جَلد کردن کبوتر، یعنی شناساندن بام و محل
زندگی کبوتر به او، و آماده
کردن آن برای پرواز و عادت دادن اش به محل زندگی در حالتی که همیشه به نقطهٔ
نگهداری اش باز گردد و به اصطلاح (جلد) شوند.
طریقه جلد کردن[ویرایش]
برای جلد کردن
کبوتران، چندین پر اصلی آنان را که در اصطلاح شاهپر نامیده می‌شود با نخ یا سنجاق
، به طریقی خاص می بندند، یا چند شاهپر از هر بال را از نیمه قیچی میکنند و یا
میکنند (برای جوجه کبوتر کشیدن یا همان کندن اصلا مناسب نیست)و دست کم به مدت دو
هفته، آن‌ها را روزی چند ساعت خارج از لانه، به اصطلاح «آفتاب» و «آب تنی» می
دهند. این کار حیوان را به محل زندگی خود آشنا و علاقمند می‌سازد.
در ضمن این کار،
رفته رفته از خوراک کبوتران می کاهند تا به هوای دانه، بیشتر به فرمان و قابل
کنترل باشند. آن گاه بال آن‌ها را گشوده و با ریختن مشتی دانه، به پریدن روی بام
گنجه عادتشان می دهند و می گذارند مدتی نیز آنجا خود را آفتاب دهند و به محل و
منظره اطراف کاملاً خو گیرند.
سپس به «تکان
دادن» کبوترها، که همان ترغیب آن‌ها به پرواز است، می پردازند و با حرکت دست یا به
وسیلهٔ قطعه پارچه سیاهی که بر سر چوبی بسته شده، و آن را «سیاهی» می نامند، آن‌ها
را به پرواز در می آورند، ولی این عمل را بیش از ده بار انجام نمی دهند. روز اول
این کار را یکی دو بار تکرار میکنند و روزهای بعد، رفته رفته به مدت آن می
افزایند، تا تمام کبوتران، جَلد و آماده پرواز طولانی بشوند .
جلد شدن کبوتر تا
حد زیادی به نوع و نژاد آن وابسته است، بطوری که در بعضی از نژادها که طی صدها سال
با زندگی در شهرها تکامل یافته‌اند فرم اصلی شاهپرها تغییر یافته و قادر به پرواز
و بازگشت به خانه در مسافت‌های بالا (حدود پنجاه کیلومتر)نیستند و در صورت دور شدن
اتفاقی از خانه توانایی بازگشت ندارند و به اصطلاح رایج کبوتربازان باخت می‌روند.
اما نوعی از کبوترها که بازمانده کبوترهای نامه بر در قرون وسطی هستند و در اصطلاح
مسافتی یا پلاکی نامیده می‌شوند قادر به پرواز و بازگشت به خانه در مسافت‌های دور
حتی هزار کیلومتر و یا بیشتر می‌باشند . امروزه این نژاد کبوترها در مسابقات
مسافتی شرکت داده می‌شوند .
منبع[ویرایش]
·
معیری، دوستعلی (۱۳۶۱)، رجال
عصر ناصری(بخش کبوتر و کبوتربازی)، تهران: نشر تاریخ ایران
رده:
·
کفتربازی
·
این صفحه آخرین‌بار
در ۲۲ فوریهٔ ۲۰۲۳ ساعت ۰۵:۰۲ ویرایش شده‌است.
