آیا ترامپ واقعاً می‌تواند یک میلیون مهاجر را از آمریکا اخراج کند؟
- برند دباسمن و مایک وندلینگ
- بی‌بی‌سی
دونالد ترامپ قول داده است اگر دوباره به‌عنوان رئیس‌جمهور ایالات متحده انتخاب شود، مهاجرانی که بدون مجوز قانونی در این کشور هستند را در گروه‌های بزرگ اخراج کند.
با اینکه اعضای کمپین او جواب‌های مختلفی به این سؤال که چند نفر قرار است اخراج شوند داده‌اند، به‌تازگی جی‌دی ونس که نامزد معاون رئیس‌جمهوری آقای ترامپ است در مصاحبه با شبکه خبری ای بی‌سی، عدد مشخصی ذکر کرد.
او گفت: «بیایید با یک میلیون شروع کنیم. این درست جایی است که کامالا هریس در آن شکست خورده است. از یک میلیون شروع می‌کنیم و بعد ادامه می‌دهیم».
با اینکه شعار«اخراج دسته‌جمعی، همین حالا!» تبدیل به یکی از شعارهای اساسی کمپین ترامپ شده و پرچم‌ها و پلاکاردهای آن در تمام گردهمایی‌های هواداران ترامپ به چشم می‌آید، کارشناسان می‌گویند عملی کردن این وعده از جهت قانونی و عملی با چالش مواجه خواهد شد و نمی‌توان این‌همه مهاجر را یکجا اخراج کرد.
حامیان حقوق مهاجرت هشدار داده‌اند که هزینه انسانی این اخراج بسیار بالا خواهد بود. خانواده‌های زیادی از هم جدا خواهند شد و به محل زندگی و کار بسیاری از افراد در سراسر ایالات متحده، حمله خواهد شد.
چالش‌های قانونی سر راه این وعده انتخاباتی چیست؟
آخرین داده‌های وزارت امنیت داخلی و مرکز تحقیقاتی Pew نشان می‌دهد، حدود ۱۱ میلیون مهاجر بدون مجوز قانونی در ایالات متحده آمریکا زندگی می‌کنند. این رقم از سال ۲۰۰۵ تقریباً ثابت مانده است.
بیشتر این افراد برای مدت طولانی در این کشور اقامت داشته‌اند. حدود چهارپنجم آن‌ها بیش از یک دهه در ایالات‌متحده ساکن بوده‌اند.
مهاجرانی که بدون مدارک و مجوز قانونی در ایالات‌متحده هستند، حق رسیدگی قانونی ازجمله حق حضور در دادگاه قبل از اخراج را دارند. بالا رفتن ناگهانی تعداد افرادی که قرار است اخراج شوند، نیازمند افزایش ظرفیت نظام دادگاه‌های مهاجرتی است. این دادگاه‌ها همین الان هم صف‌های طولانی و تأخیر زیادی دارند.
بیشتر مهاجرانی که در ایالات‌متحده هستند و وارد مسیر اخراج می‌شوند، اغلب با هیچ افسر اداره مهاجرت یا مسئول اداره گمرک و مرزبانی (آیس) برخورد نداشته‌اند، بلکه مسئولان قضایی محلی پرونده آن‌ها را به جریان انداخته‌اند.
با این وجود، بسیار از شهرها و نواحی بزرگ کشور، قوانینی تصویب کرده‌اند که مانع از دخالت پلیس و همکاری آن با نیروی‌های آیس می‌شوند.
کمپین آقای ترامپ وعده داده است علیه این «شهرهای امن» وارد عمل خواهد شد اما سیستم اداری چند گانه ایالات متحده که قانون‌گذاری محلی، ایالتی و فدرال در آن نقش بازی می‌کند، مسئله را بسیار پیچیده کرده است.
کاتلین بوش جوزف، تحلیلگر سیاست‌گذاری در موسسه سیاست‌گذاری مهاجرت (ام‌پی‌آی) که در واشنگتن قرار دارد، می‌گوید همکاری بین مأموران آیس و مقامات محلی برای اجرای هر نوع برنامه اخراج دسته‌جمعی، اهمیت کلیدی دارد.
او می‌گوید: «برای مأموران آیس بسیار آسان‌تر است که یک نفر را از زندان محلی برای اخراج از کشور ببرند تا اینکه درجاهای مختلف برای پیدا کردنش جستجو کنند. این فقط در صورتی ممکن است که مأموران قضایی محلی با آیس همکاری کنند».
خانم بوش جوزف یک مورد اخیر را به عنوان مثال مطرح می‌کند. در اوایل ماه اوت امسال رئیس پلیس مناطق بوراد و پالم بیچ در ایالت فلوریدا اعلام کردند هیچ‌کدام از نیروهایشان را برای کمک به اجرای برنامه اخراج دسته‌جمعی در اختیار نخواهند گذاشت.
او ادامه می‌دهد: «مناطق زیاد دیگری هم وجود دارند که با برنامه اخراج دسته‌جمعی ترامپ همکاری نخواهند کرد. همین اجرای چنین برنامه‌ای را سخت‌تر خواهد کرد».
هر نوع برنامه اخراج دسته‌جمعی به احتمال زیاد بلافاصله از طرف فعالان حقوق بشر و حقوق مهاجران با چالش‌های قانونی مواجه خواهد شد.
هم زمان یکی از مصوبه‌های دادگاه عالی در سال ۲۰۲۲ به این معنی است که دادگاه‌ها نمی‌توانند حکمی برخلاف قوانین و سیاست‌های مهاجرتی صادر کنند. این یعنی آن‌ها سعی خواهند کرد برنامه خود را با وجود چالش‌های قانونی که در مسیرشان قرار می‌گیرد، پیش ببرند.
آیا چنین برنامه‌ای از جهت امکانات اجرایی و تدارکات، عملی است؟
اگر فرضاً دولت ایالات متحده آمریکا بتواند از جهت قانونی برنامه اخراج دسته‌جمعی را به مرحله اجرا برساند، مقام‌های اجرایی باید بتوانند از پس چالش‌های تدارکاتی لازم برای اجرای این برنامه بربیایند.
در دوران ریاست جمهوری بایدن، اخراج مهاجران بیشتر بر مهاجرانی که به تازگی در مرز بازداشت شده بودند، متمرکز بود. مهاجرانی که در داخل خاک آمریکا و از مناطق دور از مرزهای کشور اخراج می‌شدند، بیشتر افرادی با سابقه جنایی و کیفری بودند که خطری برای امنیت ملی دانسته می‌شدند.
حمله‌های مناقشه‌انگیزی که در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ به محل‌های کار انجام می‌شد، در سال ۲۰۲۱ متوقف شد.
اخراج افرادی که در داخل خاک آمریکا دستگیرشده‌اند، برخلاف کسانی که لب مرز دستگیر می‌شوند، در ده سال گذشته در حدود ۱۰۰ هزار نفر باقی‌مانده است. این رقم فقط در سال‌های اول ریاست جمهوری اوباما به ۲۳۰ هزار نفر رسید.
ارون ریچلین ملنیک، مدیر سیاست‌گذاری در کمیته مهاجرت ایالات متحده آمریکا به بی‌بی‌سی می‌گوید: «رساندن این رقم به یک میلیون نفر، آن‌هم در طول فقط یک سال، نیاز به تزریق نیروی کار و منابع فوق‌العاده زیادی دارد که در عمل وجود ندارد».
کارشناسان شک دارند که ۲۰ هزار مامور و نیروی پشتیبانی اداره آیس بتوانند حتی شمار ناچیزی از یک میلیون نفر مهاجری که کمپین ترامپ وعده می‌دهد را ردیابی و پیدا کنند.
آقای ریچلین ملنیک اضافه می‌کند اخراج مهاجران فرآیندی طولانی و پیچیده است. پیدا کردن و دستگیر کردن یک مهاجر بدون مدارک رسمی تازه قدم اول این مسیر طولانی است.
بعد از دستگیری، مهاجران دستگیرشده باید در خانه یا یکی از مراکز مخصوص بازداشت‌شدگان اسکان داده شوند. بعد آن‌ها را نزد یک قاضی مخصوص مهاجرت می‌برند. این سیستم در حال حاضر دارای یک فهرست انتظار طولانی است که حداقل به‌اندازه یک سال، افراد در صف انتظار آن مانده‌اند.
تازه بعد از گذر از این مرحله است که دستگیرشدگان از ایالات متحده خارج می‌شوند؛ روندی که نیازمند همکاری دیپلماتیک دوجانبه بین آمریکا و کشور دریافت‌کننده مهاجراست.
آقای ریچلین ملنیک می‌گوید: «آیس در هیچ‌کدام از این مراحل، نیروی کار کافی برای رسیدگی به پرونده یک میلیون نفر را ندارد».
آقای ترامپ گفته است از نیروهای گارد ملی و یا ارتش آمریکا برای کمک به این اخراج‌های دسته‌جمعی استفاده خواهد کرد.
به‌طورکلی و در طول تاریخ، ارتش آمریکا فقط در ناحیه مرزی ایالات متحده و مکزیک سابقه دخالت در امور مهاجرتی داشته است.
به غیر از «کمک گرفتن از ادارات قضایی محلی» و ارتش، آقای ترامپ به جزییات چندانی در مورد چگونگی اجرایی شدن برنامه اخراج یک میلیونی اشاره نکرده است.
او در مصاحبه‌ای با مجله تایم که اوایل امسال انجام شد، تنها اشاره کرد که ساخت بازداشتگاه‌های جدید برای مهاجران را در نظر خواهد داش، و به نیروهای پلیس در برابر شکایت‌های قانونی «گروه‌های لیبرال و یا پروگرسیو (پیش رو)» مصونیت قضایی خواهد داد.
او اضافه کرد مشوق‌هایی برای نیروهای پلیس محلی برای کمک به اجرای این برنامه در نظر گرفته خواهد شد، تا نیروهایی که در آن همکاری نمی‌کنند هم به همکاری رو بیاورند.
ترامپ در این باره گفته است: «ما باید این کار را انجام بدهیم، زیرا کشور ما نمی‌تواند با این مساله کنار بیاید».
بی‌بی‌سی برای توضیحات بیشتر با کمپین آقای ترامپ تماس گرفته است.
اریک روآرک، مدیر بخش تحقیقات نامبرز یو‌اس‌ای – سازمانی که حامی کنترل شدیدتر درزمینهٔ مهاجرت است- می‌گوید هر برنامه اخراج مهاجران از داخل خاک آمریکا فقط درصورتیکه که افزایش نیروی‌های مرزبانی مؤثر خواهد بود.
او می‌گوید: «این مسئله باید در اولویت قرار بگیرد. اگر به این جنبه رسیدگی نکنید در کنترل مهاجرت در داخل خاک کشور پیشرفت زیادی نخواهید داشت. برای همین این مهاجرها داخل کشور می‌شوند».
آقای روآرک اضافه می‌کند متوقف کردن شرکت‌هایی که مهاجران غیرقانونی را استخدام می‌کنند هم برای چنین برنامه‌ای ضروری است.
او می‌گوید: «آن‌ها برای کار می‌آیند و کار هم پیدا می‌کنند. زیرا ضابطان داخلی تقریباً از کار ساقط شده‌اند».
هزینه‌های مالی و سیاسی
کارشناسان تخمین می‌زنند اخراج یک میلیون مهاجر یا بیشتر، ده‌ها یا حتی صدها میلیارد دلار هزینه خواهد داشت.
بودجه نیروی آیس برای انتقال و اخراج مهاجران در سال ۲۰۲۳، ۴۲۰ میلیون دلار (معادل ۳۲۷ میلیون پوند) بود. در این سال کمی بیش از ۱۴۰ هزار مهاجر را اخراج کرد.
هزاران مهاجر قبل از آنکه نوبت دادگاه مهاجرتی‌شان برسد، باید در بازداشت باشند. کمپین انتخاباتی آقای ترامپ چنین برنامه‌ریزی کرده که برای اسکان این تعداد مهاجر، ساختمان‌های جدید بزرگ ساخته خواهد شد.
پروازهایی که مهاجران را خارج خواهند کرد باید به میزان زیادی افزایش پیدا کنند و احتمالاً برای افزایش ظرفیت چنین برنامه‌ای باید از هواپیماهای نظامی هم استفاده کرد.
کوچک‌ترین افزایش در هر یک از این مراحل، هزینه‌ها را به مقدار فوق‌العاده زیادی بالا خواهد برد.
آقای ریچلین ملنیک می‌گوید: «جزئی‌ترین افزایش می‌تواند هزینه‌ها را تا ده‌ها میلیون یا صدها میلیون دلار بالا ببرد. افزایش قابل ملاحظه شمار مهاجران اخراجی می‌تواند به‌مراتب بیشتر از ده‌ها تا صدها میلیون دلار هزینه داشته باشد».
این هزینه‌ها بر هزینه‌های دیگری چون نیروی‌های مرزبانی که آقای ترامپ وعده‌اش را داده است، اضافه خواهد شد. این نیروها قرار است در دیوار مرز جنوبی ایالات متحده آمریکا، در مرزهای دریایی برای جلوگیری از ورود مخدر فنتانیل مستقر شوند. هم زمان هزاران نیروی نظامی قرار است به سمت مرزها منتقل شوند.
آدام آیساکسون، کارشناس امور مهاجرت و مرزداری از اداره امور آمریکای جنوبی در واشنگتن، می‌گوید: «تصاویر کابوس‌وار اخراج دسته‌جمعی مهاجران می‌تواند به وجهه سیاسی دولت احتمالی ترامپ آسیب بزند».
آقای آیساکسون می‌گوید: «در شهرها و در میان گروه‌های مختلف جامعه، مردم شاهد خواهند بود چطور افرادی که می‌شناسند و آن‌ها را دوست دارند به‌زور سوار اتوبوس خواهند شد».
او ادامه می‌دهد: «تصاویر بسیار دلخراش و دردناکی در تلویزیون از گریه کودکان و خانواده‌ها پخش خواهد شد. همه این‌ها وجهه دولت آن‌ها را به‌شدت خدشه‌دار خواهد کرد. این به معنای جدا کردن خانواده‌ها از هم است، آن‌هم به شکل بسیار افراطی».
آیا اخراج دسته‌جمعی پیش از این هم انجام شده است؟
در دوره قبلی ریاست جمهوری ترامپ، نزدیک به ۱.۵ میلیون نفر از مناطق مرزی و هم از داخل آمریکا اخراج شدند.
دولت آقای بایدن هم تا فوریه سال ۲۰۲۴، ۱.۱ میلیون نفر را اخراج کرده است و آن‌طور که آمار نشان می‌دهد در مسیر رسیدن به رکورد دولت ترامپ است.
در دو دوره دولت اوباما، زمانی که آقای بایدن معاون رئیس‌جمهوری بود، نزدیک به سه میلیون نفر اخراج شدند و کار به آنجا رسید که بعضی از حامیان اصلاح قوانین مهاجرتی او را «اخراج کننده اعظم» نامیدند.
نمونه تاریخی دیگری اخراج دسته‌جمعی که می‌توان به آن اشاره کرد، به سال ۱۹۵۴ برمی‌گردد که در آن حدود ۱.۳ میلیون نفر در ادامه عملیات «وت‌بک» -نام توهین‌آمیزی است که در آن زمان علیه مردم مکزیک به‌کاربرده می‌شد- از ایالات متحده اخراج شدند.
مورخان در مورد شمار دقیق افراد اخراج شده، اختلاف‌نظر دارند.
این برنامه که در زمان ریاست جمهوری دوایت آیزنهاور به اجرا درآمد، با مخالفت عمومی شدیدی مواجه شد. زیرا هم عده‌ای از شهروندان ایالات متحده اخراج شدند، و هم به این دلیل که این برنامه، بودجه کافی نداشت. این پروژه در سال ۱۹۵۵ متوقف شد.
کارشناسان مهاجرت می‌گویند برنامه قبلی اخراج دسته‌جمعی مهاجران بیشتر بر مکزیکی‌ها متمرکز بود و چون روند قانونی مشخصی در مورد آن رعایت نمی‌شد، نمی‌توان آن را با اخراج‌های دسته‌جمعی زمان معاصر مقایسه کرد.
خانم کاتلین بوش جوزف از ام‌پی‌آی می‌گوید: «آن اخراج‌های دسته‌جمعی در سال‌های ۱۹۵۰، بیشتر در مورد مردان مکزیکی انجام می‌شد».
او اضافه می‌کند: «اما امروز بیشتر افرادی که از کانال‌های ورودی وارد کشور می‌شوند، فقط از مکزیک نیستند. آن‌ها از آمریکای مرکزی هم نیستند. همین برگرداندن این مهاجران به کشور مبدأ را سخت‌تر می‌کند».
«این موارد با موارد تاریخی قابل مقایسه نیستند».
