نام مهرجویی، با تاریخ سینمای نوین ایران پیوندی ناگسستنی خورده‌است. کارگردانی که در زمان سلطه سینمای فیلمفارسی و آبگوشتی، با ساخت فیلم «گاو»، پیشرو در جریان نو سینمای ایران بود. مهرجویی در اواسط دهه ۵۰ با ساخت فیلم «دایره مینا»، به معضلات و مشکلات اجتماعی و تأثیر ویرانگر فقر در زندگی اجتماعی مردم پرداخت و نشان داد برخلاف آنچه امروز جریان ضد ایرانی در پی نمایش آن است، به سرنوشت ایران و مردم ایران بسیار می‌اندیشد. حکومت پهلوی تاب تماشای دایره مینا را نداشت و حکم به توقیف این فیلم داد. از نظر گردانندگان دستگاه فرهنگی حکومت پهلوی دوم، نمایش این فیلم بر خلاف تصویر کاریکاتوری از زرق و برق تهران در حال رشد و غربی شده بود، اما بالاخره دایره مینا در اوایل بهار ۱۳۵۷ روی پرده سینما‌ها رفت. مهرجویی آنقدر این فیلم را هنرمندانه ساخته‌بود که دولت وقت را مجبور کرد بر اساس موضوع‌محوری فیلم، زمینه ایجاد سازمان انتقال خون را فراهم کند؛ اتفاقی که تا امروز دیگر هیچ فیلمساز اجتماعی در ایران نتوانسته تأثیر مشابه آن را در سطح جامعه ایفا کند. مهرجویی در سال‌های پس از انقلاب نیز به فعالیت خود ادامه داد و مهم‌ترین آثار سینمایی خود از جمله «اجاره‌نشین‌ها» و «هامون» را در دهه ۶۰ ساخت. تأیید فیلم گاو از سوی امام خمینی (ره)، یکی از بزرگ‌ترین دلایلی بود که باعث شد سینمای ایران بتواند در سال‌های پس از انقلاب شکوفا شود و از قهقرا نجات پیدا کند. این مقدمه کوتاه برای بیان این موضوع است که نه تاریخ هنر و سینمای ایران را می‌توان بدون نام مهرجویی دید و نه این فیلمساز در طول چند دهه فعالیت خود، نشان داده که در فیلم‌هایش چیزی از میهن‌دوستی و دلسوزی برای کشور کم گذاشته است. آنچه در دو ویدئوی منتشر‌شده از لوکزامبورگ به خوبی دیده می‌شود،