طاقيه

کلاه مخروطی‌شکل و بلند که قسمت بالای آن بریده شده و گرد و مسطح بود. بلندی آن در اوایل حدود یک‌ششم ذراع بود، اما از روزگار الملک‌الناصر فرج (سلطان مصر و سوریه) طاقیۀ چرکسی اختراع شد که ارتفاع آن حدود دوسوم ذراع و بالای آن گرد و گنبدمانند بود. در زمان حکومت چرکسیان، ممالیک و نیز در ایران و عثمانی نظامیان غالباً طاقیه بر سر می‌گذاشتند. طاقیه آستر و رویه داشت که میان آن را از قطعات کاغذ می‌انباشتند. گاه نیز حاشیه‌ای از پوست دَله، به نام قندوز، را به‌صورت نواری دور و لبۀ آن قرار می‌دادند که روی پیشانی و قسمت بالای گردن را در پشت سر می‌پوشاند. در ایام متأخرتر شکل طاقیه در مصر عوض شد و معنای عرقیه را پیدا کرد. عرقیه عرقچین کوچک سفید کتانی است که درست قالب سر است و زن و مرد آن را زیر طربوش بر سر می‌گذارند و پارچه‌ای به‌شکل عمامه به دور آن می‌پیچند. در ۱۵۹۹، که داندینی از سوریه دیدن کرد، کلمۀ طاقیه در سوریه به‌معنای همان شب کلاهی بود که امروزه آن را طربوش می‌نامند. در دورۀ غزنویان درویشان طاقیه بر سر می‌گذاشتند. سربازان عثمانی نیز طاقیۀ ترکمنی به سر می‌نهادند.