دیوان اشعار عماد خراسانی با مقدمه‌ای از مهدی اخوان ثالث، بارها تجدید چاپ شده‌است.^[۵]

برخی شعرهای عماد به ضرب‌المثل بدل شده و چند نسل از لایه‌های گوناگون مردم ایرانیان، از شاعران نوآور گرفته تا کسانی که با ادبیات مکتوب معاصر آشنائی چندانی ندارند، عواطف و احساسات و حالات خود را با تکرار بیتی از عماد بیان می‌کنند که در حافظه آنان نقش بسته‌است.^[۵]

عهد کردم که دگر می‌نخورم در همه عمر

به‌جز از امشب و فردا شب و شب‌های دگر

یا این بیت دیگر:

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم

از چه با دشمن جانم شده‌ام دوست ندانم!

این غزل زیبا و معروف از اوست:

پیش ما سوختگان، مسجد و میخانه یکیست		حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکی است
اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظریست		گر نظر پاک کنی، کعبه و بتخانه یکیست
هر کسی قصه شوقش به زبانی گوید		چون نکو می‌نگرم، حاصل افسانه یکیست
اینهمه قصه ز سودای گرفتارانست		ورنه از روز ازل، دام یکی، دانه یکیست
ره هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه		گریه نیمه شب و خنده مستانه یکیست
گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم		آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست
هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند		بهر این یک دو نفس، عاقل و دیوانه یکیست
عشق آتش بود و خانه خرابی دارد		پیش آتش، دل شمع و پر پروانه یکیست
گر به سرحد جنونت ببرد عشق عماد		بی‌وفایی و وفاداری جانانه یکیست

و یا شعری دیگر از عماد خراسانی :

                 

گر چه مستیم و خرابیم چو شب های دگر		باز کن ساقی مجلس سر مینای دگر
امشبی را که در آنیم غنیمت شمریم		شاید ای جان، نرسیدیم به فردای دگر
عهد کردم که دگر می‌نخورم در همه عمر		به‌جز از امشب و فردا شب و شب‌های دگر
مست مستم، مشکن قدر خود ای پنجه غم		من به میخانه ام امشب تو برو جای دگر
چه به میخانه چه محراب، حرامم باشد		گر به جز عشق توام هست تمنای دگر
تا روم از پی یار دگری می باید		جز دل من دلی و جز تو دلارای دگر
باده پیش آر که رفتند از این مکتب راز		اوستادان و فزودند معمای دگر
گر بهشتی است، رخ توست نگارا! که در آن		می توان کرد به هر لحظه تماشای دگر
از تو زیبا صنم این قدر جفا زیبا نیست		گیرم این دل نتوان داد به زیبای دگر
می فروشان همه دانند عمادا! که بود		عاشقان را حرم و دیر و کلیسای دگر

یکی از اشعار مشهور عماد خراسانی به لهجه مشهدی :

یرگه کار مو و تو دِرَه بالا می‌گیره		ذرَه ذرَه دِرَه عشقت تو دلم جا می‌گیره
روز اول به خودُم گفتُم ای‌یم مثل بَقی		حالا کم کم می‌بینُم کار دِرَه بالا می‌گیره
چن شبه واز مودوزُم چشمامَه تا صبح ِِ به چْخت		یا به یک سمت بی‌خودی مات مِمنه و را می‌گیره
تا سحر جُل می زنم خواب به سراغُم نمیَه		هی دلُم مثل بِچِه بَهَنه‌ی بی‌جا می‌گیرَه
موگومش هرچی که مرگت چیه؟ کوفتی نمِگه		عوضش نق مِزنه و ذکر خدایا می‌گیره
پیری و معرکه‌گیری که مِگن حال مویه		دِره کم‌کم ای کتاب صفحه یه پینجا می‌گیره
هر که عاشق مِشه پنهون مِکِنه مثل اویَه		که سوار شُتُرَ و پوشتِشَه دولا می‌گیره