آندریاس زیگیزموند مارگگراف (به آلمانی: [ˈmaʀkɡʀaːf]؛ ۳ مارس ۱۷۰۹ – ۷ اوت ۱۷۸۲) شیمی‌دان آلمانی اهل برلین، پایتخت آن زمان مارگرویت براندنبورگ و از پیشگامان شیمی تحلیلی بود. او روی را در سال 1746 با حرارت دادن کالامین و کربن جدا کرد.[1] اگرچه او اولین کسی نبود که این کار را انجام داد، اما به مارگگراف اعتبار داده می شود که این فرآیند را با دقت توصیف کرده و نظریه اصلی آن را ایجاد کرده است. در سال 1747، مارگگراف کشف قند خود را در چغندر اعلام کرد و روشی را با استفاده از الکل برای استخراج آن ابداع کرد.[2] شاگرد او فرانتس آچارد بعداً یک روش صنعتی اقتصادی برای استخراج شکر به شکل خالص آن ابداع کرد.
آندریاس زیگیزموند مارگگراف پسر داروساز هنینگ کریستین مارگگراف (1680-1754) بود که صاحب داروخانه ای در برلین بود و در Collegium Medico-Chirurgicum (مدرسه پزشکی/جراحی) تدریس می کرد. آندریاس خیلی زود با تجارت داروسازی و پزشکی آشنا شد و در سال 1725 در دانشکده پزشکی شروع به تحصیل کرد. او با کاسپار نویمان در برلین آلمان تحصیل کرد اما از داروخانه ها در شهرهای دیگر از جمله فرانکفورت و استراسبورگ نیز بازدید کرد. او همچنین در سخنرانی های دانشگاه هال شرکت کرد. آندریاس در داروخانه پدرش کار می کرد و کار خود را روی شیمی متمرکز کرد. بعدها در زندگی خود به سازماندهی مجدد Societät der Wissenschaften به Akademie der Wissenschaften (آکادمی علوم پروس) کمک کرد و در سال 1760 مدیر بخش فیزیک شد.[3] حتی پس از سکته مغزی در سال 1774، تا زمان بازنشستگی خود در سال 1781 به کار در آزمایشگاه های آکادمی ادامه داد.[4]
مارگگراف چندین روش جدید را در شیمی تجربی معرفی کرد. او از روش‌های بارش برای آنالیز استفاده کرد، مانند واکنش آبی پروس برای تشخیص آهن.[5] کار اصلی مارگگراف در شیمی معدنی شامل تولید بهبود یافته فسفر از ادرار [6] و تشخیص نمک های فلزات قلیایی در خاکستر گیاه و شناسایی آنها با آزمایش شعله بود.[7]
کار او در استخراج قند از چغندر، که در آن زمان فقط از نیشکر در دسترس بود، نقطه شروع صنعت شکر در اروپا، [8] و صنعت قند مدرن در جهان بود.[9] اگرچه مارگگراف تأثیر اقتصادی آن کشف را تشخیص داد، اما آن را دنبال نکرد. فرانتس آچارد، شاگرد مارگگراف، کار را تکمیل کرد و یک روش استخراج اقتصادی برای شکر از چغندر قند ابداع کرد.[4][10][11] دیگر شاگردان مارگگراف عبارتند از: یوهان گوتلوب لمان، فرانتس کارل آچارد و احتمالاً والنتین رز بزرگتر و مارتین هاینریش کلاپروت.[4] او همچنین اولین کسی بود که در سال 1747 گلوکز را از کشمش جدا کرد.
مارگگراف در سال 1746 روی را با حرارت دادن مخلوط کالامین و کربن در یک ظرف دربسته بدون مس جدا کرد. او نمی‌دانست که همان فرآیند توسط ویلیام چمپیون در انگلستان در حدود 1738-1740 و توسط آنتون فون سواب در سوئد در حدود 1742 تکمیل (و ثبت اختراع) شده بود. اغلب جداسازی روی به او نسبت داده می شود. این روش تا سال 1752 از نظر تجاری عملی نشد.[15]
