دوش وقتِ سَحَر از غُصه نجاتم دادند


واندر آن ظلمتِ شب آبِ حیاتم دادند



بیخود از شَعْشَعِهٔ پرتوِ ذاتم کردند


باده از جامِ تَجَلّیِ صفاتم دادند



چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی


آن شبِ قدر که این تازه براتم دادند



بعد از این رویِ من و آینهٔ وصفِ جمال


که در آن جا خبر از جلوهٔ ذاتم دادند



من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب؟


مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند



هاتف آن روز به من مژدهٔ این دولت داد


که بِدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند



این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد


اجرِ صبریست کز آن شاخِ نباتم دادند



همّتِ حافظ و انفاسِ سحرخیزان بود


که ز بندِ غمِ ایّام نجاتم دادند