۱۴۰۳ اردیبهشت ۱, شنبه

 "کاش جاودان اسپرم می فِشُردَم!  زیرا ایدر، از بسی تَجارِب ممتد و مکرر، دریافته ام، عاقبَت آدمی باید در همه اَحوال[1] تَصَوُّر خویش از سعادت حُصولی را تَقلیل جایگاه داده یا دست کم جابجا کُند؛ نه جایی در خِرَد یا خیال، بلکه در هَمسَر و بِستَر و دل و خوان و خانه و زین و میهنَش گذارَد[2]؛ اینک که این همه دریافته ام، من و حالَتِ اشتیاق جاوید فِشارِ آن مایع.  در افکار رویاهای شبانه طویل صُفوف ملائک در فِردوس می دیدم، همه دست در خُمِ اسپرماتچی.

هرمان ملویل فصل نود و چهارم موبی دیک، وال زال.

[1] - بیدلی در همه احوال...