داﻧﺸﮕﺎه آزاد اﺳﻼﻣﯽ واﺣﺪ ﮐﺮج
ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی 1
ﮔﺮوه : ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﯽ
رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ : زﺑﺎن وادﺑﯿﺎت اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ
ﺗﻘﺎﺑﻞ و ﺑﺮرﺳﯽ ﻓﻠﺴﻔﻪ دﮐﺎرﺗﯽ و ﺗﻌﺎﻟﯿﮕﺮی در ﻣﻮﺑﯽ دﯾﮏ ( وال ﺳﻔﯿﺪ )
اﺛﺮ ﻫﺮﻣﺎن ﻣﻠﻮﯾﻞ و ﭘﯿﺮﻣﺮد و درﯾﺎ اﺛﺮ ارﻧﺴﺖ
ﻫﻤﯿﻨﮕﻮی
ﻧﺎم و ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ داﻧﺸﺠﻮ : ﻟﯿﺪا ﻣﺘﯿﻦ ﭘﺎرﺳﺎ ، ﺷﻤﺎره داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ :
84233000718
ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ :ﺑﻬﺰاد ﻗﺎدری
ﭼﮑﯿﺪه:
از ﻣﻨﻈﺮ ﺗﺎرﯾﺨﯽ، رﯾﺴﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎرﯾﮏ ادﺑﯿﺎت دوران
ﻣﺴﺘﻌﻤﺮﮔﯽ اﻣﺮﯾﮑﺎ (ﺗﺤﺖ ﺳﻠﻄﻪ اﻧﮕﻠﯿﺲ) را ﺑﻪ دوران ﻣﺪرن وﺻﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، رﯾﺴﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن
رﺷﺘﻪ ای ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﯽ از ﻧﻤﺎدﻫﺎ در ﺑﯿﺸﺘﺮ آﺛﺎر ادﺑﯿﺎت اﻣﺮﯾﮑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه می ﺷﻮد. دو
اﯾﺪوﺋﻮﻟﻮژی ﻣﻬﻢ در ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﺗﻔﮑﺮ ادﺑﯽ اﻣﺮﯾﮑﺎ را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺌﻮرﯾﺰه
ﮐﺮده ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻘﺶ داده، ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از: دﮐﺎرﺗﯽ ﮔﺮی (ﻓﻠﺴﻔﻪ دﮐﺎرﺗﯽ) و ﺗﻌﺎﻟﯿﮕﺮاﯾﯽ (استعلا) ﮐﻪ از ﻣﻨﻈﺮ زﯾباﺋﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ و ﺟﻬﺎن ﺑﯿﻨﯽ در ﺗﻀﺎدﻧﺪ. شایان ذﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ دو ﻓﻠﺴﻔﻪء ﻣﻬﻢ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ در
ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ در ﻓﻀﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻮﺟﻮد ﻧﯿﺎﻣﺪه اﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ- ای ﺑﺲ دورﺗﺮ در
ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﻣﺬﻫﺐ ﻏﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ دارﻧﺪ و اﯾﻦ رﺳﺎﻟﻪ ﺳﻌﯽ در ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮی از اﯾﻦ
رﯾﺸﻪ ﻫﺎ دارد. رساله ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮ آن اﺳﺖ
ﮐﻪ رﯾﺸﻪ ﻫﺎ، ﺑﺎزﺧﻮردﻫﺎ و ﻧﺘﺎﯾﺞ ﭘﯿﺸﺒﯿﻨﯽ ﺷﺪه دﮐﺎرﺗﯽ ﮔﺮی و ﺗﻌﺎﻟﯿﮕﺮاﯾﯽ را در دو اﺛﺮ
ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ ادﺑﯿﺎت آﻣﺮﯾﮑﺎ ﯾﻌﻨﯽ: ﻣﻮﺑﯽ دﯾﮏ (وال ﺳﻔﯿﺪ) (1851) اﺛﺮ ﻫﺮﻣﺎن ﻣﻠﻮﯾﻞ و ﭘﯿﺮ
ﻣﺮد و درﯾﺎ (1952) اﺛﺮ ارﻧﺴﺖ ﻫﻤﯿﻨﮕﻮی، ﺑﺎز ﺷﻨﺎﺳﯽ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ از اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ
ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺎزدودن ﻏﺒﺎر زﻣﺎن از ﺑﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ادﺑﯿﺎت آﻣﺮﯾﮑﺎ و ﺳﻨﺖ ادﺑﯽ آن ﺑﻪ ﻧﻈﺮﮔﺎﻫﯽ
ﻧﻮﯾﻦ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺳﻨﺖ ادﺑﯽ ﻣﻬﻢ ﻏﺮب، دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺖ. ﻧﮕﺎرﻧﺪه ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، دروﻧﻤﺎیه
ﺗﮑﺮار ﺷﻮﻧﺪهء "درﯾﺎﻧﻮردی" و "ﺷﮑﺎرﻧﻬﻨﮓ/ ﻣﺎﻫﯽ" ﮐﻪ ﺟﺰﺋﯽ
ﺟﺪاﻧﺸﺪﻧﯽ از آﺛﺎر ذﮐﺮﺷﺪه ﺑﺎﻻ و ﺑﺴﯿﺎری از آﺛﺎر ﭘﺮاﻫﻤﯿﺖ ادﺑﯿﺎت آﻣﺮﯾﮑﺎﺳﺖ، ﺑﯽ دﻟﯿﻞ
و ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻧﯿﺴﺖ. زﻧﺠﯿﺮه ای از ﻧﮑﺎت ﻧﻤﺎدﯾﻦ، اﯾﻦ آﺛﺎر ﻇﺎﻫﺮأ ﺑﯽ رﺑﻂ را ﺑﻪ ﻫﻢ
ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ. ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺣﺎﺿﺮ ﺗﻼﺷﯽ اﺳﺖ ﺟﻬﺖ ﺑﺎزﺧﻮاﻧﯽ اﯾﻦ آﺛﺎر ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﺗﻌﺎﻟﯿﮕﺮاﯾﯽ
و ایرادﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ دﮐﺎرﺗﯽ ﮔﺮی ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎد ﻋﻘﻞ ﻣﺤﺾ (اﺳﺘﻨﺘﺎﺟﯽ) وارد ﻧﻤﻮده
اﺳﺖ. درك ﻣﻨﻄﻘﯽ و ﻋﻘﻠﯽ و اﺳﺘﻨﺘﺎﺟﺎت ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﻪ آن ﺑﻪ روﺷﻨﯽ در آﺛﺎر اوﻟﯿﻪ ﭘﺲ
از اﺳﺘﻘﺮار ﻣﻬﺎﺟﺮان در آﻣﺮﯾﮑﺎ، ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه اﺳﺖ. از آﻧﺠﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺟﺪﯾﺪ
"ﻗﺎرهء ﻧﻮ" (دﻧﯿﺎی ﻧﻮ)، دوران ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺘﯽ در "دﻧﯿﺎی ﮐﻬﻦ"
ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺣﺠﯿﺘﯽ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﺑﻘﺎی ﺧﻮد در اﯾﻦ "ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻮ" ﺑﻪ
ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد آورده ﺑﻮدﻧﺪ. از اﯾﻦ رو ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺸﺎن ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﻣﯽ دﯾﺪ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ارزش ﻣﯽ
ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﻮد ﺧﻮد را ﺑﺼﻮرت ﻋﻘﻠﯽ در آن ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ. اﯾﻦ دروﻧﻤﺎﯾﻪ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﮐﻠﻪ آﺛﺎر اﺻﻠﯽ ادﺑﯿﺎت
آﻣﺮﯾﮑﺎ را پدید آورده اﺳﺖ. و ﻫﻤان ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﻣﺎن ﻣﻠﻮﯾﻞ در ﻣﻮرد
ﮐﺎﺑﻮس اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻣﺤﺾ ﻋﻘﻠﯽ در ﻧﺴﻠﻬﺎی آﺗﯽ آﻣﺮﯾﮑﺎ، ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد. وی اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ (راوی ﻣﻮﺑﯽ دﯾﮏ) را ﻃﻮری ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﺮدازی
ﻧﻤﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ رﺷﺪ در ﺗﺸﺨﯿﺺ و ﺗﻤﯿﯿﺰ ﻣﯿﺎن اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی ﻧﺎﺧﺪا "اﻫﺐ"،
ﮐﻪ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ و "ﮐﻮﯾﮑﻮﺋﮓ"، ﮐﻪ ﻧﻤﺎد ﻋﻘﻞ اﻟﻬﺎﻣﯽ اﺳﺖ، را داﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﺲ از آن ﻧﻤﺎدی ﺑﺎﺷﺪ از وﺟﺪان ﻫﺸﯿﺎر ﺑﺸﺮی ﺑﺮای رواﯾﺖ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن و ﺗﻔﺎوت ﻫﺎ
ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﻫﺎی آﯾﻨﺪه. ﺑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﺑﺎﻻ، ﻣﯽ
ﺗﻮان ﺷﺨﺼﯿﺖ "ﺳﺎﻧﺘﯿﺎﮔﻮ" در ﭘﯿﺮ ﻣﺮد و درﯾﺎی ﻫﻤﯿﻨﮕﻮی را آﯾﻨﺪهء ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﻣﻠﻮﯾﻞ در ﺗﻔﮑﺮ داﺷﺖ، داﻧﺴﺖ. در آﺧﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ، داﯾﺮهء
ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ و ﺗﮑﺮار ﺷﻮﻧﺪهء اﯾﻦ دروﻧﻤﺎﯾﻪ ﻫﺎ در آﺛﺎر ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺳﻨﺖ رواﯾﯽ-ادﺑﯽ
آﻣﺮﯾﮑﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد و درﯾﺎی ﻫﻤﯿﻨﮕﻮی را ﻣﯽ ﺗﻮان از ﭘﯿﺶ ﻗﺮاوﻻن اﯾﻦ ﻧﻮع رواﯾﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ
ﺷﻤﺮد. رواﯾﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﻋﻘﻞ ﻣﺤﺾ ﺗﻔﮑﺮ آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﺗﺎرك ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﺎی ﻣﻠﻮﯾﻞ و
اﺧﻼﻓﺶ ﻣﯽ درﺧﺸﺪ .
