چرا در نزدیکی باند فرودگاه کره جنوبی یک دیوار بتنی وجود داشت؟
- دیوید مرسر
- بی‌بی‌سی
کارشناسان هوانوردی درباره وجود یک دیوار بتنی «غیرمعمول» در نزدیکی باند و نقش آن در سانحه سقوط هواپیمای کره جنوبی که ۱۷۹ کشته برجای گذاشت، سوالاتی مطرح کرده‌اند.
تصاویر نشان می‌دهد که هواپیمای «ججو ایر» از باند فرود خارج شد و با این دیوار برخورد کرد و در فرودگاه بین‌المللی موآن دچار آتش‌سوزی شد.
مقامات در حال بررسی علت این حادثه، که بدترین سانحه هوایی در تاریخ کره جنوبی محسوب می‌شود، هستند و بر اهمیت جایی تمرکز کرده‌اند که دیوار بتنی که حدود ۲۵۰ متر از انتهای باند فاصله دارد، قرار گرفته است.
دیوید لرماونت، کارشناس ایمنی هوایی، گفت: «اگر این مانع وجود نداشت، هواپیما احتمالاً بدون تلفات یا با تعداد کشته‌های کمتر متوقف می‌شد.»
خلبان گزارش داده بود که هواپیما به یک پرنده برخورد کرده و سپس فرود اولیه را متوقف کرده و درخواست فرود از جهت مخالف را داده بود.
هواپیما در فاصله‌ای جلوتر از نقطه ابتدایی باند ۲ هزار و ۸۰۰ متری فرود آمد و به نظر می‌رسد بدون استفاده از چرخ‌ها یا تجهیزات فرود به زمین نشسته است.
آقای لرماونت گفت: «فرود به خودی خود، با توجه به شرایط بدون فلپ و چرخ، خوب انجام شده بود: بال‌ها در حالت تعادل و دماغه هواپیما به‌اندازه‌ای بالا نبود که دم هواپیما شکسته شود.»
او افزود که هواپیما در حین سر خوردن روی باند، آسیب جدی ندیده بود.
دیوید لرماونت، کارشناس ایمنی هوایی، گفت: «دلیل مرگ تعداد زیادی از افراد، خود فرود نبود، بلکه برخورد هواپیما با یک مانع بسیار سخت در خارج از انتهای باند بود.»
کریستین بکرت، خلبان خطوط هوایی لوفت‌هانزا مستقر در مونیخ، این سازه بتنی را «غیرمعمول» توصیف کرد و به خبرگزاری رویترز گفت: «معمولاً در فرودگاهی که باند در انتهای آن قرار دارد، دیوار وجود ندارد.»
به گزارش خبرگزاری یونهاپ کره جنوبی، این سازه بتنی یک سیستم ناوبری به نام «لوکالایزر» را در خود جای داده است که به فرود هواپیما کمک می‌کند.
خبرگزاری یونهاپ اضافه کرده که این دیوار به ارتفاع چهار متر با خاک پوشانده شده و برای هم‌سطح نگه داشتن لوکالایزر با باند فرودگاه ساخته شده تا عملکرد آن به درستی انجام شود.
وزارت حمل‌ونقل کره جنوبی اعلام کرده که در سایر فرودگاه‌های این کشور و برخی کشورهای دیگر نیز تجهیزات مشابهی با ساختارهای بتنی نصب شده است. اما مقامات بررسی خواهند کرد که آیا این ساختار باید از مواد سبک‌تری ساخته می‌شد که در هنگام برخورد راحت‌تر شکسته شود یا نه.
کریس کینگزوود، خلبانی با ۴۸ سال تجربه که پیش از این با همان نوع هواپیمای سانحه‌دیده پرواز کرده است، به بی‌بی‌سی گفت: «موانع در محدوده‌ای مشخص از باند فرود باید قابلیت شکنندگی داشته باشند، به این معنا که اگر هواپیما با آنها برخورد کند، بشکنند.»
او افزود: «اینکه چنین سازه‌ای این‌قدر محکم باشد، غیرمعمول به نظر می‌رسد. به نظر می‌رسد هواپیما با سرعت زیاد حرکت می‌کرد و در فاصله دوری از انتهای باند فرود آمد... پس باید دید که حد و مرز کجا باید تعیین شود. این قطعاً چیزی است که مورد بررسی قرار خواهد گرفت.»
کریس کینگزوود می گوید: «هواپیماها ساختارهای محکمی نیستند؛ آنها سبک طراحی شده‌اند تا در پرواز کارآمد باشند. آنها واقعاً برای حرکت با سرعت زیاد روی شکم طراحی نشده‌اند، بنابراین هر نوع سازه‌ای می‌تواند باعث شکستن بدنه هواپیما شود و به فاجعه منجر شود. سوخت در بال‌ها ذخیره می‌شود، بنابراین اگر بال‌ها بشکنند، احتمال آتش‌سوزی بسیار بالا است.
بنابراین نمی‌توان قطعی گفت که اگر دیوار وجود نداشت، نتیجه کاملاً متفاوت می‌بود.»
آقای کینگزوود گفت که «تعجب می‌کند اگر فرودگاه همه الزامات مطابق با استانداردهای صنعت را رعایت نکرده باشد.»
او افزود: «حدس می‌زنم اگر در فرودگاه‌های بسیاری از فرودگاه‌های بین‌المللی بزرگ سر بزنیم... موانع بسیاری پیدا خواهیم کرد که می‌توان آنها را به‌طور مشابه خطرناک دانست.»
سالی گثین، تحلیلگر هوانوردی، این سوال را مطرح کرد که آیا خلبان می‌دانسته مانع در آنجا وجود دارد، به‌ویژه با توجه به اینکه هواپیما از جهت مخالف مسیر معمول فرود نزدیک می‌شده است.
او به بی‌بی‌سی گفت: «ما باید بدانیم آیا (خلبانان) از وجود این مانع سخت در انتها آگاه بودند؟ اگر آنها توسط برج کنترل برای تغییر جهت باند در دور دوم هدایت شده باشند، این مسئله باید در بررسی جعبه‌های سیاه روشن شود. فکر می‌کنم سوالات بسیاری وجود دارد.»
