تل ابرق در مرز میان امارت شارجه و امارت ام قوین در امارات متحده عربی از شهرهای کهن خاور نزدیک بوده است. این شهر در اصل در خط ساحلی خلیج فارس قرار داشت.
این محوطه باستانی از میانه هزاره سوم پیش از میلاد تا آستانه دوره یونانی مآبی/هلنیستی در هزاره یکم پیش از میلاد مسکونی بوده است. فعالیت عمده ساختمانی در حدود 2500 پیش از میلاد و در ارتباط با آغاز فرهنگ اُمّ النار آغاز شد و در هزاره دوم با فرهنگ وادی سوق ارتباط یافت. موقعیت تل ابرق آنرا بسیار مناسب دریانوردی میان میانرودان/بین النهرین، سرزمینهای ایران امروزی و تمدن دره سند می ساخت. سنگ های توزین و سفالینه های تمدن هاراپا (تمدن دره سند) در اینجا ساخته می شد. وجود سفالینه های بربر نمایانگر تماس با بحرین است. منابع میخی میانرودان/بین النهرین این جا را ماگان باستان (عمان) شمرده اند.
این تپه حدود 1.5 هکتار مساحت دارد و بیشینه ارتفاعش به 10 متر می رسد. این محوطه در فاصله 1989 تا 1998 پنج بار توسط هیئتی از دانشگاه کپنهاگ دانمارک برهبری دانیل تی پاتس کاوش شده است. در سال 206 کار کاوش را هیئتی مشترک از برین ماور کالج: Bryn Mawr College و دانشگاه توبینگن برهبری پیتر ماگیPeter Magee از سر گرفت. گوری به قطر 6 متر در این محوطه ساخته و در فاصله 2300 تا 2000 پیش از میلاد که تقریبا برابر با دوره امپراتوری اور سوم می شود مورد استفاده های مجدد قرار گرفته است. در این گور بقایای 413 تن دیده می شود. همراه آنان شماری یافته های باستانشاسی چون ابزارهای مفرغی و پارچه پنبه ای هم بوده است. برجی سنگی بزرگ به قطر تقریبی 40 متر در همان زمان ساخته شده بود. در عصر آهن سکوئی از خاک برای حفاظت گور بر فراز آن ایجاد کرده بودند. اح-تور.
