قدیمی‌ترین سند در مورد جشن چهارشنبه سوری مربوط به کتاب تاریخ بخارا است که در آن اشاره شده است که در دوران ساسانیان جشنی در نزدیکی بهار به نام" سوری" برگزار می‌شده که مردم در این جشن آتشی بر بام خانه‌های خود به منظور فراخواندن گرما و دورکردن سرمای زمستان روشن می‌کردند و از طرفی دیگر اعتقاد داشتند که " فروهر "با دیدن آتش روی هر بام، روح درگذشتگان آن خانه را به خانه‌های خویش هدایت می‌کند.
باید به این نکته اشاره کرد که در ایران باستان چیزی به نام هفته وجود نداشت و روزهای هفته تنها میان مردم نژاد سامی یعنی یهودیان و اعراب معنا داشته و براساس نظر یهودیان خداوند زمین را در طی شش روز آفریده است و روز چهارشنبه در نزد این قوم نحس بوده است، به دلیل نزدیکی فرهنگی یهودیان و اعراب، اعتقاد به نحس بودن چهارشنبه به اعراب نیز منتقل شد و اعراب در یک چهارشنبه خاص جشنی به نام" یوم الارباع "برگزار می کردند و در این روز به منظور دور کردن شیاطین و اجنه، آتش روشن می‌کردند و به جشن و پایکوبی می‌پرداختند.
بنا به نظر دکتر کورش نیکنام موبد و پژوهشگر زرتشتی، ایرانیان بعد از حمله‌ی اعراب به منظور حفظ جشن سوری، اعتقاد به نحس بودن روز چهارشنبه را در نزد اعراب بهانه کردند و این چنین این جشن را در چهارشنبه آخر هر سال برگزار می‌کردند.
