گل در اشعار پارسی 2
- دسته: ابیات ناب
- بازدید: 3414
از غنچه لعلش هوس بوسه نمودم خنديد و به من گفت زياد از دهن تست
نيست شبنم اينكه ببيني درچمن كزاشتياق پيش لبهايت دهان غنچه آب افتاده است
يك بار حرف روي توام بر زبان گذشت چون غنچه ميدمد ز لبم بوي جان هنوز
تا كس نيابد از دل پر خونم آگهي مانند غنچه سر به گريبان نشسته ام
شرح اين خون جگر از دهن غنچه شنو كه به باغ آمد و يك خنده خونين زد و رفت
يك عمر همچو غنچه در اين بوستان سرا خون خورده ايم تا گره دل گشاده ايم
ز غنچه دهنت بوسه اي به خواب گرفتم نمردم و ز گل آرزو گلاب گرفتم
پايمال باغبانم در بهار زندگي غنچه پژمرده ام كز شاخسار افتاده ام
با چنين لعل لبان پيش درخت گل سوري گر بخندي تو دل از غنچه خنديده ربائي
چون غنچه اهل دل همه درخون نشسته اند نظّاره كن كه تنگدلان چون نشسته اند
منم آن غنچة پژمرده كه از باد خزان خنده بر لب گره و سر به گريبان رفتم
مي كنم از سينه بيرون اين دل افسرده را نيست اميد شكفتن غنچة پژمرده را
هر غنچه كه بر شاخة پر برگ نشيند سنجاق عروسي است به گيسوي بهاران
بر در دلها چه ميگردي براي حبّهاي دست كن درجيب خودچونغنچة گلزر برآر
در دهان غنچه از لعل تو آب حسرت است اينكه پندارند مردم قطره شبنم در او
بيگانة خويشم ، آشنا ميخواهم تحريك نسيمي از صبا ميخواهم
چون غنچه مهیّاي شگفتن شدهام در پهلوي عندليب جا ميخواهم
باغبان غنچه نچيدم ز من آزرده مشو پارههاي جگر است اينكه به دامان دارم
تو غنچة سحر و من چراغ صبحدم تو خنده بر لب و من جان در آستين دارم
-
محمدرضا بن عبدالله اصفهانی متخلص به شکیبی (۱۵۵۷–۱۶۱۴م) شاعر فارسیزبان ایرانی در دربار مغولی هند بود.
شعر
شکستهدل نشویم ار ترا سر جنگست که آبگینهٔ ما همطبیعت سنگست ز دوست هم گله دارد ستم رسیدهٔ هجر ستاره سوخته با آفتاب در جنگست چو آفتاب بویرانهام قدم درنه که گفتهاست که گامی هزار فرسنگست * * * غمت از من غم جان بیش دارد توانگر شرم مهمان بیش دارد بشارتهاست از بخت سیاهم که ابر تیره باران بیش دارد که میداند درین بستان شکیبی گیا یا سرو دوران بیش دارد * * * نردیست جهان که بردنش باختنست نرادی او بنقش کم ساختنست دنیا بمثل چو کعبتین نردست برداشتنش برای انداختنست * * * ای آنکه بزندگانیت دسترس است مغرور مشو که شعله مهمان خس است این مرغ گرفتار که نامش نفس است بیرون رود ار ز آسمانش قفس است[۱] * * * منابع
- ذبیحالله صفا. تاریخ ادبیات ایران. ج. چهارم. چاپ هفتم. تهران: انتشارات فردوس، ۱۳۸۹. ۳۳۹. شابک ۹۷۸۹۶۴۳۲۰۴۷۵۴.
