مداخل مخزن الادویه عقیلی خراسانی (بیست و هفتم) 1

حشیشه العلق

بفتح عین مهمله و لام و سکون قاف امین الدوله کفته که آن را در کیلان خنیس نامند و از جملۀ پودنه است و در مازندران اوجی کویند

ماهیت آن

نباتی است شبیه بسوسنبر و مائل بسیاهی و خشبو بالخاصیه اخراج زلوی در حلق مانده نماید و در سائر افعال قویتر از اقسام فودنج است

مخزن الادویه عقیلی خراسانی

///////////////

اناغلس . [ اَ غ ُ ] (اِ) بیونانی آغالیس دوایی است که آنرا بفارسی مرزنگوش و بعربی آذان الفار گویند چه برگ آن بگوش موش میماند. با سرکه بر گزیدگی عقرب مالند نافع است . (برهان قاطع). اناغالس . و رجوع به اناغالس و آذان الفار شود.

///////////

آناغالس (اسم) [یونانی] ‹اناغالس› (زیست‌شناسی) ['ānāqāles] گیاهی زینتی با گل‌های ستاره‌شکل که مصرف دارویی هم دارد.

فرهنگ لغت عمید

////////////

قاتل العلق . [ ت ِ لُل ْ ع َ ل َ ] (ع اِ مرکب ) نوعی از اناغلس است که شکوفه  او کبود باشد و نزد بعضی نوعی از مرزنجوش است . (تحفه  حکیم مومن ).

///////////

آناغالیس قرمز ( در متون طب سنتی حشيشة العلق، قاتل العلق، حشيشة الحلمة) (نام علمی: Anagallis arvensis) نام گونه ای از سرده آناغالیس است.

ویکی

///////////

به عربی الأناغالس الحقلي:

أناغالس حقلي[عدل]

اضغط هنا للاطلاع على كيفية قراءة التصنيف

الأناغالس الحقلي

صورة معبرة عن أناغالس حقلي

نبات الأناغالس الحقلي

التصنيف العلمي

النطاق:    حقيقيات النوى

المملكة:  النباتات

الفرقة العليا:          النباتات الأرضية

القسم:     النباتات الوعائية

الشعبة:    البذريات

الشعيبة:   مستورات البذور

الرتبة:     الخلنجيات

الفصيلة:   المرسينية

الجنس:   الأناغالس Anagallis

القطاع:    النباتات الوعائية

النوع:      الحقلي arvensis

الاسم العلمي

Anagallis arvensis

لينيوس، ‏1753

 معرض صور أناغالس حقلي  - ويكيميديا كومنز   تعديل قيمة خاصية معرض صور كومنز (P935) في ويكي بيانات

تعديل طالع توثيق القالب

Flowers March 2008-19.jpg

الأناغالس [1] الحقلي (الاسم العلمي: Anagallis arvensis)، هو نوع نبات ينتمي إلى جنس الأناغالس من الفصيلة المرسينية (باللاتينية: Myrsinaceae). كان يوضع سابقا ضمن الفصيلة الربيعية (باللاتينية: Primulaceae).

أسماء أخرى[عدل]

حشيشة العلق، قاتل العلق، حشيشة الحلمة، الزريقاء (الأنثى منه)، الأحمر (الذكر)، أناكـِر (نبطية)، آذان الفار النبطي، لـُبَيـْنـة، قـنفـدة، صابون غيط، عيـن الجمل (في مصر) أو أم اللبن. وتسمى في المغرب: شحمة الفلوس.

البيئة والانتشار[عدل]

موطنه بلاد الشام ومصر والمغرب العربي وتركيا وجنوب القوقاز وكل مناطق أوروبا من اليونان والبلقان إلى إسبانيا والبرتغال وشمالاً من إيرلندا وبريطانيا إلى فنلندا وروسيا.[2]

مراجع[عدل]

^ موقع الوراق. المفردة رقم 167 بجامع ابن البيطار. تاريخ الولوج 14 أيار 2013.

^ قاعدة البيانات الأوروبية-المتوسطية للنباتات.خريطة انتشار الأناغالس الحقلي (بالإنكليزية). تاريخ الولوج 14 أيار 2013.

///////////

به آذری:

Tarla anaqallisi (lat. Anagallis arvensis)^[1] — anaqallis cinsinə aid bitki növü.^[2]

////////////

به عبری ماقدمیت، خردال اسده:

מַרְגָּנִית הַשָׂדֶה (שם מדעי: Anagallis arvensis) היא צמח חד שנתי ממשפחת הרקפתיים.[1] בישראל נקראת מרגנית השדה גם "עין התכלת" על שם גוון הכחול-תכלת של עלי הכותרת של הפרח. באנגלית היא נקראת Scarlet pimpernel וגם Poor man's weatherglass.

به ازبکی:

Sovunoʻt (Anagallis arvensis L.) - navroʻzguldoshlarga mansub bir yillik begona oʻt. Poyasi toʻrt qirrali, yoyilib oʻsadi; boʻyi 10—25 sm. Barglari choʻzinchoq, tuxumsimon, bandsiz, qaramaqarshi joylashgan. Gullari qizil, uzun gulbandli. Mevasi serurugʻ koʻsakcha. Ildizi sershox oʻq ildiz. Iyun–sent.da gullaydi, mevalaydi. Bir tupi 4 minggacha urugʻ beradi. Urugʻidan koʻpayadi. Yetilgan urugʻidan nihollari kelgusi yil bahorda unadi. Begona oʻt tarzida bogʻ va ekinzorlar, dare boʻylarida usadi. Toshkent, Fargʻona, Samarqand, Surxondaryo viloyatlarida tarqalgan.

Kurash choralari: angʻiz erta yumshatiladi, yer shudgor qilinadi. Don ekinlariga 2,4D tipdagi gerbitsidlar purkaladi.

///////////

به پنجابی بلی بوتی:

بلی بوٹی موہری ٹبر دی اک ونڈ اے۔ ایہ اک نکی تے ہر ورے ہون والی بوٹی اے۔ایہ یورپ، اتلے افریقہ تے لیندے ایشیا دی واسی اے پر ہن ایہ ساری دنیا وچ ملدی اے۔ بلی بوٹی دا ماڑا تنا ہوندا اے جیہڑا زمین تے پھیلیا ہوندا اے۔ ایہ 50 سینٹی میٹر (20انچ) تک لمی ہوندی اے۔ ایہدے تے کھٹے یا نیلے پھل کھڑے ریندے نیں۔

//////////////

به پشتو:

اناگالیس اروېنسیس

د ويکيپېډيا، وړیا پوهنغونډ له خوا

Anagallis arvensis

اناگالیس اروېنسیس

Anagallis arvensis01.jpg

133 Anagallis arvensis.jpg

مملکه     بوټي

څانگه     Cormobionta

طایفه      د دوو تیفه گانو نباتونه

کورنۍ   Primulaceae

جېنس   Anagallis

اناگالیس اروېنسیس یا Scarlet Pimpernel (په لاتين: Anagallis arvensis) یو زهرلرونکي او درملي بوټي دي چې په اروپا کې شنه کېږي.

ستاينه[سمول]

اناگالیس اروېنسیس د یو کلن درملي بوټي دي چې د Primulaceae په کورنۍ او د Anagallis په چېنس پورې اړه لري.ساقه یی د څلورگوټې شکل، بیضوی پاڼې او سور گلان لري. دا بوټي یو شمېر طبیعی توکې لکه گلیکوزیډونه، آنزیمونه، ساپونينونه او ټانينونه لري. ريښه یی زهرلرونکي ساپونين Cyklamin لري. ټول بوټې پرته له تخمو ريښو نه په طب کې د اسهال، سارو (وړجن) ژوبلو، مزمنو دردونو، اینې او بډوډو د علاج لپاره ورڅخه کار اخيستل کېږي.

//////////

به ترکی عثمانی آناغالیس آرونسیس:

Anagallis arvensis, çuha çiçeğigiller familyasının Anagallis cinsinin bir türü. Farekulağı veya sıçankulağı olarak bilinir. Anagallis arvensis türünü oluşturan bir yıllık bitkilere verilen addır.

Anavatanı olan Akdeniz ve çevresinde ayrıca Asya, Avrupa ve Kuzey Amerika'da bulunur. Sıcak bölgelerde aşırı nemli ve havasız toprakları sever. Kuru otsu yerler, yol kenarları, tarlalar ve işlenmemiş topraklarda yetişir.

Çiçekleri kırmızı-turuncu ve yaklaşık 3–4 mm'dir. Çiçeklerini çoğunlukla güneşli havalarda açar. Sapsız yaprakları 15–40 mm uzunluğunda olup tüysüzdür. 50 cm'ye kadar uzayabilen fakat güçsüz kökleri vardır.

Şifalı bitki olarak da idrar söktürücü, kabız verici, su toplama, gut, sarılık, nefes darlığı, sara hastalığı ve böbrek taşı hastalıklarına karşı kullanılabilir.

///////////

Anagallis arvensis

From Wikipedia, the free encyclopedia

Scarlet pimpernel
Scientific classification
Kingdom:	Plantae
(unranked):	Angiosperms
(unranked):	Eudicots
(unranked):	Asterids
Order:	Ericales
Family:	Primulaceae
Subfamily:	Myrsinoideae
Genus:	Anagallis
Species:	A. arvensis
Binomial name
Anagallis arvensis L.

Azure-blue Anagallis arvensis in Israel.

Scarlet pimpernel (Anagallis arvensis; also known as red pimpernel, red chickweed, poorman's barometer, poor man's weather-glass,^[1] shepherd's weather glass or shepherd's clock) is a low-growing annual plant. The native range of the species is Europe and Western Asia and North Africa.^[2] The species has been distributed widely by humans, either deliberately as an ornamental flower or accidentally.^[3] A. arvensis is now naturalised almost worldwide, with a range that encompasses the Americas, Central and East Asia, the Indian Subcontinent, Malesia, the Pacific Islands, Australasia and Southern Africa.^[4][5][6]

Traditionally included in the family Primulaceae, the genus Anagallis was placed in the family Myrsinaceae^[7] until that family in turn was included in Primulaceae in the APG III system.

This common European plant is generally considered a weed and is an indicator of light soils, though it grows opportunistically in clayey soils as well. The origin of the name pimpernel comes from pympernele [1400–50]; late Middle English, derived from Middle French pimprenelle, Old French piprenelle; Vulgar Latin *piperīnella= Latin piper pepper + -īn- -ine + -ella diminutive suffix.

The flower is most widely known as the emblem of the fictional hero the Scarlet Pimpernel.

Contents

  [show] 

Description[edit]

Anagallis arvensis in Israel.

When found as a summer annual, the Scarlet Pimpernel has a low-growing creeping habit, but as a winter annual, it forms a half-rosette with an upright stem. It has weak sprawling stems with square cross-section growing to about 5–30 centimetres (2–12 in) long. They bear bright green, soft, ovate sessile leaves in opposite pairs. The orange, red or blue, radially symmetric flowers, about 10–15 millimetres (0.4–0.6 in) in diameter, are produced singly in the leaf axils from spring to autumn. The petal margins are somewhat crenate and have small glandular hairs. The stamens have lollipop hairs and therefore attract a variety of pollinators, especially flies, but the flowers are also capable of autopollination. The dehiscentcapsule fruits ripen from August to October in the northern hemisphere. The weight of the fruiting body bends the stem, and the seeds are transported by the wind or rain. Blue-flowered plants (A. arvensis Forma azurea) are common in some areas, such as the Mediterranean region, and should not be confused with the related Blue pimpernel, Anagallis foemina, sometimes ssp. foemina. In 2007, a molecular phylogenetic study showed that Anagallis foemina is more closely related to Anagallis monelli than to Anagallis arvensis, and should be treated as a separate species.^[8] The taxonomy has however not yet been resolved and various authorities propose either the subspecies Anagallis arvensis subsp. foemina (Mill.) Schinz & Thell, or the species Lysimachia foemina (Mill.) U.Manns & Anderb.^[9] The plant has a diploid chromosome count of 2n=40.^[10]

Scarlet pimpernel flowers open only when the sun shines, and even close in overcast conditions.^[1] This habit leads to names such as "shepherd's weather glass". It has recently started to occur along the verges of salted roads, creating a broad red band along the roadside.^[11]

The Scarlet Pimpernel has a wide variety of flower colours. The petals of the type arvensis are bright red to minium-coloured; carnea is deep peach, lilacinais lilac; pallida is white; and azurea is blue. The blue form can be difficult to distinguish from A. foemina, but the petal margins are diagnostic: whereas foemina has clearly irregular petal margins with only 5 to 15 glandular hairs, A. arvensis f. azurea has 50 to 70 hairs on only slightly irregular margins.

·        

A. arvensis f. azureatogether with a colour variant closer to f. carnea.

·        

A. arvensis f. azurea. The glandular hairs on the petal margins, at least 50 in this example, are clearly visible in the enlarged photo.

·        

Anagallis arvensis f. azurea in Palestine

·        

A. arvensis f. azurea.

Medical and agricultural significance[edit]

Anagallis arvensis in Israel.

Anagallis arvensis is generally unwelcome as a cosmopolitan invasive species; it is harmfully toxic in several respects and accordingly undesirable in pastures. Perhaps fortunately, the plant is acrid and bitter, and grazing livestock generally avoid eating it except in conditions of overgrazing or grazing of unsatisfying stubble. Experimental feeding of the plant material to various animals, such as horses and dogs, caused gastroenteritis.^[12] Sufficiently high doses proved fatal.^[13] Less specifically the herb has been reported as being toxic to poultry and rabbits, and the seed to birds.^[12]

Understandably, Anagallis arvensis is less often used in folk medicine worldwide, than where it has long been familiar in its countries of origin. In various countries however, the plant material has been applied externally to slow-healing ulcers and wounds. It also has been applied as an expectorant and as a remedy for pruritis, rheumatism, haemorrhoids, rabies, leprosy, and snake-bite. Anagallis has been used in treatment of phthisis of non-specified types, and of kidney-related conditions such as dropsy and chronic nephritis. It was used as an antidepressant in ancient Greece, and to treat various mental disorders in European folk medicine, leading to the German name Gauchheil (Gauch meaning "fool" or "cuckoo", and heil meaning "heal"). Generally however, documented evidence for clinical efficacy is lacking. Anagallis arvensis also is known in homeopathy as Anagallis Arvensis Herba, and used against various rashes and nervous complaints.^[12]

Anagallis arvensis is insecticidal, or at least is repellent to some insects, possibly by virtue of its pungent essential oil which has a characteristic smell. Taken by mouth, experimental doses of the liquid in humans caused twenty-four hours of intense nausea, headache and bodily pain. Some people also experience dermatitis from contact with the leaf. Reports from Australia state that when grain crops have been infested by the weed, chaff that contains much of the material becomes unpalatable to stock as fodder. When grazing in pasture, livestock usually leave the plant alone, but when they do nonetheless eat significant quantities, they suffer diuretic and narcotic effects sufficiently intense to justify regarding the plant as poisonous.^[13] Reportedly an Indian practice of expelling leeches from dog nostrils can lead to fatal results if the animal swallows the fluid.^[12]

The herb and its seed contain saponins, which could explain why fresh material is strongly haemolytic.^[14] Among other possible glycosides,^[13] the root yields the triterpenoid glycoside cyclamin^[12] which is highly toxic and occurs in Cyclamenspecies,^[15] also a member of the subfamily Myrsinoideae, and arguably also in the Primulaceae.^[16]

The plant contains tanning agents, bitters, and the proteolytic enzyme primverase.

Antibacterial tests of the green parts failed to show any encouraging positive effect.^[12]

In literature[edit]

Scarlet pimpernel (anicham in Tamil) is one of the two flowers mentioned in the Tirukkural.^{[citation needed]}

References[edit]

1.     ^ Jump up to:^a b "Scarlet Pimpernel (Anagallis arvensis)". Connecticut Botanical Society.

2.     Jump up^ "Factsheet - Anagallis arvensis".

3.     Jump up^ "Angallis arvensis (Scarlet pimpernel)".

4.     Jump up^ "Descriptions and articles about the Scarlet Pimpernel (Anagallis arvensis) - Encyclopedia of Life". Encyclopedia of Life.

5.     Jump up^ "Anagallis arvensis in Flora of North America @ efloras.org".

6.     Jump up^ "Archived copy". Archived from the original on 2012-05-02. Retrieved 2012-12-16.

7.     Jump up^ Mari Källersjö; Gullevi Bergqvist; Arne A. Anderberg (2000). "Generic realignment in primuloid families of the Ericales s.l.: a phylogenetic analysis based on DNA sequences from three chloroplast genes and morphology". American Journal of Botany. American Journal of Botany, Vol. 87, No. 9. 87 (9): 1325–1341. doi:10.2307/2656725. JSTOR 2656725. PMID 10991903.(full pdf.text)

8.     Jump up^ Manns, Ulrika; Anderberg, Arne A. (2007). "Relationships of Anagallis foemina and Anagallis arvensis (Myrsinaceae): New insights inferred from DNA sequence data". Molecular Phylogenetics and Evolution. 45 (3): 971–980. doi:10.1016/j.ympev.2007.07.022. PMID 17869544.

9.     Jump up^ The Plant List (2013). Version 1.1. Published on the Internet; http://www.theplantlist.org/ (accessed January 2016)

10.  Jump up^ Oberdorfer, Erich; Schwabe, Angelika (2001). Pflanzensoziologische Exkursionsflora : für Deutschand und angrenzende Gebiete (8 ed.). Stuttgart: E. Ulmer. ISBN 3800131315.

11.  Jump up^ Dörr, Erhard; Lippert, Wolfgang (2004). Flora des Allgäus und seiner Umgebung. Eching: IHW-Verl. ISBN 3930167611.

12.  ^ Jump up to:^{a b c d e f} Watt, John Mitchell; Breyer-Brandwijk, Maria Gerdina: The Medicinal and Poisonous Plants of Southern and Eastern Africa 2nd ed Pub. E & S Livingstone 1962

13.  ^ Jump up to:^a b c Harold C. Long (1917). Plants Poisonous to Live Stock. CUP Archive. pp. 49–. GGKEY:ZF2C4UTG0H9.

14.  Jump up^ Podolak I, Galanty A, Sobolewska D. Saponins as cytotoxic agents: a review. Phytochemistry Reviews. 2010;9(3):425-474. doi:10.1007/s11101-010-9183-z [1]

15.  Jump up^ van Wyk, Ben-Erik; van Heerden, Fanie; van Oudtshoorn, Bosch (2002). Poisonous Plants of South Africa. Pretoria: Briza. ISBN 978-1875093304.

16.  Jump up^ SHARMA (2011). PLANT TAXONOMY 2E. Tata McGraw-Hill Education. pp. 371–. ISBN 978-1-259-08137-8.

Sources[edit]

·         Blanchan, Neltje (2005). Wild Flowers Worth Knowing. Project Gutenberg Literary Archive Foundation.

·         Harvey Wickes Felter and John Uri Lloyd (1898) King's American Dispensatory.

·         Ulrika Manns; Arne A. Anderberg (2005). "Molecular Phylogeny of Anagallis (Myrsinaceae) Based on ITS, trnL-F, and ndhF Sequence Data". International Journal of Plant Sciences. 166 (6): 1019–1028. doi:10.1086/449318.

External links[edit]

Wikimedia Commons has media related to Anagallis arvensis.

·         Connecticut Botanical Society: Anagallis arvensis

·         USDA Plants Profile: Anagallis arvensis

Taxon identifiers

·         EoL: 583434 ·         GBIF: 3169305 ·         Plant List: kew-2636008 ·         Tropicos: 26400001 ·         ITIS: 24043 ·         NCBI: 4337 ·         IPNI: 329604-2 ·         GRIN: 316552 ·         FNA: 200016886 ·         FOC: 200016886 ·         PLANTS: ANAR

Categories: 

·         Anagallis

·         Medicinal plants of Asia

·         Medicinal plants of Europe

·         Flora naturalised in Australia

·         Flora of Lebanon

·         Plants described in 1753

&&&&&&&&

حشیشه المعدن

بفتح میم و سکون عین مهمله و کسر دال مهمله و سکون نون و آن را ریش سمندر نامند

ماهیت آن

کیاهی است سفید و صلب قریب بصلابت سنک و چون شکسته شود اجزای آن ریزه کردد و با روغن چون مشتعل کردد شعلۀ آن برطرف نشود

افعال و خواص آن

جالی و مورث صحت و طراوت جلد است و داخل ضمادات ملوکی می نمایند

مخزن الادویه عقیلی خراسانی

/////////////

&&&&&&&

حصاء

بفتح حا و صاد مهملتین و الف و تاء مثناه فوقانیه بفارسی سنکریزه و بهندی پتهری و کنکر نیز نامند

طبیعت آن

سرد و خشک

افعال و خواص آن

رادع و مجفف و ذرور سائیدۀ آن مانند غبار جهت نزف الدم جراحات و دفع ضرر آن مفید و انداختن آن در کوزۀ آب مصلح غلظت آن و مقوی احشا است

مخزن الادویه عقیلی خراسانی

////////////

حصاء. [ ح َ ] (ع اِ) سنگریزه ها. سنگ ریزه . (دهار) (منتهی الارب ). شن . یکی آن حصاة است . و در تداول شعرای فارسی زبان همزه  آخرش افتاده است . رجوع به حصا شود. || جوهر حجری که در مثانه و گرده و معاء و کبد و طحال و ریه پیدا شود. تهانوی گوید: به فتح حاء و صاد مهملتین و به مد الف ، سنگ ریزه . علامة گوید: آن جوهری است از ماده  سنگ که در مثانه و کلیه متکون و در روده و جگر و شش نیزتولید میشود. سبب تولید آن هم استعمال غذاهای لزج که حرارت غریزیه آن را متحجر میکند میباشد. چنانکه دربحرالجواهر ذکر کرده است . (کشاف اصطلاحات الفنون ).

&&&&&&&

حصرم

بکسر حا و سکون صاد و کسر راء مهملتین و سکون میم بفارسی غوره نامند

ماهیت آن

انکور خام نارس سبز ترش است هر نوع که انکور باشد

طبیعت آن

در اول دوم سرد و در آخر آن خشک و عصارۀ آن سردتر و خشک تر از ان تا سوم

افعال و خواص آن

مطفی حرارت خون و صفرا و قامع صفرا و مقطع بلغم حاصل در معده و حابس طبع و مانع انصباب مواد و مقوی جکر و بدن و رافع تشنکی و سستی اعضا و ضماد سائیدۀ خشک آن جهت خشبو کردن عرق و حصف و منع تولد آن در ان سال ثانیا و جوشش و خارش و سستی بدن نافع و مضعف معدۀ سرد و مضر باه و مولد ریاح و مغص و مورث عطش در بعضی امزجه بجهت تکثیف آن اجزای معده را مصلح آن کلقند و انیسون و انجیر بدل آن ریباس و حماض و اترج و رب آن قاطع تشنکی و مسکن حرارت و التهاب معده و جهت اسهال مراری و برانکیختن اشتها و حفظ جنین و تقویت احشا و منع غثیان صفراوی و خمار و منع قبول مواد و با رب انار میخوش جهت صفراوی مجرب و عصارۀ آنکه در آفتاب خشک کرده باشند جهت خناق و ورم حنجره و لهاه و قلاع دهان و رعاف و قئ الدم و با آب کندنا جهت تجفیف دانۀ بواسیر و فرزجۀ آن جهت تنقیه و اصلاح رحم و با سرکه جهت نواصیر و قطور آن جهت چرک کوش و غرغرۀ آن جهت ورم حلق و اکتحال آن جهت دمعه و خشونت اجفان و تاکل آن و حقنۀ آن جهت قرحۀ امعا و سیلان رطوبات رحم مفید و در سائر افعال مانند رب آن و آب آن در افعال مانند عصارۀ آن و مقوی قوت ماسکۀ معده و چون توتیا را بآن پرورده کنند و بدستور سائر ادویۀ عین را بغایت مقوی فعل آنست مضر سینه و مورث سعال مصلح آن کلقند و شربت خشخاش مقدار شربت از عصارۀ آن یک مثقال بدل آن آب سیب ترش و سماق و شراب آنکه از آب غوره قریب بشیرینی و رسیدکی سه جزو و عسل کف کرفته یک جزو ترتیب دهند بدین طریق که سه چهار روز در آفتاب کذارند تا بجوش آید پس صاف کرده در خم نموده در آفتاب کذارند تا برسد قابض و مقوی معده و منشف رطوبات رحم و جهت بطوء هضم و استرخای معده و قولنج ثفلی و وبا و در سائر افعال مانند عصارۀ آنست و کهنۀ یکساله و زیادۀ آن بهتر و قوی تر تازه آنست و بدستور چون بآتش بقوام آورند و شربت سازند

مخزن الادویه عقیلی خراسانی

////////////

 حصرم . [ ح ِ رِ ] (ع اِ) خرما که هنوز پخته نباشد. خرمای ناپخته . خرمای نارسیده . غوره  خرما. ج ِ حصرمة. || غوره . غوره  انگور. انگور شیرین ناشده . کحب . کحبة؛ انگور که هنوز سبز است . انگور ترش و نارسیده . گودک . (مهذب الاسماء). انگور سبز ناشیرین :

ز روزگار وفا هم به روزگار آید

که حصرم از پس ششماه میشود صهبا.

خاقانی .

راحت ز عنا آید و شک نی که به نسبت

زآن حصرم خام است چنین پخته می ناب .

خاقانی .

دولت به روزگار تواند اثر نمود

حصرم بچار ماه تواند شراب شد.

خاقانی .

بس خوشه  حصرم از نمایش

کانگور بود به آزمایش .

نظامی .

- تیغ حصرم رنگ ؛ کبودرنگ . زنگاری :

تیغ حصرم رنگ و بر وی دانه دانه چون عنب

پخت گردون زآن عنب نقل و ز حصرم توتیا.

خاقانی .

- تیغ حصرمی ؛ تیغ حصرم رنگ :

در برتیغ حصرمی زاده جنابه چون عنب

برده جناب از آسمان کرده همه دو پیکری .

خاقانی .

- گشنیزه  حصرم ؛ دانه های ریز نارسیده :

حرمت می راکه می گشنیز دیگ عیشهاست

بر سر گشنیزه  حصرم روان افشانده اند.

خاقانی .

درباره  خواص آن از نظر طب قدیم صاحب اختیارات بدیعی گوید: بپارسی غوره گویند و بلفظ دیگر کحب خوانند و طبیعت آن سرد است در اول ، خشک است در دویم وگویند سرد است در دویم و خشک است در سیم ، جهت دفع صفرا بغایت نافع بود و حرارت آن بشکند و معده و جگر را نافع بود. اما مولد ریاح و مغص بود و شکم ببندد و مصلح آن گلنگبین بود. صاحب تقویم گوید: مضر بود به آلات تناسل و منی و مصلح آن انیسون و عسل بود. بدل آن برساس یا حماض اترج بود. مولف تحفه آرد: بفارسی غوره نامند و آن انگور نارس سبز است در اول دوم سرد و در آخر آن خشک ، عصاره  او سرد و خشک تر، مصفی حرارت خون و صفرا، قاطع صفرا، مقطع بلغم معده ، مقوی جگر و بدن ، حابس طبع، مانع انصباب مواد و رافع سستی اعضا و تشنگی . ضماد خشک او جهت خوشبو کردن عرق و جوشش بدن و حصف و خارش و سستی بدن نافع، و مضعف معده  سرد و مضرباه ، مولد ریاح و مغص ، مورث عطش در بعضی امزجه بجهت تکثیف و مصلحش گلقند و انیسون و انجیر، و بدلش ریباس و ترشی ترنج است . رب ّ غوره قاطع تشنگی و مسکن حرارت و التهاب معده ، و جهت اسهال مراری و برانگیختن اشتها و حفظ جنین و تقویت احشا و غثیان صفراوی و رفع خمار و منع قبول مواد. و با رب انار میخوش جهت تب صفراوی مجرب . و عصاره  او که در آفتاب خشک کرده باشند همین آثار دارد. و جهت خناق و ورم حنجره و قی ءالدم و رعاف و سعوط لهاة نافع، و با سرکه جهت نواصیر و چرک گوش ، و غرغره  او جهت ورم حلق ، و جفته  او جهت قرحه  امعا، سیلان رطوبات رحم ، و اکتحال او جهت دمعه و انتشار و خشونت اجفان و تاکل مفید. آب او در افعال مثل عصاره ، و مقوی ماسکه  معده . و چون توتیا را به آن پرورده کنند و بدستور سایر ادویه  عین را، بغایت مقوی فعل آن است و مضر سینه و مورث سعال و مصلحش گلقند و شربت خشخاش و قدر شربت عصاره  او یک مثقال و بدلش آب سیب ترش و سماق ، و شربت او، که از آب غوره قریب شیرینی سه جزو و عسل کف گرفته یکجزو ترتیب داده باشند ویکسال بر او گذشته باشد، جهت رفع وبا و تقویت هاضمه و قولنج ثفلی بغایت موثر و در سایر افعال مثل عصاره است - انتهی . و در بعضی کتب آمده است : حصرم را به پارسی غوره گویند. سرد است در اول و خشک است در دوم .و گویند سرد است در دوم و خشک است در سوم . صفرا فرونشاند و دفع حرارت کند و شکم ببندد و مغص آرد. و مصلحش گلقند است . و رجوع به تذکره  ضریر انطاکی ص 127 شود. || (ص ) بخیل . مرد بخیل . مرد سخت بخیل که خرمای خام نگذارد. مردی که هیچ خیر ندهد البتّه . (مهذب الاسماء). || مرد ترش روی و تندخوی . || کوتاه بالا. || فرومایه از هر چیزی . (منتهی الارب ). || (اِ) بر تازه  اناردشتی . || خار آهنین که بدان دلو را از چاه برآرند. (منتهی الارب ) (آنندراج ).

///////////

Vitis vinifera Linn

Sat, 16 Jul 2016 | Medicinal Uses

Family Name:	Vitaceae
Local Name/	Angoor, Kwar/Vine
English Name:
Flowering Period:	March-May
Status:	Cultivated
Part Used:	Fruit, leaves
Habit/Habitat:	A climbing shrub, propagated through branches in home
	gardens.
Distribution:	Pakistan: Cultivated in Balouchistan, Swat, Chitral,
	Biltistan, Astor, and Kashmir. World: Cultivated in
	tropical and temperate regions of the world.
Description:	A climbing shrub up to 25 m in length. Stem climber,
	weak, branched, woody with dark brown bark. Leaves
	simple, alternate, petiolate, palmate, upper surface green
	under surface grayish-green and toothed. Flowers are
	yellowish-green, small, numerous, and in clusters. Fruit
	globose, yellow with two seeds (Fig. 3.95).
Medicinal Uses:
Collection:	120 g of fresh leaves is collected by men 20-40 years old,
	in summer (April-July).

Family Name:

Vitaceae

Recipes:

Disease Cured: Ethnobotanical

Uses: Phytochemicals:

120 g of fresh leaves are ground daily for 10-15 min; 2 tsp (12-15 g) of common salt and 3 cups (750 mL) of water are also added. Then it is filtered and given to patients suffering from kidney pain/stone. For children, not used. For adults, 1 cup (250 mL) of juice (at one time) is given 2-3 times per day for 4-5 days.

Kidney pain (stone).

Leaves are used as fodder by goats and sheep. Unripe fruit is used in chutneys; ripe fruit is edible.

Moisture, ash, acidity, reduced sugar, grape sugar, gum tannin, tartaric acid; citric and malic acids; chlorides of K and Fe; sulfate of potash; tartrate lime, magnesia, alum, iron, albumin; resins contain Ca, Mg, K, P, and Fe beside gum; sugar, fixed oil, fat, tannic acid; tannins [9] contains 7-24% alcohol [27].

Dealing With Back Pain

Deal With Your Pain, Lead A Wonderful Life An Live Like A 'Normal' Person. Before I really start telling you anything about me or finding out anything about you, I want you to know that I sympathize with you. Not only is it one of the most painful experiences to have backpain. Not only is it the number one excuse for employees not coming into work. But perhaps just as significantly, it is something that I suffered from for years.

&&&&&&&

حصی لبان الجاوی

بفتح حا و کسر صاد مهملتین و سکون یاء مثناه تحتانیه و ضم لام و فتح باء موحده و الف و ضم نون و لام و فتح جیم و الف و کسر واو و سکون یا و بفارسی حسن لبه و بهندی لبان نامند

ماهیت آن

صمغ ضرو یمنی است و کمکام عبارت از ان است و در ضرو مذکور خواهد شد و انطاکی نوشته که اهل این صناعت تحقیق نکرده اند و من بعد از مشقت بسیار تحقیق و تشخیص نمودم که صمغ ضرو است و در اول تکون بقدر دانۀ کندم می باشد و بتدریج بقدر خربزه می شود و بوی آن مرکب از بوی مصطکی و کندر و خوشبوترین صمغها است چون در آتش اندازند و از بخورات طیبه است و بهترین آن آنست که خوش بو و سفید مائل بسرخی و سیاهی باشد و مغشوش بمصطکی و کندر و صمغ می نمایند و فرق آنست که چون در آتش اندازند اصلی آن خوش بو می باشد بخلاف مغشوش

طبیعت آن

در دوم کرم و در اول خشک

افعال و خواص آن

القلب مقوی دل و مورث سرور شربا و بخورا الفم خائیدن آن جهت رفع قلاع دهان و تقویت لثه و سرفه الراس طلای آن جهت حبس نزلات الاذن قطور آن با روغنهای مناسب جهت درد کوش بارد الصدر و الدماغ و المعده آشامیدن آن جهت امراض سینه و سرفۀ رطوبی و تقویت دماغ و معده و اذابت رطوبات و تحلیل آنها و رفع مغص و تقویت آلات تناسل و مقعده الزینه اغتسال بدان جهت تقویت بدن و حفظ موی از افتادن مقدار شربت آن تا دو درهم بدل آن لادن و مصطکی بالمتاصفه و مصدع محرورین مصلح آن روغن بنفشه و خشخاش است

مخزن الادویه عقیلی خراسانی

//////////

حسن لبه . [ ح َ س َ ل َ ب َ / ب ِ ] (اِ مرکب ) شلم .درخت ضرو. (منتهی الارب ). کمکامه* . اسم فارسی حصی البان . حلتیت الطیب . انگم . کنگام . درختش کلنگو نام است .

* کمکام . [ ک َ ] (اِ) دارویی است که آن را به عربی افواه الطیب و ضرو خوانند و آن نوعی از درخت بلوط است و در کوهستان یمن بسیار می باشد و صمغ آن را صمغ الکمکام خوانند و بعضی گویند پوست بیخ آن درخت و بعضی دیگر گویند کمکام صمغ آن درخت است . (برهان ) (آنندراج ). بنه . ضرو. (فرهنگ فارسی معین ). و گویند کمکام برگ درخت صمغ ضرو است که کمکام خوانند. (ابن البیطار، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). برگ بطم ، و بعضی گویند پوست بطم است و بعضی گویند علک بطم است . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). || صمغی است یا حسن لبه که شلم درخت ضرو است . (منتهی الارب ). شکم ۞ درخت ضرو و یاپوست آن درخت . (ناظم الاطباء). صمغ درخت بنه . مصطکی .صمغ الکمکام . (فرهنگ فارسی معین ): صمغش را ۞ کمکام خوانند و آن ... مانند لادن خوشبوی است و در عطریات بکار دارند. (نزهة القلوب ).

اصطرک هم گفته اند:

اصطرک . [ اَطَ رَ ] (معرب ، اِ) صمغی است سرخ بسیاهی مایل . || و بعضی گویند صمغ درخت زیتون است ، نزله را نافع باشد. (برهان ) (هفت قلزم ) (آنندراج ). بیونانی میعه  یابسه است . (آنندراج ) (فهرست مخزن الادویه ). میعه  یابسه و آن صمغ درخت رومی است . (بحر الجواهر). گفته اند میعه  یابسه است . (مفردات ابن البیطار). نوعی است از میعه و گفته اند صمغ زیتون . (ذخیره  خوارزمشاهی ). صمغ زیتون . (مفاتیح ) (ترجمه  صیدنه  ابوریحان ). صمغ درخت رومی است . (از نزهةالقلوب ). میعه* یا صمغ زیتون . (تذکره  داود ضریر انطاکی ص 51). و رجوع به مخزن الادویه شود. میعه و گویند صمغی است که از درخت روم حاصل می شود و بعضی گویند صمغ زیتون است . (از الفاظ الادویه ). دیسقوریدوس گوید که آن نوعی از میعه است . و در نزد بعضی صمغ زیتون است و دخان آن بدل دخان کندر است در هر چیز. (قانون ابن سینا چ تهران ص 158). عسل لُبنی . سطرکا گویند و آن صمغی است برنگ عناب جرجانی سرخ که بسیاهی مایل بود بغایت خلوقی رنگ . دیسقوریدوس گوید نوعی از میعه است و گویند صمغ است که در درخت روم حاصل شود. جالینوس و غیر وی گویند زیتون است و طبیعت آن گرم است در سیم و خشک است در اول و رازی گوید گرم و خشک است در دویم و منفعت وی آنست که جهت سعال و نزله  سر سودمند بود حیض براند و صلابت رحم را سود دهد چون بیاشامند و یا بخود برگیرند. و صاحب منهاج گوید مصدع بود و مصلح آن رازیانه است و شربتی از وی یک درم و نیم باشد و صاحب تقویم گوید مولد صداع و سبات بود و مصلح وی خمیره  بنفشه با شراب نیلوفر بود و بدل آن گویند جندبیدستر است . (اختیارات بدیعی ). اصطرکا. (ترجمه  صیدنه ). ۞ سطرکا. (اختیارات ). و رجوع به میعه و صمغ شود. دیسقوریدوس گفته که آن نوعی از میعه است و بعضی گفته اند صمغ زیتون است و دخان آن قائم مقام و بدل دخان کندر در جمیع امور و بعضی گفته اند صمغ شجر رومی است . دیسقوریدوس گفته است بهترین آن اشقر چوب شبیه به راتینج و سفیدرنگ و خوشبوی آنست که چون بمالند مانند عسل نرم گرددو سیاه آن بد است و خالص آن کمیاب و مغشوش پنبه و موم گداخته با قدری خالص آن نموده میفروشند. طبیعت آن گرم در سوم و خشک در اول است . افعال و خواص و منافعآن : مسخن و منضج و ملین و جهت زکام و نزله و سرفه ونجوحت صوت و انقطاع آن که از سردی باشد نافع و چون با قدری علک البطم فروبرند طبیعت را نرم گرداند و روغن آن جهت صلابت رحم و تفتیح سده  آن و ادرار حیض نافعمصدع و ثقل راس آورد و اسقاط جنین زنده نماید. مصلح آن تخم رازیانه ، مقدار شربت آن نیم درم تا یک درم و نیم ، بدل آن میعه  سائله است . (از مخزن الادویه ).

* میعه . [ م َ ع َ ] (ع اِ) ماده  خوشبوی صمغ و سقزی که از یکی از اشجار طایفه  آبنوس اخذ می شود. (ناظم الاطباء). رجوع به میعة شود.

- میعه  سایل ؛ میعه  سایله .

- میعه  سایله ؛ آنچه بخودی خود از درخت [ میعة ] تراوش می کند. (ناظم الاطباء). عسل اللبنی . حصی لبان . (یادداشت مولف ). رجوع به تحفه  حکیم مومن وترجمه  صیدنه  ابوریحان شود.

- میعه  یابس ؛ میعه  یابسه . رجوع به ترجمه  صیدنه شود.

- میعه  یابسه ؛ آنچه از جوشاندن اجزای آن درخت [ میعه ] در آب به دست می آید. (ناظم الاطباء). و رجوع به اختیارات بدیعی و تحفه  حکیم مومن شود.

////////////

59‌. چینی‌ها دو ماده خوشبوی متفاوت را به نــــــــــــــــــام     an) -si hian یاnan ( می‌نامند ــ یكی از فرآورده های باستانی سرزمین های  ایرانی است كه هنوز شناسایی نشده و دیگری حسن‌لبه كه از Styrax benjoin گیرند كه درختچه‌ای است در مجمع‌الجزایر مالایا. ⁴ این دو را باید بدرستی  جدای از یكدیگر شمرد و دانست كه نام باستانی را كه در اصل به ماده خوشبو ی ایرانی داده بودند، بعدها، پس از قطع ورود آن از ایران به كالای مالایایی داده شد ‌ــ شاید به دلیل وجود شباهتی ظاهری میان این دو‌ــ ‌هر چند از نظر گیاهشناسی و تاریخی هیچ ارتباطی میانشان نیست.  تلاش چائو ژو‌ـ ‌كوا برای ایجاد رابطه‌ای میان این دو، و این حدس كه احتمالاً نام این ماده از آن‌ ـ ‌سی (سرزمین پارت) گرفته شده، اما خود آن از راه  سان‌ ـ ‌فو‌ـ ‌تسی (San-fo-ts‛i) (پالمبانگ در سوماترا) وارد چین شده،⁵ نباید پایه ای داشته باشد، زیرا مسئله ورود از سرزمین پارت یا ایران به سوماترا نیست، بلكه این ماده فرآورده بومی گیاهی است كه در واقع در سوماترا، بورنئو و دیگر جزایر مالایا می‌روید. ¹ این فرآورده را در زبان مالایایی kamiñan (گارسیا: cominham)، در زبان جاوه‌ای meñan ، در زبان سوندایی miñan می‌نامند.  روشن است که وجود دو ماده با یک نام نویسندگان چینی را بسی سر درگم کرده و شاید سر‌در‌گمی نویسندگان اروپایی نیز كم از آنها نبوده است.  دست كم این موضوع تاكنون بروشنی نشان داده نشده و آن‌كه گنگ تر از همه سخن گفته برتشنایدر است. ²

به گفته سو كون، nan-si hian در مـــــتیان مردمان ژون (Žun) باخـــــــتری      (سی‌ـ ‌ژون) تولید می‌شود‌ـ ‌نامی گنگ كه شاید اشاره به سرزمین های  ایرانی داشته باشد (ص203).  لی سون در كتابش، Hai yao pen ts‛ao ، كه در نیمه دوم سده  هشتم نوشته شده، می‌گوید این گیاه در نان ‌ـ ‌هایی (Nan-hai) (’’دریــــــــای جنوب‘‘، یعنی مجمع‌الجزایر) و در سرزمین پو‌ـ‌ سه می‌روید.  ملازم شدن پو‌ـ‌ سه با نان ‌ـ ‌هایی در اینجا این احتمال را پیش می‌آورد كه اشاره وی به پو‌ـ ‌سه مالایا باشد نه ایران، و آنچه این گمان را تیز می کند گفته لی‌شی‌ـ‌چن خود است که این گیاه اینک  در آنام، سوماترا و تمامی  سرزمینهای بیگانه می‌روید. ³گذاردن نام nan-si بر فرآورده ای مالایایی را می‌توان بر این پایه  درست شمرد كه درجنوب باختری چین، در باختر  ایراوادی، شهری نان ‌ـ ‌سی (Nan-si)   نام بود  كه در سفرنامه كیا تان (Kia Tan) و در Man šu  از دوره تانگ آمده است. ⁴ جای درست این مكان دانسته نیست.  شاید این جا  یا جائی همنام با آن  نام خود را به این محصول داده باشد؛ اما اینک این نگر از اندازه گمانی فراتر نرود.  در Tien hai yü hen či⁵ آمده است كه nan-si در سرزمین   بومی پا‌ ـ ‌پو تا‌ ـ‌ تین (Pa-po ta-tien)    در یون‌ ـ ‌نان تولید می‌شود كه پیشتر    نام داشت.

در Yu yan tsa tsu⁶ شرح زیر آمده است: ’’درخت مولد ماده خوشبو  nan-si از سرزمین پو‌ـ‌ سه خیزد . ¹ در پو‌ـ ‌سه آن را درخت p‛i-sie   (’’درخت دور کننده بدشگونی‘‘) می‌نامند. ² بلندای  درخت به ده متر می‌رسد و پوستی به رنگ زرد‌ـ ‌سیاه دارد. برگها مستطیل‌اند،³ و در سرتاسر زمستان سبز می‌مانند.  در دومین ماه سال شكوفه هائی زرد آرد.  وسط گلها كم و بیش به سبز (یا آبی) می‌زند.  گل میوه نشود؛ با خراشیدن پوست درخت ژدی شهد مانند پدید آید كه آن را ماده خوشبو  nan-si می‌نامند.  در ماه ششم یا هفتم، وقتی این ماده سخت می‌شود، می‌توان آن را بخور كرد، بخوری كه به جهان ارواح اندر شده همه ارواح خبیث را می‌تاراند. " گرچه گیاهشناس نیستم  نمی‌توانم بپذیرم كه این وصفِ Styrax benjoin باشد.  این جنس تنها از درختچه هائی تشكیل می‌شود كه هیچ‌گاه بلندای آنها به ده‌ متر نمی‌رسد و گلهای آن سفید است نه زرد.  از این گذشته، باورم نیست كه در اینجا با گیاهی ایرانی سروكار داشته باشیم، بلكه از دید من مراد از آن پو‌ـ ‌‌سه‌ای كه در Yu yan tsa tsu یاد شده باید مثل موارد دیگر، پو‌ـ سه مالایایی باشد. ⁴

یك مورد شناسایی nan-si هست  كه نخستین بار  پلیو⁵ بدان توجه داد: در فرهنگ چینی‌ـ ‌سنسكریت Fan yi min yi tsi⁶ این نام برابر guggula در سنسكریت  آمده است: نامِ‌ ژد ‌ـ ‌انگمی كه از Boswellia serrata به دست ‌آید و محصول Balsamodendron mukul  یا Commiphora roxburghii ، همان bdellion یونانیان، است. ⁷ شاید پای انواع دیگر Balsamodendron نیز در میان باشد؛ و نیاید فراموش کرد كه Balsamodendron و Boswellia دو گونه از یك تیره، تیره Burseraceae ]بورسراسه[ یا Amyrideae ]نرگسیان[،اند. حق با پلیو است كه گمان می‌برد بدین‌ترتیب درك نامِ nan-si hian آسانتر است، زیرا گویا با نام باستانی ایرانِ دوران اشكانی در زبان چینی ارتباط دارد.  در واقع در سنـــــــــگلاخهای بلوچستان دو گـــــــونه ی مـــــــــــولد بخور هســــــت : pubescens Balsamodendron و  B. mukul،¹ كه مردان اسكندر آنها را در صحراهای گدروسیا دیدند، و بازرگانان فنیقی كه وی را همراهی می‌كردند، بسی از آن را گرد آوردند.

بدین‌ترتیب، هر چند این امكان هست  كه نام  nan-si hian در اصل برای رساندن ’’ماده خوشبو  پارتی‘‘ به كار می‌رفته، نباید این حقیقت را نادیده گرفت كه در اسناد تاریخی باستانی درباره سرزمین پارت (آن‌ ـ ‌سی) و ایران (پو‌ـ سه) نامی از آن به میان نیامده است ــ وضعیتی استثنایی كه باید تأمل انگیز باشد. از این ماده تنها به‌عنوان محصول كوچا (Kuča) در تركستان و قلمرو تسائو  (Ts‛ao) (جغتا) در شمالِ تسون ‌ـ ‌لین (Ts‛un-lin) یاد شده است. ²

فزون بر توضیح جغرافیایی، چینی‌ها  کوشیده اند ریشه‌ای واژه به واژه ی  برای این نام پیدا كنند.  به گفته لی‌شی ‌ـ‌ چن، این ماده خوشبو’’ دفع بلا كند و تمامی ارواح پلید  را آرام    ؛ از همینرو چنین نام گرفته است. البته كسانی هم بر این باورند كه nan-si نام سرزمینی است." البته این تفسیر واژه به واژه  ای بی گمان تحمیلی و خیالبافانه است.

بهشناخت دو سویه ایران و چین باستان (ساینو-ایرانیکا)

/////////

استیراکس ( در متون طب سنتی اصطرک، حصی لبان الجاوی، لبان جاوی، حسن لبه)

(نام علمی: Styrax) نام سرده ای از رده دولپه‌ای‌ها است.

ویکی

///////////

الإصطرك (باللاتينية: Styrax) [1] جنس نباتي يتبع الفصيلة الإصطركية (باللاتينية: Styracaceae). يضم حوالي 130 نوعًا من الشجيرات الكبيرة والأشجار.

من أنواعه[عدل]

الإصطرك الطبي أو اللبنى في بلاد الشام

الإصطرك البيروفي (باللاتينية: Styrax peruvianum)

الإصطرك دلبي الأوراق

المراجع[عدل]

^ موقع أغروفوك. الإصطرك. تاريخ الولوج 18 أيلول 2011.

أيقونة بوابةبوابة علم النبات

مشاريع شقيقة في كومنز صور وملفات عن: إصطرك

Ferns02.jpg هذه بذرة مقالة عن نبات بحاجة للتوسيع. شارك في تحريرها.

معرفات الأصنوفة  

موسوعة الحياة: 38079  GBIF: 3032925  Tropicos: 40007742  ITIS: 23867  ncbi: 13699  IPNO: 327016-2  GRIN: ps://npgsweb.ars-grin.gov/gringlobal/taxonomygenus.aspx?id=11707 FNA: 131861  FOC: 131861  PLANTS: STYRA

تصنيفان: نباتات طبيةإصطركية

/////////////

به آذری استیراکس:

Stiraks (lat. Styrax)^[1] - stirakskimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.^[2]

//////////

به زبان بهاسای اندونزی استیراکس:

Styrax adalah nama "marga" atau "genus" perdu-perduan atau pohon kecil anggota suku Styracaceae. Marga yang beranggotakan sekitar 130 spesies ini kebanyakan menyebar di Asia timur dan tenggara di wilayah beriklim hangat hingga tropika di sebelah utara katulistiwa; meskipun juga menyebar ke belahan bumi selatan di Amerika Selatan^[1]. Beberapa spesiesnya merupakan pohon-pohon penghasil kemenyan.

Marga Pamphilia, kadang-kadang masih dianggap terpisah, kini digabungkan ke dalam Styrax berdasarkan kajian morfologis dan DNA.^[2]

Perdu Styrax tumbuh antara 2-14 m, dengan daun-daun tunggal bundar telur 1–18 cm × 2–10 cm; selalu hijau atau mengalami gugur daun. Bunga menggantung, dengan mahkota putih bertaju 5–10; berkumpul dalam malai terbuka atau malai rapat berisi 3 – 30 kuntum, hingga sepanjang 25 cm. Buah batu bulat memanjang, kering atau berdaging.

///////////

Styrax

From Wikipedia, the free encyclopedia

For other uses, see Styrax (disambiguation).

Styrax (snowbell)
Styrax platanifolius
Scientific classification
Kingdom:	Plantae
(unranked):	Angiosperms
(unranked):	Eudicots
(unranked):	Asterids
Order:	Ericales
Family:	Styracaceae
Genus:	Styrax L.
Species
About 130, see text
Synonyms
Pamphilia Mart. ex A. DC.[verification needed]

Styrax is a genus of about 130 species of large shrubs or small trees in the familyStyracaceae, mostly native to warm temperate to tropical regions of the Northern Hemisphere, with the majority in eastern and southeastern Asia, but also crossing the equator in South America.^[1] Common names include snowbell,^[2] styrax, and the more ambiguous storax and benzoin.

The genus Pamphilia, sometimes regarded as distinct, is now included within Styrax based on analysis of morphological and DNA sequence data.^[3] The spicebush (Lindera benzoin) is a different plant, in the family Lauraceae.

Styrax trees grow to 2–14 m tall, and have alternate, deciduous or evergreensimple ovate leaves 1–18 cm long and 2–10 cm broad. The flowers are pendulous, with a white 5–10-lobed corolla, produced 3–30 together on open or dense panicles5–25 cm long. The fruit is an oblong dry drupe, smooth and lacking ribs or narrow wings, unlike the fruit of the related snowdrop trees (Halesia) and epaulette trees (Pterostyrax).

Contents

  [show] 

Uses[edit]

Uses of resin[edit]

Benzoin resin, a dried exudation from pierced bark, is currently produced from various Styrax species native to Sumatra, Java, and Thailand. Commonly traded are the resins of S. tonkinensis (Siam benzoin), S. benzoin (Sumatra benzoin), and S. benzoides. The name "benzoin" is probably derived from Arabic lubān jāwī (لبان جاوي, "Javan frankincense"); compare the obsolete terms "gum benjamin" and "benjoin". This incidentally shows that the Arabs were aware of the origin of these resins, and that by the late Middle Ages at latest international trade in them was probably of major importance.

The chemical benzoin (2-Hydroxy-2-phenylacetophenone), despite the apparent similarity of the name, is not contained in benzoin resin in measurable quantities. However, benzoin resin does contain small amounts of the hydrocarbon styrene, named however for Levant styrax (from Liquidambar orientalis), from which it was first isolated, and not for the genus Styrax itself; industrially produced styrene is now used to produce polystyrene plastics, including Styrofoam^TM.

History of sources[edit]

Styrax officinalis resin was mainly used in antiquity

Since Antiquity, styrax resin has been used in perfumes, certain types of incense, and medicines.

There is some degree of uncertainty as to exactly what resin old sources refer to. Turkish sweetgum (Liquidambar orientalis) is a quite unrelated tree in the family Altingiaceae that produces a similar resin traded in modern times as storax or as "Levant styrax," like the resins of other sweetgums, and a number of confusing variations thereupon. Turkish sweetgum is a relict species that occurs only in a small area in SW Turkey (and not in the Levant at all); presumably, quite some of the "styrax resin" of the Ancient Greek and the Ancient Roman sources was from this sweetgum, rather than a Styrax, although at least during the former era genuine Styrax resin, probably from S. officinalis, was imported in quantity from the Near East by Phoenician merchants, and Herodotus of Halicarnassus in the 5th century BC indicates that different kinds of "storax" were traded.^[4]

The nataf (נטף) of the incense sacred to Yahweh, mentioned in the Book of Exodus, is loosely translated by the Greek term staktē (στακτή, AMP: Exodus 30:34), or an unspecific "gum resin" or similar term (NIV: Exodus 30:34). Nataf may have meant the resin of Styrax officinalis or of some other plant, perhaps Turkish sweetgum, which is unlikely to have been imported in quantity into the Near East.

Since the Middle Ages, Southeast Asian benzoin resins became increasingly available; today there is little international trade in S. officinalis resin and little production of Turkish sweetgum resin due to that species' decline in numbers.

Use as incense[edit]

Styrax incense is used in the Middle East and adjacent regions as an air freshener. This was adopted in the European Papier d'Arménie. Though highly toxic benzene and formaldehyde are produced when burning Styrax incense (as with almost all organic substances), the amounts produced by burning a strip of Papier d'Arménie every 2–3 days are less than those achieved by many synthetic air fresheners. Styrax resin from southern Arabian species was burned during frankincense (Boswellia resin) harvesting; it was said to drive away snakes:

"[The Arabians] gather frankincense by burning that storax which Phoenicians carry to Hellas; they burn this and so get the frankincense; for the spice-bearing trees are guarded by small winged snakes of varied color, many around each tree; these are the snakes that attack Egypt.^[5] Nothing except the smoke of storax will drive them away from the trees."^[6]

Sumatra Benzoin (Styrax benzoin) parts drawing.
Franz Eugen Köhler: Köhler's Medizinal-Pflanzen in naturgetreuen Abbildungen, etc. (1887)

Medical uses[edit]

There has been little dedicated research into the medical properties of styrax resin, but it has been used for long, and apparently with favorable results. It was important in Islamic medicine; Avicenna (Ibn Seena, ابن سینا) discusses S. officinalisit in his Al-Qanun fi al-Tibb (القانون في الطب, The Law of Medicine). He indicates that styrax resin mixed with other antibiotic substances and hardening material gives a good dental restorative material. Benzoin resin is a component of the "Theriaca Andromachi Senioris", a Venice treacle recipe in the 1686 d'Amsterdammer Apotheek.

Tincture of benzoin is benzoin resin dissolved in alcohol. This and its numerous derived versions like lait virginal and friar's balsam were highly esteemed in 19th-century European cosmetics and other household purposes; they apparently had antibacterial properties. Today tincture of benzoin is most often used in first aid for small injuries, as it acts as a disinfectant and local anesthetic and seems to promote healing. Benzoin resin and its derivatives are also used as additives in cigarettes.

The antibiotic activity of benzoin resin seems mostly due to its abundant benzoic acid and benzoic acid esters, which were named after the resin; other less well known secondary compounds such as lignans like pinoresinol are likely significant too.^[7]

Horticultural uses[edit]

Early summer blossoms of Styrax japonicus

Several species of styrax are popular ornamental trees in parks and gardens, especially S. japonicus and its cultivars like 'Emerald Pagoda', and Styrax obassia.

Uses of wood[edit]

The wood of larger species is suitable for fine handicrafts. That of egonoki (エゴノキ, S. japonicus) is used to build kokyū (胡弓), the Japanese bowed instrument.

Ecology and conservation[edit]

The resin of Styrax acts to kill wound pathogens and deter herbivores. Consequently, for example, few Lepidoptera caterpillars eat styrax compared to other plants. Those of the two-barred flasher (Astraptes fulgerator) were recorded on S. argenteus, but they do not seem to use it on a regular basis.^[8]

Some styrax species have declined in numbers due to unsustainable logging and habitat degradation. While most of these are classified as vulnerable (VU) by the IUCN, only four trees of the nearly extinct palo de jazmin (S. portoricensis) are known to survive at a single location. Although legally protected, this species could be wiped out by a single hurricane.

Selected species[edit]

Styrax camporum parts drawing.
Johann Baptist Emanuel Pohl: Plantarum Brasiliae icones et descriptiones hactenus ineditae Vol. 1. (1827)

Styrax obassia

·         Styrax agrestis – China ·         Styrax americanus – SE USA ·         Styrax argenteus ·         Styrax argentifolius – China ·         Styrax bashanensis – China ·         Styrax benzoides – Thailand, S China ·         Styrax benzoin Dryand. – Sumatra Benzoin – Sumatra ·         Styrax calvescens – China ·         Styrax camporum Pohl ·         Styrax chinensis – China ·         Styrax chrysocarpus – China ·         Styrax confusus – China ·         Styrax cordatus – Peru and Ecuador ·         Styrax crotonoides – Malaysia ·         Styrax dasyanthus – central China ·         Styrax faberi – China ·         Styrax ferrugineus Ness et Mart. ·         Styrax formosanus – China ·         Styrax foveolaria – Peru ·         Styrax fraserensis – Malaysia ·         Styrax grandiflorus – China ·         Styrax grandifolius – SE USA ·         Styrax hainanensis – S China ·         Styrax hemsleyanus – China ·         Styrax hookeri – Himalaya ·         Styrax huanus – China ·         Styrax jaliscana – Mexico ·         Styrax japonicus – egonoki – Japan ·         Styrax limpritchii – SW China (Yunnan) ·         Styrax litseoides – Vietnam ·         Styrax loxensis – Ecuador

·         Styrax macranthus – China ·         Styrax macrocarpus – China ·         Styrax martii Seub. ·         Styrax obassia – Japan, China ·         Styrax odoratissimus – China ·         Styrax officinalis L. – SE Europe, SW Asia ·         Styrax pentlandianus – Bolivia, Colombia ·         Styrax perkinsiae – China ·         Styrax peruvianum – Peru ·         Styrax philadelphoides – China ·         Styrax platanifolius – Texas, NE Mexico ·         Styrax pohlii A.DC. ·         Styrax portoricensis – palo de jazmin – Puerto Rico ·         Styrax redivivus – California ·         Styrax roseus – China ·         Styrax rugosus – China ·         Styrax schweliense – W China ·         Styrax serrulatus – Himalaya, SW China ·         Styrax shiraianum – Japan ·         Styrax socialis – Peru ·         Styrax suberifolius – China ·         Styrax supaii – China ·         Styrax tafelbergensis – Suriname ·         Styrax tonkinensis Craib – Siam Benzoin – SE Asia ·         Styrax veitchiorum – China ·         Styrax vilcabambae – Peru ·         Styrax wilsonii – W China ·         Styrax wuyuanensis – China ·         Styrax zhejiangensis – China

Footnotes[edit]

1.     Jump up^ Fritsch et al. (2001)

2.     Jump up^ "Styrax". Natural Resources Conservation Service PLANTS Database. USDA. Retrieved 4 December 2015.

3.     Jump up^ Wallnöfer (1997), Fritsch et al. (2001)

4.     Jump up^ Herodotus of Halicarnassus (c.440 BC) III.107.2

5.     Jump up^ Although Herodotus saw bones of many of "these [...] snakes", their having wings is hearsay information and either incorrect or refers to some kind of agama with neck or body ornaments. See Herodotus of Halicarnassus (c.440 BC) II.75.1-4.

6.     Jump up^ Herodotus of Halicarnassus (c.440 BC) III.107.2:

ton men ge libanôton sullegousi tên sturaka thumiôntes, tên es Hellênas Phoinikes exagousi: tautên thumiôntes lambanousi: ta gar dendrea tauta ta libanôtophora ophies hupopteroi, mikroi ta megathea, poikiloi ta eidea, phulassousi plêtheï polloi peri dendron hekaston, houtoi hoi per ep' Aigupton epistrateuontai, oudeni de allôi apelaunontai apo tôn dendreôn ê tês sturakos tôi kapnôi.

7.     Jump up^ Pastrorova et al. (1997)

8.     Jump up^ Hébert et al. (2004), Brower et al. (2006)

References[edit]

Wikimedia Commons has media related to Styrax.

·         Brower, Andrew V.Z. (2006): Problems with DNA barcodes for species delimitation: 'ten species' of Astraptes fulgerator reassessed (Lepidoptera: Hesperiidae). Systematics and Biodiversity 4(2): 127–132. doi:10.1017/S147720000500191X PDF fulltext

·         Fritsch, P.W.; Morton, C.M.; Chen, T. & Meldrum, C. (2001). Phylogeny and Biogeography of the Styracaceae. Int. J Plant Sci. 162(6, Supplement): S95–S116. doi:10.1086/323418 HTML abstract, first page image

·         Herodotus of Halicarnassus (c.440 BC): The Histories. Annotated HTML fulltext of 1921 A. D. Godley translation.

·         Pastrorova, I.; de Koster, C.G. & Boom, J.J. (1997): Analytical Study of Free and Ester Bound Benzoic and Cinnamic Acids of Gum Benzoin Resins by GC-MS and HPLC-frit FAB-MS. Phytochem. Analysis 8(2): 63-73. DOI:10.1002/(SICI)1099-1565(199703)8:2<63::aid-pca337>3.0.CO;2-Y HTML abstract

·         Hébert, Paul D.N.; Penton, Erin H.; Burns, John M.; Janzen, Daniel H. & Hallwachs, Winnie (2004): Ten species in one: DNA barcoding reveals cryptic species in the semitropical skipper butterfly Astraptes fulgerator. PNAS 101(41): 14812-14817. doi:10.1073/pnas.0406166101 PDF fulltext Supporting Appendices

·         Wallnöfer, B. (1997). A revision of Styrax L. section Pamphilia (Mart. ex A. DC.) B. Walln. (Styracaceae). Annalen des Naturhistorischen Museums in Wien 99B: 681–720.

Categories: 

·         Medicinal plants

·         Styrax

&&&&&&&

حضض

بضم حاء مهمله و ضاد و سکون ضاد دیکر معجمتین

ماهیت آن

دو نوع است مکی و هندی مکی را بیونانی لوفیون نامند و آنچه مشهور است آنست که عصارۀ برک و تخم نباتی است خاردار قریب بسه ذرع پوست آن کاهی رنک برک آن شبیه بشمشاد و ثمر آن شبیه بفلفل و سیاه و املس و طعم آن تلخ و کویند برک آن مدور اندک ضخیم و سر برک آن اندک فرو رفته و منبت آن وادی عرفات است کیاه آن را بالتمام از بیخ و برک و تخم و ساق کرفته و خرد کرده در حوضی می خیسانند پس خوب لکدکوب می کنند و صاف کرده می کذارند تا درد آن ته نشین کردد پس صافی زلال آن را کرفته طبخ می نمایند تا قریب بانعقاد رسد پس در خیکچها پر نموده سر آن را بسته باطراف می برند و این را خولان می نامند و دردی آن را از بالایش می کذرانند تا ریشها و اجزای غلیظۀ آن جدا کردد پس اندک طبخی می دهند که قریب بانعقاد رسد کلولها می سازند و این را حضض می نامند و از بعضی ثقه شنیده شده و تحقیق همین است که کیاه آن بعینه کیاه عنب الثعلب است که بدستور مذکور مرتب می نمایند و بعضی مغشوش و بعضی مجعول از برک مورد و صبر سقوطری از هریک سی مثقال و مرمکی بیست و پنج مثقال و زعفران بیست مثقال و دوشاب یک من تبریزی می سازند و فرق میان آن و اصلی آن آنست که رنک بیرون اصلی زرد مائل بسیاهی و اندرون آن مائل بسرخی و چون در آب حل نمایند کف آن برنک خون می باشد و طعم آن با قبضیت و تلخی و چون در آتش بدارند ملتهب کردد و مجعول و مغشوش آن بخلاف آن باشد و بآتش ملتهب نشود

طبیعت آن

در حرارت و برودت معتدل و در دوم خشک

افعال و خواص آن

قابض و رادع و محلل و مبرد و تحلیل آن کمتر از ردع و آشامیدن آن جهت اورام باطنی و اسهال قطع سیلان رطوبات و عرق و احتباس خون و نفث سینه و سرفه و درد جکر و یرقان اسود و زحیر و ادرار حیض و بواسیر و حرارت کرده و قرحۀ مجاری بول و التهاب و تشنکی و کزیدن سک دیوانه الاذن قطور آن جهت منع سیلان رطوبات و چرک از کوش الفم مضمضۀ آن جهت تقویت لثۀ مسترخیه و غرغرۀ آن جهت ورم حلق العین اکتحال آن جهت جرب و حکه و سلاق و دمعه و رمد و ضعف بصر و منع نزله اعضاء الغذاء طلای آن جهت شقاق و قرحۀ مقعده و سحج کل اعضا و حقنۀ آن جهت اسهال مزمن و قرحۀ امعا نافع و قرشی در شرح قانون کفته که حضض با وجود آنکه منع نزف الدم می کند ادرار حیض می نماید مضر سپرز مصلح آن انیسون و حماما مقدار شربت آن از نیم مثقال تا یکدرهم بدل آن حضض هندی است

مخزن الادویه عقیلی خراسانی

//////////

حضض . [ ح ُ ض ُ / ض َ ] (ع اِ) داروئیست تلخ . حضظ. جُدُل . حُضد. حضذ. حظظ. حذل . (مهذب الاسماء). حذال .و آن بر دو نوع است : هندی و عربی . عربی آن عصاره  آسر، یعنی خولان است که آنرا کحل خولان و حضض مکی نیز خوانند ۞ و هندی عصاره  فیلزهرج ، یعنی راس هندی است و بهندی رسوت نامند و هر دوجهت اورام رخوه و غیره بکار است . صاحب تحفه گوید: بهترین انواعش مکی است و سرد و خشک است در اول ، روشنی چشم بیفزاید و شقاق را دفع کند و سحج را نفع دهد. (تحفه  حکیم مومن ). دیسقوریدوس گوید: لوقیون ۞ اسم درختی است خاردار با شاخه های به درازای سه ذراع و بیشتر و بر آن برگها باشد زفت و سخت ماننده  برگهای بُقس [ شمشاد ] با ثمری شبیه بفلفل سیاه . تلخ مزه و املس و پوست درخت زرد است برنگ شیره و عصاره  لوقیون که با آب خلط کرده باشند و ریشه های بسیار دارد از هر سوی و در بلاد ماقدونیا ۞ و بلاد لوقیا ۞ و در اماکن دیگر بسیار باشد و بیشتر در زمینهای سنگلاخ روید. ماسرجویه گوید: لوقیون یا فیل زهرج بر سه گونه است : نوعی هندی و نوعی عربی ، و چون حُضض مطلق گویند مراد نوع عربی آن است و قسم سوم را از چوب زرشک ۞ حاصل کنند. یعنی بگیرند چوب زرشک را و نیک در آب بجوشانند تا تمام قوت چوب گرفته شود سپس بپالایند و آب پالوده ، بار دیگر بجوشانند تا آنگاه که رنگ سرخ گیرد. همه انواع ثلاثه میان حرارت و برودت ، یعنی معتدل و قابض باشند و خاصه نوع هندی در محکم کردن ریشه  موی از دیگر انواع بهتراست و حضضی را که از زرشک گیرند، برای اورام نافعترباشد و قوت او قوت دم الاخوین ۞ است و رطوبات و دیگر اعضا را خشک کند و بدیغورس ۞ گوید: خاصیت حضض و نفع آن در اورام رخوة و حرارت و نفاخات جسد و قطع خون باشد. و طبری گوید: طلاء آن برای رویانیدن موی نافع است وسندهشار ۞ گوید: فیل زهرج* در دردهای چشم و آماسها و خوره و بواسیر و ریشها سودمند است . و ابن ماسه گوید: نافع است گزیدگی هوام و اورام بیخهای ناخن را و رازی گوید: غرغره  آن درخناقها مفید است و ابن البطریق گوید: طلای آن در موضع گزیدگی سگ هار نافع است ، بدین معنی که موضع گزیدگی تا بن آن از حضض پر کنند و بعض دیگر گفته اند که آشامیدن آن هر روز نیم مثقال با آب سرد برای این بلیه ، یعنی گزیدگی سگ هار سود دارد. (از ابن البیطار). || نام دارویی است که از بول شتر کنند. رجوع به تحفه حکیم مومن و اختیارات بدیعی و ترجمه  صیدنه شود.

/////////////

* نام‌های دیگر آن: دیوخار، پیل زهره، فیل زهرج، حضض، حضض مکی، حضض یمانی، خولان، کحل خولان، سریم، زیررک، کام‌تیغ،آق تیکان، چالی، آل چالسی، قورت تیکان، گرگ تیغ، آق‌چالی، آسه چینی و کهتر می‌باشد.

- فیلزهرج . [ زَ رَ ] (معرب ، اِ مرکب ) دیوخار. (از فرهنگ فارسی معین ). درخت حضض است . (ذخیره  خوارزمشاهی ). و ثمره  او مثل فلفل است ، و آن قسمی از لوف الکبیر است که حضض هندی عصاره  او و قاتل فیل است . (از حکیم مومن ). و آن سه صنف باشد، یکی همان حضض است که از زرشک سازند و دومی عصاره  خولان است و سومی دوایی است که از بول شتر گیرند. (یادداشت مولف از مفاتیح ). پیداست که تنها ماده  گیاهی نیست . این سم را از مواد مختلفی میساخته اند و چنانکه در ترجمه  صیدنه  ابوریحان منقول است موارد استفاده  مثبت طبی نیز داشته است : شوینده است مر اعضا را و در وی اندکی قبض باشدو ریش دهان و آماسهای آن را مفید است و رفتن ریم ازگوش بازدارد و موی را تقویت کند و درد چشم را ببرد و داغها و سپیدی و سیاهی که در اندام پدید آید ببرد... (ترجمه  صیدنه ). فیل زهره . رجوع به فیل زهره شود.

/////////

آسه حضحض خولان.  نام‌های دیگر آن: دیوخار، پیل زهره، فیل زهرج، حضض، حضض مکی، حضض یمانی، خولان، کحل خولان، سریم، زیررک، کام‌تیغ،آق تیکان، چالی، آل چالسی، قورت تیکان، گرگ تیغ، آق‌چالی، آسه چینی و کهتر می‌باشد.

1. خولان یا حضض از نظر حرارت و برودت معتدل و کمی خشک است و عده ای آن را سرد و خشک می‌دانند.

2. خولان عصاره این گیاه می‌باشد که بدین صورت بدست می‌آید ریشه، ساقه و تخم این گیاه را چند روز در آب خیسانده سپس کوبیده بعد از آن صاف نموده می‌گذارند که دُردهای آن ته نشین شود و مایع زلال را آنقدر می‌جوشانند تا سفت شود و به صورت خمیر درآید و نوع مرغوب آن رنگ بیرونش زرد و داخل آن سرخ باشد وقتی در آب حل شود کف آن به رنگ خون درآید و اگر در آتش بیندازید شعله ور می‌شود.

///////////////

لوقیون . (معرب ، اِ) فیلزهرج . (بحرالجواهر) (اختیارات بدیعی ). این کلمه از لوسیون ۞ گرفته شده است . (گااوبا). و رجوع به دیوخار شود. حضض . به لغت سریانی به معنی فیل زهرج است که درخت حضض باشد و ثمر آن مانند فلفل است و حضض عصاره  آن بود، درد سپرز و یرقان را نافع است . (برهان ).

////////////

خولان، حضحض، فیلزهرج (فیل زهره، زهره فیل)، دیوخار، لوقیون: Buckthorn

خولان . [ خ َ وَ ] (ع اِ) درختی است که حضض عصاره  آن است . (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). درختی است خاردار به ارتفاع سه ذراع یا بیشتر و میوه ای چون فلفل دارد و پوست آن زرد و در اراضی یافت میشود. و عصاره  آن قسمتی از فیلزهرج باشد. (یادداشت مولف ). || نام دوائی است که آنرا بعربی حضض خوانند و بهترین او آن است که از مکه آورند و آن عصاره  گیاهی است . (آنندراج ).
- کحل الخولان ؛ عصاره  حضض . (منتهی الارب ).
///////////
فیلزهرج . [ زَ رَ ] (معرب ، اِ مرکب ) دیوخار. (از فرهنگ فارسی معین ). درخت حضض است . (ذخیره  خوارزمشاهی ). و ثمره  او مثل فلفل است ، و آن قسمی از لوف الکبیر است که حضض هندی عصاره  او و قاتل فیل است . (از حکیم مومن ). و آن سه صنف باشد، یکی همان حضض است که از زرشک سازند و دومی عصاره  خولان است و سومی دوایی است که از بول شتر گیرند. (یادداشت مولف از مفاتیح ). پیداست که تنها ماده  گیاهی نیست . این سم را از مواد مختلفی میساخته اند و چنانکه در ترجمه  صیدنه  ابوریحان منقول است موارد استفاده  مثبت طبی نیز داشته است : شوینده است مر اعضا را و در وی اندکی قبض باشدو ریش دهان و آماسهای آن را مفید است و رفتن ریم ازگوش بازدارد و موی را تقویت کند و درد چشم را ببرد و داغها و سپیدی و سیاهی که در اندام پدید آید ببرد... (ترجمه  صیدنه ). فیل زهره . رجوع به فیل زهره شود.
///////////
دیوخار. [ وْ ] (اِ مرکب ) لوقیون . عوسج . عرقد. حضض . فیل زهرج . (یادداشت مولف ). درختی پرخار و آن را سفید خار و خفچه گویند و بعربی عوسج خوانند. (برهان ). درختی است پرخارو آن را سفیدخار و خفچه گویند و بعربی شجرةالجن خوانند و در اختیارات شجرةاﷲ نوشته و بعضی گویند درختی است مانند درخت کاج و شیره دارد که علاج لقوه کند. (آنندراج ). سه گونه از این جنس در ایران هست گرگه تیغ،کام تیغ و آسه . (یادداشت مولف ). بوته ای از نوع لوکیوم که در نواحی خشک میروید. (دایرة المعارف فارسی ).گیاهی است از تیره  بادنجانیان جزو دسته  شابیزک ها،دارای برگهای کامل . گلهایش برنگهای سفید و بنفش کم رنگ و قرمز و صورتی و زرد دیده میشود. در حدود هفتاد گونه از این گیاه شناخته شده که همگی در نواحی معتدل و گرم میرویند. رجوع به گیاهشناسی ثابتی ص 182 شود. || سرو و صنوبر. (ناظم الاطباء) . || (ص مرکب ) مردم دیوانه و مصروع . (از آنندراج ).
///////////
فیلزهرج . [ زَ رَ ] (معرب ، اِ مرکب ) دیوخار. (از فرهنگ فارسی معین ). درخت حضض است . (ذخیره  خوارزمشاهی ). و ثمره  او مثل فلفل است ، و آن قسمی از لوف الکبیر است که حضض هندی عصاره  او و قاتل فیل است . (از حکیم مومن ). و آن سه صنف باشد، یکی همان حضض است که از زرشک سازند و دومی عصاره  خولان است و سومی دوایی است که از بول شتر گیرند. (یادداشت مولف از مفاتیح ). پیداست که تنها ماده  گیاهی نیست . این سم را از مواد مختلفی میساخته اند و چنانکه در ترجمه  صیدنه  ابوریحان منقول است موارد استفاده  مثبت طبی نیز داشته است : شوینده است مر اعضا را و در وی اندکی قبض باشدو ریش دهان و آماسهای آن را مفید است و رفتن ریم ازگوش بازدارد و موی را تقویت کند و درد چشم را ببرد و داغها و سپیدی و سیاهی که در اندام پدید آید ببرد... (ترجمه  صیدنه ). فیل زهره . رجوع به فیل زهره شود.

///////////

حضض:

دیسقوریدوس فی الأولی: لوفیون. هی شجرة مشوکة لها أغصان طولها ثلاثة أذرع و أکثر علیها الورق و هی شبیهة بورق شجر البقس ملزز و لها ثمر شبیه بالفلفل أسود ملزز مر المذاق أملس و قشر الشجر أصغر شبیه بالحضض المدوف بالماء و لها أصول کثیرة ذاهبة فی جانب خشنة و یکون بالبلاد التی یقال لها ماقدونیا، و البلاد التی یقال لها لوقیا، و فی أماکن أخر کثیرة. و بنیت فی أماکن الأرض الوعرة و قد یخرج عصارة الحضض إذا دق الورق کما هو و یطبخ مع الشجرة أو أنقع أیاماً و طبخ و أخرج من الطبخ و أعید ثانیة إلی الطبخ علی النار حتی یثخن و یصیر مثل العسل، و قد یغش بعکر الزیت یخلط به فی طبخه أو بعصارة الأفسنتین أو بمرارة بقر، و ینبغی أن یجمع ما کان منه طافیاً و کان شبیهاً بالرغوة و تخزنه و یستعمل فی أدویة العین، فأما الباقی فاستعمله فی غیر ذلک من الأدویة و قد یکون أیضاً من ثمر الحضض عصارة بأن یشمس و یعصر و الجید من الحضض ما التهب بالنار و إذا طفی‌ء أرغی عند ذلک رغوة لونها شبیه بلون الدم و کان خارجه أسود و داخله یاقوتی اللون و ما لم یکن زهماً و کان فیه قبض مع مرارة و کان لونه مثل لون الزعفران کالذی تجده فی الحضض الهندی فإنه علی هذه الصفة و هو أجود ما رأیناه و أقواه فعلًا. جالینوس فی السابعة: هذه شجرة شوکیة منها یتخذ الحضض و هو عندنا دواء رطب یستعمل فی مداواة الکلف و مداواة الأورام و القروح الحادثة فی الفم و فی الدبر و النملة و التعفن و القروح الخبیثة و الآذان التی یخرج منها القیح و السحج و الرطوبة المختلفة فی أصول الأظفار، و ذلک لأن قوته تجفف و هو مرکب من قوی أجناسها متباینة فواحدة منها لطیفة محللة حارة و الأخری أرضیة باردة، و من قبل هذه القوة صار للحضض قبض إلا أن هذه قلیلة فی هذا الدواء جداً فأما التحلیل و التجفیف فلیس هما قلیلین بل هما منهما فی الدرجة الثانیة و أما الحرارة فهو منها نحو المزاج الوسط المعتدل، و لذلک صار الناس یستعملون هذا الدواء فی مداواة أدواء مختلفة، فمرة یستعملونه علی أنه دواء یجلو جلاء شافیاً فیکحلون به العین لینقی ما یکون فی وجه الحدقة مما یظلم به البصر و مرة یستعملونه علی أنه یجمع أجزاء العضو و یشده و یسقون منه أصحاب الإستطلاق و من به قرحة فی أمعائه و النساء اللواتی بهن النزف و هذا النوع من الحضض یکون فی بلاد لوقیا و بلاد قیادوقیا کثیراً جداً، و أما النوع الآخر منه و هو الهندی فهو أقوی و أبلغ فی هذه الأشیاء کلها. دیسقوریدوس: و قوته قابضة و یجلو ظلمة البصر و یبرئ جرب العین و حکتها و یقطع عنها سیلان الرطوبات السائلة إلیها سیلاناً مزمناً

الجامع لمفردات الأدویة و الأغذیة، ج‌2، ص: 280

و یوافق الآذان التی یسیل منها مدة و إذا تحنک به وافق ورم الحلق و إذا لطخ به وافق اللثة القرحة و القروح المتعفنة و شقاق المقعدة و الشجوج، و إذا شرب أو احتقن به نفع من الإسهال المزمن و قرحة الأمعاء و قد یسقی بماء لنفث الدم و السعال، و قد یهیأ منه حب و یسقی أولًا و لا یهیأ منه حب و لکن کما هو لعضة الکلب الکلب و قد یحمر الوجه الشعر و قد یشفی من الداحس و النملة و القروح الخبیثة، و إذا احتمل قطع سیلان الرطوبات السائلة سیلاناً مزمناً من الرحم، و قد یقال أن الهندی یکون من الشجرة التی یقال لها الحیطس و هذه الشجرة هی صنف من الشوک لها أغصان قائمة طول ثلاثة أذرع أو أکثر مخرجها من الأصل و هی أغلظ من أغصان العلیق منفلقة القشر لونها أحمر مثل لون الدم و له ورق مثل ورق الزیتون، و قد یقال أنه إذا طبخ مع الأغصان بخل نفع من الأورام العارضة للطحال و من الیرقان و یدر الطمث و قد یقال أنه ینفع ذلک إن لم یطبخ بل یشرب کما هو مسحوق فإنه إذا شرب من ثمرته وزن مسطرون أسهل بلغماً مائیاً، و ینفع من الأدویة القتالة. ماسرحویه: الفیلزهرج ثلاثة ضروب: أحدها: هندی، و الثانی: عربی و هو الذی یسمی الحضض، و الثالث: یعمل من الزرشک و هو شوک الحضض الهندی، و هو أن یؤخذ حضض الزرشک فیطبخ بالماء طبخاً جیداً حتی لا یبقی فیه شی‌ء من القوة ثم یصفی و یطبخ بالماء حتی یحمر و کلها معتدلة فی الحرارة و البرودة قابضة و أقواها کلها الهندی و خاصة فی تقویة أصول الشعر و أنفعها للأورام الحضض الذی یصنع من الزرشک قوته قوة دم الأخوین إلا أنه دونه و یجفف البلة فی العین و سائر الأعضاء و یقویها لمکان ما فیه من امتزاج القوی. بدیغورس: خاصة الحضض النفع من الأورام الرخوة و الحرارة و النفاخات فی الجسد و قطع الدم. الطبری: یغزر الشعر إذا طلی علیه. سندهشار: الفیلزهرج ینفع من أوجاع العین و الأورام و الجذام و البواسیر و القروح. ابن ماسه: ینفع للسع الهوام و الأورام الجاسیة الکائنة فی أصول الأظفار. الرازی: ینفع من الخوانیق إذا تغرغر به. ابن البطریق: یطلی به موضع عضة الکلب الکلب و یحشی به حتی یبلغ قعر العضة فینفع منها. غیره: یسقی منه کل یوم نصف مثقال بماء بارد لهذه البلیة فینتفع به.

الجامع لمفردات الأدویة و الأغذیة

Buckthorn

SCIENTIFIC NAME:

(Rhamnus frangula L. )

Native to Europe, northern Africa, western Asia, Ireland, Scandinavia, and is now found in eastern North America. A deciduous shrub, though many think it a tree, it can grow as tall as 25 feet. Prefers wet soil it can be found growing in hedges, thickets, at edges of woods and bogs. The bark is dark blackish-brown, with bright lemon-yellow inner bark exposed if cut. The flowers are small, star-shaped with five greenish-white acute triangular petals, that grow in clusters. The leaves are a light olive green in color, they are ovate and arranged alternately on the stems. The fruit is a small black berry around 6 to 10 mm in diameter, ripening from green to red to dark purple or black by fall. The seeds containing two or three pale brown 5 mm seeds.

Common Names:

Alder buckthorn, Alder dogwood, Arrow-wood, Black alder dogwood, Black alder tree, Black dogwood, European black alder, European buckthorn, Persian berries, Common buckthorn, Purging buckthorn, Waythorn

Uses: 

The bark is used as a laxative due to its 3 to 7% anthraquinone content. Bark must be dried for at least 1 year before using. The bark yields a yellow dye, unripe berries furnish a green dye and dark berries produce a purple dye.

Applications:

Decoction:

 use 1 tsp. bark with 1/2 cup cold water. Bring to a boil. Drink before going to bed. Use no more than 1/2 oz. of bark per day.

Extracts:

 THIS IS A COLD EXTRACT: use 1 tsp. bark with 1/2 cup cold water. Let stand for 12 hours. Drink in the evening.

Warnings:

Fresh bark and unripe fruit can cause symptoms of poisoning.

With any herb, there is the risk of an allergic reaction. Small children and pregnant women should use additional caution when considering the use of herbal remedies.

/////////

Lycium afrum

From Wikipedia, the free encyclopedia

Kraal honey thorn
Lycium afrum, the Kraal Honey Thorn
Scientific classification
Kingdom:	Plantae
(unranked):	Angiosperms
(unranked):	Eudicots
(unranked):	Asterids
Order:	Solanales
Family:	Solanaceae
Tribe:	Lycieae
Genus:	Lycium
Species:	L. afrum
Binomial name
Lycium afrum L.

Lycium afrum flowers and leaves

Lycium afrum branch

Lycium afrum L., the Kraal honey thorn(Afrikaans Kraalkriekdoring) is a shrub in the potato family (Solanaceae). The species is native to the Cape Province in South Africa. It has appeared in Australiaand is regarded with some concern as possibly invasive. Australian government factsheets remark that in Australia it is an uncommon hedge plant, sparingly naturalised in a few areas in Victoria. [1].

Description[edit]

Lycium afrum is a moderate-sized shrub that may grow as high as 3 metres (9.8 ft) and is formidably armed with straight, woody thorns.

Its leaves are leathery and tufted on short shoots.

It bears tubular purple flowers 12–20 millimetres (0.47–0.79 in) long, with flared petals about one quarter the length of the tube.^[1]

The fruit is a subspherical berry, red when ripe, eaten by birds.

It is not clear how safe it is to eat the fruit, though berries of some species of Lycium certainly are eaten with impunity by humans and animals.^[2]

References[edit]

1.     Jump up^ Manning, John (2008). Field Guide to Fynbos. Cape Town: Struik Publishers. ISBN 9781770072657.

2.     Jump up^ Watt, John Mitchell; Breyer-Brandwijk, Maria Gerdina: The Medicinal and Poisonous Plants of Southern and Eastern Africa 2nd ed Pub. E & S Livingstone 1962

This Solanales article is a stub. You can help Wikipedia by expanding it.

Categories: 

·         Lycium

·         Solanales stubs

//////////////

دیوخار (در متون طب سنتی پیل زهره، فیل زهرج، حضض، حضض مکی، حضض یمانی، خولان، کحل خولان) که آنرا سفیدخار یا خفچه نیز گویند، با نام علمی Lycium barbarum گیاهی است پرخار از خانواده بادنجانیان (نام‌های دیگر: سیب‌زمینیان، سولاناسه). دیوخار انواع وحشی و تزئینی دارد و خاصیت‌های متعدد دارویی آن معروف است.

دیوخار درخت یا درختچه ایست خزان پذیر که تا ۴ متر نیز رشد می‌کند. گلدهی از ماه خرداد تا مرداد بوده و رسیدن بذر از ماه مرداد تا مهر انجام می‌پذیرد. گل دوجنسی و گردافشانی بوسیله حشرات از جمله زنبورها صورت می‌گیرد. این گیاه در خاک رسی، شنی و لومی با زهکش خوب رشد می‌کند، رشد آن در خاک‌های خیلی کم مایه نیز امکان دارد.

تشریح دیوخار از کتاب گیاه شناسی اروپا ۱۸۸۵ میلادی

بته دیوخار با میوه‌های رسیده

زیست گاه[ویرایش]

خانه اولیه این گیاه هنوز یافت نشده ولی احتمال این هست که زادگاه آن آسیای شرقی باشد. دیوخار در تمامی نیم کره جنوبی یافت می‌شود.

زیستگاه دیو خار در ایران از جمله منطقه ارومیه، جاده سنتو و روستای جیران سفلی است.

خاصیت‌های دارویی[ویرایش]

دیوخار آنتی‌اکسیدان، مدر، مسهل، خواب آور، خلط آور، ضد تشنج و ضد سیاه سرفه معرفی شده.

منابع[ویرایش]

تارنمای مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان آذربایجان غربی

تارنمای تبیان: درختان و درختچه‌های دارویی

ویکی

//////////

به عربی عوسج:

عوسج أو عوشز، شجر ينبت عادة في الأراضي الجافة والحارة لأنه يعيش على القليل من الرطوبة.

محتويات  [أظهر]

الوصف النباتي[عدل]

نبتة شجيرة شوكية معمرة يصل ارتفاعها إلى حوالي مترين. لها ساق خشبية متفرعة والفروع متعرجة ومتداخلة. الأوراق صغيرة وبسيطة ذات لون أخضر يميل إلى الصفرة، ويوجد على جانب الأوراق شوكتان حادتان وهذه الأشواك سامة. الأزهار أحادية تخرج في الجانب المقابل لمجموعة الأوراق وهي جرسية الشكل لونها بيضاء يميل إلى الزرقة، الثمرة عوزة (لبية عنبية) لونها أخضر، وعند النضج يتغير إلى اللون الأحمر، حلوة المذاق وتؤكل، تحتوي على بذور كثيرة والبذرة شكلها كلوي منضغطة وذات لون بني.

يعرف العوسج بعدة أسماء منها: قصر، عوسجة، عنب الذيب، الزعرور، المصع.

أماكن وجوده[عدل]

ينتشر العوسج في الأماكن الرملية الساحلية والمسطحات الرسوبية والأراضي الحصوية ويتركز في نجد وصحراء النفود والحجاز والمناطق الجنوبية والشرقية من المملكة العربية السعودية ويتواجد في وادي السرحان بالقرب من محافظة طبرجل، كما يوجد في الكويت وفلسطين في صحراء النقب ووادي الأردن وسيناء وليبيا.

شجيرة عوسج من وادي العجرم في النقب Lycium shawii

التركيب الكيميائي[عدل]

يحتوي النبات على فلافونيدات ومواد عفصية وستيرولات وتربينات ثلاثية، كما يحتوي على المنغنيز والنيكل والنحاس والكروم الموليبدنوم، كما يحتوي على قلويدات ومواد سكرية وحمض الهيدروسيانيك وتحتوي الثمرة على زي زانتين.

الاستخدامات[عدل]

يعد نبات العوسج من النباتات المشهورة منذ آلاف السنين وقد قال داود الأنطاكي في العوسج: "أنه يبرئ سائر أمراض العين خصوصاً البياض وإن قدم، كيف استعمل، وقد يمزج ببياض البيض، أو بلبن النساء، وطبيخ جذره يوقف الجذام أو يبرئه، وإن تمودي عليه قطع القروح السائلة والجرب، والحكة والآثار حتى الحناء إذا عجنت بمائه واختضب بها، وهو ينبت الشعر، وثمره كذلك في كل ماذكر، ورماده يزيل القروح، وهو يضر الطحال وتصلحه الكثيراً".

ويقول أبو خالد المتطبب في مخطوطته (الاعتماد في الأدوية المفردة وقواها ومنافعها): إن العوسج نافع لقروح الفم ووجع الجوف، وضعف المعدة، وإذا عصر ثمره وترك العصير حتى يجف ويجمد ثم يضاف إلى بياض البيض وألبان النساء ثم يقطر في العين وينفع في جميع أوجاع العين وخاصة من البياض، وثمرته إذا أكلت نفعت من نفث الدم، وجذر العوسج يفتت الحصى المتولدة في الكلى، كما يفيد العوسج في علاج الجذام".

ويقول مجيد محمود من العراق عن العوسج: "إن النبات يفيد في علاج المغص ومدر للبول وملين للبطن، يحتوي على مادة مقوية للشهوة الجنسية، وسام بجرعات كبيرة"

ويقول ميلر: "إن العوسج نبات تحبه الجمال وترعاه بنهم، أما الماعز والأبقار فلا تأكل خضرته بحماس، ولا ترعاه إلا حين يندر تواجد مصادر غنية أخرى. ويعتبر نبات العوسج حطباً جيداً للوقود إذ لاينبعث منه إلا قدر قليل من الدخان، وفي شمال عمان تطحن الثمار والنباتات اللينة، وتصنع منها خلاصة تستخدم في تخفيف المغص ولتحسين حدة البصر. كما تؤكل الثمار كمسكن للآلام ولعلاج الاضطرابات التي تصيب المعدة. ويضيف ميلر أن الإغريق القدماء أوصوا باستخدام العوسج في مداواة القشرة التي تكون على الجفنين ولعلاج اللثة الملوثة، والتشققات التي تصيب الشفتين، ولعلاج الدسنتاريا والأنيميا والسعال.

يقول التركماني (694هـ) في العوسج: "أن ورقه الأخضر اللين يستعمل في علاج النملة والحمرة، وعصارة ورقه إذا صبخ الورق بالماء حتى تغلظ وتنعقد، وتحفظ من الحرق، تنفع من بياض عيون العبيان، وإذا سقيت بماء ورقة التوتياء المصنوعة بردت العين، ونفعت من الرق، وإذا شربت عصارته نفعت من الجرب الصفراوي، وإذا دُق وعُصر ماؤه، وعجن به الحناء، ثم دلك به نفع من الحكة والجرب، وإذا دخن بأغصانه طرد الهوام، وإذا دُق وعُصر ماؤه في العين سبعة أيام متوالية نفع من بياض العين قديماً كان أو حديثاً".

ويقول جبر في كتاب "الشفاء في النباتات" أن العوسج يفيد في علاج الإمساك، وذلك بأن تضاف كمية 20مل من أوراق العوسج إلى لتر ماء سبق غليه ثم يترك لمدة عشر دقائق ويشرب من ذلك فنجان واحد في اليوم، ويقول عقيل ورفاقه من السعودية أن الثمرة اللبية مدرة للطمث، تغذي الدم، مفيدة في البواسير النازفة والجرب وآلام الأسنان، عصير الأوراق محسن لقوة النظر، كما تفيد الثمار في تقوية الناحية الجنسية لدى الرجال".

أما الدراسات الحديثة فتقول أن ثمار العوسج تحمي الكبد من التلف الناتج من التعرض للسموم، وتقول الدراسات أيضاً أن جذور نبات العوسج تخفض ضغط الدم، كما ذكرت الأبحاث العينية الحديثة أن للجذور تأثير ملحوظ على تخفيض الحمى، وقد عملت دراسة إكلينيكية وأعطت نتائج متميزة في تخفيض الحمى وبالأخص في الملاريا، كما تقول دراسة أخرى أن الثمار العينية للعوسج تقوي الكبد والكلى.

في التراث الديني[عدل]

ذكر العوسج في العهد الجديد وتحديدا في إنجيل متى 16:7 فقال السيد المسيح (انهم من ثمارهم تعرفونهم :ايجتني عن الشوك عنب أو عن العوسج تين)

ذُكر العوسج في الإصحاح الخامس من سفر القضاة في معرض حكاية رمزية قصها يوثام عن اختيار الأشجار العوسج ملكا لهم، وقصد بها الإشارة إلى الأصل الوضيع لأخيه أبيمالك الذي كان اختير ملكا (قاضيا) وهو ابن جارية.(قض 9: 14 و 15).

مراجع[عدل]

مشاريع شقيقة في كومنز صور وملفات عن: عوسج

ضبط استنادي      

NDL: 00566972

أيقونة بوابةبوابة علم النبات

تصنيفات: باذنجانيةجغرافية نينغشياحشائشحياة نباتية في الوطن العربيخضراوات ورقيةفواكه جافةنباتات شبه الجزيرة العربيةنباتات الشامنباتات العراقنباتات الكويتنباتات المشرق العربينباتات المغرب العربينباتات طبيةنباتات مستخدمة في الطب الصيني التقليدينباتات مصرنباتات وصفت في 1753

////////////

به عبری:

גוג'י ברי, (ג'וז'י ברי או וולפברי) הוא פרי יער של שיח רב שנתי ממשפחת הסולניים. השם "גוג'י" מתייחס לפריו של Lycium barbarum, וגם לפריו של המין L. chinense. השיח צומח לגובה של 1-3 מטרים.

מקור הצמח בדרום מזרח אירופה ואסיה. תפוצתו היא בחצי הכדור הצפוני. הפריחה מתרחשת בחודשים יוני עד ספטמבר, בהתאם לקו הרוחב, הגובה מעל לפני הקרקע, והאקלים. מחקרים ביו-מולקוריים מראים שהמינים L, barbarum ,L. chinense ו-L. ruthenicum , משתייכים לקבוצה טקסונומית אחת (קלייד).

///////////

به ترکی استانبولی لیسیوم بارباروم:

Lycium barbarum, Türkiye'de yetişen, kuşburnuna benzeyen, kırmızı tanecikli meyveleri olan bir Asya bitkisidir. Kurt üzümü (İngilzce wolfberry) adıyla da anılır.

Binlerce yıldır Çin tıbbında sağlık amacı ile kullanılmaktadır. Dünyada daha çok chinese wolfberry olarak tanınır. Lycium daystemum pojark da bu bitki ile aynı olup Uygur Türkçesi'nde ve Çin'in bazı yörelerınde bu şekilde anılmaktadır.

///////////

به اویغوری ئالقات :

ئالقات

جىغان مىۋىسى ئالقات دەپ ئاتىلىدۇ، ئالقات ئادەتتە ئارپا ئالقىتى ۋە قوناق ئالقىتى دەپ ئىككى خىلغا بۆلۈنىدۇ.ئارپا ئالقىتى 8- ئاينىڭ بېشىدىن تارتىپ پىشىشقا باشلايدۇ، قوناق ئالقىتى 9-ئايدا پىشىدۇ.ئالقاتنىڭ كۆرۈنىشى سارغۇچ، قىزىل مارجانغا ئوخشاش بولۇپ، شېخىدا غۇژمەك بولۇپ ئۆسىدۇ.ئالقات كېسەللىكلەرنى داۋالاشتا شىپالىق رولىغا ئېگە بولغاچقا، كىشىلەر ئالقات شەربىتى ۋە ئالقات مۇرابباسى تەييارلاپ ئىستېمال قىلىدۇ.

ئالقات مۇرابباسىنىڭ رەڭگى سارغۇچ، تەمى چۈچۈمەل كېلىدۇ، ئانچە قويۇق بولمايدۇ.ئالقات مۇرابباسى ھەر كۈنى بىر-ئىككى قوشۇقتىن ئىستېمال قىلىپ بېرىلسە قان بېسىمىنى چۈشۈرىدۇ، قان تومۇر قېتىشىشى كېسىلىگە شىپا بولىدۇ:كۆز تورلىشىشنىڭ ئالدىنى ئېلىپ، كۆزنى روشەنلەشتۈرىدۇ، كۆزنىڭ كۆرۈش قۇۋۋىتىنى ئاشۇرىدۇ:ئاشقازاننى ياخشىلاپ ئىشتىھانى ئاچىدۇ.

//////////////

Lycium barbarum

From Wikipedia, the free encyclopedia

This article may require cleanup to meet Wikipedia's quality standards. The specific problem is: possibly outdated and incorrect references, original research. Please help improve this article if you can. (November 2014) (Learn how and when to remove this template message)

This article needs attention from an expert in Plants. Please add a reason or a talk parameter to this template to explain the issue with the article. WikiProject Plants(or its Portal) may be able to help recruit an expert. (November 2014)

Lycium barbarum
Lycium barbarum fruits
Scientific classification
Kingdom:	Plantae
(unranked):	Angiosperms
(unranked):	Eudicots
(unranked):	Euasterids I
Order:	Solanales
Family:	Solanaceae
Genus:	Lycium
Species:	L. barbarum
Binomial name
Lycium barbarum L.
Synonyms[1]
·         Boberella halimifolia (Mill.) E.H.L.Krause ·         Jasminoides flaccidum Moench ·         Lycium halimifolium Mill. ·         Lycium turbinatum Veill. ·         Lycium vulgare Dunal ·         Teremis elliptica Raf.

Lycium barbarum (simplified Chinese: 宁夏枸杞; traditional Chinese: 寧夏枸杞; pinyin: Níngxià gǒuqǐ) is one of two species of boxthorn in the family Solanaceaefrom which the goji berry or wolfberry is harvested, the other being Lycium chinense(Chinese: 枸杞; pinyin: gǒuqǐ). It is native to southeastern Europe and Asia.^[2]

It is also known as Chinese wolfberry,^[3] Chinese boxthorn,^[3] Himalayan goji,^[3]Tibetan goji,^[3] mede berry,^{[citation needed]} barbary matrimony vine,^[3] Duke of Argyll's tea tree,^[3] Duke of Argyll's tea plant,^[3] Murali (in India),^[4] red medlar^[5] or matrimony vine.^[3]

Contents

  [show] 

Description[edit]

This section does not cite any sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (May 2009) (Learn how and when to remove this template message)

Lycium barbarum illustration from Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz, by Prof. Dr. Otto Wilhelm Thomé, 1885, Gera, Germany.

L. barbarum is a deciduous woody perennial plant, growing 1–3 m high. It is grown in North China, primarily in the Ningxia Hui Autonomous Region.

Leaves and flower[edit]

Wolfberry leaves and flower

L. barbarum leaves form on the shoot either in an alternating arrangement or in bundles of up to three, each having a shape that is either lanceolate (shaped like a spearhead longer than it is wide) or ovate (egg-like). Leaf dimensions are 7-cm in length by 3.5-cm broad with blunted or round tips.

The flowers grow in groups of one to three in the leaf axils. The calyx (eventually ruptured by the growing berry) consists of bell-shaped or tubular sepals forming short, triangular lobes. The corolla are lavender or light purple, 9–14 mm wide with five or six lobes shorter than the tube. The stamens are structured with filamentslonger than the anthers. The anthers are longitudinally dehiscent. Plants are self-pollinating, but may be cross pollinated by insects. In the northern hemisphere, flowering occurs from June through September and berry maturation from June to October, depending on the latitude, altitude, and climate. where frost does not occur fruiting is continuous and plants do not lose their leaves.

Fruit[edit]

Main article: Goji

L. barbarum produces a bright orange-red, ellipsoid berry 1–2-cm deep. The number of seeds in each berry varies widely based on cultivar and fruit size, containing anywhere between 10–60 tiny yellow seeds that are compressed with a curved embryo. The berries ripen from July to October in the northern hemisphere.

Etymology[edit]

Lycium, the genus name, is derived from the ancient southern Anatolian region of Lycia (Λυκία).^[6] The fruit is known in Traditional Chinese medicine references as Fructus Lycii, which is Latin for "Lycium fruit".

In the English-speaking world, the name "goji berry" has been used since the early 21st century.^{[citation needed]} The word "goji" is an approximation of the pronunciation of gǒuqǐ (枸杞), the name for the berry producing plant in several Chinese dialects, including Hokkien and Shanghainese. This name possibly derives from the same roots as the Persian languageterm gojeh (گوجه) which means "plum/berry".

Other common names are "the Duke of Argyll's Tea Tree"^[3] and "matrimony vine".^[3]

In Tibetan the plant is called dretsherma (འདྲི་ཚིར་མ། ), with dre meaning "ghost" and tsherma meaning "thorn".^{[citation needed]}

Cultivation[edit]

China[edit]

The majority of commercially produced wolfberries come from the Ningxia Hui Autonomous Region of north-central Chinaand the Xinjiang Uyghur Autonomous Region of western China, where they are grown on plantations. In Zhongning County, Ningxia, wolfberry plantations typically range between 40 and 400 hectares (100–1000 acres or 500–6000 mu) in area. As of 2005, over 10 million mu have been planted with wolfberries in Ningxia.^[7]

Cultivated along the fertile aggradational floodplains of the Yellow River for more than 600 years, Ningxia wolfberries have earned a reputation throughout Asia for premium quality sometimes described commercially as "red diamonds".^[8]Government releases of annual wolfberry production, premium fruit grades, and export are based on yields from Ningxia, the region recognized with

·         The largest annual harvest in China, accounting for 42% (13 million kilograms, 2001) of the nation's total yield of wolfberries, estimated at approximately 33 million kilograms (72 million pounds) in 2001.

·         Formation of an industrial association of growers, processors, marketers, and scholars of wolfberry cultivation to promote the berry's commercial and export potential.

·         The nation's only source of therapeutic grade ("superior-grade") wolfberries used by practitioners of traditional Chinese medicine.^[9]

In addition, commercial volumes of wolfberries grow in the Chinese regions of Inner Mongolia, Qinghai, Gansu, Shaanxi, Shanxi, and Hebei. When ripe, the oblong, red berries are tender and must be picked carefully or shaken from the vine into trays to avoid spoiling. The fruits are preserved by drying them in full sun on open trays or by mechanical dehydration employing a progressively increasing series of heat exposure over 48 hours.

Wolfberries are celebrated each August in Ningxia with an annual festival coinciding with the berry harvest.^[7] Originally held in Ningxia's capital, Yinchuan, the festival has been based since 2000 in Zhongning County, an important center of wolfberry cultivation for the region.^[7] As Ningxia's borders merge with three deserts, wolfberries are also planted to control erosion and reclaim irrigable soils from desertification.^[10]

China, the main supplier of wolfberry products in the world, had total exports generating US$120 million in 2004. This production derived from 82,000 hectares farmed nationwide, yielding 95,000 tons of wolfberries.^[8]

Pesticide and fungicide use[edit]

Organochlorine pesticides are conventionally used in commercial wolfberry cultivation to mitigate destruction of the delicate berries by insects. Since the early 21st century, high levels of insecticide residues (including fenvalerate, cypermethrin, and acetamiprid) and fungicide residues (such as triadimenol and isoprothiolane), have been detected by the United States Food and Drug Administration in some imported wolfberries and wolfberry products of Chinese origin, leading to the seizure of these products.^[11]

China's Green Food Standard, administered by the Chinese Ministry of Agriculture's China Green Food Development Center, does permit some amount of pesticide and herbicide use.^[12][13][14] Agriculture in the Tibetan plateau (where many "Himalayan" or "Tibetan"-branded berries originate) conventionally uses fertilizers and pesticides, making organic claims for berries originating here dubious.^[15]

United Kingdom[edit]

The Duke of Argyll introduced Lycium barbarum into the United Kingdom in the 1730s where it is known as Duke of Argyll's Tea Tree.^[3] It was and still is used for hedging, especially in coastal districts. Its red berries are attractive to a wide variety of British birds.^[16]

The plant continues to grow wild in UK hedgerows. On 15 January 2003, the Department for Environment, Food and Rural Affairs launched a project to improve the regulations protecting traditional countryside hedgerows, and specifically mentioned Duke of Argyll's Tea Tree as one of the species to be found growing in hedges located in Suffolk Sandlings, Hadleigh, Bawdsey, near Ipswich, and Walberswick.^[17]

On June 18, 2007, the FSA (UK Food Standards Agency) stated that there was a significant history of the fruit being consumed in Europe before 1997, and has removed it from the Novel Foods list.^[18] It is now legal to sell the wolfberry in the UK as a food as reported by the British Food Standards Agency,^[19] but see section in the Goji article on Marketing claims. United States Lycium barbarum has become a high demand plant in the United States. Nearly all major nursery catalogs now carry plants and there are many suppliers found on various web sites. There are a number of varieties available, ranging from leaf producing plants to fruit producing varieties. Most listed plants are hardy zones 5-9. One variety, Phoenix Tears is hardy zones 3-10. This variety produces fruit year round in warmer climates. The nutrient profile of both leaves and fruit is well documented on this variety. Berries and leaves produced in the United States are probably more pesticide free than those produced in China.

Importation of mature plants[edit]

Importation of Wolfberry plants into the United Kingdom from most countries outside Europe is illegal, due to the possibility they could be vectors of diseases attacking Solanaceae crops, such as potato or tomato.^[20] At present only the US state of Pennsylvania requires inspection of Wolfberry plants. There have been cases of Goji Mite infections in Pennsylvania and California. The mites have been found on wild plants in Utah and do have the potential to infect other Solenaceae family plants, but there is not documentation of such infections occurring in the United States.^[21]

See also[edit]

·         Gouqi jiu

·         List of culinary fruits

·         List of dried foods

·         Sea buckthorn – another medicinal plant that somewhat resembles wolfberry

References[edit]

1.     Jump up^ "The Plant List".

2.     Jump up^ Flint, Harrison Leigh (1997). "Lycium barbarum". Landscape plants for eastern North America: exclusive of Florida and the immediate Gulf Coast. Chichester: John Wiley & Sons. p. 326. ISBN 978-0-471-59919-7.

3.     ^ Jump up to:^{a b c d e f g h i j k} "GRIN Taxonomy for Lycium barbarum". United States Department of AgricultureGermplasm Resources Information Network.

4.     Jump up^ Environment and Plant Life in Indian Desert, David N. Sen, Geobios International, 1982

5.     Jump up^ "Goji berries: The new superfruit".

6.     Jump up^ Huxley, A., ed. (1992). New RHS Dictionary of Gardening. Macmillan ISBN 0-333-47494-5.

7.     ^ Jump up to:^a b c [1] Xinhua News Agency, Opening ceremonies of Ningxia wolfberry festival, August 3, 2005.

8.     ^ Jump up to:^a b [2] Staff reporter, Wolfberry festival to be held in Ningxia, China Daily, July 19, 2004.

9.     Jump up^ [3] Staff reporter, China's first provincial-level wolfberry association established, People's Daily Online, August 19, 2001.

10.  Jump up^ [4] Yunyun L. Dry no more. BeijingReview.com.cn, October 11, 2008.

11.  Jump up^ "IMPORT ALERT IA9908". fda.gov. Archived from the original on 6 January 2008.

12.  Jump up^ Pathbreaking Newsletter Promotes Development of Organic Sector in China Lila Buckley. Worldwatch Institute. 28 February 2006.

13.  Jump up^ GAIN Report #CH1072. Dueling Standards for Organic Foods 2001 Ralph Bean and Xiang Qing. USDA Global Agriculture Information Network Foreign Agricultural Service. 12 Dec 2001.

14.  Jump up^ The Movement Toward Organic Herb Cultivation in China Subhuti Dharmananda. Institute for Traditional Medicine. January 2004.

15.  Jump up^ [5] Staff Reporter. The commercial legend of goji. Selling a Chinese crop under the Tibetan flag. TibetInfoNet, July 29, 2007.

16.  Jump up^ A Touch Of Argyll In Norfolk Julia Page in The Corncrake, Colonsay , Scotland " I was intrigued to discover that the common name of lycium halimifolium is the Duke of Argyll's Tea-tree or Teaplant and was keen to discover how this name came about. I succeeded with the help of my friend Craig ( nice Scottish name ) at Kew Gardens Library and a historical Who's Who. Accessed November 2006

17.  Jump up^ Government Launches Consultation On Future Of Legal Protection For Hedgerows Department for Environment, Food and Rural Affairs, 15 January 2003. Retrieved 6 September 2006.

18.  Jump up^ The Novel Foods and Novel Food Ingredients Regulations 1997

19.  Jump up^ Food Standards Agency, June 2007, Responses on goji berries reviewed

20.  Jump up^ Department for Environment, Food and Rural Affairs, April, 2008. Prohibited Import of Goji Plants. April 30, 2008

21.  Jump up^ Pennsylvania Dept. of Agriculture

Further reading[edit]

Books

·         Ai, Changshan (2002). Zhi Bu Liang Yi Hua Gou Qi (A Word About Lycium chinense, Effective for Therapy and Nutrition). Changchun, China: Jilin Ke Xue Ji Shu Chu Ban She. ISBN 7-5384-2402-4. ISBN 978-7-5384-2402-7.

·         Gross, P.M./Zhang, R./Zhang, X. (2006). Wolfberry: Nature's Bounty of Nutrition and Health. BookSurge Publishing. ISBN 978-1-4196-2048-5

·         Oyama, Sumita (1964). Kuko o Aishite Junen (Lycium chinense in Favorable Use for Ten Years). Tokyo, Japan: Shufu no Tomosha.

·         Shufo no Tomosha (1963). Kuko no koyo (Medicinal and Therapeutic Effects of Lycium chinense). Tokyo, Japan.

·         Takayama, Eiji (1966). Jinsei no Honbutai wa Rokujissai Kara: Furo Choju Kuko no Aiyo (The Real Stage in Life Begins at Sixty: Habitual Use of Lycium chinense for Longevity). Tokyo, Japan: Koyo Shobo

·         Zhang, Yanbo (2000). Molecular Approach to the Authentication of Lycium barbarum and its Related Species. M. Phil. thesis. Hong Kong, China: Hong Kong Baptist University

·         Zhao, Yue (2005). The Market Prospect of Ningxia Wolfberry/Wolfberry Products in China. Thesis. Netherlands: University of Professional Education Larenstein Deventer.

·         Daugs, Donald R. Grow a Superfood, Goji Berries, Countryside Magazine, May/June 2014 pp. 63–67

External links[edit]

Look up wolfberry or 枸杞子in Wiktionary, the free dictionary.

Wikimedia Commons has media related to Lycium barbarum.

·         Flora of China citation for L. barbarum

·         United States Department of Agriculture

·         Plants For A Future database

·         Montana plant life.org

·         Lycium Fruit: Food and Medicine (2007) (Subhuti Dharmananda, Institute for Traditional Medicine)

Authority control

·         NDL: 00566972

Categories: 

·         Lycium

·         Edible Solanaceae

·         Medicinal plants

·         Dried fruit

·         Herbs

·         Leaf vegetables

·         Plants used in traditional Chinese medicine

·         Geography of Ningxia

·         Plants described in 1753

---

1. به گفته گارسیا (C. Markham, Colloquies, p. 49)، حسن‌لبه تنها در سوماترا، و سیام شناخته است. به گفته پایرارد (F. Pyrard, Vol. II, p. 360, ed. of Hakluyt Society)، كه از سال 1601 تا 1610 در سفر بود، این ماده عمدتاً در مالاكا و سوماترا تولید می‌شود.

2. Bot. Sin, pt. III, No. 313.

3. از آنجا كه فرآورده مالایایی در پژوهش پیش رو نمی‌گنجد از این  بیش پیش نگیریم (نك: (Hirth, Chao Ju-kua. pp. 201-202. در بـــــــرگردان  برتشنایدر  از این مطلب، كه برپایه  مــــــــتن  اتکا ناپذیر Pen ts‛ao صــــــــــــــــورت گرفته، کژفهمیِ شـــــــــــــــگفتی رخ نـــــــــــــــــــموده و جــــــــــــــــــمله        را چنــــــــــین برگردانده است: ’’با سوزاندن an-si hiang اصل می‌توان موشها را به دام انداخت ) ؟(.‘‘ نشان پرسش از اوست. از دید من معنای این جمله این است: ’’آن نوع كه هنگام سوختن موجب جلب جوندگان شود اصل است.‘‘

4. Cf. Pelliot, Bull. de l’Ecole française, Vol. IV, pp. 178, 371.

5. Ch. 3, p. 1 (وص 228 کتاب پیش رو ).

6. Ch. 18, p. 8b.

1. هم برتشنایدر  (Bot. Sin. , pt. III, p. 466) و هم هیرت (Chao Ju-kua, p. 202) این پو‌ـ ‌سه را همان ایران دانسته‌اند، بدون اینكه این زحمت را به خود بدهند تا روشن کنند كدام درخت  درنگر است؛ ضمناً Styrax-benzoin در ایران نمی‌روید. پیشتر گارسیا گفته است كه benjuy (با دست نگاشت او) در ارمنستان، سوریه، افریقا یا كورنه (Cyrene) نمی‌روید، بلكه فقط در سوماترا و سیام یافت می‌شود.

2. p‛i-sie آوانگاشت واژه‌ای بیگانه نیست؛ صورت كهن * bik-dzaنه ما را به واژه‌ای فارسی می‌رساند نه  مالایایی.

3. برتشنایدر ، كه گیاهشناس بود، این بند (    ) را چنین برگردانده  است: «برگها به چهار گوشه رشد می‌كنند (!).»  معنای واژه به واژه  آن چنین است ’’برگها چهار گوشه دارند‘‘؛ یعنی برگها چهارگوش یا بساددگی مستطیل‌اند. عبارت se len    در مورد برگها به معنای ’’چهار نوكه‘‘ است و با برداشت  تیزی آنها.

4. درباره این موضوع نک. فصل بعد.

5. T‛oung Pao, 1912, p. 480.

6. Ch. 8, p. 106

7. Cf. T‛oung Pao, 1914, p. 6.

1. Joret, Plantes dans l'antiquité, Vol. II, p. 48 گونه اول را در زبان بلوچی bayi یا bai می‌نامند.

2. Sui šu, Ch. 83, pp. 5b, 7b.