حکایتی از گلستان سعدی
فقیهی پدر را گفت: هیچ از این سخنان رنگین دلاویز متکلمان در من اثری نمی‌کند، به حکم آن که نمی‌بینم مرایشان را فعلی موافق گفتار.
تـــرک دنیــــا بـــه مــــردم آمـــوزنـــد خــــویشتـــن سیـــــم و غلّــــه انــــدوزنـــد
عالمی را که گفت بــاشد و بــس هـــــــر چـــه گـــویــــد، نگیـــرد انـــدر کـــس
عالــم، آن کس بــود کــه بــد نکنــد نـــــه بگــــوید بـــــه خلــــق و خـــود نکنـــد
اتأمرون الناس بالبر و تنسون انفسکم
عالم که کامرانی و تن پروری کند او خویشتن گم است، که را رهبری کند
پدر گفت ای پسر به مجرد خیال باطل، نشاید روی از تربیت ناصحان بگردانیدن و علما را به ضلالت منسوب کردن، و در طلب عالم معصوم، از فواید علم محروم ماندن. همچو نابینایی که شبی در وحل افتاده بود و می‌گفت آخر یکی از مسلمانان چراغی فرا راه من دارید زنی فارجه بشنید و گفت تو که چراغ نبینی به چراغ چه بینی. همچنین مجلس وعظ چو کلبه بزّازست آنجا تا نقدی ندهی بضاعتی نستانی و اینجا تا ارادتی نیاری سعادتی نبری
گفت عــالم به گــــوش جــــان بشنـــو ور نمــــانــــد بــــــه گفتنـــش کـــــردار
بــــاطل اســــت آن چــــه مــــدّعـــی گویــــد: خفتـه را خفتـــه کی کنـــد بیــــدار
مــــــرد بــــــایـــد کـــــه گیـــرد انــــدر گــــوش، ور نـــوشتـــه اســــت پنـــد بـــر دیـــوار
صــاحب دلی بــه مدرســـه آمــد ز خـــانقـــاه بشکست عهد صحبت اهل طریق را
گفتـــم میـــان عـــالم و عــابد چـه فرق بـود، تا اختیار کـــردی از آن، ایــــن فریـــق را؟
گفت: آن، گلیم خویش به در می‌برد ز موج، وین، جهد می‌کند که بگیرد غـــریـق را
