ایران نیاز به جراحی بزرگ آب و هوایی دارد
© Photo / IRNA
طبق معمول هر سال اما شاید بسیار شدید تر امسال هم هوا در شهرهای بزرگ وحتی برخی شهرهای کوچک ایران غیر قابل تنفس بود و مردم ایران با شرایطی که به قول معروف مرگ را به جان می خرند و به قول آقای دکتر رئیسی معاون وزیر بهداشت دیگر کار از محاسبه و معیار سنجی گذشته.
اگر هم ما ایرانی ها چه دولت چه مردم با هم همکاری نکنیم و فکری برای حل این ماجرا نکنیم قطعا طی سالهای آتی اوضاع بسیار بد تر خواهد شد و دیگر فضایی برای زیستن نخواهیم داشت.
یکی از مشکلات قطعا بحث خشک سالی است که بخش مروبط به تغییرات اقلیمی و بخشی مربوط به نزولات آسمانی و مصرف غیر صحیح آب می باشد.
دیگر بحث کشت سنتی و غرق آبی در جهان و مخصوصا کشورهای پیشرفته منسوخ شده اما متاسفانه مشاهده می کنیم طبق آمار حدود 90 درصد آب بسیار ارزشمند کشور برای کشاورزی مصرف می شود که هیچ منطقی وجود ندارد این روند ادامه پیدا کند و به این نکته باید توجه داشت که از بین رفتن برخی پوشش ها و دفاع های آبی و گیاهی کشور موجبات حمله ریزگردها از کشورهای همجوار مخصوصا غربی به ایران می شود.
نمی توان توقع داشت که هور العظیم و صدها هزار درخت نخل در غرب کشور از یکسو و دریاچه ارومیه از سوی دیگر خشک شوند و ریز گردها از این سد های طبیعی عبور نکنند و به داخل کشور نرسدند.
گو اینکه برخی هنوز مخالف بحث ایجاد ایرانرود می باشند چون تحت تاثیر برخی مراجع امنیتی غربی هستند تا مبادا این رود راه بیافتد و ایران به شاهراه تجاری شمال جنوب تبدیل شود اما به نظر می رسد امروزه ماجرا از بحث تجارت گذشته و ما نیاز داریم که به هر قیمتی شده اقلیم خشک خود را تغییر دهیم.
دریاچه ارومیه به و هور العظیم در غرب کشور باید احیا شوند و در شرق کشور هم مسیر آبی از دریای عمان به دریای مازندران متصل گردد.
از سوی دیگر ما مشکل مصرف بی رویه سوخت را درکشور داریم و علاوه بر آن تراکم جمعیت و ماشین در شهر های بزرگ مخصوصا در تهران.
حدود پانزده شانزده سال پیش به پکن سفری داشتم آلودگی هوا در این شهر بد تر از امروز تهران بود، چند بار هم از آن زمان مجددا به پکن سفر داشتم و هر بار می دیدم آلودگی هوا دارد کاهش شدید پیدا می کند.
پکن شرایطی مشابه تهران دارد چون دور و بر آن با کوه های مرتفع احاطه شده و فضای خروج گازهای تولید شده توسط ماشین ها وجود ندارد.
با چند نفر از اساتید چینی در این باره صحبت کردم و آنها اظهار می داشتند که حکومت چین به یک جراحی اساسی برای مقابله با آلودگی هوا دست زد.
ابتدا تعداد پلاک های صادره برای شهر ها رامحدود کرد به صورتی که به هیچ وجه پلاک جدید مثلا برای شهر هایی مثل پکن تولید نمی شود و اگر شخصی بخواهد ماشین بخرد ممکن است مجبور باشد چند سالی صبر کند تا یک پلاک آزاد شود بتواند روی ماشین اش نصب کند.
ورود ماشین های خارج از شهر پکن به شکل شدیدی کنترل شده می باشد و مانند ماجرای طرح آلودگی هوا در شهر تهران تعداد معدودی ماشین می توانند برای مدت کوتاهی با هزینه های بالایی مجوز ورود به پکن را دریافت کنند به شکلی که هزینه آنقدر برایشان بالا است که آنها ترجیح می دهند از وسایل نقلیه عمومی برای تردد در شهر استفاده کنند و ماشین ها را خارج شهر پارک کنند.
قیمت بنزین هم لیتری حدود 70 سنت است.
در مقابل دولت امکانات وتسهیلاتی برای ماشینهای برقی ایجاد کرده و دارندگان این ماشین ها می توانند با مبلغی حدود 1.6 دلار ماشین خود را طی کمتر از پنج دقیقه شارژ کنند و هر جا که می روید دستگاه های شارژ ماشین های برقی را به وفور پیدا می کنید.
دولت شرایطی ایجاد کرد که قبل از توزیع ماشین های برقی ایستگاه های شارژ این ماشین ها در شهرها به وفور نصب شده باشند و حتی بسیاری ازمردم سوال می کردند که چرا این همه ایستگاه ایجاد شده درحالی که ماشین هایش نیست اما الان متوجه شده اند که ابتدا باید این ایستگاه ها ایجاد می شد تا مردم تشویق شوند از ماشین های برقی استفاده کنند.
حتی در جاده های خارج شهر هم شما می توانید صدها ایستگاه شارژ ماشین های برقی پیدا کنید تا در مسیر اگر نیاز باشد ماشین خود را ظرف کمتر از پنج دقیقه شارژ کنید و به مسیر خود ادامه دهید.
با این شرایط اکثریت مردم شهرهای بزرگ ترجیح می دهند ماشین های پلاک سبز و یا همان برقی سوار شوند.
موتور ها هم اکثرا به همین شکل می باشند و آنها نیز اکثرا برقی هستند.
ورود بدون مجوز به شهرهای بزرگ هم فقط موجب جریمه ماشین نمی شود بلکه ماشین توقیف می شود و طبق مقرراتی پس از یکی دو بار ماشین کاملا فک پلاک و توسط دولت مصادره می شود و البته که صاحب آن مبالغ سنگینی هم جریمه می شود.
اینگونه نیست که شما مثلا در شهر پکن یک در میان ماشینهای پلاک شهر های دیگر را مشاهده کنید.
مضاف بر همه اینها چین تولید برق هسته ای و خورشیدی و بادی خود را به شدت افزایش داده تا برق پاک تولید شود و محیط زیست آلوده نشود.
مثال پکن را زدم اما احتمالا مسئولین دست اندر کار با مشاوره گرفتن از کشورهایی که تجربه های مشابهی داشته اند بتوانند راهکارهای زیادی را که شاید با شرایط ایران منطبق باشد پیدا کنند.
البته مهم ترین مساله این است که مردم هم در این راستا با حکومت همراهی دارند و آنها نیز متوجه می باشند که این تصمیمات سخت به خاطر سلامتی آنها می باشد
