مردم ایران را حکومت دلزده کرده نه روشنفکران

در این روزها، باب شده که روشنفکران را مسئول بی اعتنائی مردم نسبت به سرنوشت مردم غزه و نداشتن واکنش در برابر بمباران اسرائیلی مردم آن منطقه معرفی کنند. این بی اعتنائی ریشه هائی چند دهساله دارد که بخش عمده آن متوجه سیاست های داخلی حکومت است. چه در عرصه اجتماعی و چه مذهبی و چه اقتصادی. تمام تریبون ها در اختیار حکومتی های روحانی و غیر روحانی است، روشنفکران چه تریبونی دارند که نقشی در بی اعتنائی نسبت به تحولات و رویدادهای جهانی و از جمله جنایات اسرائیل در غزه داشته باشند؟ واقعیت اینست که مردم ایران بیش از ۴۰ سال است که لای دو تیغه یک قیچی اند. یک تیغه این قیچی توطئه های خارجی و تبلیغات شبانه روزی رسانه ها (بویژه در سالهای اخیر و با به میدان در آمدن تلویزیون ایران اینترنشنال) است و تیغه دیگر عملکرد خود حاکمیت در داخل کشور. تقسیم جامعه به خودی و غیر خودی، در انحصار داشتن رسانه ها و بویژه صدا و سیما، سخنرانی های بدتر از تبلیغات غربی امام جمعه ها، فشارهای مذهبی و اجتماعی، دزدی و غارت و رانت خواری حکومتی ها، تقسیم جامعه به اکثریتی غارت شده و اقلیتی به غارت برده و دهها پدیده دیگر، ذره ذره جمع شد تا به دریای بی اعتمادی متقابل حکومت با مردم و مردم با حکومت و بی اعتنائی کنونی مردم به هر پدیده و رویدادی شد که به نوعی حکومت را متولی آن ببینند و یا حتی حدس بزنند. در همین روزهای اخیر، هرجا که مردم خواسته اند همدردی محدود خود را با مردم غزه نشان بدهند، به محض دیدن چهره هائی با ریش و تظاهر مذهبی و تذکر به خانم های کم حجاب، از مراسم فاصله گرفته اند. نمونه اش در شمع روشن کردن مردم رشت در میدان شهرداری آن شهر. درست در روزهائی که غزه در راس توجه مردم جهان است و رسانه های غرب با تمام تلاش و کوشش و سانسور و حتی تهدید جلوی انتشار تصاویر و اخبار هولناک جنایت اسرائیل را می گیرند، امام جمعه ای مانند علم الهدا در نماز جمعه می گوید: "بعد از حجاب که در راس مسائل ماست، مسئله فلسطین باید مورد توجه باشد!" واقعا حجاب در راس تمام مسائل ایران و جهان است؟ با همین تعبیر و تفسیر، مردم برای همدردی با مردم غزه به خیابان بیایند؟ این تنها یک نمونه از هزاران نمونه است. بقول مولوی در دیوان شمس تبریزی" ای قوم به حج رفته کجایید کجایید معشوق همین جاست بیایید بیایید بجای معشوق بخوانید "مشکل" و بجای قوم بخوانید "اهل حکومت" تا آن شعر مولوی مفهومی زمینی و در وصف ایران امروز بیابد.