انّوطیلون← ابوطیلون
( اسم ) از تیرهء پنیرکیان با گلهای زرد و ساقه های کرکدار و برگهایی
بشکل دل گنده کنف بنگ کنف طون گو پنبه اوبوطیلون ابوطالیون ( ابن سینا).
///////////
انوطیلون
بفتح همزه و ضم نون و سکو واو و کسر طاء مهمله و سکون یاء
مثناه تحتانیه و ضم لام و سکون واو و نون لغت یونانی است
ماهیت آن
نباتی است بی ثمر شبیه به نبات کدو و ابن تلمیذ کوید جهت
جراحات تازه بغایت نافع و در حال التیام دهد آنها.
مخزن الادویه عقیلی خراسانی
////////////////
أبو طیلون الهندی (باللاتینیة: Abutilon
indicum)
نوع نباتی ینتمی إلى جنس أبو طیلون من الفصیلة الخبازیة.
الموئل والانتشار[عدل]
موطنه بلاد الشام[1] والمناطق الاستوائیة فی جنوب آسیا وجنوب شرقها[2].
المراجع[عدل]
^ قاعدة البیانات الأوروبیة-المتوسطیة للنباتات.خریطة انتشار أبو طیلون
الهندی (بالإنكلیزیة). تاریخ الولوج 20 كانون الأول 2012.
^ المرفق العالمی لمعلومات التنوع الحیوی. أبو طیلون الهندی (بالإنكلیزیة).
تاریخ الولوج 7 تشرین الأول 2011.
//////////
|
Share:
n.
[New Latin Abutilon, genus name, from Medieval Latin abutilon, a kind of plant used to treat wounds, from medieval
scientific Arabic 'abūṭīlūn, folk-etymological alteration of earlier'ūbūṭīlūn,
'awbūṭīlūn (taken as 'abū, father, source + Andalusian Arabic ṭaylūn, toad), ultimately from misreading of Syriac 'arqṭī'ūn,
'arqūṭī'ūn, partly from Greek arkion, burdock (probably from arkein, to suffice, endure, from its tenacious burs ) and partly
from Greek arktion, the plantInula candida (burdock and Inula candida often being treated together in medieval botanical
works).]
|
The American Heritage® Dictionary of the
English Language, Fifth Edition copyright ©2016 by Houghton Mifflin Harcourt
Publishing Company. All rights reserved.
///////////
Abutilon indicum
From Wikipedia, the free encyclopedia
Abutilon indicum
|
|
Kingdom:
|
|
(unranked):
|
|
(unranked):
|
|
(unranked):
|
|
Order:
|
|
Family:
|
|
Genus:
|
|
Species:
|
A. indicum
|
Abutilon
indicum (Indian
abutilon, Indian mMallow) is a small shrub in theMalvaceae family, native to
tropic and subtropical regions and sometimes cultivated as an ornamental.[2] This plant is often
used as a medicinal
plant and
is considered invasive on certain tropical islands.[1]
·
Tamil name: துத்தி "thuthi"
·
Sanskrit name: अतिबला Atibalaa
·
Telugu name: Duvvena
Kayalu "duvvena benda"(దువ్వెన బెండ)
·
Kannada name: TuThThi
gida (ತುಥ್ಥಿ ಗಿಡ)
Contents
The
species occurs in a number of tropical and subtropical zones. An example
occurrence is within parts of the Great Barrier Reef islands of
the Coral
Sea.[3]
In
traditional medicine, A. indicum various parts of the plant
are used as a demulcent, aphrodisiac, laxative, diuretic, sedative, astringent,
expectorant, tonic, anti-inflammatory, anthelmintic, and analgesic and to treat
leprosy, ulcers, headaches, gonorrhea, and bladder infection.[4] The whole plant is
uprooted, dried and is powdered. In ancient days, maidens were made to consume
a spoonful of this powder with a spoonful of honey, once in a day, for 6 months
until the day of marriage, for safe and quick pregnancy.[citation needed]
The
plant is very much used in Siddha medicines. The root, bark, flowers, leaves
and seeds are all used for medicinal purposes by Tamils.[citation needed] The leaves are used
as adjunct to medicines used for pile complaints. The flowers are used to
increase semen in men.[5][unreliable medical source?]
Abutilon indicum.
β-Sitosterol is present in A.
indicum and a petroleum ether extract has larvicidal properties
against the mosquito larvae Culex quinquefasciatus.[6] A methanol extract
of A. indicum has some antimicrobial properties.[7]
2. Jump up^ Matlwaska
(2002). "Flavonoid compounds
in the flowers of Abutilon indicum (Linn.) Sweet" (PDF). Acia Poloniac
Pharmaceutic - Drug Research. 59 (3): 227–229.
3. Jump up^ C.Michael Hogan
(2011). "Coral Sea". In P. Saundry; C.J.
Cleveland. Encyclopedia of Earth. Washington DC: National Council for
Science and the Environment.
4. Jump up^ Nishanta
Rajakaruna; Cory S. Harris; G.H.N. Towers (2002). "Antimicrobial
Activity of Plants Collected from Serpentine Outcrops in Sri Lanka" (PDF). Pharmaceutical
Biology. 40 (3): 235–244. doi:10.1076/phbi.40.3.235.5825.
5. Jump up^ J.Raamachandran,
"HERBS OF SIDDHA MEDICINES-The First 3D Book on Herbs, p4[full citation needed]
6. Jump up^ A. Abdul
Rahuman; Geetha Gopalakrishnan; P. Venkatesan; Kannappan Geetha (2008). "Isolation and
identification of mosquito larvicidal compound from Abutilon indicum (Linn.) Sweet". Parasitology
Research. 102 (5): 981–988.doi:10.1007/s00436-007-0864-5.
7. Jump up^ Jigna Parekh;
Nehal Karathia; Sumitra Chanda (2006). "Screening of some
traditionally used medicinal plants for potential antibacterial activity". Indian Journal of
Pharmaceutical Sciences. 68 (6): 832. doi:10.4103/0250-474X.31031.
·
Abutilon indicum (Linn.)
Sweet Medicinal
Plant Images Database (School of Chinese Medicine, Hong Kong Baptist
University) (traditional Chinese)(English)
///////////
Sida cordifolia
From Wikipedia, the free encyclopedia
This article needs additional citations for verification. Please
help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (November 2008) (Learn how and when to remove this template message)
|
Sida cordifolia
|
|
Kingdom:
|
|
(unranked):
|
|
(unranked):
|
|
(unranked):
|
|
Order:
|
|
Family:
|
|
Genus:
|
|
Species:
|
S. cordifolia
|
Sida
cordifolia ('ilima,[1] flannel weed,[2] bala, country
mallow or heart-leaf sida) is a perennial subshrub of the
mallow family Malvaceae native to India. It
has naturalized throughout the world, and is considered an invasive weed in
Africa, Australia, the southern United States, Hawaiian Islands, New Guinea,
and French Polynesia.[3][4][5] The specific
name, cordifolia, refers to the heart-shaped leaf.[4][6]
Contents
Sida
cordifolia is
an erect perennial that reaches 50 to 200 cm (20 to 79 in) tall, with
the entire plant covered with soft white felt-like hair that is responsible for
one of its common names, "flannel weed". The stems are yellow-green,
hairy, long, and slender. The yellow-green leaves are oblong-ovate, covered with hairs, and
3.5 to 7.5 cm (1.4 to 3.0 in) long by 2.5 to 6 cm (0.98 to
2.36 in) wide. The flowers are dark yellow, sometimes with a darker orange
center, with a hairy 5-lobed calyx and 5-lobed corolla.[4]
As
a weed, it invades cultivated and overgrazed fields, competing with more
desired species and contaminating hay.[7]
This section needs more medical referencesfor verification or
relies too heavily on primary sources. Please
review the contents of the section and add the appropriate references if you can. Unsourced or poorly sourced material may
be challenged andremoved. (September 2014)
|
Known
as "malva blanca", it is a plant used in Brazilian folk medicine for
the treatment of inflammation of the oral mucosa, blenorrhea, asthmatic bronchitisand nasal congestion,[9] stomatitis, of asthma and nasal
congestion[10] and in many parts
of Africa for various ailments, particularly for respiratory problems.[11]It has been investigated
as an anti-inflammatory,[12][13] for preventing cell
proliferation,[14] and for encouraging
liver re-growth.[15] Because of
its ephedrinecontent, it
possesses psychostimulant properties,
affecting the central nervous system and also the heart.[16]
Sida cordifolia flower
The
following alkaloids were reported
from S. cordifolia growing in India:[17] β-phenethylamine, ephedrine, pseudo-ephedrine, S-(+)-Nb-methyltryptophan methyl
ester, hypaphorine, vasicinone, vasicinol, choline, and betaine.
No
tannin or glycosides have been
identified from the plant. The roots and stems contain the alkaloid ephedrine, normally observed in
the different varieties of thegymnosperm genus Ephedra. Recent analyses have
revealed that ephedrine andpseudoephedrine constitute the
major alkaloids from the aerial parts of the plant, which also show traces of sitosterol
and palmitic, stearic and hexacosanoic acids. The flavones:
5,7-dihydroxy-3-isoprenyl flavone (1) and 5-hydroxy-3-isoprenyl flavone (2),
β-sitosterol and stigmasterol have been isolated from the plant.[18] The analgesic
alkaloid (5′-Hydroxymethyl-1′-(1,2,3,9-tetrahydro-pyrrolo [2,1-b]
quinazolin-1-yl)-heptan-1-one) has also been found.[19] Sterculic
acid, malvalic
acid and coronaric acid have been isolated
from the seed oil, along with other fatty acids(Chem. Ind. 1985. 483).[full citation needed]
1.
Jump up^ "Sida
cordifolia". Natural Resources
Conservation Service PLANTS Database. USDA. Retrieved 12
November 2015.
2.
Jump up^ "BSBI List 2007". Botanical Society of
Britain and Ireland. Archived from the original (xls) on 2015-02-25.
Retrieved2014-10-17.
3.
Jump up^ "Invasive and
Noxious Weeds". United States Department of Agriculture.
Retrieved 18 July 2010.
4.
^ Jump up to:a b c William Thomas
Parsons; Eric George Cuthbertson (March 2001). Noxious weeds of
Australia. Csiro Publishing. pp. 511–. ISBN 978-0-643-06514-7. Retrieved 18
July 2010.
5.
Jump up^ C. W. Agyakwa;
I. O. Akobundu (1998). A handbook of West
African weeds. IITA. pp. 563–. ISBN 978-978-131-129-1. Retrieved 18
July 2010.
6.
Jump up^ "Sida
cordifolia". Pacific Island Ecosystems at Risk (PIER).
2006-10-25. Retrieved 18 July 2010.
7.
Jump up^ Pitt, J. L.
(03-01-2002). "Flannel Weed" (PDF). Agnote (Northern
Territory Government, Australia). ISSN 0157-8243.
Retrieved 2010-07-18. Check date values
in: |date= (help)
8.
Jump up^ Pole, Sebastian
(2006). Ayurvedic Medicine. Elsevier Health
Sciences. p. 137. ISBN 978-0-443-10090-1. Retrieved2008-11-03.
9.
Jump up^ Franzotti EM,
Santos CV, Rodrigues HM, Mourão RH, Andrade MR, and Antoniolli AR. (2000).
"Anti-inflammatory, analgesic activity and acute toxicity of Sida
cordifolia L. (Malva-branca)." J. Ethnopharmacol. 72 273-7.
10.
Jump up^ CNS pharmacological
effects of the hydroalcoholic extract of Sida cordifolia L. leaves. Franco CI.
Morais LC. Quintans-Júnior LJ. Almeida RN. Antoniolli AR. Journal of
Ethnopharmacology. 98(3):275-9, 2005 Apr 26.
11.
Jump up^ Markus S.
Mueller; Ernst Mechler (2005). Medicinal Plants in
Tropical Countries: Traditional Use - Experience - Facts. Thieme.
pp. 138–. ISBN 978-3-13-138341-9. Retrieved 18
July 2010.
12.
Jump up^ Franzotti, Em;
Santos, Cv; Rodrigues, Hm; Mourão, Rh; Andrade, Mr; Antoniolli, Ar (Sep 2000).
"Anti-inflammatory, analgesic activity and acute toxicity of Sida
cordifolia L. (Malva-branca).". Journal of Ethnopharmacology 72 (1–2):
273–7.doi:10.1016/S0378-8741(00)00205-1. ISSN 0378-8741. PMID 10967481.
13.
Jump up^ Kanth, Vr;
Diwan, Pv (Feb 1999). "Analgesic, antiinflammatory and hypoglycaemic
activities of Sida cordifolia". Phytotherapy research :
PTR 13 (1): 75–7. doi:10.1002/(SICI)1099-1573(199902)13:1<75::aid-ptr387>3.0.CO;2-F. ISSN 0951-418X.PMID 10189958.
14.
Jump up^ Jenny, M;
Schwaiger, W; Bernhard, D; Wrulich, Oa; Cosaceanu, D; Fuchs, D; Ueberall, F
(Sep 2005). "Apoptosis induced
by the Tibetan herbal remedy PADMA 28 in the T cell-derived lymphocytic
leukaemia cell line CEM-C7H2" (Free full text). Journal of
carcinogenesis 4: 15. doi:10.1186/1477-3163-4-15. PMC 1232859. PMID 16138918.
15.
Jump up^ Silva, Rl; Melo,
Gb; Melo, Va; Antoniolli, Ar; Michellone, Pr; Zucoloto, S; Picinato, Ma;
Franco, Cf; Mota, Gde; Castro e Silva, Orlando de (2006). "Effect of the
aqueous extract of Sida cordifolia on liver regeneration after partial
hepatectomy" (Free full text).Acta Cirurgica
Brasileira. 21 Suppl 1: 37–9. doi:10.1590/S0102-86502006000700009. ISSN 0102-8650. PMID 17013511.
16.
Jump up^ Adam C. Munhall;
Steven W. Johnson (January 2006). "Dopamine-mediated actions of ephedrine
in the rat substantia nigra".Brain Research 1069 (1):
96–103. doi:10.1016/j.brainres.2005.11.044. PMID 16386715.
17.
Jump up^ S. Ghosal, R. B. P.
S. Chauhan, and R. Mehta (1975). "Alkaloids of Sidia
Cordifolia." Phytochem. 14 830-832.
18.
Jump up^ Bioactive flavones
of Sida cordifolia Sutradhar R.K., Rahman A.K.M.M., Ahmad M.U., Bachar S.C.
Phytochemistry Letters 2008 1:4 (179-182)
19.
Jump up^ Bioactive alkaloid
from Sida cordifolia Linn. with analgesic and anti-inflammatory activities
Sutradhar R.K., Matior Rahman A.K.M., Ahmad M., Bachar S.C., Saha A., Guha S.K.
Iranian Journal of Pharmacology and Therapeutics 2006 5:2 (175-178)
·
Caldecott, Todd
(2006). Ayurveda: The Divine Science of Life. Elsevier/Mosby. ISBN 0-7234-3410-7. Contains a detailed
monograph on Sida cordifolia (Bala) as well as a discussion of
health benefits and usage in clinical practice. Available online at http://www.toddcaldecott.com/index.php/herbs/learning-herbs/394-bala
///////////
بابا آدم که باردان، فیلگوش و آراقیطون (Arctium) نیز
نامیده میشود گیاهی است علفی و دوساله از تیره گل‌ستاره‌ای‌ها (Asteraceae). گیاهی
است که به اندازه یک متر و نیم تا دو متر ارتفاع رشد می‌کند. با برگهای درشت و خشن
و سبز رنگ با گلهای توب مانند و به اندازه فندق یا بزرگتر از آن در باغچه و کنار آبها
و یونجه زارها مراتع و مزارع می‌روید.
این گیاه در اطراف تهران، البرز، راه چالوس، خراسان، کرمان، رودبار، تفرش،
اروپا، شمال آمریکا می‌روید و در بعضی نقاط پرورش داده میشود.
این سرده در ایران ۴ گونه علفی چند ساله دارد، بابا آدم (گیاه) «Arctium
lappa»،
بابا آدم صغیر «Arctium minus» و دو گونه بابا آدم خویی «Arctium
palladinii»
و بابا آدم برگه پهن «Arctium platylepis» که
علاوه بر ایران در شرق اروپا، آناتولی، قفقاز، ماورای قفقاز و ترکمنستان نیز می‌رویند.[۲]
محتویات [نمایش]
ترکیب شیمیایی[ویرایش]
از تجزیه شیمیایی ریشه بابا آدم مواد زیر بدست آمده‌است: اینولین، پلی
استیلنها، آرکتیک اسید، پروپیونیک اسید، بوتیریک اسید، لوریک اسید، استئاریک اسید،
پالمیتیک اسید، هورمون‌های گیاهی، تانن و پلی فنولیک اسید. از تجزیه شیمیایی تخم بابا
آدم موارد زیر بدست آمده‌است: یک گلوکزید تلخ بنام Arctin، کلروژنیک
اسید، لاپائول A,B، ژرماکرانولید.
از تجزیه شیمیایی برگهای بابا آدم موارد زیر بدست آمده‌است: آرکتیول،
فوکینون، فوکینانولید، بتا- ئودسمول، پتازیتولون، ارموفیلن، تاراکساسترول. بطور کلی
دم کرده یا جوشانده برگ، ریشه و تخم بابا آدم خاصیت ضد میکروبی و آنتی تومور دارد.
کاربرد درمانی[ویرایش]
ریشه، برگ تخم و میوه بابا آدم برای درمان سرطان‌ها، رماتیسم، نقرس، ناراحتی‌های
معده، کلیه، بیماریهای پوستی حتی ریزش موواگزما، گلو درد، ورم لوزه‌ها، سرفه، سرخک،
بر زخم‌ها و آبسه‌ها و مرض قند کاربرد دارد.
جستارهای وابسته[ویرایش]
دم‌نوش
پانویس[ویرایش]
پرش به بالا ↑ "tribe Cynareae".
Flora of North America. Retrieved 2008-01-04.
پرش به بالا ↑ مظفریان، فرهنگ نامهای گیاهان ایران، ۵۲.
منابع[ویرایش]
مظفریان، ولی‌الله. فرهنگ نامهای گیاهان ایران: لاتینی، انگلیسی، فارسی.
تهران: فرهنگ معاصر، ۱۳۷۵. شابک ۹۶۴-۵۵۴۵-۴۰-۴.
دکتر محمد صادق رجحان. درمان بوسیله گیاهان دارویی. چاپ دوم. مرکز فرهنگی
آبا، ۱۳۷۷.
/////////////
الأرقطیون[بحاجة لمصدر] (الاسم العلمی:Arctium) هی
جنس نباتی یتبع فصیلة النجمیة من رتبة النجمیات[1][2][3][4] .
من أنواعه الواطنة فی الوطن العربی[عدل]
الأرقطیون الأطلسی (باللاتینیة: Arctium
atlanticum)
فی المغرب العربی
الأرقطیون الصغیر (باللاتینیة: Arctium
minus)
فی بلاد الشام وأوروبا
انظر أیضاً[عدل]
قائمة أنواع الأرقطیون
مراجع[عدل]
^ موقع لائحة النباتات أنواع الأرقطیون تاریخ الولوج 29 سبتمبر 2012
^ موقع - zipcodezoo.com - جنس
الأرقطیون تاریخ الولوج 29 سبتمبر 2012
^ نظام المعلومات التصنیفیة المتكامل جنس الأرقطیون تاریخ الولوج 29 سبتمبر
2012
^ المركز الوطنی للمعلومات التقنیة الحیویة جنس الأرقطیون تاریخ الولوج
29 سبتمبر 2012
/////////////
به کردی:
Gula fişek (bi latînî, Arctium
tomentosum) riwekek e ji famîleya Asteraceae,
wek kereng û givzonikan. Koka wê tê xwarin.
/////////////
Arctium
From Wikipedia, the free encyclopedia
burdock
|
|
Kingdom:
|
|
(unranked):
|
|
(unranked):
|
|
(unranked):
|
|
Order:
|
|
Family:
|
|
Tribe:
|
|
Genus:
|
|
Arctium is a genus of biennial plants commonly known
as burdock, familyAsteraceae.[3] Native to the Old World, several species have
been widely introduced worldwide.[4]
Contents
Arctium lappa (greater burdock)
Plants
of the genus Arctium have dark green leaves that can grow up
to 70 cm (28 in) long. They are generally large, coarse and ovate,
with the lower ones being heart-shaped. They are woolly underneath. The
leafstalks are generally hollow. Arctium species generally
flower from July through to October. Burdock flowers provide essential pollen
and nectar for honeybees around August when clover is on the wane and before
the goldenrod starts to bloom.[5]
The roots of burdock, among
other plants, are eaten by the larva of the ghost moth (Hepialus humuli). The plant is used as a
food plant by other Lepidoptera includingbrown-tail, Coleophora paripennella, Coleophora peribenanderi, the Gothic, lime-speck pug and scalloped hazel.
The
prickly heads of these plants (burrs) are noted for easily
catching on to fur and clothing. In England, some birdwatchers have reported
that birds have become entangled in the burrs leading to a slow death, as they
are unable to free themselves.[6] Burdock's clinging
properties, in addition to thus providing an excellent mechanism for seed dispersal,[4] led to the
invention of Hook and loop fastener.[7]
A
large number of species have been placed in genus Arctium at
one time or another, but most of them are now classified in the related
genus Cousinia. The precise limits
between Arctium and Cousinia are hard to
define; there is an exact correlation between their molecular phylogeny. The burdocks are
sometimes confused with the cockleburs (genusXanthium) and rhubarb (genus Rheum).
A dish containing a Japanese
appetizer, kinpira
gobō,
consisting of sautéed burdock root and carrot, with a side of sautéed dried
daikon
The taproot of young burdock
plants can be harvested and eaten as a root vegetable. While generally out of
favour in modern European cuisine, it remains popular in
Asia. Arctium lappa is known as
"niúbàng" (牛蒡) in Chinese, which was borrowed into
Japanese as gobō, and is still eaten in both countries. In Korea
burdock root is called "u-eong" (우엉) and sold as "tong u-eong" (통우엉), or "whole
burdock". Plants are cultivated for their slender roots, which can grow
about one metre long and two centimetres across. Burdock root is very crisp and
has a sweet, mild, and pungent flavour with a little muddy harshness that can
be reduced by soaking julienned or shredded roots
in water for five to ten minutes.
Immature
flower stalks may also be harvested in late spring, before flowers appear;
their taste resembles that of artichoke, to which the burdock is
related. The stalks are thoroughly peeled, and either eaten raw, or boiled in
salt water.[8]Leaves are also eaten in
spring in Japan when a plant is young and leaves are soft. Some A.
lappa cultivars are specialized for this purpose. A popular Japanese
dish is kinpira gobō (金平牛蒡), julienned or shredded burdock root andcarrot, braised with soy sauce, sugar, mirin and/or sake, and sesame oil. Another is
burdock makizushi (sushi filled with pickled
burdock root; the burdock root is often artificially coloured orange to
resemble a carrot).
In
the second half of the 20th century, burdock achieved international recognition
for its culinary use due to the increasing popularity of the macrobiotic diet, which advocates its
consumption. It contains a fair amount of dietary fiber (GDF, 6g per 100g),
calcium, potassium, amino acids,[9] and is low in
calories. It contains a polyphenol oxidase,[10] which causes its
darkened surface and muddy harshness by forming tannin-iron complexes. Burdock
root's harshness harmonizes well with pork in miso soup (tonjiru) and with
Japanese-style pilaf (takikomi gohan).
Dandelion and burdock is today a soft drink that has long been
popular in the United Kingdom, which has its origins
inhedgerow mead commonly drunk in
the mediæval
period.[11] Burdock is believed
to be a galactagogue, a substance that
increases lactation, but it is sometimes
recommended to be avoided during pregnancy based on animal studies that show
components of burdock to cause uterus stimulation.[12]
In
Europe, burdock root was used as a bittering agent in beer before the
widespread adoption of hops for this purpose.
Folk
herbalists considered dried burdock to be a diuretic, diaphoretic, and a blood purifying agent[citation needed]. The seeds of A.
lappa are used in traditional Chinese medicine,[citation needed] under the
name niubangzi (Chinese: 牛蒡子; pinyin:niúbángzi; Some
dictionaries list the Chinese as just 牛蒡 niúbàng.)
Burdock
is a traditional medicinal herb used for many
ailments. Burdock root oil extract, also called Bur oil, is used in Europe as a
scalp treatment.[citation needed] Modern studies indicate
that burdock root oil extract is rich in phytosterols and essential fatty acids (including rare long-chain
EFAs).[13][unreliable medical
source?]
The
green, above-ground portions may cause contact dermatitis in individual with
allergies as the plant contains lactones.
In
Turkish Anatolia, the burdock plant was believed to ward off the evil eye, and as such is
often woven
into kilims a
for protection. With its many flowers, the plant also symbolizes abundance.[14]
After
taking his dog for a walk one day in the late 1940s (1948), George de Mestral, a Swiss inventor,
became curious about the seeds of the burdock plant that had attached
themselves to his clothes and to the dog's fur. Under a microscope, he looked
closely at the hook system that the seeds use to hitchhike on passing animals
aiding seed dispersal, and he realized that the same approach could be used to
join other things together. The result of his studies was Velcro.[7]
"Black from dust but
still alive and red in the center. It reminded me of Hadji Murad. It
makes me want to write. It asserts life to the end, and alone in the midst of
the whole field, somehow or other had asserted it."
–Russian author Leo Tolstoy, in his journal (July,
1896) of a tiny shoot of burdock he saw in aploughed field
The Serbo-Croatian language uses the
same word, čičak, for burdock and velcro;[15] Turkish does the
same with the name pitrak, while in the Polish language rzep means
both burr and velcro. The German word for burdock is Klette and
velcro is Klettverschluss (= burdock fastener).
The man holding this burdock leaf is 180
centimetres (71 in) tall
5.
Arctium minus (Hill) Bernh. - Europe +
southwestern Asia; naturalized in North and South America, Australia, New
Zealand
15.
Arctium tomentosum Mill. - northern and
eastern Europe, Turkey, Iran, Caucasus, Siberia, Xinjiang; naturalized in North
America
6.
Jump up^ "Chapter Begins
Burdock Removal Project". Greater Bozeman, MT: Sacajawea Audubon
Society. August 2012. Retrieved December 13, 2012.
^ Jump up to:a b Strauss, Steven
D. (December 2001). The Big Idea: How
Business Innovators Get Great Ideas to Market. Kaplan Business.
pp. 15–pp.18. ISBN 0-7931-4837-5.
Retrieved 2008-05-09.
Jump up^ Szczawinski,
A.F.; Turner, N.J. (1978).Edible Garden Weeds of Canada. National Museum of
Natural Sciences.
Jump up^ Extraction, Partial
Characterization, and Inhibition Patterns of Polyphenol Oxidase from Burdock
(Arctium lappa). Mie S. Lee-Kim, Eun S. Hwang and Kyung H. Kim, Enzymatic
Browning and Its Prevention, Chapter 21, pp 267–276,doi:10.1021/bk-1995-0600.ch021
Jump up^ "Burdock (Arctium
lappa): MedlinePlus Supplements". Nlm.nih.gov.
2010-07-20. Archived from the original on July 17, 2010.
Retrieved 2010-09-12.
Jump up^ Erbek, Güran
(1998). Kilim Catalogue No. 1. May Selçuk A. S. Edition=1st.
pp. 4–30.
بابا آدم یا آراقیطون
نام انگلیسی : Burdock
نام علمی : Arctium lappa
كلیات گیاه شناسی
بابا آدم كه فیل گوش و آراقیطون نیز نامیده می شود گیاهی
است علفی و دوساله ذكه ارتفاع ساقه آن تا 1/5 متر می رسد . این گیاه بحالت وحشی در
دشت ها و نواحی معتدل و مرطوب و سایه در اروپا و آسیا می روید . ساقه آن كه شبیه پوست
مار است پوشیده از كركهای خشن و زبر می باشد . برگهای آن بسیار بزرگ و پهن بحالت افتاده
بر روی ساقه قرار درد .
رنگ برگها در قسمت چسبیده به ساقه سبز كم رنگ و هر چه بطرف انتهای برگ نزدیك تر می شویم
تیره تر می شود .
ریشه گیاه دراز ف دوكی شكل و مانند هویج بضخامت انگشت دست
بوده ودارای مقدر زیادی كربنات پتاسیم و نیترات پتاسیم است . پوست ریشه بابا آدم قهوه
لی ، مغز آن سفید و طعم آن كمی شیرین است ولی بوی تهوع آوری درد .
میوه آن پس از رسیدن بصورت فندقه ای با 3 یا 4 سطح و برنگ
زرد حنایی ظاهر می شود .
در انتهای میوه تارهای زرد رنگی وجود دارد كه در موقع عبور
گوسفندان و جانوران به پشم های آنها می چسبد و موجب پخش تخم این گیاه به مناطق دیگر
می شود .
بابا آدم در بعضی از نقاط ایران بحالت وحشی می روید . از
ریشه این گیاه استفاده طبی بعمل می آید پساز خارج كردن ریشه بابا آدم از خاك آنرا بخوبی
شسته و به قطعات كوچك سه سانتیمتری تقسیم كرده و در اثر حرارت خورشید یا در كوره های
مخصوصی خشك می كنند . تركیبات شیمیایی:
ریشه بابا آدم دارای ماده ای بنام اینولین Inulin ، روغن فرار ، تانن ، رزین ، قند ، آهن ، كلسیم و ویتامین
C می باشد . دانه بابا آدم دارای
روغنی است برنگ زرد و طعم تلخ اسید لینولئیك و اسید اولئیك است .
خواص داروئی:
از نظر طب قدیم ایران ریشه بابا آدم سرد و خشك است .
1) بهترین تصفیه كننده خون است و خون را تمیز كرده و سموم
را از بدن خارج می كند .
2)جوشهای صورت و كورك را برطرف می كند .
3)ادرار آور و معرق است .
4)سیستم لنف بدن را تمیز می كند .
5)بیماریهای پوستی نظیر اگزما ، گل مژه و زخم ها را برطرف
می كند .
6)تورم را از بین میبرد .
7) تقویت كننده بدن است .
8)جوشانده برگهای بابا آدم را در معالجه سرگیجه و رماتیسم
بكار می برند .
9)برای تنظیم قند خون و معالجه بیماری قند از جوشانده برگهای
بابا آدم بمقدر سه فنجان در روز استفاده كنید
10)برای معالجه سرخك ، برگهای بابا آدم را با كمی شكر بجوشانید
و به مریض بدهید .
11)جوشانده تخم بابا آدم ضد عفونی كننده است .
12)تخم بابا آدم ضد كرم معده و روده است .
13)در ناراحتی های ریوی و گلو درد از جوشانده تخم بابا آدم
استفاده كنید .
14)در معالجه ذات الریه بكار می رود .
15)ریشه بابا آدم در برطرف كردن سرمخوردگی موثر است .
16)تب حاصل از بیماری مخملك را برطرف می كند.
17)در معالجه یبوست موثر است .
18)بعنوان ضد سم در هنگام نیش زدن جانوران سمی استفاده می
شود.
19) برای معالجه كچلی برگ بابا آدم را دم كرده و روی پوست
سر بمالید .
20)برای معالجه زخم ها و التیام جراحات ، جوشانده برگ بابا
آدم را با مقدر مساوی روغن زیتون مخلوط كرده و روی زخم ها و جراحات بمالید .
21) ریشه بابا آدم علاج كم خونی و رنگ پریدگی است زیرا دارای
مقدر زیادی آهن است .
22)برای معالجه رماتیسم و آرتروز مفید است .
23) نقرس را برطرف می كند .
24)در معالجه بیماریهای عفونی موثر است .
25)درد سیاتیك را آرام می كند .
26)در برطرف كردن كمر درد موثر است .
27)آب آوردن بدن را درمان می كند .
28) هضم غذا را تسریع می كند .
29)ورم كلیه را دفع می كند .
30)آنهائیكه میل زیادی بخوردن شیرینی و شكر دارند اگر صبح
ناشتا از دم كرده این گیاه بنوشید بزودی این عادت رفع خواهد شد .
31)كسانیكه میخواهند قهوه را ترك كنند می توانند ریشه بابا
آدم را با مقدر این مخلوط را حتی می توان از فروشگاههای گیاهان دارویی و یا برخی از
داروخانه ها ابتیاع كرد.
32)كهیر را برطرف می كند.
33)ریشه بابا آدم را له كرده و یا بجوشانید و آنرا روی كورك
و یا اگزما بمالید تا آنرا برطرف كند .
34) برای جلوگیری از ریزش مو و تقویت آن جوشانده غلیظ ریشه
بابا آدم را به سر مالید .
35)برای برطرف كردن سوزش و درد گزیدگی زنبور با حشرات برگ
بابا آدم را له كرده و به محل گزیدگی بمالید .
در صورت پیدا نكردن ، گیاه بابا آدم می توانید تنطور آنرا
از فروشگاههای گیاهان دارویی و یا برخی از داروخانه ها خریدری كنید . مقدر مصرف تنطور
آن 10-20 قطره و سه بار در روز است
طرز استفاده:
دم كرده ریشه بابا آدم : مقدر 50 گرم ریشه بابا آدم را در
یك لیتر آب جوش ریخته و بمدت 20 دقیقه دم كنید .
جوشانده ریشه بابا آدم : مقدر 80 گرم ریشه بابا آدم را در
یك لیتر آب جوش ریخته و بگذارید بمدت 10 دقیقه بآرامی بجوشد .
تنطور بابا آدم : این تنطور را می توان از فروشگاههای گیاهان
دارویی و یا برخی از داروخانه ها خرید .
دم كرده ریشه بابا آدم و شیرین بیان : 30 گرم ریشه باباآدم
را با مقدر مساوی آن شیرین بیان در یك لیتر آب جوش ریخته و بمدت نیم ساعت دم كنید
. این دم كرده تصفیه كننده خون است . برای این منظور از این دم كرده بمقدر سه فنجان
در روز بنوشید .
مضرات :
مضرات خاصی گفته نشده است .
برگرفته از ایران طب
//////////
آراقیطون (بابا آدم)
اشاره
به فارسی به آن «بابا آدم» و «فیل گوش» گویند و در کتب طب
سنتی با نامهای «لوف کبیر»، «آراقیطون» و «فیلجوش» آمده است. به فرانسویBardane وGlouteron وGratteron و"Greatteau " و"Herbe
aux teigneux " زیرا سابقا از برگ و عصاره برگ آن در فرانسه برای معالجه کچلی
استفاده می‌شده است و به انگلیسیBurdock وCockle
-bur
گفته میشود. گیاهی است از خانوادهCompositae تیره فرعیTubuliflorae نام علمی آنArctium
lappa L . و مترادف آنLappa major Gaertn
. وArctium majus Bernh . می‌باشد.
مشخصات
بابا آدم گیاهی است علفی دوساله به ارتفاع 120- 60 سانتی‌متر
دارای ساقه‌های منشعب و مانند پوست مار ابلق و پوشیده از کرکهای زبر و خشن است. برگهای
آن پهن موج‌دار بزرگ. گلهای آن قرمز به صورت کاپی‌تول کروی که پوشیده از فلس‌هایی است
که به قلابهای کوچکی ختم میشود و به همین علت برگ و میوه آن به لباس اشخاصی که از
کنار گیاه عبور می‌کنند و همچنین به پشم گوسفندانی کهن در اطراف گیاه چرا می‌نمایند،
می‌چسبد. ریشه گیاه دراز کمی ضخیم در حد ضخامت انگشت دست دوکی‌شکل و دارای مقدار زیادی
کربنات دو پتاس و نیترات دو پتاس است، پوست آن قهوه‌ای و مغز آن سفید و طعم آن کمی
شیرین و بوی آن تهوع‌آور
معارف گیاهی، ج5، ص: 153
است. میوه آن پس از رسیدن به صورت فندقه چندوجهی درمی‌آید
و پس از اینکه کاملا رسید رنگ آن زرد و حنایی میشود. در بالای میوه دسته‌ای تار زردرنگ
دیده میشود که چسبناک است و به پشم گوسفندان در موقع عبور می‌چسبد و موجب پخش تخم
و گسترش گیاه میشود. تکثیر بابا آدم از طریق کاشت تخم آن در شهریورماه و برداشت محصول
در اسفند یا اردیبهشت‌ماه سال دوم انجام می‌گیرد.
ریشه و برگ گیاه موارد استعمال درمانی دارد.
این گیاه در اروپا و آسیا انتشار دارد. در ایران در اطراف
تهران، دامنه‌های البرز، چالوس، رودبار، زیر درختان زیتون، ولی‌آباد، کوهستانهای خراسان،
کرمان، تفرش و در آذربایجان در قره‌داغ حسن بیگلو، نعمت‌آباد نزدیک تبریز، در همدان،
اراک، در مازندران و گرگان به‌طور خودرو دیده میشود.
ترکیبات شیمیایی
در ریشه گیاه در حدود 45 درصد ماده اینولین 218] وجود دارد.
برگها و ریشه آن دارای اسانس روغنی فرّار است. در دانه‌های آن گلوکوزید آرکتی‌ئین
219] مشخص شده است و به علاوه دانه آن دارای 20- 16 درصد روغن ثابت به رنگ زرد با طعم
تلخ است که شامل مقدار زیادی حدود 60 درصد لینولئیک اسید و کمی یعنی حدود 10 درصد اولئیک
اسید است.
در گزارش دیگری آمده است که ریشه بابا آدم دارای مقدار زیادی
کربنات دو پتاسیم و نیترات دو پتاسیم، رزین، و یک گلوکوزید به نام لاپین 220] است.
خواص- کاربرد
در هندوستان از ریشه بابا آدم برای تصفیه خون، به عنوان مدّر،
معرّق و آنتی‌فلوژیستیک 221] مصرف میشود. و از نظر طبیعت بابا آدم طبق رأی حکمای طب
سنتی گرم و خشک است. در چین و ژاپن از تخم، ساقه و ریشه آن به عنوان مقوی، نیرودهنده،
تصفیه‌کننده خون، زیادکننده ترشح عرق و مدّر استفاده میشود. از تخم
معارف گیاهی، ج5، ص: 154
آن در جوشانده‌ها با عسل و یا با سرکه رقیق مصرف می‌کنند
و از ریشه و ساقه آن نیز در جوشانده و یا در تنطورها استفاده میشود [استوارت . از
جوشانده ساقه‌های پربرگ آن برای معالجه سرگیجه و روماتیسم و اگر کمی شکر قهوه‌ای به
آن اضافه شود، برای معالجه سرخک استفاده میشود [هو]. در سایر مناطق بیشتر از تخم آن
استفاده میشود و از آن به عنوان ضد عفونی و مدّر [موزیگ و شرام . و برای معالجه نوعی
استسقا که مایع سروز در حفره‌ها و بافتهای بدن جمع میشود، [روا] و به عنوان داروی
ضد کرم روده و همچنین برای رفع جوش و دانه‌هایی که در صورت می‌زند [لوئی استفاده میشود. ضمنا در معالجه ذات الریه [لو]، برای آبسه‌های
چرکی و ناراحتی‌های گلو و حلق [روا]، به عنوان تریاق و در موارد نیش زدن جانوران سمّی
و مار [کاریونه و کیمورا]، انفلوانزا و تبهای مخملک، آبله، خنازیر [لو]، یبوست و سرخک
[چیو] آن را مفید می‌دانند.
برگ بابا آدم برای پایین آوردن قند خون مفید است. مالیدن دم‌کرده
برگ آن برای ناراحتی‌های جلدی بخصوص برای پوست سر و کچلی نافع است. مرهمی که از یک
واحد عصاره برگ بابا آدم و یک واحد روغن زیتون حاصل میشود برای مالیدن و التیام جراحات
و زخم خیلی مفید است. مقدار خوراک از برگ یا گرد ریشه بابا آدم تا 4 گرم است و در دم‌کرده‌ها
50- 30 گرم برگ در هزار گرم آب جوش مصرف میشود که در 24 ساعت بتدریج فنجان فنجان میل
کنند. در مورد ترکیب دارویی برای رویش مو به بخش گزنه مراجعه فرمایید.
در فرانسه معمول است از جوشانده 100- 60 گرم ریشه بابا آدم
در یک لیتر آب در استعمال خارج برای بیماریهای پوست مصرف می‌کنند و منظما تا مدتی
صبح و عصر روی پوست عضو مورد نظر می‌مالند.
عصاره ریشه بابا آدم: ریشه بابا آدم 1 واحد، آب مقطر 8 واحد.
ریشه را قطعه قطعه کرده و مدت 12 ساعت در 5 واحد از آب می‌خیسانند و با فشار صاف می‌کنند
و تفاله را در ما بقی آب می‌خیسانند و با فشار صاف می‌کنند و دو صاف‌شده را مخلوط کرده،
می‌گذارند ته‌نشین شود و صاف روی آن را با انحراف برداشته در حمام ماریه به قوام عصاره
نرم تبخیر می‌کنند. این عصاره از عوامل مقوی است و مقدار خوراک آن 10- 1 گرم می‌باشد.
دم‌کرده ریشه بابا آدم برای تصفیه خون: ریشه بابا آدم 30 گرم،
مغز ریشه شیرین‌بیان 30 گرم، ریشه تاج‌ریزی 30 گرم، آب جوش 1000 گرم. مخلوط اینها را
معارف گیاهی، ج5، ص: 155
در آب در حدود نیم ساعت دم می‌کنند و بیش از نصف آن را در
روز میل می‌نمایند.
جوشانده ریشه بابا آدم برای رفع سوداوی: ریشه بابا آدم را
با هم‌وزن آن ریشه راسن جوشانده و پس از خنک شدن روی پوست می‌مالند خارش خیلی زود رفع
میشود.
معارف گیاهی، ج5، ص: 156
&&&&&&&
انیسون . [ ا ] (ا) گیاهی که دانه های بسیار معطری دارد ولی با دانه های
رازیانه غالباً مخلوط میشود. دانه های رازیانه دارای هشت شیار و دانه های انیسون که
معمولاًآن را بادیان رومی میگویند دارای ده شیارند (بادیان ختایی غیر از آن است ).
(گیاه شناسی گل گلاب ص 235). بذررازیانه رومی
است و در آن حلاوت است و گرمتر است ازنبطی . (قانون بوعلی سینا کتاب دوم چ تهران ص
154). بادیان رومی . (نزهة القلوب ). قسمی از بادیان رومی که زنبان و زنپان (زنیان
) نیز گویند. (ناظم الاطباء). و آن را بعربی حلوة خوانند. (آنندراج ). کمون الحلو.
(منتهی الارب ). و رجوع به دزی ج 1 ص 43 و تذکره
ضریر انطاکی و تحفه حکیم مومن و نیز
رجوع به رازیانه شود.
///////////
انیسون
بفتح همزه و کسر نون و سکون یاء مثناه تحتانیه و ضم سین
مهمله و سکون واو و نون بعربی بزر الرازیانج الررمی و الرازیانج الشامی و حب
الحلوه و کمون الحلو و بفارسی بادیان رومی و زیرۀ رومی و بهندی رندنی نامند
١٨٣
ماهیت آن
نباتی است بلندتر از ذرعی و ساق آن مربع و باریک و برک آن
باریک و خشبو و کل آن مائل بسفیدی و تخم آن در غلافی لطیف طولانی و از رازیانه
کوچکتر و سبزتر مائل بسفیدی و زردی و اندک مثلث شکل و مستعمل تخم آن است و بهترین
آن خشبوی تازه بالیدۀ آن است که پوست آن از ان جدا نشده زیرا که خاصیت بسیار اکثر
در پوست بزور است و طعم آن تیز و تلخ باشد و هندی و بنکالی آن ریزه تر و ضعیف
العمل می باشد
ص: 32
طبیعت آن
کرم و خشک در آخر دوم و تا سوم نیز کفته اند و کرم در دوم
و خشک در سوم نیز کفته اند و این اصح است
افعال و خواص آن
ملطف و محلل ریاح و جالی و مسکن اوجاع و با قوت تریاقیت و
قابضه و مدر بول و حیض و شیر و عرق و نیکوکنندۀ رنک رخسار
امراض الراس
و غیرها از توابل مستعمله در اغذیۀ اصحاب فالج و لقوه و
استرخا و صرع است و بخور و سعوط آن جهت درد سربارد و شقیقه و دوار و سدر و نرلات
بارده و درد کوش نافع و چون بسرکۀ انکوری تر کرده و خشک نموده بو داده در پارچۀ
کتان نیلی بسته دائم ببویند جهت زکام و نزلات بارده و خوردن نیم درم انیسون و یک
دانک مصطکی کوفته در ده درم کلقند سرشته چند روز پیهم بعد از استفراغ بلغم جهت لیثرغس
و سبات بلغمی نافع برای آنکه مبدل مزاج دماغ و مقوی معده است پس تولید نمی کند
بلغمی که سبب لیثرغس است و چون دو درهم آن را در آب بجوشانند و صافی نموده ده درم
جلنجبین عسلی در ان حل کرده باز صافی نموده بیاشامند جهت سبات حادث از برد خارجی و
از آشامیدن ادویۀ مخدره مانند افیون مفید و باید که بوده باشد غذای او نخودآب و
کوشت خروس جوان متوبل با بازیر حاره یا حلتیت و مغز حب القرطم و چون آن را کوبیده
سفوف نمایند و یا کوبیده با کل قند سرشته بخورند و یا جوشانیده بتنهائی بیاشامند و
یا کل قند در ان حل کرده صافی نموده بنوشند جهت مالیخولیا خصوصا مراقی آن و آشامیدن
آب مطبوخ آن با ماء العسل جهت کابوس نافع و سزاوار آنست که در اوائل فالج یا چهار
روز یا هفت روز بآبی که در ان انیسون جوشانیده باشد بتنهائی یا با یک اوقیۀ جلتجبین
عسلی در آن حل کرده صافی نموده باشند اقتصار نمایند و ضماد آن جهت استرخا نافع برای
آنکه در ان حرارت باندک قبضی می باشد و لهذا تقویت می بخشد اعضا را و اکتحال آن جهت
سبل کهنه مجرب دانسته اند و سنون آن جهت جلای دندان و دفع بدبوی دهان و خائیدن آن
جهت صداع بارد و شقیقه و جلای مجاری تنفس و درد سینه و سرفه و ضیق النفس و خفقان
بارد و تقویت فم معده و دفع رطوبات آن و رفع اعیا و آشامیدن آب مطبوخ آن خصوص با
اصل السوس جهت امراض صدر و بهر و امراض مذکوره و تفتیح سدۀ جکر و سپرز و کرده و
مثانه و رحم و استسقا و سوء القنیه و تفتیت حصاه و تپ بلغمی کهنه و قطع سیلان رحم
و ازالۀ فضول و تحلیل و قراقر ریاح در معده و سائر اعضا و ادرار شیر و عرق و بول و
حیض و تقویت باه و کرده و ازالۀ سموم قتاله و تهبج وجه و اطراف و اسهال رطوبی خصوص
بریان کردۀ آن درین امر و چون آن را بسیار نرم بکوبند و یا باب سائیده استعمال نمایند
جهت بواسیر نافع خصوصا ریحی آن و بخور آن جهت تسکین صداع بارد و نزلات بارده و
اخراج جنین و مشیمه و قطور نرم سائیدۀ آن با روغن کل در کوش جهت تسکین درد کوش و
کری و ثقل سامعۀ حادث از ضربه و سقطه و بدستور مطبوخ آن در روغن کل و آشامیدن طبیخ
آن با شکر جهت رفع زردی رخسار زن زائیده و طلای مطبوخ آن در سرکه جهت تحلیل اورام
و کشتن شپش نافع مضر امعا مصلح آن رازیانه و مصدع محرور و مصلح آن سکنجبین مقدار
شربت آن از دو درهم تا پنج درهم بدل آن تخم شبت و رازیانه و کروبا و در تقویت باه
مثل آن انجره است و دستور تشویه و بریان نمودن آن جهت امراض عین و غیرها
ص: 33
آنست که آن را بعسل بسرشند و در لته بسته بکل کرفته در
تنور معتدل یک شب بکذارند پس برآورده بکار برند و جوارش انیسون و حب و دهن و سفوف
و عرق و اقراص و معجون آن در قرابادین کبیر ذکر یافت.
مخزن الادویه عقیلی خراسانی
////////
انیسون
بپارسی رازیانه رومی خوانند و آن دو نوع
است آنچه رومی بود بشکل نانخواه بود و آنچه غیر رومی بود به قرومانا ماند
و ابن مؤلف گوید این نوع را در شوشتر می‌کارند
بهترین وی رومی بود و آن گرم و خشک است در سیم و در وی قبض اندک بود بول براند و باد
که در شکم بود تحلیل کند و از مجموع بدن قطع سیلان رطوبات بکند و حیض و عرق براند تشنگی
بنشاند و شکم ببندد و چون در شیب بینی بخور کنند صداع سرد و نزله سرد را نافع بود و
سده جگر بگشاید و شهوت جماع برانگیزد و دفع مضرت سم جانوران بکند و اگر سحق کرده با
روغن گل خلط کنند و در گوش چکانند درد گوش را نافع بود و استسقا و نفخ معده و قراقوررا
را بغایت سودمند بود و چون در چشم کشند سبل کهن ببرد و نافع بود دردهای کهن را و سده
جگر و سپرز و مثانه و رحم بگشاید و اگر سحق کرده سنون سازند گند دهن که سبب آن از عفونات
بن دندان باشد نافع بود و اسحق گوید مضر است با معا و مصلح آن تخم رازیانه است و بدل
آن تخم شبت و گویند بدل آن کرویا است
______________________________
صاحب مخزن الادویه می‌نویسد: بعربی بزر
الرازیانج الشامی و حب الحلوه و کمون الحلو و بفارسی بادیان رومی و زیره رومی و بهندی
رندنی نامند
لاتینFOENICULUM VULGARE انگلیسیFENNEL فرانسهFENOUIL
/////////
اختیارات بدیعی، ص: 44
////////////
بادیان رومی
اشاره
در کتابهای طب سنتی و در بازار با نامهای
«انیس‌سبز»، «انیسون»، «زنبان»، «زنیان»، «زیره رومی» و «بادیان رومی» و به عربی «بزر
الرازیانج رومی»، «رازیانج شامی»، «حب الحلوه» نام برده میشود. گیاهی است از خانوادهUmbelliferae از جنسPimpinella که به فرانسویAnis وAnis vert و به انگلیسیSpanish aniseed وAnise وTrue anise و تخم آن راAnise seed نامند. نام علمی
آنPimpinella anisum L . می‌باشد.
مشخصات
این گیاه یکساله به بلندی یک متر، برگهای
آن باریک و خوش‌بو و ساقه آن چهارگوش و گلهای آن سفید و تخم آن در غلافی ظریف و طویل
به ابعاد 4- 5/ 1 میلی‌متر و از تخم رازیانه کوچکتر و سبزتر و مایل به سفیدی و کمی
مثلثی‌شکل که روی پوست آن 5 خط طولی تیره وجود دارد. ممکن است با تخم شود اشتباه شود.
تکثیر بادیان رومی از طریق کاشت تخم آن
است که در اوایل بهار مستقیما در زمین اصلی می‌کارند. در حدود 12- 10 کیلو بذر در هر
هکتار کافی است. پس از حدود 3 ماه شکوفه‌های سفید آن ظاهر میشود و حدود یک ماه بعد
نیز میوه آن رسیده و آماده برداشت خواهد بود. تخمها را در سایه خشک نموده بوجاری و
بسته‌بندی و در انبار خشکی نگهداری می‌نمایند. معمولا از هر هکتار 800- 500
معارف گیاهی، ج2، ص: 269
کیلوگرم تخم بادیان رومی برداشت میشود.
زمین مزرعه انیس سبز باید آفتابگیر باشد و در معرض باد نباشد و خاک آن خوب باید شخم
خورده و آماده شده باشد. تخم انیس سبز چون خیلی سریع قوه نامیه‌اش از دست می‌رود باید
در محل خشک نگهداری شود. انیس سبز بومی ایران و آسیای صغیر و مصر و جزایر یونان است.
در ایران در مناطق غرب ایران در کردستان و آذربایجان می‌روید و در حال حاضر در مکزیک،
اسپانیا، شوروی، آلمان، ترکیه، ایتالیا، ایران و سایر کشورهای مناطق معتدل دنیا حتی
در هند و امریکای جنوبی نظر به وجود بازار فروش به صورت وسیع کاشته و تولید میشود.
ترکیبات شیمیایی
از نظر ترکیبات شیمیایی و از تخم بادیان
رومی یا انیس سبز پس از تقطیر اسانس روغنی فرّار بسیار معطری در حدود 3- 2 درصد وزن
تخم به دست می‌آید. این اسانس دارای ماده عاملی به نام آنتول 429] است که به اسانس،
رنگ زرد کمرنگ می‌دهد.
آنتول ماده‌ای است با فرمول شیمیایی خامC 01 H 21 O و بیش از 90- 50
درصد اسانس بادیان رومی را تشکیل می‌دهد و بقیه اسانس شامل پی- متوکسی‌فنیل 430]، آستون
431] و چاویکول 432] می‌باشد.
ماده عامل آنتول در انیس سبز و رازیانه
موجود است. اسانس انیس سبز و تخم آن دارای بویی معطر تند شبیه بوی عصاره شیرین‌بیان
است در حالی که هیچ‌گونه ارتباط خانوادگی با شیرین‌بیان ندارد.
در انگلستان در قرن سیزدهم در دوران سلطنت
ادوارد چهارم مصرف بادیان رومی چنان رواج داشت که دولت انگلیس عوارضی برای فروش آن
وضع نموده و از محل دریافتی آن عوارض در سال 1305 میلادی پل معروف لندن تعمیر شده است.
خواص- کاربرد
انیس سبز برای تقویت معده مفید است [لیو**]،
به عنوان بادشکن [بووالدا]،
معارف گیاهی، ج2، ص: 270
معرق و محرک معطر [اپهوف و افزایش‌دهنده
ترشح شیر زنان در چین مصارف وسیعی دارد [مادوس . در شبه‌جزیره مالایا انیس سبز در ترکیبی
با سایر داروها برای رفع دل‌درد و قولنج داده میشود [برکیل و هانیف**]. و به عنوان
تونیک به مادران پس از تولد بچه می‌دهند [فاید برکیل* و ریدلی .
در کتابی که آقای [بووالدا] دانشمند معروف
درباره گیاهان خانواده چتریان نوشته اظهار عقیده می‌کند که انیس سبز از ایران از راه
هندوستان به چین وارد میشود.
[مادوس در کتابش موارد مصرف خیلی وسیعی
برای انیس سبز ارائه می‌دهد، ولی ظاهرا انیس سبز مورد نظر او، از انیس وارده از اروپا
بوده است، به‌طور کلی اسانس انیس سبز به عنوان داروی ضد نفخ و برای تهیه قطره آرام‌کننده
سرفه و همچنین به عنوان داروی خلطآور و بلغم‌آور کاربرد دارد. مصرف انیس سبز به صورت
گرد در کپسولهایی تا 2 گرم در هر کپسول به‌طور خالص یا مخلوط با عسل و همچنین به صورت
دم‌کرده به نسبت 15- 10 گرم در هزار گرم آب برای تسکین دل‌پیچه و دردهایی که با منشأ
عصبی باعث انقباض عضلات معده و روده می‌شوند و به‌طور کلی برای تقویت هاضمه مورد توجه
است. خوردن انیس سبز توسط مادران شیرده موجب ازدیاد ترشح شیر میشود و ضمنا ناراحتی‌های
کودک از نظر درد و دل‌پیچه را نیز از طریق اثری که در شیر می‌گذارد رفع می‌کند.
و اما از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی
بادیان رومی گرم و خشک است و از نظر خواص معتقدند که دم‌کرده آن به عنوان مسکن دردهای
معدی و سردرد و زیاد کردن ترشح ادرار و حیض و شیر و عرق بدن و روشن ساختن رنگ رخسار
مفید و مؤثر است. اگر بادیان رومی را کوبیده به صورت گرد درآورند و گرد آن را با گل
قند بخورند و یا گرد آن را جوشانیده و بخورند برای مالیخولیا بسیار مفید است. اگر دم‌کرده
آن را با آب عسل بیاشامند برای کابوس نافع است و اگر گرد آن را با مسواک به دندانها
بمالند برای جلای دندان و رفع بدبویی دهان مفید است. جویدن انیس سبز برای سردردهای
سرد و باز کردن گرفتگی مجاری تنفس و رفع درد سینه و تنگی نفس و تقویت دهانه معده مفید
است. اگر آب دم‌کرده آن را با ریشه شیرین‌بیان تهیه و بیاشامند برای بیماریهای سینه
و باز کردن گرفتگی‌های کبد، طحال، کلیه، مثانه، رحم و رفع استسقا و خرد کردن سنگ مثانه
و تقویت نیروی جنسی مفید است و اگر با گرد آن مخلوط با روغن گل سرخ قطره‌ای درست شود
و در گوش چکانیده شود برای تسکین درد گوش و رفع کری و سنگینی شنوایی که از ضربه حادث
شده باشد مفید
معارف گیاهی، ج2، ص: 271
است.
برای ازدیاد شیر، دم‌کرده 30- 20 گرم تخم
انیس سبز در 1000 گرم آب توصیه میشود که روزانه 20- 15 قاشق بزرگ خورده شود. برای
جلوگیری از قی کردن و تقویت معده مفید است، برای این کار یک قاشق قهوه‌خوری تخم بادیان
رومی را در دم‌کرده رازیانه می‌ریزند. برای تهیه دم‌کرده رازیانه 10- 5 گرم تخم رازیانه
در یک لیتر آب جوش دم میشود. برای رفع قی روزی 3- 2 فنجان از این مخلوط می‌خورند.
با انیس سبز نوشابه‌ای درست میشود که
آن راanisette گویند، برای کمک
به هاضمه و اختلالات هضم غذا خیلی مؤثر است.
روش تهیه گرد انیس سبز: تخم انیس سبز را
به مقدار مورد نظر گرفته کاملا تمیز و پاک کرده و اجسام خارجی آن را جدا می‌نمایند
و در گرم‌خانه در 25 درجه سانتی‌گراد حرارت می‌خشکانند و در هاون نرم کوبیده و از الک
نمره 1 داروسازی بدون نخاله بیرون می‌کنند. از این گرد به مقدار 2- 2/ 0 گرم برای تقویت
معده و هاضمه استعمال میشود.
جوشانده انیس سبز: انیسون 10 گرم، آب
1000 گرم جوشانده و صاف نمایند، این جوشانده محرک مطبوعی است.
دم‌کرده انیس سبز: 5 گرم تخم انیس سبز
و 10 گرم ریشه شیرین‌بیان را با یک لیتر آب جوش مخلوط کرده و دم کرده بگذارند سرد شود
و صاف کنند. به جای ریشه شیرین‌بیان ممکن است 50 گرم شربت ساده مصرف شود و در عرض روز
آن را بتدریج مصرف کنند.
تنطور انیسون: انیسون یک واحد که نیم‌کوب
شود، الکل 80 درجه 5 واحد، مدت ده روز انیسون نیم‌کوب را در الکل بخیسانند و گاه‌گاه
به هم بزنند و از پارچه گذرانیده با کاغذ صاف کنند. خوردن 20- 2 گرم بتدریج از این
تنطور برای تحریک و تقویت معده و رفع قولنجهای باد و نفخ مؤثر است.
تنطور تخم گشنیز و تخم رازیانه و زیره
کرمانی و زیره سبز را نیز به همین روش درست می‌کنند.
شربت انیسون: عرق انیسون 100 واحد، قند
سفید خرد شده 180 واحد. قند را در حالت سردی در عرق حل می‌کنند و با کاغذ صاف می‌نمایند.
150- 60 گرم از این شربت در تحریک و تقویت معده مؤثر است.
معارف گیاهی، ج2، ص: 272
عرق انیسون: یک واحد انیسون را با مقداری
آب مخلوط و در حمام ماریه یا وسیله دیگری تقطیر کنند تا جمعا 4 واحد به دست آید و مصرف
کنند.
پوسیون بادشکن انیسون: : 12 قطره اسانس انیسون، 4 گرم قند سفید، 8 گرم
تنطور زنجبیل، 250 گرم عرق نعنا فلفلی را مخلوط کنند. 60- 15 گرم از این پوسیون برای
رفع قولنجهای نفخ مؤثر است.
از جنسPimpinella گونه دیگری نیز در
ایران می‌روید که نام علمی آنPimpinella Saxifraga L . و واریته‌ای از آن به نام
Pimpinella saxifraga var
disectifolia C. B. clarke
است.
مشخصات
گیاهی است پایا با ریشه‌ای قوی دوکی‌شکل.
برگهای آن مرکب و سبز است.
برگهای پایین ساقه دارای 9 برگچه دندانه‌دار
و برگهای بالای ساقه با بریدگی زیاد به صورت نوار درآمده است. ریشه گیاه بوی نامطبوعی
دارد و طعم آن تند و تیز است.
این گیاه در چمنزارهای مرطوب و حاشیه جنگلها
به‌طور خودرو می‌روید. در ایران در آذربایجان افشار و بین قطورسو و زاراشورا و در گیلان
در داماش دیده میشود. از نظر ترکیبات شیمیایی دارای اسانس و ماده تلخ وSaponin است. در ریشه آن
وجود ماده تلخ پیم‌پی‌نلین 433] تأیید شده است.
خواص- کاربرد
ریشه گیاه تلخ و گس گزنده و در اروپا به
عنوان لیتون تری‌پتیک 434] برای حل کردن سنگهایی که در اعضای مختلف بدن تشکیل میشود
به کار می‌رود، در ضمن اشتهاآور و مقوی و تونیک و قاعده‌آور نیز می‌باشد. ریشه و سرشاخه‌های
گیاه معطر و بادشکن و تونیک معده است [لیو*]. جوشانده گیاه برای رفع نفخ و گازهایی
که در اثر سوءهاضمه ایجاد می‌گردد، خورده میشود. در استعمال خارجی از جوشانده گیاه
آن به‌طور غرغره برای رفع گلودرد و ضد عفونی دهان استفاده میشود]G .I .M .P[ .
مقدار خوراک آن از گرد ریشه تا یک گرم
و برای تهیه جوشانده سرشاخه گلدار با ریشه آن مصرف میشود و 40 گرم گیاه با ریشه را
در 1000 گرم آب می‌جوشانند و
معارف گیاهی، ج2، ص: 273
انیس سبز یا بادیان رومی
1. گل 2. میوه
صاف کرده و با شکر بتدریج می‌خورند، جوشانده
آن برای انقباض رحم در زنان حامله مفید است.
گونه دیگری از این جنس که در بلوچستان
می‌روید نام علمی آنPimpinella stocksii Boiss . می‌باشد. گیاه خیلی کوچکی است (15- 10 سانتی‌متر) علفی یکساله. گلهای
آن سفید و دارای میوه تخم‌مرغی پوشیده از تار سفید است.
از نظر خواص در هندوستان دانه‌های آن را
له کرده با آب مخلوط و برای تسکین دل‌درد می‌خورند.
معارف گیاهی، ج2، ص: 274
////////////
انیسون (نام علمی: Pimpinella
anisum) گیاهی با دانه‌های بسیار معطر است که آن را بادیان رومی نیز میگویند
و بسیار شبیه به رازیانه است. انیسون از تیره چتریان است و با دانه‌هایی سبز رنگ، گلابی
شکل و کوچک که قسمت فوقانی آن نوک تیز بوده و پنج خط برجسته (ده شیار) بر روی آن کاملاً
مشهود است. انیسون غالباً با دانه‌های هشت شیاری رازیانه اشتباه گرفته میشود.
انیسون گیاه چند ساله و بلند با برگهایی دارای بریدگیهای زیاد
است و بومی مناطق مدیترانه است.
میوه آن از دو بخش (فندقه) گلابی شکل تشکیل شده که هر بخش
آن دارای قسمت بیرونی سبز و قسمت داخلی کمی تیره‌است و بوئی تند و معطر دارد.
کاربرد اصلی آنیسون درمان میگرن می‌باشد. آنیسون یک آنتی باکتریای
بسیار قوی می‌باشد که در مراکز بهداشتی می‌توان از آن به جای الکل استفاده نمود.
روش مصرف: مقدار کمی از آنیسون تازه را توی قوری به همراه
کمی آب بریزید و بگذارید تا ۱۰دقیقه به خوبی بجوشد و در لیوان میل کنید. از عوارض انیسون
می‌توان احساس گرفتگی سینه و گلو و در صورت مصرف طولانی مدت به ترش کردن معده اشاره
کرد. انیسون در نقاط مختلف جنوب ایران کشت میشود و از اقلام صادراتی ایران است. گیاهی
است دیپلوئید و 22=n2، منشأ انیسون، نواحی شرق مدیترانه است.
منابع[ویرایش]
لغتنامه دهخدا، سرواژه انیسون.
/////////////
الأنیسون أو الیانسون (من الإغریقیة ἄνηθον؛
Pimpinella Anisum باللاتینیة) نبات من الفصیلة الخیمیة. یعرف الیانسون
بعدة أسماء فیعرف باسم ینكون وتقدة وكمون حلو وفی المغرب یسمونه الحبة الحلوة.
محتویات [أظهر]
الوصف النباتی[عدل]
نبات عشبی یبلغ ارتفاعه حوالی نصف متر ساقه رفیعة مضلعة یخرج
منه فروع طویلة تحمل اوراقاً مسننة مستدیرة الشكل تحمل نهایة الافرع ازهاراً صغیرة
بیضاویة الشكل مضغوطة الرأس بیضاء اللون تتحول بعد النضج إلى ثمار صغیرة بنیة اللون
والنبات حولی ای یعیش سنة واحدة. وهو نبات معروف وهو غیر "الآنسون المعروف بالشومر"،
ساقه رفیعة مضلعة تتشعب منها فروع طویلة تحمل أوراقاً مسننة مستدیرة، والأزهار صغیرة
بیضویة الشكل.
الموطن الاصلی للیانسون[عدل]
یقال ان موطنه الاصلی غیر معروف كما ورد الیانسون فی المخطوطات
الفرعونیة ضمن عدة وصفات علاجیة، اما الیوم فهو یزرع على نطاق واسع فی جنوب أوروبا
[لبنان]وتركیا وسوریا وإیران والصین والهند والیابان وجنوب وشرق الولایات المتحدة الأمریكیة.
المحتویات الكیمیائیة للیانسون[عدل]
یحتوی الیانسون زیتا طیارا وهو المكون الرئیسی ویحتل مركب
الأنیثول المركب الرئیسی فی الزیت واستراجول وانایس الدهید وكافیك اسد ومن مشتقاته
كلوروجینك اسد. كما یحتوی على فلافوبذرات ومن أهمها ابجنین وزیوت دهنیة. فهو یحتوی
على زیت طیار 3% مادة أنیثول ومیثیل شانیكول من الزیت الطیار، وهرمون الاستروجین وزیت
ثابت.
الخصائص الطبیة[عدل]
الجزء المستعمل من النبات الثمار والتی یسمیها بعض الناس بالبذور
وكذلك الزیت الطیار فقط.
فوائده[عدل]
مهدئ للأعصاب، ومسكن للمغص والسعال والربو[بحاجة لمصدر]
منشط للهضم ومدر للبول.
مفید للولادة ولعملیة إدرار اللبن.
ویعتبر من الأعشاب الجیدة فی إخراج البلغم حیث یؤخذ ملء ملعقة
صغیرة إلى ملعقتین وتجرش وتضاف إلى ملء كوب ماء سبق غلیه ویترك لمدة ربع ساعة أو نحوها
ثم یصفى ویشرب ویؤخذ كوب فی الصباح وكوب آخر عند النوم.
ومغلی الیانسون مشروبا ساخنا یسكن المغص المعوی عند الرضع
والأطفال والكبار كما ینفع فی طرد الغازات، كما یفید فی نوبات الربو، ویزید من إدرار
الحلیب عند المرضعات ویدخل فی كثیر من أمزجة الكحة وطارد للبلغم كما یفید فی بعض أنواع
الصداع وضیق التنفس ومنبه قوی للجهاز الهضمی وفاتح للشهیة.
فعال لتسكین المغص وتنشیط الهضم، إدرار البول، إزالة انتفاخ
البطن، إزالة أمراض الصدر والحلق والسعال، طرد الریح البطنیة، مهدئ عصبی خفیف، یدر
اللبن ویسكن الصداع، یعطی للأطفال لطرد الغازات وتخفیف حدة بكاءهم.
یستخدم حالیا على نطاق عالمی واسع للوقایة من انفلونزا الخنازیر
"أكد أطباء صینیون أن احتساء كوب من الینسون الدافیء ولیس المغلى
عقب الاستیقاظ صباحا یعد أفضل وقایة من الاصابة البشریة من
مرض انفلونزا الخنازیر"
طریقة الاستعمال[عدل]
یغلى بذره ثم یصفى ویشرب وإذا أضیف مع الشومر كانت الفائدة
عظیمة وأنفع وكذلك مع العسل أو بدونه.
الزراعة[عدل]
التربة المناسبة[عدل]
یلائم زراعة الینسون التربة الصفراء حسنة الصرف خصبة أو متوسطة
الخصوبة .
التكاثر[عدل]
یتكاثر نبات الینسون بالبذور فى أكتوبر ونوفمبر ویحتاج الفدان
من 3 5 كجم من البذرة .
طریقة الزراعة[عدل]
تجهز الأرض للزراعة بحرثها مرتین متعامدتین مع إضافة سماد
عضوى قدیم متحلل بمعدل 15 20 م3 للفدان مع
200 كجم سوبر فوسفات الكالسیوم وذلك فى الأراضى القدیمة على أن یتم زیادة هذه الكمیة
فى الأراضى الجدیدة لتصل إلى 20 25 م3 سماد عضوى قدیم متحلل + 300 كجم سوبر فوسفات
الكالسیوم ، تزرع البذور فى جور على ریشة واحدة ( الریشة الشرقیة أو القبلیة ) فى منتصف
الخط حیث یوضع فى كل جورة 4 5 بذور ثم تغطى الجور
بطبقة رقیقة من الطمى . هذا وتبعد الجوره عن الأخرى مسافة 30 سم ثم تروى الأرض بعد
الزراعة مباشرة رى على الحامى وبحیث یصل نشع الماء إلى قمة الخطوط .
الخف[عدل]
یتم خف النباتات بعد 3 4 أسابیع بحیث
لایبقى فى الجورة أكثر من نباتین .
العزیق[عدل]
تتم عملیة العزیق من 3 4 مرات لتنظیف
الأرض من الحشائش .
الرى[عدل]
تروى النباتات ریة الزراعة ثم یعاد الرى ( ریةالمحایاه ) بعد
حوالى 7 10 أیام من الزراعة للمساعدة على تمام
الإنبات ثم یتم الرى بعد ذلك كل ثلاث أسابیع أثناء الشتاء حتى شهر مارس ویكون بعد ذلك
كل أسبوعین ویوقف قبل الحصاد بحوالى ثلاثة أسابیع والنبات یحتاج إلى 5 7 ریات فى الموسم
. وفى تجربة لدراسة معدلات الرى مع استخدام سوبر فوسفات الكالسیوم أثبتت النتائج أن
استخدام 150 كجم سوبر فوسفات الكالسیوم مع رى النباتات مرة كل أسبوع أدى إلى زیادة
معنویة فى المحصول والنسبة المئویة للزیت الطیار والینسون حساس للتغیر الفجائى فى درجات
الحرارة والرطوبة لذلك یراعى عدم تعریض الأرض للجفاف .
التسمید[عدل]
یفضل دائماً إضافة السماد العضوى بكمیة 15 20 م3 للفدان
على أن تزداد هذه الكمیة لتصل إلى 20 25م3 للفدان فى الأراضى
الجدیدة ، ویوضع أثناء تجهیز الأرض بین الحرثتین ویضاف 200 كجم سوبر فوسفات كالسیوم
أثناء تجهیز الأرض للزراعة وتصل إلى 300 كجم فى الأراضى الجدیدة . ویحتاج النبات إلى
200 كجم سلفات نشادر + 50كجم سلفات بوتاسیوم ویضاف نصف السماد النیتروجینى مع كل السماد
البوتاسى بعد خف النباتات أى بعد حوالى 30 یوماً من الزراعة ویضاف النصف الآخر من السماد
النیتروجینى بعد حوالى 1.5 شهر من الإضافة الأولى . وقد ثبت من بعض التجارب استجابة
نبات الینسون للعناصر الصغرى حیث أدى استخدام من 100 120 جزء فى
الملیون من الزنك إلى زیادة محصول البذرة والنسبة المئویة للزیت كما أدى استخدام
60 جزء فی الملیون منجنیز إلى زیادة معنویة فى محصول البذرة والنسبة المئویة للزیت
.
الحصاد ومعاملات مابعد الجمع :
یتم حصاد النباتات فى شهرى مایو ویونیو ویجب الاهتمام بجمع
الثمار عندما یكون لونها زیتونى أخضر ولیس أصفر . وتجمع ثمار الینسون قبل تمام النضج
شأنها شأن باقى الحبوب العطریة وذلك حتى لایحدث فرط للبذرة ویتم قرط النباتات فوق سطح
التربة وتنقل إلى الأجران النظیفة لاستكمال جفاف البذور ثم تدرس أو تدق وتغربل وتعبأ
.
المحصول[عدل]
یعطى الفدان 400-600 كجم بذور جافة.
الآفات الحشریة[عدل]
أولاً : آفات الحقل : الحفار والدودة
القارضة عند وجود إصابة یستخدم طعم سام مكون من ( 1كجم مارشال 25% + 1كجم ردة ناعمة
أو جریش ذرة مبللة بالماء ) وینثر بعد ریة الزراعة مباشرة بیوم أو یومین وبعد غروب
الشمس . الحشرات الثاقبة الماصة عند وجود إصابه ملحوظة بالمن أو أى حشرات ثاقبة ماصة
یتم رش البؤر المصابة بأحد المبیدات الآتیة : بریمور 50% بمعدل 100 جم لكل 100 لتر
ماء أو مارشال 25% بمعدل 100 جم لكل 100لتر ماء أو ملاثیون 57% بمعدل 250سم3 لكل100
لتر ماء علی یوقف الرش تماماً قبل الجمع والحصاد بشهر على الأقل تفادیاً لوجود أى متبقیات
من المبیدات فى المحصول الناتج .
ثانیاً : آفات مابعد الحصاد :
افات حشریة مثل الخنافس وتقاوم باستخدام المبیدات المناسبة
طبقاً لنوعها وحسب توصیة وزارة الزراعة . افات حیوانیة مثل القوارض والطیور وتقاوم
باستخدام المصائد ووضع شبك على منافذ التهویة للمخازن .
افات فطریة مثل فطریات وأعفان الحبوب المخزونة وتقاوم باستخدام
العبوات المناسبة مثل أجولة الجوت أو أجولة الخیش مع توفیر التهویة الجیدة للمخازن
وتطهیر المخازن عقب كل دورة تخزینیة .
الأمراض :
أمراض أعفان الجذور والذبول : تظهر الأعراض على هیئة جفاف
جزئى للنبات أو موت تدریجى ثم ذبول مفاجىء ( شلل ) یؤدى إلى موت النبات . وتقوم بمعاملة
البذور بالمبیدات قبل زراعتها مع استخدام الصمغ ( 5%) كمادة لاصقة للمبید على البذور
وینصح باستخدام مبید البنلیت أو البافسین بمعدل 3جم/جم بذرة كما ینصح بضرورة اقتلاع
النباتات المصابة وحرقها خارج الحقل .
مرض البیاض الدقیقى : یصیب المرض الأوراق والثمار والنورات
حیث تظهر على هیئة بقع دقیق بیضاء أو رمادیة اللون تؤدى إلى تشوه نمو النباتات وذبول
الأوراق وسقوطها . وإنتاج حبوب ضامرة وغیر ناضجة قلیلة الأهمیة من الناحیة الاقتصادیة
. ویقاوم هذا المرض عند ظهور الإصابة بالرش بالكبریت المیكرونى بمعدل 250جم/ 100 لتر
ماء یكررالرش فى حالة ظهور الإصابة على أن یوقف الرش قبل الحصاد بشهر على الأقل .
الیانسون فی الطب القدیم[عدل]
الیانسون نبات قدیم احتل مكاناً علاجیاً هاماً عند الفراعنة
وما زال یزرع بكثرة حتى الیوم فی محافظات الصعید. لقد جاء مغلی بذور الیانسون فی بردیة
ایبرز الفرعونیة كشراب لعلاج آلآم واضطرابات المعدة وعسر البول، وجاء فی بردیة هیرست
ان الیانسون طارد للاریاح واستخدمه المصریون القدماء كمنبه عطری معرق منفث وضد انتفاخات
الامعاء بطرد الغازات وكذلك ضمن غسیل للفم وعلاج لآلام اللثة والاسنان.
كان أبقراط، شیخ الاطباء، یوصی بتناول هذا النبات لتخلیص الجهاز
التنفسی من المواد المخاطیة، اما معاصر ابقراط ثیوفراست فكان أكثر رومانسیة فقد كان
یقول: "اذا وضع المرء الیانسون قرب سریره لیلاً فسوف یرى احلاماً جمیلة وذلك بفضل
عطره العذب" وكان بلین القدیم عالم الطبیعة الرومانی، یوصی بمضغ بذور الیانسون
الطازج لترطیب وانعاش النفس والمساعدة على الهضم بعد وجبات الطعام الثقیلة.
كان جون جیرارد، عالم الاعشاب البریطانی القدیم یوصی بتناول
الیانسون لمنع الفواق (الحازوقة أو الزغطة)، وكذلك وصف هذا النبات لادرار الحلیب عند
المرضعات وكعلاج لحالات احتباس الماء وآلام الرأس والربو والتهاب القصبات الهوائیة
والارق والغثیان. یعتبر الیانسون من النباتات القاتلة للقمل والمخفضة للمغص لدى الرضع
والشافیة من الكولیرا وحتى من السرطان. وفی الولایات المتحدة وخلال القرن التاسع عشر
كان الاطباء الانتقائیون یوصون بتناول الیانسون لتخفیف الآم المعدة والغثیان والغازات
المعویة ومغص الرضیع.
وفی أمریكا الوسطى كانت المرضعات یتناولن الیانسون لإدرار
الحلیب، وكان الیانسون سلعة تجاریة مهمة جداً فی كافة دول حوض البحر المتوسط القدیم
إلى درجة انه كان یستعمل كالعملة المتداولة لتسدید الضرائب.لقد بلغ الیانسون درجة كبیرة
من الشعبیة بصفته تابلاً ودواءً وعطراً فی بریطانیا فی فترة العصور الوسطى بحیث أن
الملك ادوارد الأول فرض علیه ضریبة من أجل إصلاح جسر لندن.
ویقول داود الأنطاكی فی تذكرته: "الیانسون یطرد الریاح
ویزیل الصداع وآلام الصدر وضیق التنفس والسعال المزمن ویدر البول ویزید العمم وإذا
طبخ بدهن الورد قطوراً ودخانه یسقط الأجنة والمشیمة ومضغه یذهب الخفقان والاستیاك به
یطیب الفم ویجلو الأسنان ویقوی اللثة."
ویقول ابن سینا فی القانون: "إذا سحق الینسون وخلط بدهن
الورد وقطر فی الأذن أبرأ ما یعرض فی باطنها من صدع عن صدمه أو ضربة ولأوجاعهما أیضا
كما ینفع الینسون شرابا ساخنا مع الحلیب لعلاج الأرق وهدوء الأعصاب."
ومغلی الیانسون مشروبا ساخنا یسكن المغص المعوی عند الرضع
والأطفال والكبار كما ینفع فی طرد الغازات، كما یفید فی نوبات الربو، ویزید من إدرار
اللبن عند المرضعات ویدخل الینسون فی كثیر من أمزجة الكحة وطارد للبلغم كما یفید فی
بعض أنواع الصداع وضیق التنفس ومنبه قوی للجهاز الهضمی وفاتح للشهیة.
كما یدخل زیت الیانسون فی صناعة الأقراص الملینة والمسهلات
كأوراق السنامیكی وكذلك فی صناعة أنواع كثیرة من المستحلبات التی تؤخذ لتخفیف آلام
الحلق والزور.
الیانسون فی الطب الحدیث وماذا یعالج؟[عدل]
أثبت العلم الحدیث أن للیانسون تأثیرات ضد السعال وطرد البلغم
وتأثیراً ضد المغص وفعّال للكبتریا ومضاد للفیروسات ومضاد للحشرات. وقد ثبت بواسطة
الدستور الألمانی أن للیانسون القدرة على علاج البرد بشكل عام السعال والتهاب الشعب،
الحمى والبرد والتهاب الفم والحنجرة، مشاكل سوء الهضم وفقدان الشهیة. كما أثبتت الأبحاث
الحدیثة أن للیانسون تأثیراً هرمونیاً ذكریاً فی حالة تناوله بكمیات كبیرة، أما إذا
أخذ بكثرة فإنه یقلل منها وتؤثر فی الحالة الجنسیة للرجال.
وللیانسون استعمالات داخلیة وأخرى خارجیة.
الاستعمالات الداخلیة[عدل]
1- لحالات أمراض الجهاز التنفسی مثل ضیق التنفس والسعال ونوبات
الربو.
2- الاضطرابات الهضمیة وحالات المغص المعوی وانتفاخات البطن.
3- لتنشیط الكلى ولإدرار الطمث وضعف المبایض ولزیادة إدرار
الحلیب وتسهیل عملیات الولادة حیث یستخدم مغلی ثمار الیانسون فی جمیع الحالات السابقة
بمعدل ملعقة صغیرة من مسحوق ثمار الیانسون على ملء كوب ماء مغلی ویغطى ویترك لینقع
لمدة ما بین 15إلى 20دقیقة ثم یشرب مرة فی الصباح وأخرى فی المساء.
الاستعمالات الخارجیة[عدل]
1_ الالتهابات العینیة حیث یستخدم مغلی الیانسون كغسول للعین.
2_ لإزالة قمل الرأس والعانة یستعمل دهان مكون من زیت الیانسون
مع زیت الزیتون بنسبة 1:2
الآنسون نبلون وقالت سلوى أنها لیست الینسون أو الیانسون نبات
حولی, زهره صغیر أبیض, یستعمل فی أغراض طبیة, وبذور الیانسون ،لها طعم ورائحة ونكهة
طیبه ممیزة.وهی غنیة بالحدید تساعد علی امتصاصه بالأمعاء وتمنع عوزه بالجسم.وبها زیوت
طیارة حلوة الطعم وتفید فی الكحة والمغص المعوی.وتمضغ البذور لعلاج الزغطة (الفواق).والینسون
مدر للبن الأم المرضع ومدر للبول ویخلص الجسم من الماء. ویفید فی الصداع والربو والالتهاب
الرئوی والغثیان والأرق والمغص المعوی لدی الأطفال وفی الكولیرا. ومغلیه یشطف به الشعر
امنع القمل. وبالینسون به مواد(creosol and alpha-pinene)
تذیب البلعم الجاف وتسهل التخلص منه بالرئتین و(anethole یساعد علی الهضم.د، و(dianethole and photoanethole التی تشبه هورمونات الإستروجینات الجنسیة الأنثویة. لهذا یدر اللبن ویزید الشهوة
الجنسیة لدی المرأة ویسهل عملیة الولادة. ووجد أن الینسون یجدد خلایا الكبد فبفبد فی
الالتهاب الكبدی وتلیف الكبد. وزیته یستعمل كرائحة فی العطور والمشروبات (مثل مشروب
العرق).
ینسون نجمی یستعمل لتخفیف المغص وآلام الروماتیزم وطرد الغازات
من الأمعاء. ویفید فی القیء والهضم.
مصدر[عدل]
المعلومات الغذائیة عن الیانسون
موسوعة الأعشاب الطبیة، أحمد محمد عوف
الموسوعة الحرة للأعشاب
///////////
به عبری:
כַּמְנוֹן האניס (שם מדעי: Pimpinella
anisum) או כַּמְנוֹן ירוק, לעתים קרובות רק אָניס (אנגלית: anise, צרפתית: anis vert, יוונית: אָנִיסוֹן, ערבית: ینسون יַנְסוּן), הוא צמח
תבלין ממשפחת הסוככיים, אשר גדל בר במזרח אגן הים התיכון ובדרום-מערב אסיה.
הכמנון נקרא בתלמוד "אכרוע".
כמנון האניס הוא צמח עשבוני חד-שנתי אשר גדל לגובה
של מטר. עלי האניס בקרבת בסיס הצמח פשוטים, באורך 2-3 ס"מ; בעוד שעלים גבוהים
יותר מנוצים ומחולקים למספר עלעלים. פרחי כמנון האניס לבנים, בקוטר 3 מילימטר, ומופקים
בתפרחת צפופה. הפרי מלבני ויבש, באורך 3-5 מ"מ.
לפירות האניס שימוש נרחב ברפואה הקדומה והטבעונית;
ובבישול והכנת משקאות, ובכלל זאת ערק, ראקי, אוזו, ואבסינת.
הצמח משמש למאכל זחלים של חלק מסוגי הפרפראים, במיוחד
עשיים.
בנוסף משמשים "תמצית אניס" או "שמן
אניס" לייצור של ממתקי ליקריץ.
/////////////
به کردی انیسون:
Anesûn, anîson, enîson, anason, yanason, anix[çavkanî pêwîst e], anîs[çavkanî pêwîst e] an hebosan an jî sorê[çavkanî pêwîst e] (Pimpinella anisum), ji famîleya
bexdenûsan giyayek
êşbir e. Li çolê şîn tê, belgên wê kesk, kulîlk spî ye. Belgên wê gurover, lê
wek gurçikanin. Fêkiya wê biçûk e, wek girsikan e. Mezinahiya fêkî, dirêjî 6 cm
firehî jî 2 cm e. Rengên wan yan gewrê vekirî yan jî qahweyî ne. Gîyayek
bêhneke wê ya xweser û tûj heye. Bejna wê 40 heta 70 cm bilind dibe. Nava qurmê
wê vala, wek lûlan e. Di demên kevnar de Sûmeriyan (ku beşek ji Hûrî û Gûtiyên Çiyayên Zagros in) bi xwe re biribûn deştê. Misriyan jî wek
derman xebitandina wê ji Sûmeriyan fêrbûn û dera hukmê wan lê dermaz dibû belav
kirin. Tê gotin ku welatê wê yê eslî Kurdistan e. Herçend Kurd wê ji çolê
berhev dikin, lê miletên din jibo dermançêkirin, xweşikahî û ticaretê diçînin.
Tê gotin 90 cûreyên wê hene.
//////////////
به آذری:
Adi cirəgülü (Digər adı boyana) (lat. Pimpinella anisum)[1] - yalançı cirə cinsinə aid bitki növü.[2]
/////////////
به ترکی اناسون:
Anason (Pimpinella anisum), maydanozgiller familyasından 50–60 cm uzunluğunda bir
yıllık otsu bitki türü.
Anavatanı Doğu Akdeniz'dir.
///////////////
Anise
From Wikipedia, the free encyclopedia
This article is about the Pimpinella species
(not to be confused with star anise, Illicium verum, or
with Japanese star anise, Illicium anisatum).
Anise
|
|
Kingdom:
|
|
(unranked):
|
|
(unranked):
|
|
(unranked):
|
|
Order:
|
|
Family:
|
|
Genus:
|
|
Species:
|
P. anisum
|
Anise (/ˈænɪs/;[3] Pimpinella anisum), also called aniseed,[4] is a flowering plantin the family Apiaceae native to the
eastern Mediterranean region and Southwest Asia.[5] Its flavor has
similarities with some other spices, such as star anise,[4]fennel, and licorice.
Contents
Anise fruits
Anise
is an herbaceous annual plantgrowing to 3 ft
(0.9 m) or more tall. Theleaves at the base of the
plant are simple,3⁄8–2 in (1–5 cm)
long and shallowly lobed, while leaves higher on the stems are feathery pinnate, divided into numerous
small leaflets. The flowers are white,
approximately 1⁄8 inch (3 mm) in
diameter, produced in dense umbels. Thefruit is an oblong
dry schizocarp, 1⁄8–1⁄4 in (3–6 mm)
long, usually called "aniseed".[6]
Anise
is a food plant for the larvae of some Lepidoptera species (butterflies andmoths), including the lime-speck pug andwormwood pug.
Anise
was first cultivated in Egypt and theMiddle East, but was brought
to Europefor its medicinal value.[7]
Anise
plants grow best in light, fertile, well-drained soil. The seeds should be
planted as soon as the ground warms up in spring. Because the plants have
a taproot, they do not transplant
well after being established, so they should be started either in their final
location or transplanted while the seedlings are still small.[8]
Western
cuisines have long used anise to flavor dishes, drinks, and candies. The word
is used for both the species of herb and its licorice-like flavor. The most
powerful flavor component of the essential oil of anise, anethole, is found in both anise
and an unrelated spice indigenous to northern China[7] called star anise (Illicium verum) widely used in South Asian,Southeast Asian, and East Asian dishes. Star anise
is considerably less expensive to produce, and has gradually displaced P.
anisum in Western markets. While formerly produced in larger
quantities, by 1999 world production of the essential oil of anise was only
8 tons, compared to 400 tons of
star anise.[9]
Anise essential oil in clear glass vial
As
with all spices, the composition of anise varies considerably with origin and
cultivation method. These are typical values for the main constituents.[10]
Moisture:
9-13%
Protein:
18%
Fatty
oil: 8-23%
Essential
oil: 2-7%
Starch:
5%
N-free
extract: 22-28%
Crude
fibre: 12-25%
Anise essential oil can be obtained
from the fruits by either steam distillation or extraction
using supercritical carbon dioxide.[11] The yield of
essential oil is influenced by the growing conditions[12] and extraction
process, with supercritical extraction being more efficient.[11] Regardless of the
method of isolation the main component of the oil is anethole (80-90%), with
minor components including 4-Anisaldehyde, estragole and
pseudoisoeugenyl-2-methylbutyrates, amongst others.[13]
This section needs additional citations for verification. Please
help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (March 2010) (Learn how and when to remove this template message)
|
Anise
is sweet and very aromatic, distinguished by its characteristic flavor.[6] The seeds, whole or
ground, are used for preparation of tea (alone or in combination with other
aromatic herbs), as well as in a wide variety of regional and ethnic
confectioneries, including black jelly beans, British aniseed balls, Australian humbugs, New Zealand aniseed
wheels, Italian pizzelle, German Pfeffernüsse and Springerle, Austrian Anisbögen,
Dutch muisjes, New Mexican bizcochitos, andPeruvian picarones. It is a key ingredient
in Mexican atole de anís and champurrado, which is similar
to hot
chocolate,
and it is taken as a digestive after meals in India.
The Ancient Romans often served spiced
cakes with aniseed called mustaceoe[14] at the end of
feasts as a digestive. This tradition of serving cake at the end of festivities
is the basis for the tradition of serving cake at weddings.[citation needed]
Anise
is used to flavor Middle Eastern arak; Colombian aguardiente; French absinthe, anisette, and pastis;[15] Greekouzo; Bulgarian and
Macedonian mastika; German Jägermeister; Swiss Appenzeller Alpenbitter; Italian sambuca; DutchBrokmöpke;
Portuguese, Peruvian, and Spanish anísado and Herbs de Majorca; Mexican Xtabentún; and Turkish rakı. These liquors are
clear, but on addition of water become cloudy, a phenomenon known as the ouzo effect. It is believed to be
one of the secret ingredients in the French liqueur Chartreuse. It is also used in some root beers, such as Virgil's in the United States.
The
main use of anise in traditional European herbal medicine was for its carminative effect
(reducing flatulence),[4] as noted by John Gerard in his Great
Herball, an early encyclopedia of herbal medicine:
The seed wasteth and consumeth winde, and
is good against belchings and upbraidings of the stomacke, alaieth gripings of
the belly, provoketh urine gently, maketh abundance of milke, and stirreth up
bodily lust: it staieth the laske (diarrhea), and also the white
flux (leukorrhea) in women.[16]
·
In the 1860s, American Civil War nurse Maureen
Hellstrom used anise seeds as an early form of antiseptic. This method was
later found to have caused high levels of toxicity in the blood and was
discontinued shortly thereafter.[17]
·
According to Pliny the Elder, anise was used as a
cure for sleeplessness, chewed with alexanders and a little honey in the morning to
freshen the breath, and, when mixed with wine, as a remedy for asp bites (N.H. 20.72).[18]
·
The Biblical "anise"
mentioned in some translations of Matthew 23 is dill (A. graveolens), rather than this
plant.[4][7]
·
In 19th-century medicine,
anise was prepared as aqua anisi ("Water of
Anise") in doses of an ounce or more and asspiritus anisi ("Spirit of
Anise") in doses of 5–20 minims.[7]
·
In Pakistani and Indian cuisines, no distinction is made
between anise and fennel. Therefore, the same
name (saunf) is usually given to both of them. Some use the term patli (thin) saunf or velayati (foreign) saunf to
distinguish anise from fennel, although Gujarati has the term anisi or Sava.
·
In the Middle East, water is boiled with
about a tablespoon of aniseed per teacup to make a special hot tea calledyansoon.
This is given to mothers in Egypt when they are nursing.
·
Builders of steam locomotives in Britain
incorporated capsules of aniseed oil into white metal plain bearings, so the distinctive
smell would give warning in case of overheating.[19]
·
Anise can be made into a
liquid scent and is used for both drag hunting and fishing. It is put on fishing lures to attractfish.[20][21] In addition, it can
be used to attract dogs in much the same way that catnip attracts felines.
11.
^ Jump up to:a b Pereira, Camila
G.; Meireles, M. Angela A. (September 2007). "Economic analysis of
rosemary, fennel and anise essential oils obtained by supercritical fluid
extraction". Flavour and Fragrance Journal. 22 (5):
407–413. doi:10.1002/ffj.1813.
12.
Jump up^ Zehtab-salmasi,
S.; Javanshir, A.; Omidbaigi, R.; Alyari, H.; Ghassemi-golezani, K. (May 2001).
"EFFECTS OF WATER SUPPLY AND SOWING DATE ON PERFORMANCE AND ESSENTIAL OIL
PRODUCTION OF ANISE (PIMPINELLA ANISUM L.)". Acta Agronomica
Hungarica. 49 (1): 75–81. doi:10.1556/AAgr.49.2001.1.9.
13.
Jump up^ Rodrigues, Vera
M.; Rosa, Paulo T. V.; Marques, Marcia O. M.; Petenate, Ademir J.; Meireles, M.
Angela A. (March 2003). "Supercritical Extraction of Essential Oil from
Aniseed using sCO2: Solubility, Kinetics,
and Composition Data". Journal of Agricultural and Food
Chemistry. 51 (6): 1518–1523. doi:10.1021/jf0257493.
15.
Jump up^ Jack S. Blocker,
Jr.; David M. Fahey; Ian R. Tyrrell (2003). Alcohol and Temperance in
Modern History: An Global Encyclopedia. ABC-CLIO.
pp. 478–. ISBN 978-1-57607-833-4. Retrieved 28
March 2013.
17.
^ Jump up to:a b Muller-Schwarze,
Dietland (2006). Chemical Ecology of Vertebrates. Cambridge University
Press. ISBN 978-0-521-36377-8.page = 287
18.
Jump up^ Pliny (1856).
"Book XX. Anise—sixty-one remedies". The Natural History of
Pliny. 4. translators John Bostock, Henry Riley. London: Henry
Bohn. pp. 271–274. OCLC 504358830.
20.
Jump up^ Collins, Tony;
et al. (2005). Encyclopedia of traditional British rural sports. Abingdon,
England: Routledge. p. 140. ISBN 978-0-415-35224-6.
21.
Jump up^ Gabriel, Otto;
von Brandt, Andres (2005). Fish catching methods of the world (4
ed.). Oxford, England: Blackwell. pp. 153–4.ISBN 978-0-85238-280-6.
·
"Anise", Encyclopædia Britannica,
9th ed., Vol. II, New York: Charles
Scribner's Sons, 1878, pp. 57–58.
·
"Anise", Encyclopædia Britannica, 11th ed., Vol. II, Cambridge: Cambridge University
Press, 1911, p. 55.
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9420.jpg){kind=link}
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9423.jpg){kind=link}
