کورش منجی

اشعياى دوم پيشگويى مى كند كه وسيله آزادى قوم يهود سرزمين ايران است و اظهار مى دارد كه كورش شكست ناپذير است و بر بابل مسلط خواهد شد و قوم يهود را از اسارت نجات خواهد داد، آنگاه به اورشليم بازخواهند گشت و معبد تازه و شهرى نو خواهند ساخت كه چون بهشت خواهد بود.  شايد محرك اشعياى دوم در توجه به يك خداى واحد جهانى جنبشى بوده است كه درايران پيدا شد و نيرومندى مردم آن تمام دولتهاى شرق نزديك را در زير فرمان اين كشوردرآورد و همه آنها را در امپراتورى عظيمى قرارداد كه از لحاظ پهناورى و سازمان اجتماعى هيچ يك از سازمانهاى ديگرى كه مى شناختند به پاى آن نمى رسيد.

تاریخ اجتماعی ایران، مرتضی راوندی، ج. 1، ص. 396