دمکاره/تمکاروم (به انگلیسی Damkara/tamkarum) در جامعه بابل به کسانی گفته می شد که در مقام کارگزار معابد به
تجارت و وام دادن، زر و سیم یا جو می
پرداختند. در هند دمکاره نام جائی است نزدیک پرویز پور، در فاتح
پور اوتارپرادش نزدیک رود یمونا. در مازنی
دمکاره را به معنای کشاورزی که بومی نیست بکار می برند.