ترابشریّت (به انگلیسی: Transhumanism) جنبشِ فکری و فرهنگی است که می‌گوید با پیشرفتِ فناوری و افزایش دسترسی به آن، می‌توان به جلوگیری از افزایشِ سن پرداخت و یا به توانمند سازیِ انسان‌ها به لحاظِ توانایی‌هایِ فیزیکی، ذهنی یا روان‌شناختی، دست زد. این مکتبِ فکری، چنین تغییرهایِ بنیادی‌ای در وضعیتِ انسان‌ها را ممکن می‌بیند و آنها را هم ضروری و هم خوشایند می‌داند. متفکّرانِ ترابشریت، دربارهٔ مزیت‌ها یا خطرهایِ بالقوهٔ فناوری‌ هایِ نوپدیدی که می‌توانند به محدودیت‌هایِ بنیادینِ انسان پایان دهند، مطالعه می‌کنند و همچنین دربارهٔ مسئله‌های اخلاقی‌ای که در گسترش دادن یا استفاده از این فناوری‌ها پیش می‌آید، بحث می‌کنند. آن‌ها پیش‌بینی می‌کنند که انسان‌ها، در نهایت می‌توانند خودشان را به موجودهایی تبدیل کنند که آن‌چنان نسبت به انسان‌هایِ فعلی ارتقاءیافته‌اند که بتوان آن‌ها را پسا انسان نامید.

اف‌ام ۲۰۳۰( فریدون اسفندیاری)، که در دههٔ ۶۰ میلادی، در دانشگاهِ نیواسکولِ نیویورک، "مفهوم‌هایِ نوین از انسان" خوانده بود، نخستین استادِ آینده‌پژوهی بود که مفهومِ امروزیِ ما از ترابشریت را پیش بینی و معرفی کرد. کسانی که از فناوری‌ها، سبک‌هایِ زندگی و جهان‌بینی‌هایی استفاده می‌کنند که باعثِ تراگذری و انتقالِ انسان به پساانسان می‌شوند، توسطِ‌ اف‌ام ۲۰۳۰، ترابشر نامیده شدند. این نظرات، زمینه‌سازِ کار ماکس مور، فیلسوفِ بریتانیایی شد که در دههٔ ۹۰ میلادی، آغاز به معرفیِ اصل‌هایِ ترابشریت، به عنوانِ یک فلسفهٔ آینده‌ پژوه و سازماندهی طبقهٔ روشنفکری در کالیفرنیا کرد که سر انجام گسترش یافت و جنبشِ جهانیِ ترابشریت را شکل داد.

تا حدی تحتِ تاثیرِات اولیهٔ علمی‌ تخیلی، نگاهِ ترابشریت‌ گرایان از آیندهٔ تراگذشته و انتقال‌یافتهٔ بشریت، موافقت و مخالفت بسیاری از طیف‌هایِ فکریِ مختلف را برانگیخته است. یکی از منتقدان، فرانسیس فوکویاما، آن را به عنوانِ خطرناک‌ترین ایدهٔ جهان، معرفی کرده است، در حالیکه رونالد بیلی که از طرفدارانِ این ایده است، این جنبش را "دلیرانه‌ ترین، شجاعانه‌ ترین، انتزاعی‌ترین و آرمانی‌ترین اشتیاقِ بشری" معرفی کرده است.

محتویات [نمایش]

تاریخچه [ویرایش]