تدرج . [ ت َ رُ
](معرب ، اِ) تَذرُج . ج ، تَدارِج . پرنده ای خوش نقش و نگار و بلنددم . (المنجد).
دراج ، فارسی است که معرب شده و اصل آن تَدَرو است . (از المعرب جوالیقی ص 91). معرب
از تذرو فارسی است ، و بترکی قرقاول و در تنکابن و مازندران تورنگ نامند. در دوم گرم
و در اول خشک و به غایت لطیف و سریع الهضم و مولد خون ، صالح و مقوی ِ فهم و دماغ و
رافع وسواس و اکتحال . زهره و خون او جهت بیاض و نزول آب ، و ذرور استخوان او جهت رفع
قروح مجرب و طلای سرگین او جهت بهق و برص و کلف و اصلاح بشره ٔزنان حامله نافع و سعوط زهره ٔ او مفتح سده ٔ دماغی ودر رفع نسیان مفید و اکثار او مصدع و مولد مرةالصفرا در محرورین و
مصلحش سکنجبین است . (تحفه ٔ حکیم مؤمن ). و آنرا در نزد ما و در مصر سمان گویند و این
اسم بزبان عراقی است و پرنده ایست بزرگتر از گنجشک و کوچکتر از کبوتر و در ماههای تشرین
(پائیز) در حدود ما فراوان گردند و بیشتر بر روی زمین مانند جمل راه روند و چون آواز
جنس خود شنوند جمع گردند و در عراق تخم گذارند و نقاط سرد را دوست دارند. و نیکوتر
آنها آن است که پرگوشت و ملون باشد. در دوم گرم است . غذایی مقوی است و خون خوب تولید
کند و چون خون او را در حال گرم بودن در چشم بچکانند سفیدی آن روشن میشود و خوردن آن
دماغ بارد را نیک سازد و نسیان را از بین می برد. و همچنین اگر کیسه ٔ صفرای او را در بینی بریزند دماغ را اصلاح و فراموشی
را زایل میکند. و اگر سرمه کنند سفیدی چشم و آب آنرا جلا دهد. و استخوان آنرا بکوبند
و مانند سرمه نمایند و روی زخم ریزند بهبودی دهدو خاکستر پر او موی را دراز کند لیک
سبب سرعت پیری گردد. و سرگین او بهق و برص و لکه های زنان حامله را برطرف میکند و زیاده
روی در استعمال آن سبب سردرد و اخلاط صفراوی در محرورین میشود، و مصلح آن سکنجبین است
. (تذکره ٔ ضریر انطاکی ص 93). و رجوع به تذرو شود.
//////////
تدرج
بفتح تاء مثناه فوقانیه
و دال و سکون راء مهملتین و جیم معرب از تدر و فارسی است و بترکی قرقاول و در تنکابن
و مازندران تورنک و بهندی لوه نامند
ماهیت ان
طائری است خوشرنک
نیکو منظر ملون منقش شبیه بدراج و از ان بهتر و کوچکتر و حلال کوشت
طبیعت ان
در دوم کرم و در اول
خشک و خشکی آن از دراج کمتر
افعال و خواص آن
کوشت آن بغایت لطیف
و سریع الهضم و مولد خون صالح مقوی دماغ و فهم و رافع نسیان و وسواس خصوصا که تا سه
روز متوالی کباب آن را تناول نمایند و اکتحال زهره و خون و بدستور قطور آن جهت بیاض
و نزول آب در چشم و سعوط زهرۀ آن مفتح سدۀ دماغی و جهت رفع نسیان و وسواس و خیالات
فاسده مفید و طلای سرکین آن جهت بهق و برص و کلف و اصلاح بشرۀ زنان حامله نافع و خاکستر
پر آن سیاه کنندۀ مو است و لیکن زود سفید می کردد و ذرور استخوان آن بسیار نرم سائیدۀ
آن مانند غبار جهت التیام قروح مجرب و اکثار خوردن لحم آن مصدع و مولد مرۀ صفرا در
محرورین مصلح آن سکنجبین است
مخزن الادویه عقیلی
خراسانی
/////////////
قرقاوُل ( به فارسی
تذرو و معرب آن که در متون طب سنتی بکار است تدرج؛ در ترکی قرقاول، در مازندران تورنگ)
پرنده‌ای از راسته ماکیان‌سانان است. قرقاول به طور بومی در بیشتر نقاط آسیا و همینطور
یونان و بلغارستان در اروپا زندگی میکند و توسط انسان به بسیاری از کشورهای دیگر هم
وارد شده‌است.
جمعیت قرقاولها رو
به کاهش است اما در خطر انقراض نیست. جمعیت این پرنده در اروپا بر اساس برآورد بردلایف
اینترناسیونال در سال ۲۰۰۴ حدود ۳ میلیون و ۴۰۰ تا ۴ میلیون و ۷۰۰ هزار جفت بارور معادل
۱۰٬۲ میلیون تا ۱۴٬۱ میلیون بال قرقاول بوده‌است و بر اساس یک برآورد بسیار ابتدایی جمعیت این
پرنده در کل دنیا را می‌توان ۳۰ تا ۴۵ میلیون بال برآورد کرد.[۵]
محتویات [نمایش]
نام[ویرایش]
قرقاول کلمه‌ای ترکی
است. نام های فارسی آن تَذَرو، ترنگ و خروس صحرایی است. قرقاول را در زبان انگلیسی
Pheasant ودر زبان فرانسوی Faisan ودر زبان عربی
«الفزان» و «طائر التدرج» گویند.
نام علمی قرقاول Phasianus
colchicus است که شکل لاتینیزه نام یونانی این پرنده‌است. فاسیس
در یونانی نام قدیمی رودی در غرب گرجستان بوده که امروز ریونی نام دارد و کلخی هم نام
قومی باستانی است که در آن منطقه سکونت داشته‌اند.
مشخصات[ویرایش]
قرقاول پرنده‌ای است
که به خاطر داشتن دم بلند و راه رفتن باشکوهش از سایر ماکیان متمایز میشود. این پرنده
یکی از عجیب‌ترین پرندگان جهان است. در ۲ یا۳ هفته اول زندگی یک جفت پنجه روی هر بال
این پرنده وجود دارد. قرقاولها روی درختان زندگی می‌کنند و انواع بالغ از برگ‌های
درختان، حشرات، تمشک، دانه‌ها و میوه‌های جنگلی تغذیه می‌کنند و افزایش و کاهش میوه‌های
جنگلی و حشرات در جمعیت این پرنده مؤثر است. پس از خوردن یک غذای کامل، وزن آنها آن‌قدر
سنگین میشود، که پرواز برایشان بسیار دشوار میشود. این پرنده هنگام احساس خطر معمولاً
پرواز نمی‌کند، بلکه به سرعت می‌دود و پنهان میشود. پروازش پرتوان و آغاز آن پرسر
و صداست. در ارتفاع کم پرواز میکند و مدت پروازش معمولاً کوتاه‌است.
زیستگاه[ویرایش]
زیستگاه این پرنده
در جنگل‌های مرطوب، بوته‌زارهای تمشک و درختان پهن‌برگ یا خزان‌کننده‌است که در زیر
بوته‌های آنها آشیانه میکند. قرقاولها وابستگی زیادی به جنگل‌های و بوته‌زارها دارند
آنها معمولاً در جنگلها استراحت و در نقاط باز و کم‌درخت و کشتزارها به تغذیه می‌پردازند.
جنس نرو ماده[ویرایش]
جنس نرو ماده این
پرنده کاملاً با هم تفاوت دارندو رنگ پر آنها برحسب زیرگونه جنس و سن تغییر میکند.
نرهای بالغ پروبال رنگین و پر زرق و برق و دمی دراز تر و سر و گردن آنها به رنگ سبز
تیره براق است. در قرقاولهای ماده رنگ پرها نخودی تیره با لکه‌های قهوه‌ای زیاد به
رنگ محیط اطراف است که باعث میشود در دوران طولانی خوابیدن روی تخم‌ها و زمان پرورش
جوجه‌ها از دید دشمنان پنهان بماند.
در جنس نر سروگردن
غالباً به قرقاولهای نابالغ از لحاظ دم شبیه به کبک و دارای دمهای کوتاه هستند و از
این لحاظ بایستی آنها را با کبک‌ها حتی زمانی که همراه قرقاولهای بالغ دیده می‌شوند
تشخیص داد.
این پرنده سالانه
۱۲تخم در اواسط اردیبهشت ماه به جا می‌گذارد و مدت نشستن روی تخم‌ها نیز حدود ۲۰ روز
است.
شکل ظاهری قرقاول[ویرایش]
تخم قرقاول
قرقاول
قرقاول نظیر مرغ وخروس
وانواع بوقلمون جزو ماکیان تقسیم بندی شده و به این ترتیب از نظر مشخصات ظاهری وفیزیولوژیکی
کم وبیش تمام خصوصیات گروه ماکیان را دارند. قد پرنده به اندازه مرغ وخروس معمولی بوده
ولی پرهای دم در قرقاول رشد بسیار زیادی کرده، به طوری که در برخی از نژادها، طول دم
به۵/۱ متر می‌رسد وبدین گونه درازای پرنده از سر تا دم به دو متر هم می‌رسد. ارتفاع
قرقاولها از ۵۰ تا ۱۰۰ سانتی متر است. بلندی پرهای دم را در هنگام پرواز می توان به
خوبی تشخیص داد زیرا که در این موقع دم وضعیت خاص ومشخصی را به خود می‌گیرد. وزن قرقاولهای
بالغ بین دو تا سه کیلوگرم است وتنها در یکی از نژادها که به غول قرقاول یا آرگوس معروف
است وزن پرنده به پنج تا شش کیلوگرم می‌رسد. رنگ پر وبال پرنده در نرها رنگین ودر ماده‌ها
خاکستری مایل به قهوه‌ای است. سر پرنده کوچک بوده ودارای منقاری کوتاه وخمیده می‌باشد.
سوراخ بینی ظریف بوده وبه وسیله پرهای رنگین پوشیده شده‌است. پاها لخت بوده، اما بلندی
ولختی پاهای طاووس را ندارد.
تاریخچه پرورش قرقاول[ویرایش]
جانورشناسان معتقدند
که زیست گاه اولیه قرقاول مشرق زمین ومخصوصاً قفقاز وسواحل دریای خزر است واین موضوع
از قدیم مورد تأیید دانشمندان بوده‌است به طوری که شاردن معروف در جلد دوم سفرنامه
خود می‌نویسد: «آن چه که در دهانه رودخانه ایونی در مجاورت دریای سیاه کاملاً مطابق
نوشته‌های مورخین باستان یافتم، قرقاولهای شکیل وعظیم آن است که از حیث لطافت در سرتاسر
آفاق بی نظیر است وبه نظر من چنان پرندگانی با چنین گوشت مطبوع وذائقه نواز در هیچ
جای جهان پیدا نمی‌شود...». صرفنظر از نوشته شاردن توجه به نام Faisan نشان می‌دهد که
از کلمه Phase فاز مشتق شده که نام رودخانه‌ای است که از کوه‌های قفقاز
سرچشمه می‌گیرد و امروزه به نام محلی فاکزFachs نامیده میشود
ودر گرجستان امروزی جاری است که در قدیم به آن کلشید می گفته‌اند وپیداست که نام علمی
قرقاول معمولی Ph.Colchicus از نام آن گرفته شده‌است. مارسیال
Martial دانشمند وشاعر یونانی در نوشته‌های خود ذکر میکند که
قرقاول برای اولین بار از قاره آسیا به یونان برده وسپس از آن جا به سایر کشورهای دیگر
منتقل شده‌است. مورخ مذکور می‌نویسد که آرگونوت Argonaute قهرمان افسانه‌ای
یونان در سفرهایی که با کشتی معروف وتاریخی خود Argo به نقاط مختلف
جهان کرد، موفق شد قرقاول را به همراه حیوانات شگفت آور دیگری به عنوان هدیه برای مردم
یونان بیاورد. امروزه نیز با این که قرقاول به تمام نقاط دنیا برده شده‌است ولی پرنده
مذکور تنها در مناطق مرطوب ومعتدل وپوشیده از بوته و درخت وجنگل به زاد و ولد پرداخته
وبه آسانی پرورش می‌یابد. بعد از یونانی‌ها، رومی‌ها جزو اولین ملل اروپایی بودند که
به مطالعه این پرنده پرداختند.
در قرون وسطی قرقاول
به کشور فرانسه راه یافت وفرانسویان در آغاز بدان خروس لیموژCoq de limoge می‌گفتند. در اوایل
پرورش قرقاول در فرانسه ومتعاقب آن در انگلستان فقط به خاطر استفاده از گوشت لذیذ پرنده
بوده‌است وبه این ترتیب به زیبایی پرنده توجه چندانی مبذول نمی‌شد. علت این امر نیز
بیشتر به خاطر علاقه‌مندی شاهان وسرداران آن زمان به خوردن غذاهای خوشمزه و به اصطلاح
عادت آنان به پرخوری وشکم پرستی بوده‌است.
آثار موجود نشان می‌دهد
که در اوایل قرن چهاردهم خوردن گوشت قرقاول در فرانسه واروپا متداول گردید واین علاقه‌مندی
به حدی شدید بود که شاهان ترجیح می‌دادند، پرنده را پس از طبخ با همان پرهای الوان
ودم بلند و پاها، بر سر سفره به معرض تماشای مدعوین قرار دهند.شارل هفتم یکی از طرفداران
جدی گوشت قرقاول بود ودستور می‌داد که در تمام میهمانی‌های رسمی فقط از گوشت پرنده
مزبور استفاده شود.
در هرحال پیشرفت پرورش
قرقاول در اروپا مدیون فعالیت‌های شاهانی نظیر: هنری چهارم، لویی سیزدهم ومخصوصاً لویی
چهاردهم وپانزدهم می‌باشد. گذشته از مصرف گوشت، علاقه‌مندی بسیاری از امپراتوران وسرداران
اروپا به شکار وشرکت در مراسم مزبور موجب می‌گردید که عده‌ای از افراد به پرورش چنین
پرندگانی مأموریت می‌یافتند وبه این ترتیب در ازدیاد طبیعی پرندگان و حیوانات شکاری
کوشش واهتمام لازم به عمل می‌آمد. به طور کلی باید در نظر داشت که تا قبل از سال
۱۸۶۱ میلادی حداکثر تلاش مأمورین مذکور وهم چنین پرورش دهندگان بر این بود که از راه
طبیعی به ازدیاد قرقاولها بپردازند و به این ترتیب هیچ گاه اقدامی به منظور پرورش
دستی پرنده مزبور به عمل نمی‌آمد، ولی از آن به بعد به خاطر این که زاد وولد وتکثیر
قرقاولها تحت کنترل قرار گرفت و بشر موفق گردید در پرورش این حیوان دخالتی بیشتر نماید،
کم و بیش نگهداری قرقاول در نزد پرورش دهندگان رواج یافت وفعالیت مزبور نیز به کارهای
دیگر دامپروری افزوده شد.
اولین کشوری که در
این راه قدم پیش گذارد انگلستان بود، پرورش دهندگان انگلیسی به خاطر این که به تقاضای
خریداران داخلی وخارجی این پرنده جواب مثبت بدهند سعی کردند مراکز نسبتاً بزرگی برای
پرورش دستی قرقاول تهیه نمایند وکم وبیش از راه وروش‌های علمی وصحیح برای پرورش این
پرنده پیروی نمایند.
نژادهای قرقاول[ویرایش]
به طور کلی نژادهای
متعدد قرقاول در دو دسته قرار گرفته‌اند: گروه اول، قرقاولهای دم دراز هستند که در
این گروه پرهای دم طویل بوده واز چند ردیف تشکیل یافته‌است. تعدادی از قرقاولهای دسته
مذکور حتی قادر هستند پرهای دم را تا اندازه‌ای به شکل چتر درآورند ولی هیچ گاه این
قدرت به اندازه پرها وچتر طاووس نمی‌باشد. در این دسته بسیاری از قرقاولهای عادی و
اهلی که امروزه پرورش داده می‌شوند وهم چنین تعدادی از قرقاول‌هایی که شکار خوبی برای
شکارچیان به شمار می‌روند قرار دارند و روی هم رفته پراکندگی آنها در دنیا نسبت به
دسته دیگر بیشتر است. نژادهای گروه دم دراز در دنیا پراکندگی بیشتری دارند. گروه دوم،
قرقاولهای دم کوتاه هستند که تعداد آنها کم واکثراً در نواحی مرتفع به خصوص در ارتفاعات
هیمالیا وچین زندگی می‌نمایند. نژادهای گروه مزبور متعدد نبوده واز جمله باید قرقاول
جنس لوفورا Lophura را نام برد.
لانه قرقاول در باغ
چای-کوهپایه های شمال ایران
منابع و پانویس‌ها[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ قرقاول موجود است.
احسان مقدس: پرورش،
نگهداری و بیماری‌های قرقاول، انتشارات نیلوبرگ، خرداد ۱۳۸۸، تهران.
از دانشنامهٔ رشد
عالم الطیور
پیوند به بیرون[ویرایش]
کتاب قرقاول http://www.ibna.ir/vdcezz8p.jh8nwi9bbj.html*
پرش به بالا ↑ Neornithes
پرش به بالا ↑ Neognathae
پرش به بالا ↑ Galliformes
پرش به بالا ↑ Phasianidae
پرش به بالا ↑ BirdLife International 2012. Phasianus
colchicus. In: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.1.
Downloaded on 28 September 2012.
//////////
به عبری
بسیون/ماتسوئی:
פסיון מצוי (שם מדעי: Phasianus
colchicus) הוא מין בסוג פסיון
שבמשפחת הפסיונים ויחיד בסוג לצד הפסיון הירוק Phasianus
versicolor. הפסיון הוא עוף
בינוני באורך 60–89 ס"מ ומשקל של 0.5-3 ק"ג בממוצע. הוא חי ביערות. הפסיון
חי באסיה אך התפשט גם לאירופה, שם הוא מהווה מטרה מועדפת לציד. כמו כן פרטים רבים הגיעו
לצפון אמריקה. קיימים כ-30 תתי-מין של הפסיון שחלקם מיני כלאיים עם הפסיון הירוק.
הפסיון המצוי הוא הציפור הלאומית של גאורגיה.
///////////
به پنجابی فیزنت:
فیزنٹ مور ٹبر دا اک سوہنا تے عام شکار کیتا جانوالا
پنچھی اے۔ ایہ ایشیاء دا واسی پر ہن دنیا دیاں کئی تھانواں تے تے ملدا اے۔
////////////
به آذری عادی
قرقاول:
Adi qırqovul
Vikipediya, açıq ensiklopediya
?Phasianus colchicus
}}
Elmi təsnifat
Aləmi: Heyvanlar
Yarımaləm: Eumetazoylar
Bölmə: İkitərəflisimmetriyalılar
Yarımbölmə: Sonağızlılar
Tip: Xordalılar
Yarımtip: Onurğalılar
Sinif: Quşlar
Yarımsinif: Yenidamaqlılar
Dəstə: Toyuqkimilər
Fəsilə: Qırqovullar
Cins: Qırqovul
Növ: Phasianus
colchicus
Elmi adı
Phasianus colchicus Linnaeus, 1758
Areal
şəkil
Wikispecies-logo.svg
Vikinövlərdə
sistematika Commons-logo.svg
Şəkil
axtarışı
ÜTMX 175905
MBMM 9054
Phasianus colchicus
Phasianus colchicus
Phasianus colchicus (lat. Phasianus colchicus) - qırqovul cinsinə aid
heyvan növü.
Yarımnövləri[redaktə | əsas redaktə]
Phasianus colchicus alashanicus Alpheraky & Bianchi, 1908
Phasianus colchicus bergii
Phasianus colchicus bianchii Buturlin, 1904
Phasianus colchicus chrysomelas Severtzov, 1875
Phasianus colchicus colchicus Linnaeus, 1758 — Cənubi Qafqaz
Phasianus colchicus decollatus Swinhoe, 1870
Phasianus colchicus edzinensis Sushkin, 1926
Phasianus colchicus elegans Elliot, 1870
Phasianus colchicus europaeus
Phasianus colchicus formosanus Elliot, 1870
Phasianus colchicus hagenbecki Rothschild, 1901
Phasianus colchicus karpowi Buturlin, 1904
Phasianus colchicus kiangsuensis Buturlin, 1904
Phasianus colchicus mongolicus Brandt, 1844 — Mancuriya
Phasianus colchicus pallasi Rothschild, 1903 — Uzaq Şərq və ya Ussuriya
Phasianus colchicus persicus Severtzov, 1875
Phasianus colchicus principalis P. L. Sclater, 1885
Phasianus colchicus rothschildi La Touche, 1922
Phasianus colchicus satschuensis Pleske, 1892
Phasianus colchicus septentrionalis Lorenz, 1888 — Şimali Qafqaz
Phasianus colchicus shawii Elliot, 1870
Phasianus colchicus sohokhotensis Buturlin, 1908
Phasianus colchicus strauchi Prjevalsky, 1876
Phasianus colchicus suehschanensis Bianchi, 1906
Phasianus colchicus takatsukasae Delacour, 1927
Phasianus colchicus talischensis Lorenz, 1888 - Qırqovulun talış
yarımnövü. Azərbaycanda təhlükədə olan quşlar siyahısına daxil edilmişdir.[1]
Phasianus colchicus tarimensis Pleske, 1889
Phasianus colchicus torquatus Gmelin, 1789
Phasianus colchicus turcestanicus Lorenz, 1896
Phasianus colchicus vlangallii Prjevalsky, 1876
Phasianus colchicus zarudnyi Buturlin, 1904
Phasianus colchicus zerafschanicus Tarnovski, 1893.
/////////
به ترکی بایاگی
سولون:
Bayağı sülün
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Vikipedi:Taksokutu
Bayağı sülün
Korunma durumu: Asgari endişe (LC)
Erişkin erkek
Erişkin erkek
Erişkin dişi
Erişkin dişi
Bilimsel sınıflandırma
Alem: Animalia (Hayvanlar)
Şube: Chordata (Kordalılar)
Sınıf: Aves (Kuşlar)
Takım: Galliformes
(Tavuksular)
Familya: Phasianidae
(Sülüngiller)
Cins: Phasianus
Tür: P. colchicus
Binominal adı
Phasianus colchicus
Linnaeus, 1758
Dış bağlantılar
Commons-logo.svg Wikimedia Commons'ta Bayağı sülün ile ilgili çoklu
ortam belgeleri bulunur.
Wikispecies-logo.svg Wikispecies'te Bayağı sülün ile ilgili detaylı
taksonomi bilgileri bulunur.
////////////
Phasianus colchicus
Iskelet
Bayağı sülün (Phasianus colchicus), sülüngiller (Phasianidae)
familyasından bir kuş türü.
Özellikler[değiştir | kaynağı değiştir]
Vücut kuş tüyü, yeşil, mor ve beyaz işaretlerle parlak altın ve
kahverengi çizgilidir. Dişi, kesinlikle gösterişli değildir, her yeri daha
soluk benekli kahverengi bir kuş tüyüyle kaplıdır ve 20 cm civarı bir kuyrukla
53-63 santimetre uzunlukta ölçülür. Yavru kuşların, daha kısa bir kuyrukla dişi
gibi görünüşü vardır.
Japon sülünü (Phasianus versicolor), bayağı sülüne çok benzerdir ama
erkeklerin, koyu yeşilimsi kuş tüyü vardır ve dişiler daha koyu renktir.
Yaklaşık 30 alt türü ve 5 grubu vardır.
Habitat[değiştir | kaynağı değiştir]
Kuşlar, ormanlık bölge, çiftlik arazileri, çalılık ve sulak arazilerde
bulunur. Doğal habitatında bayağı sülün, otlakta dağınık ağaçlarla yakın suda
yaşar.
/////////////
Common pheasant
From Wikipedia, the free encyclopedia
|
Common pheasant
|
|
.jpg) |
|
 |
|
|
Female ("hen") in England
|
|
|
Kingdom:
|
|
|
Phylum:
|
|
|
Class:
|
|
|
Subclass:
|
|
|
Infraclass:
|
|
|
Superorder:
|
|
|
Order:
|
|
|
Family:
|
|
|
Subfamily:
|
|
|
Genus:
|
|
|
Species:
|
P. colchicus
|
The common
pheasant (Phasianus colchicus; Georgian: კოლხური ხოხობი) is a bird in the pheasant family (Phasianidae). The genus name comes
from Latinphasianus, "pheasant".
The species name colchicus is Latin for "of Colchis" a country on
the Black
Sea where
pheasants became known to Europeans.[2]
It
is native to Asia and has been widely
introduced elsewhere as a game bird. In parts of its range,
namely in places where none of its relatives occur such as in Europe (where it
is naturalized), it is simply known as the "pheasant". Ring-necked
pheasant is both the name used for the species as a whole in North
America and also the collective name for a number of subspecies and their
intergrades which have white neck rings.
The
word pheasant is derived from the ancient town of Phasis, the predecessor of the
modern port city of Poti in Western Georgia.
It
is a well-known gamebird, among those of more
than regional importance perhaps the most widespread and ancient one in the
whole world. The common pheasant is one of the world's most hunted birds;[3] it has been
introduced for that purpose to many regions, and is also common on game farms
where it is commercially bred. Ring-necked pheasants in particular are commonly
bred and were introduced to many parts of the world; the game farm stock,
though no distinctbreeds have been developed
yet, can be considered semi-domesticated. The ring-necked
pheasant is the state bird of South Dakota, one of only three U.S.
state birds that is not a species native to the United States.
The green pheasant (P. versicolor)
of Japan is sometimes considered a subspecies of the common pheasant. Though
the species produce fertile hybrids wherever they
coexist, this is simply a typical feature among fowl (Galloanseres), in
which postzygotic isolating mechanisms are slight compared
to most other birds. The species apparently have somewhat different ecological requirements and at
least in its typical habitat, the green pheasant outcompetes the common
pheasant. The introduction of the latter to Japan has therefore largely failed.
Contents
 |
MENU
0:00
|
.jpg)
Flavistic hen
There
are many colour forms of the male common pheasant, ranging in colour from
nearly white to almost black in some melanistic examples. These are due to
captive breeding and hybridization betweensubspecies and with the green
pheasant, reinforced by continual releases of stock from varying sources to the
wild. For example, the "ring-necked pheasants" common in Europe,
North America and Australia do not pertain to any specific taxon, they rather represent a
stereotyped hybrid swarm.[4] Body weight can
range from 0.5 to 3 kg (1.1 to 6.6 lb), with males averaging
1.2 kg (2.6 lb) and females averaging 0.9 kg (2.0 lb).[5]
The
adult male common pheasant of the nominate subspecies Phasianus
colchicus colchicus is 60–89 cm (24–35 in) in length with a
long brown streaked black tail, accounting for almost 50 cm (20 in)
of the total length. The body plumage is barred bright gold or fiery copper-red
and chestnut-brown plumage with irredescent
sheen of green and purple; but rump uniform is sometimes blue. The wing
coverage is white or cream and black-barred markings are common on the tail.[6] The head is bottle
green with a small crest and distinctive
red wattle. P. c. colchicus and some
other races lack a white neck ring.[7] Behind the face are
two ear-tufts, that make the pheasant to alert.[8]
The
female (hen) and juveniles are much less showy, with a duller mottled
brown plumage all over and measuring 50–63 cm (20–25 in) long
including a tail of around 20 cm (7.9 in). Juvenile birds have the
appearance of the female with a shorter tail until young males begin to grow
characteristic bright feathers on the breast, head and back at about 10 weeks
after hatching.[6]
The green pheasant (P. versicolor)
is very similar, and hybridization often makes the identity of individual birds
difficult to determine. Green pheasant males on average have a shorter tail
than the common pheasant and have darker plumage that is uniformly bottle-green
on the breast and belly; they always lack a neck ring. Green pheasant females
are darker, with many black dots on the breast and belly.
In
addition, various color mutations are commonly
encountered, mainly melanistic(black) and flavistic (isabelline or fawn) specimens. The former
are rather common in some areas and are named Tenebrosus pheasant (P.
colchicus var.tenebrosus).
.jpg)
This
species was first scientifically described by Linnaeus in his Systema
naturae in 1758 under its current scientific name. The common pheasant
is distinct enough from any other species known to Linnaeus for a laconic [Phasianus]
rufus, capîte caeruleo – "a red pheasant with blue head" –
to serve as entirely sufficient description. Moreover, the bird had been
extensively discussed before Linnaeus established binomial nomenclature. His sources are
the Ornithologia of Ulisse Aldrovandi,[9] Giovanni Pietro Olina's Uccelliera,[10] John Ray's Synopsis
methodica Avium & Piscium,[11] and A
natural history of the birds by Eleazar Albin.[12] Therein—essentially
the bulk of the ornithology textbooks of his
day—the species is simply named "the pheasant" in the books'
respective languages. Whereas in other species, such as the eastern meadowlark (Sturnella magna),
Linnaeus felt it warranted to cite plumage details from his sources, in the
common pheasant's case he simply referred to the reason of the bird's
fame: principum mensis dicatur[verification needed]. The type locality is given simply as
"Africa, Asia".[13]
However,
the bird does not occur in Africa, except perhaps in Linnaeus' time in Mediterranean coastal areas where
they might have been introduced during the Roman Empire. The type locality was
later fixed to the Rioni River in Western Georgia
– known as Phasis to the Ancient Greeks – where the
westernmost population occurs. These birds, until themodern era, constituted the bulk of
the introduced stock in Europe; the birds described by Linnaeus' sources,
though typically belonging to such early introductions, would certainly have
more alleles in common with
the transcaucasianpopulation than with others.
The scientific
name is Latin for "pheasant
from Colchis", colchicus referring
to the west of modern-day Georgia;[14] the Ancient Greek
term corresponding to the English "pheasant" is Phasianos
ornis (Φασιανὸς ὂρνις), "bird of the river Phasis".[15] Although Linnaeus
included many Galliformes in his genus Phasianius—such
as thedomestic chicken and its wild
ancestor the red
junglefowl,
nowadays Gallus gallus—today only the common and the green pheasant
are placed in this genus. As the latter was not known to Linnaeus in 1758, the
common pheasant is naturally thetype species of Phasianus.
In
the USA, common pheasants are widely known as "ring-necked
pheasants". More colloquial North American names include "chinks" or,
in Montana, "phezzens".[16] In China,
meanwhile, the species is properly called zhi ji (雉鸡)—"pheasant-fowl"—essentially
implying the same as the English name "common pheasant". Like
elsewhere, P. colchicus is such a familiar bird in China that
it is usually just referred to as shan ji (山雞), "mountain chicken",[17] a Chinese term forpheasants in general.
As
of 2005, it had the smallest known genome of all living amniotes, only 0.97 pg (970
million base
pairs);
however, theblack-chinned hummingbird is now currently
held to have the smallest.[18]
Caucasus pheasant-type male
Mongolian ringneck-type male
Chinese ringneck-type male (note grey rump)
with very pale female, illustrating the dramatic difference in both color and
size between sexes as per sexual dimorphism.
There
are about 30 subspecies in five (sometimes
six) groups.[19] These can be
identified according to the male plumage, namely presence or absence of a white
neck-ring and the color of the uppertail (rump) and wing coverts. As noted above,
introduced population in our time mix the alleles of various races in
various amounts, differing according to the original stock used for
introductions and whatnatural selection according to climate and habitat has made of that.
Sometimes
this species is split into the Central Asian common and
the East
Asianring-necked
pheasants, roughly separated by the arid and high mountainousregions of Turkestan. However, while the
western and eastern populations probably were entirely separate during
the Zyryanka glaciation when deserts were
more extensive,[20] this separation was
not long enough for actual speciation to occur. Today,
the largest variety of color patterns is found where the western and eastern
populations mix, as is to be expected. Females usually cannot be identified
even to subspecies group with certainty.
The
subspecies groups, going from west to east, and some notable subspecies are:
·
Phasianus colchicus
colchicus group
– Caucasus pheasants
·
Phasianus colchicus
chrysomelas/principalis group – white-winged pheasants
including Prince of Wales pheasant (P. c. principalis)
Central
Turkestan.
No
or vestigial neck ring. Wing coverts white, uppertail coverts and general
plumage hue bronze to brown.
·
Phasianus colchicus
mongolicus group
– Mongolian ring-necked pheasants or white-winged ring-necked pheasants
Broad
neck ring. Wing coverts white, uppertail coverts hue rusty to chestnut, general
plumage hue copper.
·
Phasianus colchicus
tarimensis group
– Tarim pheasants
·
Phasianus colchicus
torquatus group
– Chinese ring-necked pheasants including Taiwan pheasant (P. c. formosanus)
Throughout
China but widespread in the east, extending to northernmost Vietnam and Taiwan in the south and to
theStrait of Tartary region in the
north. Most pheasants in North America are of this group.
Usually
broad neck ring. Wing coverts tan to light grey
(almost white in some), uppertail coverts grey to powder blue withorange tips. Top of head
light grey.
·
Phasianus colchicus
karpowi –
Korean ring-necked pheasant
·
Phasianus colchicus
pallasi –
Manchurian ring-necked pheasant or (Korean) northern ring-necked pheasant
Northern
part (alpine region) of Korean peninsula to northeastern China (Manchu).
Just hatched, in an egg
incubator
Common
pheasants are native to Asia, their original range extending from between
the Black and Caspian Seas to Manchuria, Siberia, Korea, Mainland China, andTaiwan. The birds are found in
woodland, farmland, scrub, and wetlands. In its natural habitat the common
pheasant lives in grassland near water with smallcopses of trees.[19] Extensively cleared
farmland is marginal habitat that cannot maintain self-sustaining populations
for long[21][22]
Common
pheasants are gregarious birds and outside the breeding season form loose
flocks. Wherever they are hunted they are always timid once they associate
humans with danger, and will quickly retreat for safety after hearing the
arrival of hunting parties in the area.
Chicks about 1 hour after
hatching
While
common pheasants are able short-distance fliers, they prefer to run. If
startled however, they can suddenly burst upwards at great speed, with a
distinctive "whirring" wing sound and often giving kok kok
kok calls to alert conspecifics. Their flight speed is
only 43–61 km/h (27–38 mph) when cruising but when chased they can
fly up to 90 km/h (56 mph).
Common
pheasants feed solely on the ground in scrapes, lined with some grass and
leaves, frequently under dense cover or a hedge. Occasionally they will nest in
a haystack, or old nest left by other birds; but they roost in sheltered trees
at night. The males are polygynous as is typical for
many Phasianidae, and are often accompanied by a harem of several females.[23] Common pheasants
nest on the ground, producing a clutch of around 8-15, sometimes as many as 18,
but usually 10 to 12 eggs, pale olive in colour,
over a 2–3 week period in April to June. The incubation period is about 22–26
or 27 days. The chicks stay near the hen for several weeks, yet leave the nest
when only a few hours old. After hatching they grow quickly, flying after 12–14
days, resembling adults by only 15 weeks of age.
They
eat a wide variety of animal and vegetable type-food, like fruit, seeds, grain,
mast, berries and leaves as well as a wide range of invertebrates, such as leatherjackets, ant eggs, wireworms, caterpillars, grasshoppers and other insects;
with small vertebrates like lizards, field
voles, small mammals, and small birds occasionally taken.[7]
Although a non-indigenous
species, the common pheasant is farmed even in conservation areas, as seen here in Litovelské PomoravíProtected Landscape Area in the Czech
Republic.
Introduced male &
female foraging at the Newport Wetlands RSPB
Nature Reserve in
the United Kingdom.
A startled male makes a
dash for cover
Common
pheasants can now be found across the globe due to their readiness to breed in
captivity and the fact they can naturalise in many climates, but were known to
be introduced in Europe, North America, Japan and New Zealand. Pheasants were
hunted in their natural range by Stone Age humans just like
thegrouse, partridges, junglefowls and perhaps peacocks that inhabited
Europe at that time. At least since the Roman Empirethe bird was extensively
introduced in many places and has become a naturalized member at least of the
European fauna. Introductions in
the Southern Hemisphere have mostly failed,
except where local Galliformes or their ecological equivalents are
rare or absent.
The
bird was naturalized in Great Britain around the 1059 AD, arguably earlier, by
the Romano-British.[24] It was the
Caucasian species mistakenly known as the 'Old English Pheasant' rather than
the Chinese pheasants (torquatus) that were introduced to Britain.[25] But it became extirpated from most of the
isles in the early 17th century. There were further re-introductions of the
'white neck-ringed' variety in the 18th century. It was rediscovered as a game
bird in the 1830s after being ignored for many years in an amalgam of forms.
Since then it has been reared extensively by gamekeepers, and was shot in season
from 1 October to 31 January. Pheasants are well adapted to the British climate
and breed naturally in the wild without human supervision in copses, heaths,
and commons.
By
1950 pheasants bred throughout the British Isles although was scarce in
Ireland. Because around 30 million pheasants are released each year on shooting
estates, mainly in the Midlands and South of England, it is widespread in
distribution, although most released birds survive less than a year in the
wild. The Bohemian was most likely seen in North Norfolk.[26]The Game & Wildlife Conservation Trust is researching the
breeding success of reared pheasants and trying to find ways to improve this
breeding success to reduce the demand to release as many reared pheasants and
increase the wild population. As the original Caucasian stock all but
disappeared during the Early Modern era, most 'dark-winged ringless' birds in
the UK are actually descended from 'Chinese ringneck' and 'green pheasant'
hybrids[27] which were commonly
used for rewilding.
Common
pheasants were introduced in North America in 1881, and have
become well established throughout much of theRocky Mountain states (Colorado, Montana, Wyoming, etc.), the Midwest, the Plains states, as well
as Canada andMexico.[28][29] In the southwest,
they can even be seen south of the Rockies in Bosque del Apache National Wildlife
Refuge 161 km (100 mi) south of Albuquerque, New Mexico. It is now
most common on the Great Plains. Common pheasants have
also been introduced to much of northwest Europe, the Hawaiian Islands, Chile, Uruguay, Peru, Argentina, Brazil, South Africa, New Zealand, and Australia including the
island state of Tasmania and small offshore
islands such as Rottnest Islandoff Western Australia.[30][31]
Most
common pheasants bagged in the United States are wild-born feral pheasants.[citation needed] In some states[32]captive-reared and
released birds make up much of the population.[33]
Pheasant
hunting is very popular in much of the U.S., especially in the Great Plains
states, where a mix of farmland and native grasslands provides ideal habitat.
South Dakota alone has an annual harvest of over a million birds a year by over
200,000 hunters.[34]
Much
of the North
American hunting is done by groups
of hunters, who walk through fields and shoot the birds as they are flushed by
dogs such as Labrador Retrievers and Springer Spaniels. There are also many
hunters who use Pointers such as English Setters or German Shorthairs to find and hold
pheasants for hunters to flush and shoot.
Common
pheasants are bred to be hunted and are shot in great numbers in Europe,
especially the UK, where they are shot on the traditional formal "driven
shoot" principles, whereby paying guns have birds driven over them by
beaters, and on smaller "rough shoots". The open season in the UK is
1 October – 1 February, under the Game Act 1831. Generally they are shot
by hunters employinggun
dogs to
help find, flush, and retrieve shot birds. Retrievers, spaniels, andpointing breeds are used to hunt
pheasants.
The doggerel "Up gets
a guinea, bang goes a penny-halfpenny, and down
comes ahalf a crown" reflects the
expensive sport of nineteenth century driven shoots in Britain,[36] when pheasants were
often shot for sport rather than as food. It was a popular royal pastime in
Britain to shoot common pheasants. King George V shot over a
thousand pheasants out of a total bag of 3,937 over a six-day period in
December 1913 during a competition with a friend, however did not do enough to
beat him.[27]
Common
pheasants are traditionally a target of small game poachers in the UK, but due
to low value of pheasants in the modern day some have resorted to stealing
chicks or poults from pens.[37] TheRoald Dahl novel Danny the Champion of the World dealt with a
poacher (and his son) who lived in the United Kingdom and illegally hunted
common pheasants.
Pheasant
farming is a common practice, and is sometimes done intensively. Birds are supplied both
to huntingpreserves/estates and
restaurants, with smaller numbers being available for home cooks. Pheasant
farms have some 10 million birds[citation needed] in the U.S. and 35
million in the United Kingdom.
The
carcasses were often hung for a time to improve the meat by slight
decomposition, as with most other game. Modern cookery generally uses
moist roasting and farm-raised
female birds. In the UK and U.S., game is making somewhat of a comeback in
popular cooking, and more pheasants than ever are being sold in supermarkets
there.[38] A major reason for
this is consumer attitude shift from consumption of red meat to white meat.[39]
1.
Jump up^ BirdLife International (2012). "Phasianus
colchicus". IUCN Red List of
Threatened Species. Version 2013.2. International Union for
Conservation of Nature. Retrieved 26 November 2013.
2.
Jump up^ Jobling, James A
(2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher
Helm. pp. 113, 302. ISBN 978-1-4081-2501-4.
5.
Jump up^ "Ring-necked
Pheasant". All About Birds. Cornell Lab of Ornithology. Retrieved 25 April 2011.
15.
Jump up^ "pheasant". Oxford English Dictionary (3rd ed.). Oxford University Press. September 2005. (Subscription or UK public library
membership required.)
18.
Jump up^ Gregory, T.R.
(2005). "Birds – Animal
Genome Size Database". Genomesize.com. Archived from the original on 14 May 2011.
Retrieved 25 April 2011.
28.
Jump up^ "Pheasant History,
Ecology & Biology". Pheasantsforever.org. Archived from the original on 1 March 2012.
Retrieved11 March 2012.
29.
Jump up^ Terry, John (20
August 2011). "Oregon pioneer Owen
Nickerson Denny was about more than his birds". OregonLive.com.
Retrieved 11 March 2012.
30.
Jump up^ Long, John L.
(1981). Introduced Birds of the World. Agricultural Protection Board of
Western Australia. pp. 21–493.
34.
Jump up^ "Pheasant" (PDF). gfp.sd.gov. South
Dakota Game, Fish and Parks. Retrieved 10 March 2013.
35.
Jump up^ "Roadkill: One from
the road". The Independent. London. 7 September
2006. Archived from the original on 9 April 2010.
Retrieved 25 April 2011.
·
Cross, Nigel
(2006). "Some foods
introduced by the Romans to Britain". Retrieved 21
February 2008.
·
Henninger, W.F.
(1906). "A preliminary list
of the birds of Seneca County, Ohio" (PDF). Wilson Bulletin. 18 (2):
47–60.
·
Lin-Liu, Jen; McMahon,
Dinny; Mooney, Paul; Owyang, Sharon; Reiber, Beth; Smith, Graeme; Winnan,
Christopher D. (2006). Frommer's China (2nd ed.). John
Wiley & Sons. ISBN 978-0-7645-9743-5.
·
Linnaeus, Carl (1758). 90.3. Phasianus colchicus. Systema naturae
per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum
characteribus, differentiis, synonymis, locis. vol. 1 (10th ed.). Holmius
(Stockholm): Laurentius Salvius. p. 158.
·
Madge, Steve; McGowan,
Philip J.K.; Kirwan, Guy M. (2002). Pheasants, partridges and grouse: a
guide to the pheasants, partridges, quails, grouse, guineafowl, buttonquails
and sandgrouse of the world. London: Christopher Helm.ISBN 0-7136-3966-0.
·
North Dakota Game and
Fish Department (NDGFD) (1992). "The ring-necked
pheasant in North Dakota". North Dakota Outdoors. 54 (7):
5–20. Archived from the original on 8 May 2009.
·
Proper, Datus C.
(1990). Pheasants of the Mind: A Hunter's Search for a Mythic Bird.
Prentice Hall Press. ISBN 0-13-662750-1.
·
Ray, John (Joannis Raii) (1713). Synopsis methodica avium
& piscium: opus posthumum, etc. Volume 1. London:
William Innys.
·
Ray, Nicolas; Adams,
Jonathan M. (2001). "A GIS-based
Vegetation Map of the World at the Last Glacial Maximum (25,000–15,000
BP)" (PDF). Internet Archaeology (11).
·
uk.rec.birdwatching (URB)
(10 November 2007). "Scientific bird
names explained". Retrieved 21 February 2008.
 |
 |
|
Links to related articles
|
|
