۱۳۹۱ شهریور ۲۸, سه‌شنبه

موبی دیک هرمان ملویل نیازی حیاتی به ... نهنگ، وال، قیطُس عرب و کیتوس cetus لاتین



سخت نیازمند باز ترجمه شمار بزرگی از آثار ارزشمند جهان که بزعم ما به فارسی ترجمه شده و بر اساس آنها داوری کرده زندگی و مجاهدات خود را ساخته ایم هستیم.  یکی از آنها موبی دیک هرمان ملویل است که با وجود همه تلاش جانانه در ترجمه و چندین بار تجدید چاپ حاوی بسیاری مطالب درست درنیافته شده است.  امکانات و سطح دانش و اشاعه اطلاعات در آن روزگار میدانی فراختر از این فراهم نمی کرده.  شاهدی بر این مدعا نوع حروف چینی و صفحه آرائی کتاب در آن روزگار است.  به هر روی از آنجا که موبی دیک جزو متون ادبی است که در ادبیات انگلیسی تدریس می شود دو نمونه از کارهائی که در کمک به علاقمندان و دانشجویان در "جهان راقیه" شده در برابر داوری می گذاریم.  یا باید درست زبان تعلیم کرد و یاد گرفت و اصل آثار را خواند و دریافت و لذت برد و بکار بست، یا  مترجمانی شش دانگ و "غیر صد تومنی" پرورد. دو ابزار مقایسه اینهاست:

 
Search
Home › SparkNotes › Literature Study Guides › Moby-Dick › Themes, Motifs & Symbols

contents


Moby-Dick

Herman Melville

Get this SparkNote to go!
http://img.sparknotes.com/images/more_help/book_top.jpghttp://img.sparknotes.com/images/more_help/pdf_top.jpghttp://img.sparknotes.com/images/more_help/ebook_top.jpg

Themes, Motifs & Symbols

Themes

Themes are the fundamental and often universal ideas explored in a literary work.
The Limits of Knowledge
As Ishmael tries, in the opening pages of Moby-Dick, to offer a simple collection of literary excerpts mentioning whales, he discovers that, throughout history, the whale has taken on an incredible multiplicity of meanings. Over the course of the novel, he makes use of nearly every discipline known to man in his attempts to understand the essential nature of the whale. Each of these systems of knowledge, however, including art, taxonomy, and phrenology, fails to give an adequate account. The multiplicity of approaches that Ishmael takes, coupled with his compulsive need to assert his authority as a narrator and the frequent references to the limits of observation (men cannot see the depths of the ocean, for example), suggest that human knowledge is always limited and insufficient. When it comes to Moby Dick himself, this limitation takes on allegorical significance. The ways of Moby Dick, like those of the Christian God, are unknowable to man, and thus trying to interpret them, as Ahab does, is inevitably futile and often fatal.
The Deceptiveness of Fate
In addition to highlighting many portentous or foreshadowing events, Ishmael’s narrative contains many references to fate, creating the impression that the Pequod’s doom is inevitable. Many of the sailors believe in prophecies, and some even claim the ability to foretell the future. A number of things suggest, however, that characters are actually deluding themselves when they think that they see the work of fate and that fate either doesn’t exist or is one of the many forces about which human beings can have no distinct knowledge. Ahab, for example, clearly exploits the sailors’ belief in fate to manipulate them into thinking that the quest for Moby Dick is their common destiny. Moreover, the prophesies of Fedallah and others seem to be undercut in Chapter 99, when various individuals interpret the doubloon in different ways, demonstrating that humans project what they want to see when they try to interpret signs and portents.
The Exploitative Nature of Whaling
At first glance, the Pequod seems like an island of equality and fellowship in the midst of a racist, hierarchically structured world. The ship’s crew includes men from all corners of the globe and all races who seem to get along harmoniously. Ishmael is initially uneasy upon meeting Queequeg, but he quickly realizes that it is better to have a “sober cannibal than a drunken Christian” for a shipmate. Additionally, the conditions of work aboard the Pequod promote a certain kind of egalitarianism, since men are promoted and paid according to their skill. However, the work of whaling parallels the other exploitative activities—buffalo hunting, gold mining, unfair trade with indigenous peoples—that characterize American and European territorial expansion. Each of the Pequod’s mates, who are white, is entirely dependent on a nonwhite harpooner, and nonwhites perform most of the dirty or dangerous jobs aboard the ship. Flask actually stands on Daggoo, his African harpooner, in order to beat the other mates to a prize whale. Ahab is depicted as walking over the black youth Pip, who listens to Ahab’s pacing from below deck, and is thus reminded that his value as a slave is less than the value of a whale.

Motifs

Motifs are recurring structures, contrasts, and literary devices that can help to develop and inform the text’s major themes.
Whiteness
Whiteness, to Ishmael, is horrible because it represents the unnatural and threatening: albinos, creatures that live in extreme and inhospitable environments, waves breaking against rocks. These examples reverse the traditional association of whiteness with purity. Whiteness conveys both a lack of meaning and an unreadable excess of meaning that confounds individuals. Moby Dick is the pinnacle of whiteness, and Melville’s characters cannot objectively understand the White Whale. Ahab, for instance, believes that Moby Dick represents evil, while Ishmael fails in his attempts to determine scientifically the whale’s fundamental nature.
Surfaces and Depths
Ishmael frequently bemoans the impossibility of examining anything in its entirety, noting that only the surfaces of objects and environments are available to the human observer. On a live whale, for example, only the outer layer presents itself; on a dead whale, it is impossible to determine what constitutes the whale’s skin, or which part—skeleton, blubber, head—offers the best understanding of the entire animal. Moreover, as the whale swims, it hides much of its body underwater, away from the human gaze, and no one knows where it goes or what it does. The sea itself is the greatest frustration in this regard: its depths are mysterious and inaccessible to Ishmael. This motif represents the larger problem of the limitations of human knowledge. Humankind is not all-seeing; we can only observe, and thus only acquire knowledge about, that fraction of entities—both individuals and environments—to which we have access: surfaces.

Symbols

Symbols are objects, characters, figures, and colors used to represent abstract ideas or concepts.
The Pequod
Named after a Native American tribe in Massachusetts that did not long survive the arrival of white men and thus memorializing an extinction, the Pequod is a symbol of doom. It is painted a gloomy black and covered in whale teeth and bones, literally bristling with the mementos of violent death. It is, in fact, marked for death. Adorned like a primitive coffin, the Pequod becomes one.
Moby Dick
Moby Dick possesses various symbolic meanings for various individuals. To the Pequod’s crew, the legendary White Whale is a concept onto which they can displace their anxieties about their dangerous and often very frightening jobs. Because they have no delusions about Moby Dick acting malevolently toward men or literally embodying evil, tales about the whale allow them to confront their fear, manage it, and continue to function. Ahab, on the other hand, believes that Moby Dick is a manifestation of all that is wrong with the world, and he feels that it is his destiny to eradicate this symbolic evil.
Moby Dick also bears out interpretations not tied down to specific characters. In its inscrutable silence and mysterious habits, for example, the White Whale can be read as an allegorical representation of an unknowable God. As a profitable commodity, it fits into the scheme of white economic expansion and exploitation in the nineteenth century. As a part of the natural world, it represents the destruction of the environment by such hubristic expansion.
Queequeg’s Coffin
Queequeg’s coffin alternately symbolizes life and death. Queequeg has it built when he is seriously ill, but when he recovers, it becomes a chest to hold his belongings and an emblem of his will to live. He perpetuates the knowledge tattooed on his body by carving it onto the coffin’s lid. The coffin further comes to symbolize life, in a morbid way, when it replaces the Pequod’s life buoy. When the Pequod sinks, the coffin becomes Ishmael’s buoy, saving not only his life but the life of the narrative that he will pass on.

Readers' Notes

Readers' Notes allow users to add their own analysis and insights to our SparkNotes—and to discuss those ideas with one another. Have a novel take or think we left something out? Add a Readers' Note!

More Help

http://img.sparknotes.com/images/more_help/lit_guide_book.jpg

Buy the print Moby-Dick SparkNote on BN.com

The SparkNote you can hold in your hand.
http://img.sparknotes.com/images/more_help/original_online.jpg

Read the original

The full text of the original work
http://img.sparknotes.com/images/more_help/moreHelp_ebook.png

Buy the ebook of this SparkNote on BN.com

Easy to view on your iPod, phone, or ereader.
http://img.sparknotes.com/images/more_help/moreHelp_pdf.png

Download the PDF of this SparkNote on BN.com




Cite This Page

To Go
Moby-Dick
Moby-Dick
by Herman Melville
Home Literature Moby-Dick Events Chapter 102: A Bower in the Arsacides
Advertisement

Moby-Dick Chapter 102: A Bower in the Arsacides Summary

  • Having already considered most of the different external aspects of the whale, Ishmael peels back his skin and flesh to examine his skeleton.
  • Ishmael explains that he knows about the skeletal construction of the whale because, on one ship, he sees a small cub sperm whale brought on board and dissects it with his own knife.
  • Furthermore, Ishmael says, he learned about the skeleton of the full-grown sperm whale from his friend Tranquo, the king of a Melanesian island where Ishmael once spent some time on leave from another ship.
  • Tranquo has a collection of rare and precious artifacts, including the skeleton of a sperm whale that was found stranded on a local beach.
  • The natives preserved it in a green and luscious glade, decorating it with trophies, carvings, and even a sacred flame inside the skull.
  • The sight of the sun coming through the leaves and tendrils of the forest made Ishmael think of God as a great weaver, and he wonders about the workings of fate.
  • The skeleton of the sperm whale rests in this glen, getting covered gradually with green vines – life twining around death.
  • Ishmael examines this skeleton, wandering around inside it, even measuring it with a rod that he made for the purpose from a nearby tree, even though the local priests objected to him measuring their god.
  • Ishmael tells us the size of the whale, reminding us that he can’t lie about this – if we wanted, we could go to one of the museums that has actual whale skeletons and check his details.
  • The comparison of the whale in the grove in Melanesia and the whale in Yorkshire owned by Sir Clifford Constable is a remarkable one: both men seize the whales and turn them into spectacles.
  • Ishmael claims that he’s copying down his measurement of the whale’s skeleton from a tattoo on his arm, where he preserved the numbers.
  • He admits that he didn’t worry about making the dimensions exact to the inch.
http://www.mehrnews.ir/fa/image/print.gif




/ ترجمه های ادبی در ایران /

آفت عدم آشنایی مترجم با فرهنگ و اصطلاحات خودی

خبرگزاری مهر - گروه فرهنگ و ادب: روش ها و اصول برگرداندن متون به زبان مقصد و لزوم آشنایی مترجم با سبک های ادبی، مباحث طرح شده در یادداشت های پیشین علی صلح جو - منتقد و مترجم - بود. در بخش پایانی این مقال، تاثیر ادبیات و اصطلاحات بومی در ترجمه مورد بررسی قرار می گیرد.

برخی از ما شنیده یا خوانده ایم که مترجمی، ضمن شرح چگونگی مشکلات ترجمه اثری که به آن مشغول بوده، گفته است که پیش از آنکه عملا به ترجمه اثر مورد نظر بپردازد، مدتی را صرف مطالعه اثر یا آثاری در آن زمینه کرده است تا برای دستیابی به حال و هوا و فضای اثری که می خواسته ترجمه کند آماده شود. مترجمانی که به این کار پرداخته اند آن را تجربه موفقی دانسته اند .
 گاه نیز برخی از مترجمان، قبل از پرداختن به ترجمه، زمانی را صرف تحقیق میدانی درباره آن اثر می کنند. نجف دریابندری می گوید که در ترجمه " پیرمرد و دریا "، در تماس با مردم جنوب، برخی از اصطلاحات ماهی گیری مردم خلیج را گرفته و در ترجمه خود به کار برده است . تماس با فضایی مشابه با فضای اثر و حشر و نشر با افرادی از سنخ قهرمانان اثر همواره مفید بوده است .
البته، تمام افرادی که در زمینه ادبیات بومی تعمق می کنند، مترجم نمی شوند. عده ای صرفا به لذت بردن از مطالعه ادبیات بسنده می کنند و به تولید ادبی دست نمی یازند. برخی دیگر نیز ممکن است مستقیما به فکر تولید ادبی بیفتند و در نویسندگی طبع آزمایی کنند و سرانجام نویسنده شوند. در واقع، ما نمی دانیم آن توان مطلوب - مطالعه ادب بومی و سپس یا همزمان پرداختن به یادگیری زبان خارجی - چگونه حاصل می شود.
به نظر می رسد که برخی، در مرحله ای از مطالعه، به یادگیری زبان خارجی می پردازند و به مرحله ای می رسند که می توانند آثار ادبی را به زبان خارجی بخوانند. گروهی در همین مرحله باقی می مانند و لذت خواندن اثر به زبان خارجی برای آنها کفایت می کند. اما برخی از افراد این گروه می خواهند دیگران را در تجربه خواندن سهیم کنند . به نظر می رسد کسانی که در یادگیری زبان خارجی زودتر و پرشتاب تر حرکت می کنند احتمال کمتری دارد که دوباره بازگردند و با مطالعه عمیق ادب بومی - چه کلاسیک و چه مدرن - بپردازند .
متاسفانه این افراد به صرف یادگرفتن زبان خارجی، به ترجمه دست می یازند و از آنجا که در زبان و فرهنگ مقصد ضعیف اند، بعید است بتوانند ترجمه خوبی عرضه کنند . از سوی دیگر، کسانی که در فرهنگ و ادب بومی به سیر آفاق و انفسی می پردازند احتمال زیادی دارد که مستغرق همین دریا شوند و به یادگیری زبان خارجی نپردازند. به نظر می رسد که مترجمان نسل قبل جهت حرکتشان از فرهنگ و ادب بومی به فرهنگ و ادب بیگانه بوده و علت موفقیت شان نیز همین بوده است و این نکته بسیار مهمی است که در دوره های تربیت مترجم - البته ترجمه از زبان خارجی به فارسی- باید به آن توجه خاص کرد .
می توان پرسید که آیا در این رویکرد تعادلی کلان، کفه ترازوهای دو فرهنگ با هم برابری می کنند یا نه. به عبارت دیگر، آیا ما برای تمام انواع ادبی غربی در زبان و فرهنگ خودمان معادل داریم؟ بدیهی است پاسخ منفی است. برخی از انواع ادبی رایج در ایران، مانند رمان، از طریق ترجمه وارد شده اند . بنابراین، می توان پرسید هنگامی که یکی از انواع ادبی غربی اصولا فاقد سلیقه در ادب فارسی است، چگونه می توان آن را در قالب زبان و ادب فارسی عرضه کرد؟ پاسخ این است که در این گونه موارد فرایند شکل گیری ژانر جدید به کمک ژانرهای مجاور صورت می گیرد . مثلا چه بسا، شعر حماسی، شعر مناظره ای و همچنین سنت تعزیه دستمایه های ورود ژانر نمایشنامه غربی به ادب فارسی از راه ترجمه بوده اند .
نمونه دیگر در سنت ادبی ما، برخلاف غرب، ادبیات دریایی وجود نداشته است، حال آنکه دست کم دو نمونه بارز آن را به فارسی درآورده ایم . " موبی دیک " اثر هرمان ملویل، ترجمه پرویز داریوش، و " پیرمرد و دریا " همینگوی، به ترجمه نجف دریابندری. بنابراین، این امر نشان می دهد که مترجمان توانا، مترجمانی که در سنت ادبی فرهنگ مقصد تامل کرده باشند، مصالح لازم برای ایجاد نوع ادبی جدید را درخود دارند .
نکته اصلی این است که مترجم نباید چشمش را از سنت ادبی خود برگیرد و تمام توجهش را معطوف اثر ادبی در زبان مبدا کند و بکوشد، بدون توجه به چنته ادب مقصد، اثر مورد نظر را به فارسی برگرداند . چنین برگردانی، به احتمال زیاد، در حوزه ادب زبان بومی جایی نخواهد یافت، هرچند به لحاظ دقت و امانت مکانیکی چیزی در ترجمه آن کم گذاشته نشده باشد . مترجم، برای اینکه ترجمه خوبی عرضه کند، راهی ندارد جز اینکه بر سکوی ادب و هنر سرزمین خود بایستد و از آنجا به سوی ادب و هنر بیگانه بجهد . وارد کردن مکانیکی اثر ادبی به زبان مقصد راه به جایی نمی برد . (پایان)

تاریخ انتشار، تهران: ۰۸:۴۰  ,  ۱۳۸۶/۰۲/۰۱












با این همه همچنان نیازی حیاتی به دوباره سنجی ترجمه های آثار کلاسیک با پیش رو و برابر نهادن متون اصلی و ترجمه برای پایه گذاری درست ایران فردا داریم.  باید در کنار همه خواستن ها غم آتیه و آتیه سازان را هم خورد.

ارسال شده توسط در