القدیم اهتم بشکل عظیم بـ اللوغوس، فقد اعتبره "القانون الکلی للکون". یقول هرقلیطس : " کل القوانین الإنسانیة تتغذى من قانون إلهی واحد : لأن هذا یسود کل من یرید، ویکفی للکل، ویسیطر على الکل". ووافقه الرواقیون وقالوا أن العقل أو اللوغوس هو المبدأ الفعال فی العالم، وهو الذی یشیع فی العالم الحیاة، وأنه الذی ینظم ویرشد العنصر السلبی فی العالم ویعنون "المادة". وقال ذیوجانس اللائرسی عن مذهب الرواقیین : "یقول الرواقیون أن اللوغوس هو المبدأ الفعال فی الهیولی، إنه الله، وهو سرمدیّ، وهو الفعال لکل شیء من خلال المادة".

[عدل]عند فیلون الیهودی

قال فیلون عن اللوغوس أنه أول القوى الصادرة عن الله، وأنه محل الصور، والنموذج الأول لکل الأشیاء. وهو القوة الباطنة التی تحیی الاشیاء وتربط بینها. وهو یتدخل فی تکوین العالم، لکنه لیس خالقاً. وهو الوسیط بین الله والناس، وهو الذی یرشد بنی الإنسان ویمکنهم من الارتفاع إلى رؤیة الله. ولکن دوره هو دائماً دور الوسیط. ویقینه بأنه " إلهی " θέος ویمیزه من الله بأداة التعریف التی تضاف إلى الله οθέος ولکنها لا تضاف إلى اللوغوس.

[عدل]فی العهد القدیم

من بین اسفار العهد القدیم فی الکتاب المقدس، هناک سفر باسم " سفر الحکمة لسلیمان" ویصف فیه صاحبه الحکمة بأنها بالقرب من الله أو عند الله تشارکه عرشه الإلهی وأنها صادرة عن مجده، وتساعده فی عملیة الخلق، وتسری فی کل الأشیاء وتحقق وحدة العالم. ویمکن أن تتصل بمن من البشر مستعدین لتلقیها، لتقدس أرواحهم وتؤمّن لها الخلود عند الله : وهذه الحکمة تسمى فی عدة مواضاع باسم " اللوغوس "، وهذا اللوغوس (الکلمة) الذی فیه جعل إله إسرائیل، رب الرحمة، کل الأشیاء. وبه نجى شعب إسرائیل وسینجّی کل النفوس التی تتلقاه.

[عدل]فی العهد الجدید

یستهل یوحنا فی الإنجیل الرابع المنسوب إلیه، بالحدیث عن (الکلمة) : " فی البدء کان الکلمة، والکلمة کان عند الله، والله هو الکلمة، به کل شیء کان، وبغیره لم یکن شیء مما کان". وجاء فی خاتمة رسالته الأولى وفی الرؤیا المنسوبة إلیه أیضاً أن هذا اللوغوس أو الکلمة، هو الذی کان قبل خلق الکون، کان عند الله، وهو هو الله، وهذا اللوغوس أو الکلمة، تجسد، أی اتخذ جسداً، وحلّ بین الناس، فکشف لهم حقیقة النجاة (الخلاص) وبث فیهم الحیاة الخالدة، ممکنا لهم من أن یصیروا أبناء الله. وبالجملة : أنه یسوع المسیح. وهذا اللوغوس، عند القدیس یوحنا، لا یماثل تماماً الحکمة فی سفر الحکمة، ولا اللوغوس عند فیلون والأفلاطونیة المحدثة، لأنه عند یوحنا هو الله نفسه، ولیس قوة تابعة لله کما هی الحال عند فیلون.

[عدل]عند آباء الکنیسة

فی أثر یوحنا جاء الآباء المسیحیون : یوستینوس، وکلیمانس السکندری، واوریجانس السکندری، فوجدوا فی فکرة اللوغوس وسیلة لتفسیر الاتفاق بین الفلسفة الیونانیة والعقیدة المسیحیة، بأن ادعوا أن اللوغوس هو مصدر کلتیهما، والینبوع الوحید لکل حقیقة. وفی تصوّر آباء الکنیسة لـ اللوغوس، أکدوا أمرین:

التساوی التام بین اللوغوس وبین ابن الله وبین الله الآب.
مشارکة الجنس البشری فی اللوغوس من حیث هو العقل.
[عدل]عند الغنوصیین

قرر الغنوصیون أن اللوغوس هو أدنى الأیونات، وأنه الذی یتولى تکوین العالم، فتصدى لهم القدیس ارینایوس وأکد المساواة التامة بین الله وبین اللوغوس وبین الروح القدس.

[عدل]عند أوریجانس فیما بعد

حاول أوریجانس فی القرن الثالث أن یفرّق فی الدرجة بین الله الآب وبین اللوغوس. وقرر أنه یمکن ان ننعت اللوغوس بأنه وجود الموجودات، وجوهر الجواهر، وصورة الصور، لکننا لا نستطیع أن ننعت الله الآب بمثل هذه النعوت، لأنه یتجاوزها جمیعا. صحیح أن اللوغوس أزلیّ مع أزلیة الله الآب، لکن ذلک لیس بنفس المعنى. إن الله الآب هو الحیاة و"الابن" یستمد الحیاة من "الآب".

[عدل]قرار المجامع الکنسیة

رفضت الکنیسة فی مجامعها (نیقیه، أفسس 325 - 431) تفسیر أوریجانوس، واعتبرته هرطقة. وبقیت على الرأی الأول وهو القول بالتساوی بین الله وبین الابن والذی هو الکلمة (اللوغوس). ومنذ ذلک التاریخ صار اللوغوس یشکل معنى دینیاً، أکثر منه فلسفیاً.

[عدل]عند الصوفیة المسلمین

منذ تحول اللوغوس إلى معنى دینی، وُجد خصوصا عند الصوفیة المسلمین، بخاصة عند ابن عربی.

هناکَ مِن المعاصرین ـ وهو الدکتور حسن ظاظا فی کتابه (اللسان والإنسان مدخل إلى معرفة اللغة) ـ ذهب إلى القول باضطراب القدماء حول اشتقاق کلمة اللغة، وأنّه لا یوجد شاهدٌ واحدٌ على استعمال العرب لکلمة اللغة بهذا المعنى العلمی الذی نعنیه، ثم قررَ أنَّ أصل کلمة (لغة) یونانی غیر عربی، وهو کلمة (لوغوس)، التی تعنی بالیونانیة الکلمة أو الکلام.

[عدل]عند الفلاسفة المحدثین

لم یعد لـ اللوغوس مکان عند المحدثین، اللهم إلا على سبیل التعبیر الدینی عن بعض الإتجاهات، کما هو موجود عند فتشه Fichte فی کتابه " المدخل إلى الحیاة السعیدة" حین استشهد بمطلع إنجیل یوحنا للتدلیل على الاتفاق بین مثالیته وبین المسیحیة، تاهعلخمالخلکنه یرى فیی اللوغوس أنه هو " الأنا ".

[عدل]مراجع ومصادر

موسوعة الفلسفة، الدکتور عبد الرحمن بدوی، المؤسسة العربیة للدراسات والنشر ط 1 1984، الجزء الثانی.
تصنیفات: مفاهیم فی نظریة المعرفة لغة مفاهیم فی المنطق بلاغة فلسف ةمصطلحات فلسفیة

قس عبری

לוגו (בעברית: סמליל) הוא אלמנט גרפי, איור או עיבוד טקסט שנוצר או עובד במטרה לסמל ולייצג גורם מסוים (בדרך כלל, ארגון או מוצר) ולהיות מזוהה עימו בתודעת הציבור.

ברוב המקרים, ילווה הלוגו במלל. לעתים, ישולב המלל כחלק מהאלמנט הגרפי ולעתים הלוגו יכיל טקסט בלבד, ללא אובייקט גרפי נלווה.

הלוגו מופיע על נייר המכתבים של הארגון, על המוצרים שלו, על המבנים שבהם הוא שוכן, על מדי עובדיו ובמקומות נוספים שבהם יש לזהות את הארגון.
תוכן עניינים
עקרונות עיצוב הלוגו

העיצוב הגרפי של הלוגו הוא חלק מהליך מיתוג המוצר, הארגון או החברה, ועל-כן על הלוגו לשדר ערכים מסוימים שיובנו בבהירות וכהלכה בקרב הצרכנים. דוגמה לכך הוא לוגו ה"סווש" של נייקי, אשר נועד להתחבר בתודעת הצרכן למהירות ולפיכך לבטא גם הצלחה והישגיות. דוגמה נוספת מהווה הלוגו של ויקיפדיה העברית, המבוסס על הלוגו של ויקיפדיה באנגלית, ונועד להעביר את הרעיון של עבודה שיתופית כלל-עולמית ליצירת דבר שלם. הלוגו משמש את הוויקיפדיות השונות בכל השפות, כאשר האלמנט המשתנה הוא הכיתוב מתחת לסמל הכדור בהתאם לשפה.

דוד טרטקובר, המעצב של הלוגו של תנועת "שלום עכשיו", תיאר את ייחודו של הלוגו ‏‏[1]:

    החידוש שהיה בלוגו "שלום עכשיו" היה השילוב של שני גופנים, קורן ב"שלום" וחיים ב"עכשיו", דבר שהיה מנוגד לכל מה שהתחנכתי עליו בבית הספר לעיצוב באנגליה. החיבור יצר את הזכירות ואת הנוכחות של הלוגו. דווקא החיבור בין אות תנ"כית מסורתית (ב"שלום") לבין הפונט חיים שמן (ב"עכשיו") שזו אות של כותרות בצהרונים, חילונית במובהק, יצר את הקליטות. גם החלוקה לשני צבעים, שחור ואדום, שהם צבעי המהפכה וצבעי הקונסטרוקטיוויזם הרוסי, יצרה בולטות שקיימת עד היום בסמל.

שינוי הלוגו

לעתים מחליט הארגון לשנות את הלוגו שלו, כחלק משינוי נרחב יותר שעובר הארגון, כגון שינוי בעלות, במסגרת מהלך לרענון תדמית הארגון או כתוצאה ממיזוג חברות. שינוי זה כרוך לעתים בהשקעה רבה:

    החלפת נייר המכתבים, מעטפות, אריזות מוצרים וכדומה, שעליהם מודפס הלוגו.
    החלפת הלוגו המופיע בחזית סניפי הארגון, על כלי רכב שלו, על בגדי עבודה של עובדיו וכדומה.
    פעולת מיתוג שתחדיר את הלוגו החדש לתודעת הלקוחות.

    הלוגו של שירותי בריאות כללית מוטבע בגדר המקיפה את המרכז הרפואי האוניברסיטאי סורוקה בבאר שבע

    הלוגו של בנק לאומי מוצג פעמים אחדות בחזית הסניף

ראו גם

    סמל
    מותג
    בלי לוגו
    הלוגו של גוגל
    סימן מסחר - על ההיבטים החוקיים

קישורים חיצוניים

    אורנה יפת, חיות בשיווק: בעלי חיים כמקדמי מכירות, באתר ynet‏, 16 במרץ 2007 - על חיות המשמשות סמלילי חברות
    גל מור, אז והיום: איך נראו הלוגואים של חמש חברות ידועות, באתר נענע10, 4 במרץ 2011; במקור, מתוך הבלוג "חורים ברשת"
    מה מסתתר מאחורי הלוגו?, באתר כלכליסט, 30 באוגוסט 2011
    סמליל - ברנדינג בעברית - אתר המסקר ענייני לוגואים ועיצוב גרפי בישראל, בעבר ובהווה

ויקישיתוף מדיה וקבצים בנושא לוגו בוויקישיתוף
הערות שוליים

    ^ לוגו "שלום עכשיו", באתר הארץ, 26 באפריל 2006

קטגוריות:

    סמלים
    עיצוב גרפי


قس کوردی

لۆگۆس زاراوەیەکی گرنگە لە فەلسەفە، دەروونناسی، ڕەوانبێژی، و لە ئاییندا. ھیراکلیتس (٥٣٥ ھەتا ٤٧٥ی پێش زایین) ئەم زاراوەیەی ھێنایە ناو فەلسەفەی ڕۆژئاوایییەوە بە واتای سەرچاوە و تەکووزیی بنەڕەتیی گەردوون.
لۆگۆس لە فەلسەفەی یۆنانیدا بنەمایەکی ئەقلانییە کە گرێدراوی ھێزە فۆرم خولقێنەرەکانە. لەلای ھیراکلیتس، لۆگۆس یاسای گەردوونییە. لەلای ئەرەستوو، لۆگۆس شتێکە کە پەیوەندیی بە ناواخنی پێناسە ئەقڵانییەکانەوە ھەیە. لەکاتێکدا ستۆیکەکان لۆگۆسیان کردۆتە مرۆڤ و بە ھاوتای ڕۆحی خوایانەی جیھان دایدەنێن. دواتریش ئایینی مەسیحی لۆگۆس دەکاتە وشەی خوا، کە دواتر دەبێتە ھۆی دروستبوونی جەستەی مرۆڤ و جەستەی کوڕی خوا (مەسیح)[١].
[دەستکاری]سەرچاوەکان

↑ فەرهەنگی سۆفیا، لاپەرەی ٧٢.
پۆل: بابەتە فەلسەفییەکان

قس ترکی استانبولی

Logos sözcüğü Yunanca’da us ile kavrama anlamındadır. Ve duyguları kavrama anlamındaki pathos sözcüğü karşılığında kullanır. Kah anlamıyla ilgili olarak us ve bu usa dayanan söz, yasa, düzen, bilgi anlamlarını dile getirir.
MÖ 5. yüzyılda Herakleitos logos’u evreni düzenli bir bütün olarak kuran ve hareket ettiren ussal ilke biçiminde tanımlamıştır. Buna göre logos, hem oluşumların altında yatan ve onları biçimlendiren düzen ilkesi hem de evrenin böyle bir düzen olarak kavranmasında belirleyici olan bilgi ilkesiydi; evrenin kavranması belirli orantılara yani karşılıklı ilişki içindeki yas niteliğinde bağlantılara göre gerçekleşiyordu. Bu anlamıyla logos özellikle rastlantı ve gelişigüzelliğin karşıtıdır.
Herakleitos’un verdiği anlam Anaksagoras’ın baş kavramı olan “nous” dan farklıdır. Nous bir düzenleyici olarak evrenden önce de vardır ve evrene dışardan gelir, logos ise evrenle birliktedir ve evrensel oluşun içindedir.
Herakleitos her şey çıkar geçer der; evrende kalıcı olan hiçbir şey yoktur. Bu sürekli evrensel değişiklilik logos için düzenlenmiştir. Logos yasasına göre olup örtmektedir.
Platon’a göre bilgi, logosta temelleri idealar hem düşünceler hem de bu düşüncelerin ilkesiz sonsuz nesneleridir. Düşünce ile nesne arasındaki özdeşlik bu yüzdendir, yani düşünce nesnesinde her ikisi de idealarda temellendiği için uygundur.
Aristotales'e göre Logos akıl, iletişim ve eylemin toplamıdır. Aklın açığa çıkarılması bu üçü sayesinde olur. Bunlar bir insanda yoksa onda akıl da yoktur. Şeylerin nasıl ve neden oldukları gibi oluştuğunu, şeylerin nasıl ve neden oldukları gibi kalmadıkları soruları Aristotales için önemlidir ve bu soruların cevapları aklımızda vardır. Aklımızın olmasını da Logos sağlar. Aklı Logos yardımıyla açığa çıkarırız.
[değiştir]Logos'un farklı anlamları

Logos eski Yunanca’daki legein sözcüğünden türetilmiş olup, Herakleitos'tan (Heraklit, İ.Ö. 550-480) beri felsefede, gnostisizmde, ezoterizmde ve teozofide farklı anlamlarda kullanılmış bir terimdir. Farklı dönem ve çevrelerde farklı anlamlarda kullanılmış bir sözcüktür. Bu farklı anlamlarından bazıları söz, sözün anlamı, kavram, akıl ile kavrama (duygusal kavrama anlamındaki pathos sözcüğünün karşıtı olarak), akıl, bir şeyi anlaşılır kılan mantıksal temel, mantıksal olanın birliği, bilim ilkesi, insan ruhunun şuuruyla ilgili öz-bilgi ya da cevherî bilgi, düşünce, mânâ, varlık nedeni, ilk neden, gerekçe, kainatın yasaları, doğa yasaları, ilâhî ve evrensel düzen ve yasaları, İlâhî İrade, Tanrısal Fikir (Müteal Fikir), evrensel zorunluluktur.
Sözcüğü Grekçe’de felsefi bir kavramı belirtmek üzere ilk kez kullanan Efes’li filozof Herakleitos, terimi, her şeyi yöneten değişmez yasa (logos) ya da yasalar (logoi), evreni düzenli bir bütün olarak kuran ve hareket ettiren, evrenin düzenini sağlayan evrensel yasalar, evrenin temeli olan evrensel zorunluluk olarak ifade eder.
[değiştir]Ayrıca bakınız

İlahi İrade Yasaları
Nous
[göster] g t d Teoloji
Kategoriler: Vikipedi düzenle Nisan 2009Felsefi kavramlar

قس انگلیسی

Logos ( /ˈloʊɡɒs/, UK /ˈlɒɡɒs/, or US /ˈloʊɡoʊs/; Greek: λόγος, from λέγω lego "I say") is an important term in philosophy, psychology, rhetoric, and religion. Originally a word meaning "a ground", "a plea", "an opinion", "an expectation", "word," "speech," "account," "reason,"[1][2] it became a technical term in philosophy, beginning with Heraclitus (ca. 535–475 BC), who used the term for a principle of order and knowledge.[3]
Ancient philosophers used the term in different ways. The sophists used the term to mean discourse, and Aristotle applied the term to refer to "reasoned discourse"[4] or "the argument" in the field of rhetoric.[5] The Stoic philosophers identified the term with the divine animating principle pervading the Universe.
Under Hellenistic Judaism, Philo (ca. 20 BC–AD 50) adopted the term into Jewish philosophy.[6] The Gospel of John identifies the Logos, through which all things are made, as divine (theos),[7] and further identifies Jesus as the incarnate Logos.
Although the term "Logos" is widely used in this Christian sense, in academic circles it often refers to the various ancient Greek uses, or to post-Christian uses within contemporary philosophy, Sufism, and the analytical psychology of Carl Jung.
Contents  [show]
[edit]Etymology and linguistic issues

In ordinary, non-technical Greek, logos had a semantic field extending beyond "word" to notions such as language, talk, statement, speech, conversation, tale, story, prose, proposition, and principle; and also thought, reason, account, consideration, esteem, due relation, proportion, and analogy.[1]
Despite the conventional translation as "word," it is not used for a word in the grammatical sense; instead, the term lexis (λέξις) was used.[8] However, both logos and lexis derive from the same verb legō (λέγω), meaning "to count, tell, say, speak".[1][8][9]
Philo distinguished between logos prophorikos (the uttered word) and the logos endiathetos (the word remaining within).[10] The Stoics also spoke of the logos spermatikos (the generative principle of the Universe), which is not important in the Biblical tradition, but is relevant in Neoplatonism.[11] Early translators from Greek, like Jerome in the 4th century, were frustrated by the inadequacy of any single Latin word to convey the Logos expressed in the Gospel of John. The Vulgate Bible usage of in principio erat verbum was thus constrained to use the perhaps inadequate noun verbum for word, but later romance language translations had the advantage of nouns such as le mot in French. Reformation translators took another approach. Martin Luther rejected Zeitwort (verb) in favor of Wort (word), for instance, although later commentators repeatedly turned to a more dynamic use involving the living word as felt by Jerome and Augustine.[12]
In English, logos is the root of the "-logy" suffix (e.g., geology).[13]
[edit]Ancient Greek philosophy

[edit]Heraclitus
The writing of Heraclitus was the first place where the word logos was given special attention in ancient Greek philosophy,[14] although Heraclitus seems to use the word with a meaning not significantly different from the way it was used in ordinary Greek of his time.[15] For Heraclitus logos provided the link between rational discourse and the world's rational structure.[16]
This LOGOS holds always but humans always prove unable to understand it, both before hearing it and when they have first heard it. For though all things come to be in accordance with this LOGOS, humans are like the inexperienced when they experience such words and deeds as I set out, distinguishing each in accordance with its nature and saying how it is. But other people fail to notice what they do when awake, just as they forget what they do while asleep.
—Diels-Kranz, 22B1
For this reason it is necessary to follow what is common. But although the LOGOS is common, most people live as if they had their own private understanding.
—Diels-Kranz, 22B2
Listening not to me but to the LOGOS it is wise to agree that all things are one.
—Diels-Kranz, 22B50[17]
What logos means here is not certain: it may mean 'reason' or 'explanation' in the sense of an objective cosmic law; or it may signify nothing more than 'saying' or 'wisdom'.[18] Yet, an independent existence of a universal logos was clearly suggested by Heraclitus.[19]
[edit]Aristotle's rhetorical logos


Aristotle, 384–322 BC.
Following one of the other meanings of the word, Aristotle, in the Ars Rhetorica, gave logos a different technical definition as argument from reason, one of the three modes of persuasion (the other two modes are pathos (Greek: πάθος), persuasion by means of emotional appeal: "putting the hearer into a certain frame of mind",[20] and ethos (ἦθος), persuasion through convincing listeners of one's "moral character.")[20] According to Aristotle, logos relates to "the speech itself, in so far as it proves or seems to prove."[20][21] In the words of Paul Rahe:
For Aristotle, logos is something more refined than the capacity to make private feelings public: it enables the human being to perform as no other animal can; it makes it possible for him to perceive and make clear to others through reasoned discourse the difference between what is advantageous and what is harmful, between what is just and what is unjust, and between what is good and what is evil.
—[4]
Logos, pathos, and ethos can all be appropriate at different times.[22] Arguments from reason (logical arguments) have some advantages, namely that data are (ostensibly) difficult to manipulate, so it is harder to argue against such an argument; and such arguments make the speaker look prepared and knowledgeable to the audience, enhancing ethos.[citation needed] On the other hand, trust in the speaker, built through ethos, enhances the appeal of arguments from reason.[23]
Robert Wardy suggests that what Aristotle rejects in supporting the use of logos "is not emotional appeal per se, but rather emotional appeals that have no 'bearing on the issue,' in that the pathē they stimulate lack, or at any rate are not shown to possess, any intrinsic connection with the point at issue – as if an advocate were to try to whip an anti-Semitic audience into a fury because the accused is Jewish; or as if another in drumming up support for a politician were to exploit his listeners's reverential feelings for the politician's ancestors."[24]
[edit]Stoics
In Stoic philosophy, which began with Zeno of Citium c. 300 BC, the logos was the active reason pervading and animating the universe. It was conceived of as material, and is usually identified with God or Nature. The Stoics also referred to the seminal logos, ("logos spermatikos") or the law of generation in the universe, which was the principle of the active reason working in inanimate matter. Humans, too, each possess a portion of the divine logos.[25]
The Stoics took all activity to imply a Logos, or spiritual principle. As the operative principle of the world, to them, the Logos was anima mundi, a concept which later influenced Philo of Alexandria, although he derived the contents of the term from Plato.[26]
[edit]Logos in Hellenistic Judaism

In the Septuagint the term logos is used for the word of God in the creation of heaven in Psalm 33:6, and in some related contexts.
[edit]Philo of Alexandria
Philo (20 BC – 50 AD), a Hellenized Jew, used the term Logos to mean an intermediary divine being, or demiurge.[6] Philo followed the Platonic distinction between imperfect matter and perfect idea, and therefore intermediary beings were necessary to bridge the enormous gap between God and the material world.[27] The Logos was the highest of these intermediary beings, and was called by Philo "the first-born of God."[27] Philo also wrote that "the Logos of the living God is the bond of everything, holding all things together and binding all the parts, and prevents them from being dissolved and separated."[28]
The Platonic Ideas were located within the Logos, but the Logos also acted on behalf of God in the physical world.[27] In particular, the Angel of the Lord in the Hebrew Bible (Old Testament) was identified with the Logos by Philo, who also said that the Logos was God's instrument in the creation of the universe.[27]
[edit]Christianity

[edit]Christ the Logos
Main article: Logos (Christianity)


In principio erat verbum, Latin for In the beginning was the Word, from the Clementine Vulgate, Gospel of John, 1:1–18.
The Christian concept of the Logos is derived from the first chapter of the Gospel of John, where the Logos (often translated as “Word”) is described in terms that resemble, but likely surpass, the ideas of Philo:[29]
In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God. He was with God in the beginning. Through him all things were made; without him nothing was made that has been made. In him was life, and that life was the light of men. The light shines in the darkness, but the darkness has not understood it.
—[30]
John also explicitly identifies the Logos with Jesus:
The Word became flesh and made his dwelling among us. We have seen his glory, the glory of the One and Only,[a] who came from the Father, full of grace and truth. John testifies concerning him. He cries out, saying, "This was he of whom I said, 'He who comes after me has surpassed me because he was before me.'"
—[31]
Christians who profess belief in the Trinity often consider John 1:1 to be a central text in their belief that Jesus is God, in connection with the idea that the Father, Jesus, and the Holy Spirit are equals. As theologian Frank Stagg writes:
As the Logos, Jesus Christ is God in self-revelation (Light) and redemption (Life). He is God to the extent that he can be present to man and knowable to man. The Logos is God,[Jn 1:1] ... Yet the Logos is in some sense distinguishable from God, for "the Logos was with God."[Jn 1:1] God and the Logos are not two beings, and yet they are also not simply identical. ... The Logos is God active in creation, revelation, and redemption.
—[32]
[edit]"God" or "a god"
Main article: John 1:1
The last four words of John 1:1 (Greek: θεὸς ἦν ὁ λόγος, literally "God was the Logos," or "God was the Word") have been a particular topic of debate within Christianity. In this construct, the subject (the Logos) and the complement (God) both appear in the nominative case, and the complement is therefore usually distinguished by dropping any article, and moving it before the verb.[33][34] Grammatically, the phrase could therefore read either "the Word was God" or "the Word was 'a' god."[33] Different translators decide to add it or to not add it. However, according to a grammatical construction known as Colwell's Rule, the predicate of a predicate nominative should not be considered indefinite unless the context mandates it. Since "God" (Greek: θεὸς, theos) is the predicate in the predicate nominative construction, it is unlikely that the noun "God" is indefinite (requiring "a god" rather than "God").[35] Early New Testament manuscripts did not distinguish upper and lower case,[33] although many scholars see the movement of "God" to the front of the clause as indicating an emphasis more consistent with "the Word was God."[36][37][38][39] Some translations, such as An American Translation[40] and Moffatt, New Translation,[41] preserve a sense of ambiguity with "the Word was divine." Related translations have also been suggested, such as "what God was the Word also was."[42]
While "the Word was God" is by far the most common English translation,[43] non-Trinitarian groups such as the Jehovah's Witnesses (in the New World Translation[44] and their edition of the Emphatic Diaglott[45]) and Unitarians (in Thomas Belsham's modification[46] of William Newcome's version) translate "the Word was a god."
[edit]Early Christian writers
Following John 1, the early Christian apologist Justin Martyr (c 150) identified Jesus as the Logos.[47][48] Like Philo, Justin also identified the Logos with the Angel of the Lord, and used this as a way of arguing for Christianity to Jews:
I shall give you another testimony, my friends, from the Scriptures, that God begot before all creatures a Beginning, [who was] a certain rational power [proceeding] from Himself, who is called by the Holy Spirit, now the Glory of the Lord, now the Son, again Wisdom, again an Angel, then God, and then Lord and Logos;
—[49]
In his First Apology, Justin used the Stoic concept of the Logos as a way of arguing for Christianity to non-Jews. Since a Greek audience would accept this concept, his argument could concentrate on identifying this Logos with Jesus.[47] However, Justin does not go so far as to articulate a fully consistent doctrine of the Logos.[47]
[edit]Rhema and logos

The word logos has been used in different senses along with Rhema. Both Plato and Aristotle used the term logos along with rhema to refer to sentences and propositions.[50][51]
The Septuagint translation of the Hebrew Bible into Greek uses the terms Rhema and Logos as equivalents and uses both for the Hebrew word Dabar, as the Word of God.[52][53][54]
Some modern usage in Christian Theology distinguishes Rhema from Logos (which here refers to the written scriptures) while Rhema refers to the revelation received by the reader from the Holy Spirit when the Word (Logos) is read,[55][56][57][58] although this distinction has been criticized.[59][60]
[edit]Neoplatonism



Plotinus with his disciples.
Neoplatonist philosophers such as Plotinus (204/5–270 AD) used the term "Logos" in ways that drew on Plato and the Stoics,[61] but the term Logos was interpreted in different ways throughout Neoplatonism, and similarities to Philo's concept of Logos appear to be accidental.[62] The Logos was a key element in the meditations of Plotinus[63] regarded as the first Neoplatonist. Plotinus referred back to Heraclitus and as far back as Thales[64] in interpreting Logos as the principle of meditation, existing as the interrelationship between the Hypostases[65] (The 'One', 'Spirit' (nous) and 'Soul').
Plotinus used a trinity concept that consisted of "The One", the "Spirit" and "Soul". The comparison with the Christian Trinity is inescapable, but for Plotinus these were not equal and "The One" was at the highest level, with the "Soul" at the lowest.[66] For Plotinus, the relationship between the three elements of his trinity is conducted by the outpouring of Logos from the higher principle, and eros (loving) upward from the lower principle.[67] Plotinus relied heavily on the concept of Logos, but no explicit references to Christian thought can be found in his works, although there are significant traces of them in his doctrine.[citation needed] Plotinus specifically avoided using the term Logos to refer to the second person of his trinity.[68] However, Plotinus influenced Victorinus who then influenced Augustine of Hippo.[69] Centuries later, Carl Jung acknowledged the influence of Plotinus in his writings.[70]
Victorinus differentiated between the Logos interior to God and the Logos related to the world by creation and salvation.[71]
Augustine of Hippo, often seen as the father of medieval philosophy, was also greatly influenced by Plato and is famous for his re-interpretation of Aristotle and Plato in the light of early Christian thought.[72] A young Augustine experimented with, but failed to achieve ecstasy using the meditations of Plotinus.[73] In his Confessions Augustine described Logos as the Divine Eternal Word,[74] by which he, in part, was able to motivate the early Christian thought throughout the Greek-influenced world (of which the Latin speaking West was a part)[75] Augustine's Logos had taken body in Christ, the man in whom the logos (i.e. veritas or sapientia) was present as in no other man.[76]
[edit]Sufism



Ibn Arabi, 1165–1240.
The concept of Logos in Sufism is used to relate the "Uncreated" (God) to the "Created" (man). In Sufism, for the Deist, no contact between man and God can be possible without the Logos. The Logos is everywhere and always the same, but its personification is "unique" within each region. Jesus and Muhammad are seen as the personifications of the Logos, and this is what enables them to speak in such absolute terms.[77][78]
One of the boldest and most radical attempts to reformulate the Neoplatonic concepts into Sufism arose with the philosopher Ibn Arabi, who traveled widely in Spain and North Africa. His concepts were expressed in two major works The Ringstones of Wisdom (Fusus al-Hikam) and The Meccan Illuminations (Al-Futūḥāt al-Makkiyya). To Ibn Arabi, every prophet corresponds to a reality which he called a Logos (Kalimah), as an aspect of the unique Divine Being. In his view the Divine Being would have for ever remained hidden, had it not been for the prophets, with Logos providing the link between man and divinity.[79]
Ibn Arabi seems to have adopted his version of the Logos concept from Neoplatonic and Christian sources,[80] although (writing in Arabic rather than Greek) he used more than twenty different terms when discussing it.[81] For Ibn Arabi, the Logos or "Universal Man" was a mediating link between individual human beings and the divine essence.[82]
Other Sufi writers also show the influence of the Neoplatonic Logos.[83] In the 15th century ʻAbd al-Karim al-Jili introduced the Doctrine of Logos and the Perfect Man. For al-Jili the perfect man (associated with the Logos or the Holy Prophet) has the power to assume different forms at different times, and appear in different guises.[84]
[edit]Jung's analytical psychology



A 37 year old Carl Jung in 1912.
Carl Jung contrasted the critical and rational faculties of logos with the emotional, non-reason oriented and mythical elements of eros.[85] In Jung's approach, logos vs eros can be represented as "science vs mysticism", or "reason vs imagination" or "conscious activity vs the unconscious".[86]
For Jung, logos represented the masculine principle of rationality, in contrast to its female counterpart, eros:
Woman’s psychology is founded on the principle of Eros, the great binder and loosener, whereas from ancient times the ruling principle ascribed to man is Logos. The concept of Eros could be expressed in modern terms as psychic relatedness, and that of Logos as objective interest.
—[87]
Jung attempted to equate logos and eros, his intuitive conceptions of masculine and feminine consciousness, with the alchemical Sol and Luna. Jung commented that in a man the lunar anima and in a woman the solar animus has the greatest influence on consciousness.[88] Jung often proceeded to analyze situations in terms of "paired opposites", e.g. by using the analogy with the eastern yin and yang[89] and was also influenced by the Neoplatonics.[90]
In his book Mysterium Coniunctionis Jung made some important final remarks about anima and animus:
In so far as the spirit is also a kind of "window on eternity"... it conveys to the soul a certain influx divinus... and the knowledge of a higher system of the world, wherein consists precisely its supposed animation of the soul.
And in this book Jung again emphasized that the animus compensates eros, while the anima compensates logos.[91]
[edit]See also

    Philosophy portal
Al-Insān al-Kāmil
Christianity
Dabar
Epeolatry
Logic
Logocracy
Nous
Parmenides
Rhema
Shabda
Sophia
Spirituality
[edit]References

^ a b c Henry George Liddell and Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon: logos, 1889.
^ Entry λόγος at LSJ online.
^ Cambridge Dictionary of Philosophy (2nd ed): Heraclitus, 1999.
^ a b Paul Anthony Rahe, Republics Ancient and Modern: The Ancien Régime in Classical Greece, University of North Carolina Press, 1994, ISBN 0-8078-4473-X, p. 21.
^ Rapp, Christof, "Aristotle's Rhetoric", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Spring 2010 Edition), Edward N. Zalta (ed.)
^ a b Cambridge Dictionary of Philosophy (2nd ed): Philo Judaeus, 1999.
^ May, Herbert G. and Bruce M. Metzger. The New Oxford Annotated Bible with the Apocrypha. 1977.
^ a b Henry George Liddell and Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon: lexis, 1889.
^ Henry George Liddell and Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon: legō, 1889.
^ Adam Kamesar (2004). "The Logos Endiathetos and the Logos Prophorikos in Allegorical Interpretation: Philo and the D-Scholia to the Iliad". Greek, Roman, and Byzantine Studies (GRBS) 44: 163–181.
^ David L. Jeffrey (1992). A Dictionary of Biblical Tradition in English Literature. Grand Rapids, Michigan, USA: Wm. B. Eerdmans Publishing Co. p. 459. ISBN 0-8028-3634-8.
^ David L. Jeffrey (1992). A Dictionary of Biblical Tradition in English Literature. Grand Rapids, Michigan, USA: Wm. B. Eerdmans Publishing Co. p. 460. ISBN 0-8028-3634-8.
^ Oxford Dictionary definition: -logy repr. F. -logie, medL. -logia, Gr. -logíā, which is partly f. lógos discourse, speech, partly f. log-, var. of leg-, légein speak; hence derivs. in -logia mean either
^ F.E. Peters, Greek Philosophical Terms, New York University Press, 1967.
^ W. K. C. Guthrie, A History of Greek Philosophy, vol. 1, Cambridge University Press, 1962, pp. 419ff.
^ The Shorter Routledge Encyclopedia of Philosophy
^ Translations from Richard D. McKirahan, Philosophy before Socrates, Hackett, 1994.
^ Handboek geschiedenis van de wijsbegeerte 1, Article by Jaap Mansveld & Keimpe Algra, P41
^ W. K. C. Guthrie, The Greek Philosophers: From Thales to Aristotle, Methuen, 1967, p. 45.
^ a b c Aristotle, Rhetoric, in Patricia P. Matsen, Philip B. Rollinson, and Marion Sousa, Readings from Classical Rhetoric, SIU Press, 1990, ISBN 0-8093-1592-0, p. 120.
^ In the translation by W. Rhys Roberts, this reads "the proof, or apparent proof, provided by the words of the speech itself."
^ Eugene Garver, Aristotle's Rhetoric: An art of character, University of Chicago Press, 1994, ISBN 0-226-28424-7, p. 114.
^ Garver, p. 192.
^ Robert Wardy, "Mighty Is the Truth and It Shall Prevail?", in Essays on Aristotle's Rhetoric, Amélie Rorty (ed), University of California Press, 1996, ISBN 0-520-20228-7, p. 64.
^ Tripolitis, A., Religions of the Hellenistic-Roman Age, pages 37–38. Wm. B. Eerdmans Publishing.
^ Studies in European Philosophy, by James Lindsay, 2006, ISBN 1-4067-0173-4, page 53
^ a b c d Frederick Copleston, A History of Philosophy, Volume 1, Continuum, 2003, pp. 458–462.
^ Philo, De Profugis, cited in Gerald Friedlander, Hellenism and Christianity, P. Vallentine, 1912, pp. 114–115.
^ Harris, Stephen L., Understanding the Bible. Palo Alto: Mayfield. 1985. "John" p. 302–310
^ John 1:1–5, NIV (BibleGateway).
^ John 1:14–15, NIV (BibleGateway).
^ Frank Stagg, New Testament Theology, Broadman, 1962. ISBN 978-0-8054-1613-8
^ a b c J.W. Wenham, The Elements of New Testament Greek, Cambridge University Press, 1965, p. 35.
^ Leon Morris, The Gospel According to John, Eerdmans, 1995, p. 68, ISBN 0-8028-2504-4.
^ Young, Richard (1994). Intermediate New Testament Greek. Nashville: Broadman & Holman Publishers. pp. 64–65. ISBN 0-8054-1059-7. "A definite predicate nominative has the article when it follows the verb; it does not have the article when it precedes the verb."
^ William Hendriksen, The Gospel of John, The Banner of Truth Trust, 1959, p. 71.
^ William D. Mounce, Basics of Biblical Greek, 2nd ed, Zondervan, 2003, pp. 27–28.
^ F. F. Bruce, Frederick Fyvie Bruce, The Gospel of John, Eerdmans , 1994, p. 31, ISBN 0-8028-0883-2.
^ D. A. Carson, The Gospel According to John, Eerdmans , 1991, p. 117, ISBN 0-8028-3683-6.
^ Innvista: An American Translation (Smith-Goodspeed).
^ Innvista: Moffatt, New Translation.
^ Francis J. Moloney and Daniel J. Harrington, The Gospel of John, Liturgical Press, 1998, p. 35. ISBN 0-8146-5806-7.
^ e.g. King James Version, Revised Standard Version, New American Standard Bible, New International Version, New Living Translation, English Standard Version, and Young's Literal Translation, with even more emphatic translations being "the Word was God Himself" (Amplified Bible) or "the Word ... was truly God" (Contemporary English Version).
^ New World Translation.
^ As distributed by the Watch Tower Society, the Emphatic Diaglott has "a god was the Word." [1] In the original 1865 edition, this can be found in the interlinear, but the English text has "the LOGOS was God." [2]
^ The New Testament: in an improved version upon the basis of Archbishop Newcome's new translation, with a corrected text, and notes critical and explanatory.
^ a b c Erwin R. Goodenough, The Theology of Justin Martyr, BiblioBazaar, LLC, 2009, pp. 139–175. ISBN 1-113-91427-0.
^ Catholic Encyclopedia: St. Justin Martyr.
^ Justin Martyr, Dialogue with Trypho, Chapter 61.
^ General linguistics by Francis P. Dinneen 1995 ISBN 0-87840-278-0 page 118 [3]
^ The history of linguistics in Europe from Plato to 1600 by Vivien Law 2003 ISBN 0-521-56532-4 page 29 [4]
^ Theological dictionary of the New Testament, Volume 1 by Gerhard Kittel, Gerhard Friedrich, Geoffrey William Bromiley 1985 ISBN 0-8028-2404-8 page 508 [5]
^ The International Standard Bible Encyclopedia: Q-Z by Geoffrey W. Bromiley 1995 ISBN 0-8028-3784-0 page 1102 [6]
^ Old Testament Theology by Horst Dietrich Preuss, Leo G. Perdue 1996 ISBN 0-664-21843-1 page 81 [7]
^ What Every Christian Ought to Know by Adrian Rogers 2005 ISBN 0-8054-2692-2 page 162 [8]
^ The Identified Life of Christ by Joe Norvell 2006 ISBN 1-59781-294-3 page [9]
^ Holy Spirit, Teach Me by Brenda Boggs 2008 ISBN 1-60477-425-8 page 80
^ The Fight of Every Believer by Terry Law ISBN 1-57794-580-8 page 45
^ James T. Draper and Kenneth Keathley, Biblical Authority, Broadman & Holman, 2001, ISBN 0-8054-2453-9, p. 113.
^ John F. MacArthur, Charismatic Chaos, Zondervan, 1993, ISBN 0-310-57572-9, pp. 45–46.
^ Michael F. Wagner, Neoplatonism and Nature: Studies in Plotinus' Enneads, Volume 8 of Studies in Neoplatonism, SUNY Press, 2002, ISBN 0-7914-5271-9, pp. 116–117.
^ John M. Rist, Plotinus: The road to reality, Cambridge University Press, 1967, ISBN 0-521-06085-0, pp. 84–101.
^ Between Physics and Nous: Logos as Principle of Meditation in Plotinus The journal of neoplatonic studies, Volumes 7-8, 1999, page 3
^ Handboek Geschiedenis van de Wijsbegeerte I, Article by Carlos Steel
^ The journal of neoplatonic studies, Volumes 7-8, Institute of Global Cultural Studies, Binghamton University, 1999, P16
^ Ancient philosophy by Anthony Kenny 2007 ISBN 0-19-875272-5 page 311
^ The Enneads by Plotinus, Stephen MacKenna, John M. Dillon 1991 ISBN 0-14-044520-X page xcii [10]
^ Neoplatonism in Relation to Christianityby Charles Elsee 2009 ISBN 1-116-92629-6 pages 89–90 [11]
^ The Westminster Dictionary of Christian Theology edited by Alan Richardson, John Bowden 1983 ISBN 0-664-22748-1 page 448 [12]
^ Jung and aesthetic experience by Donald H. Mayo, 1995 ISBN 0-8204-2724-1 page 69
^ Theological treatises on the Trinity, by Marius Victorinus, Mary T. Clark, page 25
^ Neoplatonism and christian thought (Volume 2), By Dominic J. O'Meara, page 39
^ Hans Urs von Balthasar, Christian meditation Ignatius Press ISBN 0-89870-235-6 page 8
^ Confessions, Augustine, P130
^ Handboek Geschiedenis van de Wijsbegeerte I, Article by Douwe Runia
^ De immortalitate animae of Augustine: text, translation and commentary, By Saint Augustine (Bishop of Hippo.), C. W. Wolfskeel, introduction
^ Sufism: love & wisdom by Jean-Louis Michon, Roger Gaetani 2006 ISBN 0-941532-75-5 page 242 [13]
^ Sufi essays by Seyyed Hossein Nasr 1973 ISBN 0-87395-233-2 page 148
^ Biographical encyclopaedia of Sufis by N. Hanif 2002 ISBN 81-7625-266-2 page 39 [14]
^ Charles A. Frazee, "Ibn al-'Arabī and Spanish Mysticism of the Sixteenth Century," Numen 14 (3), Nov 1967, pp. 229–240.
^ J.T. Little, "Al-Insān al-Kāmil: The perfect man according to Ibn al-'Arabī," The Muslim World, 1987, Vol. 77, pp. 43–54: "Ibn al-'Arabi uses no less than twenty-two different terms to describe the various aspects under which this single Logos may be viewed."
^ Robert J. Dobie, Logos & Revelation: Ibn 'Arabi, Meister Eckhart, and mystical hermeneutics, Catholic University of America Press, 2009, ISBN 0-8132-1677-X, p. 225.
^ Edward Henry Whinfield, Masnavi I Ma'navi: The spiritual couplets of Maulána Jalálu-'d-Dín Muhammad Rúmí, Routledge, 2001 (originally published 1898), ISBN 0-415-24531-1, p. xxv.
^ Biographical encyclopaedia of Sufis by N. Hanif 2002 ISBN 81-7625-266-2 page 98 [15]
^ C.G. Jung and the psychology of symbolic forms by Petteri Pietikäinen 2001 ISBN 951-41-0857-4 page 22
^ Mythos and logos in the thought of Carl Jung by Walter A. Shelburne 1988 ISBN 0-88706-693-3 page 4 [16]
^ Carl Jung, Aspects of the Feminine, Princeton University Press, 1982, p. 65, ISBN 0-7100-9522-8.
^ Aspects of the masculine by Carl Gustav Jung, John Beebe page 85
^ Carl Gustav Jung: critical assessments by Renos K. Papadopoulos 1992 ISBN 0-415-04830-3 page 19
^ See the Neoplatonic section above.
^ The handbook of Jungian psychology: theory, practice and applications by Renos K. Papadopoulos 2006 ISBN 1-58391-147-2 page 118 [17]
[edit]External links

The Apologist's Bible Commentary
[show] v t e
Greek schools of philosophy
[show] v t e
Theology
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: Christian philosophyChristologyConcepts in epistemologyConcepts in logicGreek loanwordsHeraclitusLanguageLanguage and mysticismRhetoricSingular GodStoicismTrinitarianismNames of God in ChristianityEnergy and instincts

قس آلمانی

Der griechische Ausdruck lógos (maskulin; griechisch λόγος; lateinisch verbum, hebräisch davar) verfügt über einen außerordentlich weiten Bedeutungsspielraum. Er wird unspezifisch im Sinne von Wort und Rede sowie deren Gehalt („Sinn“) gebraucht, bezeichnet aber auch das geistige Vermögen und was dieses hervorbringt (z. B. „Vernunft“) wie auch ferner ein allgemeineres Prinzip einer Weltvernunft oder eines Gesamtsinns der Wirklichkeit. Darüber hinaus existieren je nach Kontext noch spezifischere Verwendungen, beispielsweise als „Definition, Argument, Rechnung“ oder „Lehrsatz“. Auch philosophische und religiöse Prinzipien werden mit dem Ausdruck lógos bezeichnet, beispielsweise in den Fragmenten Heraklits und in Texten stoischer Philosophie sowie jüdisch-hellenistischer und christlicher Herkunft.
Das Lexem -log- findet sich auch im Namen der philosophisch-mathematischen Disziplin der Logik, in der Bezeichnung von Wissenschaften (z. B. Philologie) und in zahlreichen Fremdwörtern (z. B. Analogie).
Inhaltsverzeichnis  [Anzeigen]
Begriffsgeschichte [Bearbeiten]

Der Ausdruck Λόγος lógos bezeichnet in der Altgriechischen Sprache die (geschriebene) Rede im Sinne ihrer materiellen Basis aus Buchstaben, Wörtern, Syntagmen und Sätzen, in der griechischen Rhetorik die (gesprochene) Rede auch im Sinne ihres Aussagegehalts. Ein einschlägiges Wörterbuch[1] bietet u. a. folgende Übersetzungen an: Sprechen, mündliche Mitteilung, Wort, Rede, Erzählung, Nachricht, Gerücht, (grammatikalischer) Satz, Ausspruch Gottes (NT), Befehl (NT), Weissagung (NT), Lehre (NT), Erlaubnis zum Reden, Beredsamkeit, aufgestellter Satz, Behauptung, Lehrsatz, Definition, Begriffsbestimmung, wovon die Rede ist, Sache, Gegenstand, das Berechnen, Rechenschaft, Rechnung, Rücksicht, Wertschätzung, Verhältnis, Vernunft.
Religion im Alten Ägypten [Bearbeiten]
In Memphis entwickelte sich ein Schöpfungsmythos, nach dem Atum, der Sonnengott, von Ptah erschaffen wurde. Ptah gilt hier als Baumeister der Welt und erschuf Atum mit seinem Wort. Die Memphitische Theologie ist somit die erste, die sich auf den Logos bezieht.
Griechische Philosophie [Bearbeiten]
    Dieser Artikel oder Abschnitt bedarf einer Überarbeitung. Näheres ist auf der Diskussionsseite angegeben. Hilf mit, ihn zu verbessern, und entferne anschließend diese Markierung.
In den Fragmenten Heraklits hat der Ausdruck logos eine prominente Rolle und wird klassischerweise gedeutet als eine die Welt durchwirkende Gesetzmäßigkeit.
Platon abstrahiert den Ausdruck logos dann so weit, dass er mit der Bedeutung „Darstellung“ oder „Erklärung“ als philosophisches Vokabular nutzbar wird. Dabei ist im Dialog Theaitetos (201 d) der Gedanke leitend, dass nur das, was in erklärender (oder erklärbarer) Form sich als Teil des λόγος wiederfindet, Gegenstand des Wissens sein kann.
Aristoteles verwendet logos u. a. im Sinne von „Definition“.
Die Stoa sieht dann im Logos ein Vernunftprinzip des geordneten Kosmos, einen ruhenden Ursprung, aus dem alle Tätigkeit hervorgeht. Er konstituiere sowohl die „Kausalität“, als auch einen Tun-Ergehen-Zusammenhang. Als logos spermatikos („Vernunftkeim“) sei der Logos in jedem (insb. beseelten bzw. vernunftbegabten) Wesen anzutreffen. Cicero spricht u.a. von "mens mundi" (Weltgeist)[2] bei seiner Beschreibung der stoischen Auffassung.
Für die Sophisten steht der Logos im Gegensatz zum Mythos, der darauf verzichtet, durch verstandesgemäße Beweise die Wahrheit seiner Behauptungen zu begründen.[3]
Judentum [Bearbeiten]
Im hellenistischen Judentum bezeichnet logos das ewige Denken des einen Gottes. Der göttliche Logos trete bei der Schöpfung aus Gott heraus.
Christentum [Bearbeiten]
Der Ausdruck logos wird im sogenannten Prolog des Johannesevangeliums als „Wort Gottes“ verwendet.
Das Johannesevangelium (Joh 1,1 EU) beginnt mit den Worten:
Griechisch:    ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος
Transkription:    en archē ēn ho Logos kai ho Logos ēn pros ton Theon kai Theos ēn ho Logos
Lateinische Vulgata-Übersetzung:    in principio erat Verbum et Verbum erat apud Deum et Deus erat Verbum
Deutsche Einheitsübersetzung:    „Im Anfang war das Wort, und das Wort war bei Gott, und das Wort war Gott.“
Menge-Übersetzung:    „Im Anfang war das Wort, und das Wort war bei Gott, und Gott (= göttlichen Wesens) war das Wort.“
Zürcher Bibel (2007):    „Im Anfang war das Wort, der Logos, und der Logos war bei Gott, und von Gottes Wesen war der Logos.“
Konkordantes Neues Testament (KNT):    „Zu Anfang war das Wort, und das Wort war zu Gott [hingewandt], und [wie] Gott war das Wort.“
Haubeck & von Siebenthal: Neuer sprachlicher Schlüssel zum griechischen NT:    „[...] das Wort/ der Logos war Gott (d.h. seinem Wesen nach Gott)“
Jürgen Becker: Das Evangelium nach Johannes, Ökumenischer Taschenbuchkommentar zum Neuen Testament, Gütersloh u. Würzburg:    „[...] ein Gott war der Logos“
Personifizierung des Logos als Christus, Definition als Gott [Bearbeiten]
Im ersten Teil des Satzes („Im Anfang war das Wort, und das Wort war bei Gott“) wird der Logos eng an die Gottheit gebunden und könnte verstanden werden als Attribut oder eine eigenständige Person, die vor Erschaffung der Welt bei Gott bereits existent war (vgl. (Mi 5,1 EU; Mt 2,4-7 EU), oder etwas, das z.B. aus Gott ausfließen könnte (Emanation). Im zweiten Teil des Satzes, von vielen übersetzt als „das Wort war Gott“, nicht selten auch „von Gottes Wesen war der Logos“ (oder vergleichbar), mitunter ebenfalls „ein Gott war der Logos“, setzt der Autor des Johannes-Evangeliums den Logos mit Christus gleich, was vor allem im Kontext mit nachfolgenden Versen, v.a. Joh 1,14 EU und Joh 1,18 EU geschieht.
Dies wird gemäß der Dogmatik der Trinitätslehre von deren Anhängern als Menschwerdung Gottes betrachtet, Grundlage wiederum der röm.-kath. Verehrung von Maria als Mutter Gottes. Auch die nachfolgenden Worte „Und das Wort ward Fleisch und wohnte unter uns“ (Vers 14) werden von solchen gemäß diesem Grundsatz interpretiert. Die Betrachtung des biblischen Kontextes zur Verwendung des Begriffs Gott ergibt: Satan wird dort ebenfalls als Gott dieser Welt bezeichnet (2 Kor 4,4 EU; Joh 12,31 EU; Eph 2,2 EU), Mose als „Gott“ für Aaron und den ägyptischen Pharao (Ex 4,16 EU; Ex 7,1 EU). Weiterhin wird die Bezeichnung für sonstige Gottermächtigte verwendet (Joh 10,34-35 EU; Ps 82,6ff. EU). Aufgrund dessen sowie u.a. auch der Unsterblichkeit Gottes (1 Tim 6,16 EU, vgl. Jesu Tod am Kreuz), Jesu Gebeten zu Gott (u.a. Joh 17,3 EU; Hebr 7,25 EU; 1 Joh 2,1 EU) und nicht zuletzt seiner Salbung, also Ermächtigung durch Gott (Christus von griech. Christos „(Gott)Gesalbter), wird dies von Nichttrinitariern anders gesehen, da z.B. die Ermächtigung Jesu durch Gott (vgl. Hebr 1,9 EU) ihrer Ansicht nach der ewigen Allmacht Jesu aus sich selbst bzw. der Definition vom allmächtigen Gott klar widerspricht, während ermächtigter Gott für Jesus dem obigen biblischen Kontext nach zuträfe.
Charakterisierung und Handlung des Logos aus dem Kontext [Bearbeiten]
Die Bedeutung des griechischen Wortes lógos ist nicht reduzierbar auf den deutschen Begriff „Wort“, obwohl man sich in den Bibelübersetzungen oft für diesen Begriff entscheidet. Logos bezeichnet u. a. auch Sprache, Rede, Beweis, Lehrsatz, Lehre, Sinn und Vernunft. Diese Bedeutungsvielfalt ergibt sich u. a. anhand folgender Passagen: Hebr 1,2 EU; 1 Kor 1,24 EU; Kol 2,2-3 EU; Kol 1,16 EU; 1 Kor 8,6 EU; Joh 1,10 EU, welche den Logos als „Gottes Weisheit“, vereinigt in der Person Jesus Christus, definiert (vgl. Kol 2,3 EU: „In ihm [Christus, Vers 2] sind alle Schätze der Weisheit und Erkenntnis verborgen“); 1 Kor 8,6 EU: „so haben doch wir nur einen Gott, den Vater. Von ihm stammt alles, und wir leben auf ihn hin. Und einer ist der Herr: Jesus Christus. Durch ihn ist alles, und wir sind durch ihn“; Hebr 1,2 EU: „hat er [Gott, Vers 1] in diesen letzten Tagen zu uns geredet durch den Sohn, den er eingesetzt hat zum Erben über alles, durch den er auch die Welt gemacht hat“; Joh 1,10 EU: „Er war in der Welt, und die Welt ist durch ihn geworden, doch die Welt erkannte ihn nicht“
Demnach wurde die Welt durch den Logos, definiert als Christus, also eine Person, von Gott erschaffen. Dieser wurde demnach quasi als beauftragter „Werkmeister oder Chefingenieur Gottes“ tätig. Dieselbe Begriffswahl bzw. Vorgehensweise (durch Christus/ Propheten.., von Gott) finden wir in der Gerichtssprechung Gottes durch Christus in Röm 2,16 EU sowie Joh 5,30 EU oder bei der Verkündigung/ Mitteilung des Handelns Gottes durch Propheten (Apg 3,18 EU) bzw. Engel (Apg 7,35 EU) - wo natürlich auch Gott kraft seines an diese gerichteten Auftrags handelt, außerdem bei der Formulierung „durch die Taten der Apostel“ in Apg 15,12 EU.
Auch der nun Fleisch, mithin Mensch gewordene (Joh 1,14), zuvor präexistente Logos, Christus also (Joh 1,1-2 EU; Mi 5,1 EU; Mt 2,4-7 EU), handelte gemäß Mt 9,6 EU; Joh 5,14 EU; Joh 9,30-33 EU; Joh 11,39-45 EU in Auftrag und Vollmacht Gottes, sodass der biblische Hauptmann von Kapernaum in Mt 8,5-10 EU im Vertrauen zu ihm sagen konnte:
„Herr, ich bin es nicht wert, dass du mein Haus betrittst; sprich nur ein Wort, dann wird mein Diener gesund. Auch ich muss Befehlen gehorchen, und ich habe selber Soldaten unter mir; sage ich nun zu einem: „Geh!“, so geht er“ [...] Und zum Hauptmann sagte Jesus: „Geh! Es soll geschehen, wie du geglaubt hast.“ Und in derselben Stunde wurde der Diener gesund
Es lässt sich demnach zusammenfassend festhalten: Da nur die Summe der von Logos erfassten deutschen Begriffe das zielführende Optimum an Verständnis in dieser Hinsicht ergibt, ist es sinnvoll, den Begriff Logos in der Übersetzung beizubehalten und in Anmerkung separat sowie umfassender zu übersetzen, wie z.T. geschehen. Dies zeigt einerseits die Übersetzungsschwierigkeit auf, ob für die Übertragung des griechischen oder des hebräischen Urtextes (vgl.Sir 0,6 EU), andererseits aber auch, dass sich durch den biblischen Kontext, völlig unabhängig von der Entscheidung des Übersetzers zur individuellen Begriffs-Auswahl, Verständnis gewinnen lässt.
Bezug des Johannesprologs zum Alten Testament [Bearbeiten]
Eines der Worte am Ende des Johannesprologs lautet: „Und das Wort wurde Fleisch und wohnte unter uns, und wir haben seine Herrlichkeit angeschaut, eine Herrlichkeit als eines Eingeborenen vom Vater, voller Gnade und Wahrheit.“
Die jüdische Überzeugung des Alten Testaments ist, dass ein Wort mehr ist als eine bloße Ansammlung von Tönen, die etwas Bestimmtes zum Ausdruck bringt. Demnach hat ein Wort immer eine Wirkung. Schon in der Schöpfungsgeschichte sehen wir, dass Gottes Wort, sein ausführender Logos, nämlich Christus, tätig ist:
„Gott sprach: „Es werde Licht!“ Und es wurde Licht.“ (Gen 1,3 EU)

„Durch des HERRN Wort sind die Himmel gemacht und all ihr Heer durch den Hauch seines Mundes. [...] Denn er sprach, und es geschah; er gebot, und es stand da.“ (Ps 33,6.9 EU)
„Weder Kraut, noch Wundpflaster machte sie gesund, sondern dein Wort, Herr, das alles heilt.“ (Weish 16,12 EU)
„so ist es auch mit dem Wort, das meinen Mund verlässt: Es kehrt nicht leer zu mir zurück, sondern bewirkt, was ich will, und erreicht all das, wozu ich es ausgesandt habe.“ (Jes 55,11 EU)
Sonstiges [Bearbeiten]
Die Rekonstruktion der geistesgeschichtlichen Einflüsse auf den Johannesprolog ist bis heute nicht völlig geklärt. Wichtig sind in diesem Zusammenhang unter anderem mögliche Einflüsse des hellenistischen Judentums wie auch der Stoa. Bereits Justin der Märtyrer stellt indirekt heraus, dass der christliche Logosbegriff pagane Vorgänger hat und nennt dabei unter anderem Sokrates, Heraklit, Mercurius und Platons Weltseele.[4] Zugleich aber steht der Johannesprolog im Zusammenhang mit der hebräischen Bibel: Die Formulierung „Gott sprach“ aus Genesis 1, die Weisheit (Weish 9,1-2) und das „Wort Gottes“ an die Propheten (z. B. in Jes 1,10 EU: „Hört das Wort Gottes“) verdeutlichen dies.
Der Johannesprolog stellt eine wichtige Grundlage für die systematische Christologie, und - gemäß der Übersetzungsvariante der Einheitsübersetzung - für die dogmatische Interpretation in der Trinitätslehre dar. Die Großkirche hat sich schließlich auf eine Wesensgleichheit von nach ihrer Definition drei göttlichen Personen festgelegt, unter anderem unter Berufung auf diese Vorlage. Die Anerkennung der Trinität ist auch Bedingung für die Aufnahme in den Ökumenischen Rat der Kirchen.
Logos Creator [Bearbeiten]
    Dieser Artikel oder Abschnitt bedarf einer Überarbeitung. Näheres ist auf der Diskussionsseite angegeben. Hilf mit, ihn zu verbessern, und entferne anschließend diese Markierung.
Mit Logos Creator wird Gott als präexistenter Christus bei der Erschaffung der Welt gemäß dem griechischen Beginn des Johannesevangeliums (1,1-3 EU) bezeichnet.
Das fleischgewordene Wort des Johannesevangeliums wird dazu auf Gen 1,3 EU bezogen, wo Gott spricht und dadurch schafft, was er ausspricht.
Neuzeit [Bearbeiten]
Unter den Wortbedeutungen des griechischen Ausdrucks logos wird wortgeschichtlich insbesondere jene der „Vernunft“ im philosophischen Kontext bedeutsam, leiht sie doch bis heute der Disziplin der Logik ihren Namen – und davon abgeleitet auch der „Gesetzhaftigkeit“ von Überlegungen (logisch). Der deutsche Begriff Logistik wird zunächst synonym zu Logik verwendet, im 20. Jh. dann aber auf Organisation und Verwaltung bezogen.
Im Ersten Teil des Faust gibt Goethe eine bekannte Darstellung der Schwierigkeit der Wahl einer Übersetzungsoption für logos, indem er den Protagonisten über die verschiedenen möglichen Übersetzungen „Wort“, „Sinn“, „Kraft“ und schließlich „Tat“ nachdenken lässt (Faust I, Vers 1224ff).
Einzelnachweise [Bearbeiten]

↑ Wilhelm Gemoll: Griechisch-Deutsches Schul- und Handwörterbuch. G. Freytag Verlag/Hölder-Pichler-Tempsky, München/Wien 1965.
↑ Cicero: De natura deorum II, 22, 57f; vgl. II,11,29f; "animus mundi": Academica I, 29.
↑ LThK, 1962, Bd 7, S. 146
↑ 1 Apol. 22,2 und 46,3; s. z. B. Pépin, l.c., 5505.
Literatur [Bearbeiten]

Anathon Aall: Geschichte der Logosidee in der griechischen Philosophie, 2 Bde., Leipzig: O. R. Reisland 1896–1899, Nachdruck Frankfurt: Minerva 1968.
Heribert Boeder: Der frühgriechische Wortgebrauch von Logos und Aletheia, in: Archiv für Begriffsgeschichte 4 (1959), 82–112.
Rosemary Desjardins: The Rational Enterprise: Logos in Plato’s Theaetetus, Albany 1990.
Urs Egli & Renata Egli-Gerber: Zurück zum Logos - Der Logos als grundlegendes Prinzip von der antiken Philosophie bis zur heutigen Vernunftdiskussion, Verlag Dr. Koavc GmbH, Hamburg 2012, ISBN 978-3-8300-6468-8.
Michael Frede / Gisela Striker (Hgg.): Rationality in Greek Thought, Oxford: Clarendon Press 1996.
Daniel W. Graham: Art. Logos, in: Encyclopedia of Philosophy, Bd. 5, 567-570.
B. Jendorff: Der Logosbegriff. 1976
W. Kelber: Die Logoslehre - Von Heraklit bis Origenes. 1976
Gerhard Kittel u. a.: Art. lego, in: Ders. (Hg.): Theologisches Wörterbuch zum Neuen Testament, Stuttgart: W. Kohlhammer 1942, Bd. 4, 69–140.
Wilhelm Nestle: Vom Mythos zum Logos; 3. Auflage. 1975
Jean Pépin: Art. Logos, in: Encyclopedia of Religion, Bd. 8, 5500-5506
Karl-Heinz Volkmann-Schluck: Mythos und Logos. 1969
Joel Wilcox: The Origins of Epistemology in Early Greek Thought, Lewiston, N.Y. 1994.
Harry Austryn Wolfson: The Philosophy of the Church Fathers, Bd. 1, Cambridge, Mass. 1964.
siehe auch Literatur zu den Artikeln Stoa und Johannesevangelium.
Zum logos spermatikos
Hans Meyer: Geschichte der Lehre von den Keimkräften von der Stoa bis zum Ausgang der Patristik, 1914
Weblinks [Bearbeiten]

 Wiktionary: λόγος – Bedeutungserklärungen, Wortherkunft, Synonyme, Übersetzungen
Aufführung von 16 alternativen Übersetzungen zu Joh 1, Diskussion zum Thema
Bibliographie zum christl. Logos-Begriff (siehe dort § 11)
Kategorien: MetaphysikGriechische PhilosophieTheologieAlte KircheUrchristentum

قس فرانسه

Logos dérive du grec λόγος, lógos « parole, discours » et désigne le discours (textuel ou parlé). Par extension, logos désigne également la « rationalité » (l'intelligence), conséquente à la capacité à utiliser une langue (γλῶσσα glossa, γλῶττα glotta « langue »).
Logos est un terme utilisé notamment en philosophie, en rhétorique, en théologie chrétienne, et en psychologie.
Sommaire  [afficher]
Étymologie grecque[modifier]

Logos a donné les suffixes -logue, -logie, -logique et -logiste, qui désignent des disciplines du savoir (sciences) ; la plupart du temps, la discipline porte le suffixe -logie, la personne étudiant cette discipline -logue, et l'adjectif -logique. Exemple : archéologie, théologie, musicologie, entomologie, sociologie et ethnologie.
Logos en philosophie[modifier]

Dans la philosophie platonicienne, le logos est considéré comme la raison du monde, comme contenant en soi les idées éternelles, archétypes de toutes choses. Il est aussi un concept étant à la fois rationnel et oratoire. Au sein de la philosophie arabo-musulmane à l'époque du Moyen Âge, la notion de Logos désigne la philosophie directement héritée de celles des Anciens Grecs, notamment le néo-platonisme, tout en remettant en cause des aspects philosophiques des Anciens Grecs notamment de l'aristotélisme. Selon Avicenne-Ibn Sina, Aristote ne plaçait pas suffisamment l'homme au centre du monde, ses problèmes et ses préoccupations majeures étaient d'ordre métaphysiques.
A. Landry souligne que notre mot « raison » traduit λόγος et même vοῦϛ1.
Logos en rhétorique[modifier]

Dans l'art rhétorique, le logos relève de la démonstration, de la raison et de l'argumentation. Avec l'ethos et la pathos, le logos représente l'un des trois piliers de la rhétorique telle que développée par les auteurs antiques (Platon, Aristote, Cicéron, Quintillien...)
Logos en théologie[modifier]

Article détaillé : Logos (Christianisme).
Dans la théologie chrétienne, « logos » s’emploie pour désigner la deuxième personne de la sainte Trinité et a le même sens que « verbe/parole » : Jésus, le Christ.
L'origine de cette désignation vient de la Bible même :
« Évangile selon saint Jean, chapitre 1
[1] Au commencement était la Parole, et la Parole (logos) était avec Dieu, et la Parole (logos) était Dieu. [2] Elle était au commencement avec Dieu. [3] Toutes choses ont été faites par elle, et rien de ce qui a été fait n'a été fait sans elle. [4] En elle était la vie, et la vie était la lumière des hommes. »
Le Logos chrétien est la Parole vivante et créatrice de Yavhe dans l'ancien Testament :
« Psaumes 33:9. Après tout, c'est par sa parole que tout a été créé »
Saint Jean affirme que Dieu parle, sa parole est son hypostase, sa Parole créatrice est aussi puissante que Lui-même : Il est Sa Parole. Ce concept de la parole de Dieu comme hypostase de Dieu même est commun à plusieurs religions, mais pour Saint Jean ce qui est original et unique à la chrétienté est que cette parole, hypostase, qui est Dieu même, est devenu homme et a habité parmi nous :
« Évangile selon saint Jean, chapitre 1
[14] Et la parole a été faite chair, et elle a habité parmi nous, pleine de grâce et de vérité; et nous avons contemplé sa gloire, une gloire comme la gloire du Fils unique venu du Père. »
Si le néoplatonisme a possiblement influencé le langage de saint Jean, il n'est pas cherché de cohérence avec la philosophie grecque, mais a identifier Jésus avec le YHWH de l'Ancien Testament : le Logos de Dieu est Dieu même, et ce Logos est Jésus.
Pour les catholiques, logos désigne le rapport à Dieu entre l'homme via un discours rationnel, cohérent et appuyé par une démarche philosophique.
Le cardinal Ratzinger, futur pape Benoît XVI, écrit en 20052 :
« Le christianisme doit toujours se souvenir qu'il est la religion du Logos. C'est la foi en le Creator Spiritus, le Saint-Esprit par qui procède tout ce qui existe. C'est aujourd'hui ce qui fait sa force philosophique en ce que soit le monde provient de l'irrationnel, et la raison n'est alors qu'un « sous-produit » à l'occasion même douloureuse de son développement, soit le monde provient du rationnel et est alors en conséquence son critère et son but.
La foi chrétienne penche pour cette seconde thèse, ayant ainsi d'un point de vue philosophique la haute main, en dépit du fait que beaucoup considèrent aujourd'hui que la première thèse est par excellence la seule option moderne et rationnelle. Cependant une raison qui prendrait sa source dans l'irrationnel, et ceci est tout compte fait irrationnel en soi, ne constitue pas la solution de nos problèmes. La raison créative seule, qui se manifeste dans le Dieu crucifié comme amour, peut nous montrer le chemin dans la réalité.
Nous, chrétiens, devons être extrêmement attentifs, dans le dialogue si nécessaire entre les « gens du monde » et les catholiques, à demeurer fidèles à cette ligne fondamentale : vivre une foi qui vient du Logos, de la raison créative, et ceci parce qu'elle est ouverte à ceux qui sont rationnels en vérité. »
Logos en théosophie[modifier]

Dans la doctrine de la théosophie, Helena Blavatsky définit le logos comme « Chez toutes les nations et tous les peuples, la Déité manifestée : l'expression extérieure ou l'effet de la Cause qui reste à jamais cachée. C'est ainsi que le langage est le logos de la pensée ; aussi, au sens métaphysique, les termes « Verbe » et « Parole » en rendent-ils une traduction convenable. »3.
Logos en psychologie[modifier]

En psychologie, le mot « Logos » a donné le nom féminin « Logorrhée », un bavardage intarissable, flot de paroles plus ou moins cohérentes. La logorrhée s'observe surtout dans les états maniaques (voir Manie), où elle est le reflet de la « fuite des idées » du malade. Elle est habituelle dans les états d'excitation (ivresse aiguë, alcoolisme, etc.)4.
Cette section est vide, insuffisamment détaillée ou incomplète. Votre aide est la bienvenue !
Notes et références[modifier]

↑ Cité par A. Lalande, Vocabulaire technique et critique de la philosophie, puf Quadrige, Paris, 2002, p. 879
↑ Le cardinal Ratzinger à propos de la crise de la culture européenne, extrait de Catholic Education [archive]
↑ Glossaire selon l'enseignement de H. P. Blavatsky [archive]
↑ Source : Petit Larousse de la médecine
Articles connexes[modifier]

logocentrisme
logothérapie
 Portail des langues  Portail de la philosophie  Portail de la philosophie antique  Portail du christianisme
Catégories : ÉtymonThéologieLangue grecqueConcept philosophique gre

قس اسپانیولی

Logos (en griego λóγος -lôgos- ) significa: la palabra en cuanto meditada, reflexionada o razonada, es decir: "razonamiento", "argumentación", "habla" o "discurso". También puede ser entendido como: "inteligencia", "pensamiento", "sentido".
Es uno de los tres modos de persuasión en la retórica (junto con el ethos y el pathos), según la filosofía de Aristóteles.
Índice  [mostrar]
[editar]Definiciones

[editar]Significado filosófico
Heráclito utiliza esta palabra en su teoría del ser, diciendo: "No a mí, sino habiendo escuchado al logos, es sabio decir junto a él que todo es uno." Tomando al logos como la gran unidad de la realidad, acaso lo real, Heráclito pide que la escuchemos, es decir, que esperemos que ella se manifieste sola en lugar de presionar.
El ser de Heráclito, entendido como logos, es la Inteligencia que dirige, ordena y da armonía al devenir de los cambios que se producen en la guerra que es la existencia misma. Se trata de una inteligencia sustancial, presente en todas las cosas. Cuando un ente pierde el sentido de su existencia se aparta del Logos.
[editar]Significado psicológico
En logoterapia, la tercera escuela vienesa de psicología -después del psicoanálisis de Sigmund Freud y de la Psicología Individual de Adler- desarrollada por Frankl, la búsqueda del logos (en este caso: "sentido de la existencia") es el centro del trabajo existencial y terapéutico para encontrar el sentido y el significado que orientan la praxis del ser humano.
[editar]Significado teológico
En el prólogo del Evangelio de Juan, se menciona al Λóγος, identificándolo como a la persona espiritual con Dios en el principio de la creación. Juan 1:1 dice:
εν αρχη ην ο λογος και ο λογος ην προς τον θεον και θεος ην ο λογος
en el principio era el logos y el logos era con Dios el logos era Dios
Muchas interpretaciones han surgido en torno al significado del Logos en este versículo. Algunos lo relacionaron con el Logos de la filosofía griega y la judeohelenística de Filón de Alejandría quien precisamente utiliza -antes de del siglo I- la palabra griega Λógos para significar la sabiduría y, especialmente, la razón inherente a Dios, luego del siglo I y a partir del Evangelio según Juan Λóγος (traducido al latín como Verbum) obtiene una significación cristiana. Los gnósticos se inclinaron más por el primer componente. Los cristianos apologistas del siglo II, veían en él al Hijo de Dios, pero algunos como Tertuliano, diferenciaban entre el Logos como atributo interno en Dios, y otro el Logos que engendró Dios, que se tornaría en una persona. Otros teólogos lo entendían ontológicamente como "la razón de Dios" e inseparable de él. Los que se oponían a esta visión alegaban que al Logos se le predica sin artículo definido en Griego, y esto indicaría para algunas opiniones que este Logos era un "segundo Dios"(δευτερος θεος) (véase Orígenes de Alejandria), pero no el Dios Todopoderoso, El Dios (ο θεος), que lleva artículo definido.
El Logos es interpretado como aquello que existía desde el principio (αρχη/arkhé) con Dios (con mayúscula, porque es el nombre propio). La palabra admite más de treinta acepciones, no obstante y según san Agustín antes de la existencia de Dios no existía el tiempo, lo que convierte a la Razón en la energía del Universo.
[editar]Véase también

Palabra
Ratio
[editar]Enlaces externos

Thomas R. Martin: An Overview of Classical Greek History from Mycenae to Alexander (Panorama de la historia de la Grecia Antigua desde la época micénica hasta la de Alejandro); texto inglés, con índice electrónico, en el Proyecto Perseus.
Véanse este apartado y el siguiente: The Cosmos and Logos (El cosmos y el logos).
Ver las calificaciones de la página
Evalúa este artículo
¿Qué es esto?
Confiable
Objetivo
Completo
Bien escrito
Estoy muy bien informado sobre este tema (opcional)

Enviar calificaciones
Categorías: Filosofía del lenguajeMetafísicaTeología

قس اسپرانتو

Logos (greke λόγος logos; ankaŭ esperantigite logoso) estas greka vorto, kiu signifas «vorto» kaj samtempe «racio» kaj estas la radiko de la Esperanta vorto logiko kaj de la ekssufikso -logio. Laŭ Heraklito kaj aliaj grekaj filozofoj, Logos estas tiu, kiu regas kaj ordigas la universon.
La juda filozofo Filo instruis, ke la Logos estas la Vorto de Dio. Laŭ Sankta Johano la Logos estas Jesuo Kristo, Dio mem enkarnigita kiel homo, kiel evidentiĝas en la Evangelio laŭ Sankta Johano:
En la komenco estis la Vorto, kaj la Vorto estis kun Dio, kaj la Vorto estis Dio. Tiu estis en la komenco kun Dio. Ĉio estiĝis per li ; kaj aparte de li estiĝis nenio, kio estiĝis. […] Kaj la Vorto fariĝis karno kaj loĝis inter ni, kaj ni vidis lian gloron, gloron kvazaŭ de la solenaskita de la Patro, plena de graco kaj vero. (ĉapitro 1, versikloj 1–3 kaj 14)
[redakti]Vidu ankaŭ

Antaŭ-Sokrata Filozofio
Logos en la Vikivortaro (Universala vortaro)

Ĉi tiu artikolo ankoraŭ estas ĝermo.
Vi povas helpi pluredakti ĝin post klako al la butono redakti. Se jam ekzistas alilingva samtema artikolo pli disvolvita, traduku kaj aldonu el ĝi (menciante la fonton). Bonvolu aldoni parametron por plibone kategoriigi la paĝon.
Kategorioj: FilozofioTeologioKristanismo

قس روسی

Ло́гос (греч. λόγος — «слово», «мысль», «смысл», «понятие», «намерение») — термин древнегреческой философии, означающий одновременно " слово " (или " предложение ", " высказывание ", " речь ") и " смысл " (или " понятие ", " суждение ", " основание "). Этот термин был введен в философию Гераклитом (ок. 544 - ок. 483 до н. э.), который называл Л. вечную и всеобщую необходимость , устойчивую закономерность. В последующем развитии человеческой мысли значение этого термина неоднократно изменялось, однако до сих пор, когда говорят о Л., имеют в виду наиболее глубинную, устойчивую и существенную структуру бытия, наиболее существенные закономерности развития мира.
Содержание  [показать]
[править]История термина

[править]Античная философия
Понятие «Логос» было введёно в греческую философию Гераклитом. Так как этот термин созвучен с житейским обозначением «слова», сказанного человеком, он использовал его чтобы подчеркнуть огромную разницу между Логосом как законом бытия и человеческими речами. Космический логос (слово), говорит греческая философия, «обращается» к людям, которые, даже «услышав», неспособны его понять. В свете космического Логоса мир есть гармоничное целое. Однако обыденное человеческое сознание считает свой частный произвол выше «общего» законопорядка. Внутри этого всеединства «всё течёт», вещи и даже субстанции перетекают друг в друга согласно ритму взаимоперехода и законосообразностью. Но Логос остается равным себе. То есть картина мира, описанная Гераклитом, будучи динамичной, сохраняет стабильность и гармонию. И эта стабильность сохраняется в Логосе. Как утверждается в соответствующей статье БСЭ, учение Гераклита о Логосе схоже с учением Лао-цзы о дао.
Позже, как пишет БСЭ, у поздних греческих философов: натурфилософов, софистов, Платона и Аристотеля понятие «Логос» утрачивает онтологическое содержание. Однако позже стоицизм возвращается к понятию Логоса как единой всеобъемлющей мировой компоненте. Стоики описывают Логос как состоящую из тонкой материи (эфирно-огненную) душу космоса, обладающую совокупностью формо-создающих потенций (т. н. «семенных Логосов»). От них происходит «сотворение» вещей в инертной материи. Неоплатоники, развивая теорию Стоицизма, описывают Логос как эманации умопостигаемого мира, которые формируют чувственный мир.
Как пишет БСЭ, для классической античной философии Логос интерпретируется как «слово», которое принадлежит субстанции, но не личности, является формообразующим, но не воле-содержащим.
[править]Христианство и иудейские учения
Ко 2-му веку нашей эры понятие «Логос» плотно вошло в сферу иудейских и христианских учений. Термин «Логос» был переосмыслен, как пишет об этом БСЭ, как слово личного и живого Бога. Бог «окликает» Словом (Логосом) вещи и так вызывает их из небытия.
В христианстве «Логос» определен уже начальными словами Евангелия от Иоанна — «В начале было Слово, и Слово было у Бога, и Слово было Бог». История земной жизни Иисуса Христа, как пишет об этом БСЭ, трактуется как воплощение, «вочеловечение» Логоса, принёсшего Откровение и Сам явивишийся этим откровением («Словом жизни»), самораскрытием «Бога незримого». В соответствии с этим (по БСЭ), в Христианстве утверждается тождество Логоса (Христа) Богу-Сыну, который представляет «Слово» Бога-Отца и является вторым лицом Троицы.
У некоторых русских философов-идеалистов понятие «Логос» употребляется для обозначения цельного и органического знания, для которого свойственно равновесие ума и сердца, наличие анализа и интуиции (В. Ф. Эрн, П. А. Флоренский).
[править]Современная философия
Философы Нового и Новейшего времени (М. Хайдеггер и др.) считают термин «Логос» многозначным и глубокосодержательным. С одной стороны, Логос означает «мысль» и «слово» («слово, речь, если они искренни, суть та же „мысль“, но выпущенная наружу, на свободу»[1]), а с другой стороны, — «смысл» (понятие, принцип, причина, основание) вещи или события.
Р. Бартом развита идея «логосферы» как вербально-дискурсивной сферы культуры, фиксирующей в языковом строе специфику ментальной и коммуникативной парадигм той или иной традиции, конституирующихся в зависимости от различного статуса по отношению к власти (энкратические и акратические языки).[источник не указан 531 день]
[править]См. также

В начале было Слово
Апофансис
Рита
Слово плоть бысть
Филон Александрийский
[править]Примечания

↑ Ивакин А. А. Краткий очерк общей философии. — Одесса: Астропринт, 1999.
[править]Литература

Логос — статья из Большой советской энциклопедии

    Это заготовка статьи по философии. Вы можете помочь проекту, исправив и дополнив её.

Эта статья нуждается в дополнительных источниках для улучшения проверяемости.
Вы можете помочь улучшить эту статью, добавив ссылки на авторитетные источники.
Не подтверждённая источниками информация может быть поставлена под сомнение и удалена. 
Категория: Философские термины

قس چینی

邏各斯（英语：Logos，希腊语：λόγος）是古希臘哲學及神學的術語，乃西方哲學的核心概念。邏各斯的概念早見於波斯、古印度和古埃及，後引進自猶太教和基督教。邏各斯在哲學表示支配世界萬物的規律性或原理；在神學則表示上帝的旨意或話語。在西方哲學史上，邏各斯是最早關於規律性的哲學范畴。
目录  [显示]
[编辑]字根

邏各斯（希腊语：λόγος）在希臘文的原義是「話語」（英语：word）的意思，但是它包含了許多層面的意義。一方面它代表了語言、演說、交談、故事、原則等意涵，另一方面，它也代表了理性、思考、計算、關係、因果、類推等等。邏各斯通常使用在哲學之中，在希臘文中，一般的日常語言，或交談，是用另一個字希腊语：λέξις（lexis）來代表。它跟邏各斯（希腊语：λόγος）都起源於相同的字根希腊语：λέγω（legō），它的意思是交談、計算、說話或演說。
英语：logic（邏輯）的字根來自於邏各斯，各種學科的字尾（-logy）也來自於它，例如地質學（geology）。
它譯為拉丁语：ratio，後轉為法语：raison，最後成為英文中理智（reason）與理性（Rationality）的字根。
[编辑]沿革

古代的波斯、印度和埃及哲學和神學體系中，曾提到邏各斯的概念。古希臘哲學家赫拉克利特最早將邏各斯引入哲學，用以說明萬物變化的規律性。其後，邏各斯的含意不斷發展[1]，成為「邏各斯學說」。邏各斯學說對猶太教哲學及基督教哲學產生了深遠影響。[2]早期的基督教教父們受新柏拉圖主義和斯多噶哲學影響，從而運用邏各斯奠下三位一體神學教義的基礎。[3]
[编辑]相關

邏各斯在天主教譯為聖言，基督新教則普遍譯作道或話語。
[编辑]参考文献

^ 张贤根，武汉科技学院 哲学与文化研究所，《逻辑与逻各斯和思想》，2005年8月23日更新。（中文）
^ 暨南大學，辉煌的古希腊文化，希腊哲学对基督教的影响。（中文）
^ bingle，三位一体的概念及其来龙去脉（三），2002年11月12日更新。（中文）
[编辑]参见

约翰福音第1章第1节

显示▼查 · 論 · 編
哲學
显示▼查 · 論 · 編
基督教神学
显示▼查 · 論 · 編
斯多葛主義
查看条目评分
给本文评分
这是什么？
可信度
客观性
完整性
可读性
我非常了解与本主题相关的知识（可选）

提交评分
7个分类：基督教哲学基督论希腊语外来词语言哲学术语修辞三一论