کوکو از غذاهای معروف آشپزی ایرانی است. در فرهنگ دهخدا در تعریف خبیص البیض به نقل از تحفه حکیم مؤمن اثر محمد مؤمن حسینی دیلمی تنکابنی طبیب ابن محمد زمان دیلمی تنکابنی طبیب شاه سلیمان صفوی که در سال ۱۰۸۰ ه. ق به فارسی نگاشته شد و بعد از یکی دو قرن به ترتیب به زبان‌های عربی و ترکی ترجمه شد می‌خوانیم: «خبیص البیض را بفارسی خاگینه گویند و با سبزیها کوکو نامند کثیرالغذا و دیرهضم و مُسَدِّد و مُوَلِد خلط غلیظ و با دارچین و خولنجان و ادویهٔ باهیه مقوی باه است.» ماده اصلی کوکو تخم مرغ است و در طبخ انواع مختلف این غذا از سبزی، پیاز، سیر، فلفل دلمه‌ای، قارچ، سیب زمینی و ادویه استفاده می‌شود. کوکو را به صور و اشکال گوناگون می‌پزند.
انواع کوکو به‌صورت غذای گرم و سرد ارائه می‌شود.
انواع کوکو
- کوکو سبزی
- کوکو والک
- کوکو شیرین
- کوکو سیب‌زمینی
- کوکو لوبیا سبز
- کوکو پیازچه
- کوکو باقلا سبز و کوکوی شبت باقلا[۱]
- کوکو کنگر
- کوکو دورنگ یا کوکوی دولایه و چند لایه
- کوکو مخلوط
- کوکو قارچ
- کوکو کدو
- کوکو کدو
- کوکو کدو حلوایی
- کوکو گردو
- کوکو هویج
- کوکو ماست
- کوکو گل کلم
- کوکو گوشت
- کوکو مرغ یا چغرتمه
- کوکو مرغ شمالی
- کوکو بادمجان
- کوکو تخم مرغ
- کوکو اشپل (غذای گیلانی)
- کوکو ماهی
- کوکو میگو
منابع
- منتظمی، رزا (۱۳۷۶). هنر آشپزی. ج. اول. کتاب ایران.
- مینایی، ساناز (۱۳۸۲). کتاب آشپزی ساناز و سانیا. تهران.
- «طرز تهیه انواع خوراکی ها؛ قسمت غذاهای ساده». کتاب آشپزی مدرن.
