هو. (ا. فا).  از ریشه اوستایی و صورت باستانی «هائو» به معنای خالق و آفریننده.،  همان که در ندای «یا هو» می آید. هو در نام های  ایرانی از جمله  «هوشنگ = هائوشیانگها» آمده.