ستوهیده /sotuhide/ (صفت) [قدیمی] ۱. خسته و درمانده‌شده.
۲. به‌تنگ‌آمده.
'''فرهنگ فارسی عمید.'''
/////////////////////////////////////////////////////////////
ستوهیده بودند مردم زشاه//
که پیچیده بُد سر ز دینِ خدای
//////////////////////////////////////////////////////////
سکندر ستوهیده شد زان نبرد//
همی خواست سرش اندر آید بکرد
///////////////////////////////////////////////////////////
رعیت ستوهیده ازو ای شگفت//
فرود آوردیدندش از تخت و گاه
/////////////////////////////////////////////////////////
'''میرزا آقاخان کرمانی » نامهٔ باستان »'''
