فاتحه(تِ حِ یا حَ) [ ع . فاتحة ] 1 - (اِفا.) مؤنث فاتح . 2 - (اِ.) آغاز کار، اول چیزی . 3 - دعای خیر برای مرده . ؛~ی چیزی را خواندن (کن .) الف - دیگر امید بازیافتن چیزی را نداشتن . ب - مصرف کردن و به اتمام رساندن . ؛~ نخواندن برای کسی یا چیزی (کن .) اهمیت ندادن به کسی یا چیزی. فرهنگ معین.//////////////////////////////////////////////////////////////سوره فاتحه یا حمد نخستین سوره قرآن، ملقب به ام‌الکتاب، از سوره‌های مکی، دارای هفت آیه و در جزء یک قرار دارد. چون در این سوره، خدا، حمد و ثنا شده، این سوره حمد خوانده شده‌است.[۱][۲] به گفته محمد، پیامبر اسلام، این سوره برترین سوره قرآن است.[۳] سورهٔ فاتحه در نمازهای واجب و مستحب مسلمانان خوانده می‌شود و محتوای اصلی آن، توحید و سپاس خداوند است. محتویات ۱ نام‌ها ۲ جایگاه سوره از دیدگاه فقها و مفسرین قرآن ۳ نزول ۳.۱ شأن نزول ۳.۲ ترتیب نزول ۳.۳ محل نزول ۴ ویژگی‌ها ۴.۱ لحن سوره ۴.۲ تعداد آیات ۴.۳ ترتیب در مصحف ۵ اختلاف قرائت ۶ مضمون ۷ گوش دادن ۸ جستارهای وابسته ۹ پانویس ۱۰ منابع ۱۱ پیوند به بیرون نام‌ها این سوره نامهای متعددی دارد.[۲][۴] برخی از آن‌ها عبارت‌اند از: حمد: زیرا با کلمهٔ حمد شروع می‌شود و پیام اصلی و سراسر آن حمد (پرستش) خداست.[۵] فاتحه: از ریشهٔ فتح آمده و به معنای آغازگر و گشاینده‌است و به آن «فاتحة الکتاب» نیز می‌گویند.[۶] به این دلیل که نخستین سورهٔ قرآن و آغاز قرائت نماز است.[۵] السّبع: چون این سوره از ۷ آیه تشکیل شده‌است. اُمّ‌الکتاب یا اُمّ‌القرآن: یعنی (مادر کتاب خدا) یا (مادر قرآن) این دو نامگذاری بدین جهت است که قرآن با این سوره شروع می‌شود و بر سوره‌های دیگر مقدم است؛ در فرهنگ عرب به هر پدیده ای که جامع یا مقدم بر پدیده‌های دیگر باشد، «امّ» گفته شده‌است؛ مانند «امّ‌الرّأس» که به معنای پوستی که دربردارندهٔ مغز است. برخی براین باورند که این سوره بدان دلیل به این نام خوانده شده که عصاره و پیام اصلی قرآن، یعنی توحید و یکتاپرستی که برترین هدف ادیان توحیدی است و دیگر اصول و فروع پیامهای آسمانی به آن برمی گردد، به سبکی جالب در آن آمده‌است.[۵] مثانی: دراین باره دو دیدگاه مطرح است: نخست اینکه در هر نماز واجب و مستحب دو بار خوانده می‌شود؛ و دیگری چون دوبار بر پیامبر نازل شده‌است.[۵] وافیه: چون باید تمامی آن را در نماز قرائت کرد.[۵] کافیه: چون در شرایطی خود به تنهایی می‌تواند جای سورهٔ دیگری را در نماز بگیرد؛ در حالی که هیچ سوره ای نمی‌تواند جای آن را در نماز بگیرد.[۵] در این باره پیامبر می‌فرماید:[۵] (به عربی: امّ‌القرآن عوض عن غیرها و لیس غیرها عوضاً عنها) سورهٔ حمد در نماز می‌تواند جای دیگر سوره‌ها را بگیرد اما هیچ سورهٔ دیگری نمی‌تواند جایگزین آن شود و نقش آنرا داشته باشد. اساس: از ابن‌عباس آورده‌اند که:[۵] برای هر پدیده پایه و اساسی است. اساس قرآن، سورهٔ فاتحه و اساس این سوره، «بسم الله الرحمن الرحیم» است. شفاء: بدان دلیل که پیامبر فرمود:[۵] (به عربی: فاتحةالکتاب شفاء من کل داء) این سوره، شفابخش هر درد و بیماری است. صلوة: بدان علّت نام صلوة یا نماز بر آن نهاده‌اند که پیامبر فرمود:[۵] (به عربی: «قال اللَّه تعالی: قسمت الصّلوة بینی و بین عبدی نصفین نصفها لی و نصفها لعبدی…») خدای پرمهر پیام داد که: نماز -یعنی این سوره- را میان خود و بندگان نمازگزارم به‌طور شایسته و بایسته و برابر تقسیم کرده‌ام. نیمی از آنِ من است و نیمی از آنِ هر بنده نمازگزار؛ چرا که وقتی بنده نمازگزار شروع به خواندن می‌کند و می‌گوید: «الحمد للَّه ربّ‌العالمین»، خدا می‌فرماید: بنده ام مرا خالصانه ستایش کرد. هنگامی که می‌خواند: «الرّحمن الرّحیم مالک یوم الدّین»، خدا می‌فرماید: بنده ام به گونه ای شایسته مرا ثنا گفت و باشکوه وصف ناپذیری مرا یاد کرد؛ و زمانی که می‌خواند: «ایّاک نعبد و ایّاک…»، خدا می‌فرماید: این پیوند عاشقانه ای است میان من و بنده ام؛ آنچه او می‌خواهد، باید به او ارزانی شود. کَنز: این سوره را با گنج مقایسه کرده‌اند. یا اینکه گنج قرآن است. تصویری از یک نسخه تاریخی قرآن به خط محمد شوقی افندی متعلق به قرن ۱۹ میلادی که در آن آیاتی از سوره‌های فاتحه، بقره دیده می‌شود. براساس توضیحات تصویر در انبار، این قرآن در موزه ثاقب صابونچی ‏(en)‏ شهر استانبول نگهداری می‌شود. جایگاه سوره از دیدگاه فقها و مفسرین قرآن از دیدگاه فقها و مفسرین قرآن حمد والاترین و شریف‌ترین سوره قرآن دانسته شده‌است،[۷] زیرا خدا در آیه ۸۷ سوره حِجر آن را معادل و هم‌تراز قرآن عظیم شمرده و دیگر آن‌که در نماز باید سوره حمد را قرائت کرد و دیگر سوره‌ها را نمی‌توان به جای آن خواند.[۸][۹] به نظر فخررازی[۱۰] حاصل همه کتب الهی سه موضوع ثنای خداوند، اشتغال به خدمت و طاعت او و طلب هدایت است و سوره حمد همه این امور را شامل می‌شود.[نیازمند منبع] علی از پیامبر نقل کرده‌است که:[۵] خدای جهان آفرین به من پیام داد که ای پیامبر وَ لَقَدْ آتَیْنٰاکَ سَبْعاً مِنَ الْمَثٰانِی وَ الْقُرْآنَ الْعَظِیمَ (ترجمه: ما هفت آیه مبارکه که دربردارنده پرمحتواترین ثنا و ستایش است، و نیز قرآن شکوهمند را بر تو فرو فرستادیم.)[حجر–۸۷] و بدین‌سان، سوره حمد را دربرابر همه قرآن شریف قرار داد و با فرود آن بر من منّت نهاد. آنگاه پیامبر افزود: سوره حمد، شریف‌ترین گنجینه‌های عرش است؛ و خداوند این سوره را به محمّد اختصاص داد، و با آن، شکوه و شرافتی وصف ناپذیر به پیامبر ارزانی داشت؛ و از پیام آوران خویش، جز سلیمان که «بسم اللَّه الرَّحمن الرَّحیم» آن را به او عطا فرمود، هیچ‌یک را در این شرافت و سند برتری شرکت نداد. تنها سلیمان بود که در این شکوه و شرافت شرکت داشت؛ و قرآن سرگذشت وی را اینگونه آورده‌است که: «اِنَّهُ مِنْ سُلَیْمانَ وَ اِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ». آنگاه افزود که هرکس آن را با تدبّر تلاوت کند و در همان‌حال دوستی محمّد و خاندان او را در گستره دل جای دهد و به ظاهر و محتوای این کتاب آسمانی ایمان داشته و فرمانبردار آن باشد، دربرابر هر حرفی از آن، پاداشی ارزشمند به او ارزانی می‌شود که هر یک از این پاداشها برتر از این جهان و نعمتهای مادی آن است؛ و اگر کسی به هنگام تلاوت این سوره به آن گوش جان سپارد، به اندازه یک سوّم پاداش تلاوت آن را دریافت خواهد داشت. از این رو در کسب این خیر فراوان و نجات بخش بکوشید؛ آن را غنیمت شمارید و اجر بیشتری فراهم آورید؛ زیرا ممکن است فرصت ازدست برود و حسرت و اندوه در دل بماند که چرا بهره نگرفتید.[۵] نزول شأن نزول از آنجایی که لازم نیست همه سوره‌ها و آیات قرآن کریم دارای شأن نزول باشند، یکی از سوره‌هایی که برای آن شأن نزولی نقل نشده، سوره حمد و آیات آن است. ترتیب نزول سوره حمد دو بار نازل شده‌است، به همین جهت، به آن مثانی هم می‌گویند؛ البته از آن رو که اولین بار در مکه نازل شده، آن را سورهٔ مکی می‌خوانند. بر اساس روایات این سوره پنجمین سورهٔ نازل شده به پیامبر بعد از سورهٔ مدثر است؛[۱۱][۱۲][۱۳] اما به پیشنهاد نلدکه چهل و هشتمین سورهٔ نازل شده بعد از سورهٔ ناس است.[۱۳] این سوره اولین سوره کامل نازل شده‌است.[۱۱][۱۲] محل نزول اختلاف دربارهٔ مکی یا مدنی بودن سوره حمد ثمره تفسیری ندارد؛ زیرا مشتمل بر آیه ای نیست که معنایش به اختلاف نزول، مختلف و متفاوت شود. این سوره به گفته ابن‌عباس و قتاده، در مکه، به عقیدهٔ مجاهد، در مدینه؛[۵] اما به دیدگاه برخی دیگر یک بار ابتدای بعثت در مکه و بار دیگر پس از تغییر قبله در مدینه نازل شد.[۵][۱۱][۱۲] ویژگی‌ها سورهٔ حمد به‌خط میرعماد لحن سوره این سوره مانند بعضی از دیگر سوره‌های قرآن از نظر لحن و آهنگ از زبان بندگان است، و نوعی مناجات و سخن گفتن محسوب می شود. از نکات این سوره ارتباط بی واسطه خدا با انسان به عنوان آغازگر کتاب است.[۱۴] تعداد آیات همه قرائت‌شناسان در این‌که سوره حمد هفت آیه دارد، متفق‌اند، بدین‌گونه که قرائت‌شناسان مکّی و کوفی «بسم‌اللّه‌الرّحمن‌الرّحیم» را آیه‌ای مستقل دانسته‌اند ولی دیگر قرائت‌شناسان «بَسْمَلَه» را آیه‌ای جداگانه و کامل محسوب نکرده‌اند، در عوض با توقف بر نخستین «عَلَیهِم» عبارت «صِراطَ الَّذینَ اَنعَمتَ عَلَیهِم» را یک آیه و «غَیرِ الْمَغضوبِ عَلَیهِم» را آیه‌ای دیگر شمرده‌اند؛ بنابراین، در هر دو حالت سوره حمد هفت آیه خواهد داشت.[۱۵][۱۶] ترتیب در مصحف به گزارش ابن‌ندیم[۱۷] و ابن‌أشته،[۱۸][۱۹] حمد در مصحف اُبیّ بن کعب نیز نخستین سوره بوده، ولی در فهرستی که از ترتیب سوره‌های مصحف ابن‌مسعود عرضه شده‌است، نام حمد دیده نمی‌شود.[۲۰] به نظر می‌رسد فاتحه و مُعوّذَتین از آن رو در مصحف ابن‌مسعود وجود نداشته که وی مطمئن بوده‌است هرگز آن‌ها را فراموش نخواهد کرد، زیرا در روزگار وی قرآن را می‌نوشتند تا اگر بخشی از آن را فراموش کردند بتوانند با رجوع به آن، آیات فراموش شده را به یاد آورند؛ بنابراین، وقتی احتیاجی بدین تذکار نبود، نوشتن آن وجهی نداشت،[۲۰][۲۱] ولی دقت و صحت این گزارشها محل تردید است، زیرا در روایت ابن‌عباس دربارهٔ ترتیب نزول سوره‌ها[۲۲] و در روایتِ عِکرِمه هیچ ذکری از سوره حمد به میان نیامده است.[۲۳] اختلاف قرائت در یک یا دو واژه این سوره نیز اختلاف قرائت گزارش شده‌است.[۲۴] به‌طور خاص «ملک یوم الدین» هم به صورت مالک و هم مَلِک قرائت می‌شود. [نیازمند منبع] مضمون آیات سورهٔ فاتحه، با حمد و ستایش پروردگار شروع می‌شود و با اشاراتی دربارهٔ خداوند و صفات او، و با ابراز ایمان به مبدأ و معاد (خداشناسی و ایمان به رستاخیز) ادامه می‌یابد؛ سپس با تقاضای هدایت به راه راست پایان می‌گیرد. در یک نگاه کلی این سوره به دو بخش تقسیم می‌شود، بخشی از حمد و ثنای خدا سخن می‌گوید و بخشی از نیازهای بنده.[۱۴] گوش دادن محمد ایوب عبدالرحمان السدیس شهریار پرهیزگار جستارهای وابسته قرآن سوره‌های قرآن فهرست سوره‌های قرآن سوره‌های مکی سوره‌های مدنی پانویس طبرسی، 1408، ج 1، ص 87 دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ص6518 «فضیلت سوره فاتحه». www.islamweb.net. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۵-۰۶. رجوع کنید به سیوطی، 1363ش، ج 1، ص 187 طبرسی، تفسیر مجمع البیان، ج1، بخش سوره حمد / آشنایی با این سوره مبارکه [۱] طبرسی، مجمع‌البیان فی تفسیرالقرآن، ج۱، ص۸۸ ابوالقاسم خویی، البیان فی تفسیرالقرآن، ج۱، ص۴۱۹ محمدهادی معرفت، التمهید، ج۱، ص۹۶ محمدبن عمر فخررازی، التفسیر الکبیر او مفاتیح‌الغیب، ج۱، ص۱۷۶ محققیان، «سوره حمد»، ص۷۲۵ معرفت، التمهید، ج۱، ص۱۲۷ ترتیب نزول سوره‌های قرآن، ویکی‌پدیا، 14/5/2019 مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج1، بخش ویژگی‌های سورهٔ حمد زمخشری، کشاف، ج۱، ص۲۱ فضل‌بن حسن طبرسی، مجمع‌البیان فی تفسیرالقرآن، ج۱، ص۸۹ ابن‌ندیم، الفهرست، ج۱، ص۲۹–۳۰ عبدالرحمان‌بن ابی‌بکر سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۲۲۲ عبدالرحمان‌بن ابی‌بکر سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۲۲۴ محمود رامیار، تاریخ قرآن، ج۱، ص۳۵۸ مقدمتان فی علوم القرآن، چاپ آرتور جفری و عبداللّه اسماعیل صاوی، ج۱، ص۱۳ مقدمتان فی علوم القرآن، چاپ آرتور جفری و عبداللّه اسماعیل صاوی، ج۱، ص۸–۱۳ محمدحسین طباطبائی، قرآن در اسلام، ج۱، ص۱۲۶ ابن‌مهران، المبسوط فی‌القراءات العشر، ج۱، ص۸۶–۸۹ منابع طبرسی، تفسیر مجمع البیان دانشنامهٔ جهان اسلام مکارم شیرازی، تفسیر نمونه محمود رامیار، تاریخ قرآن ابن ندیم، الفهرست زمخشری، تفسیر کشاف سید ابوالقاسم خویی، البیان فی تفسیر قرآن پیوند به بیرون در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ فاتحه (سوره) موجود است. نبو قرآن نبو موضوعات اسلام رده‌ها: فاتحه (سوره)سوره‌های قرآنسوره‌های مکی قرآننماز (اسلام)