آبروی فقر و قناعت: مرغ شباهنگ

به دورانی که شد قحط وفای دلها
چرا هر دم نگویم من خدا خدا خدا

من مرغ شباهنگم بشد کنج قفس قسمت من چرا چرا چرا

به پیامی تو ای پیک بهار از من به باغبان بگو که گاهی
نشانه گیرد از گیاهی

من اگر که هستم ستاره ام کو در آسمانها
من گر اهل دردم نشانه ام کو به داستانها

من آن کسم که روز وشب ز بی کسی گرفته ام
دست دعا دعا دعا

تو آن کسی که از من شکسته دل نمیکنی دوری