- قراسیا. [ ق َ ] (معرب ، اِ) آلو.(ناظم الاطباء). درختی است
چون آلو که بار آن شبیه انگور سیاه است و در مصر آن را شفتالوی خرس (خوخ الدب
)نامند. (از اقرب الموارد). و رجوع به قراصیا شود.
قراصیا. [
ق َ ] (معرب ، اِ) قراسیا.
(ناظم الاطباء).بمعنی قارآسیا باشد که آلوبالو است و آن را آلی بالی و آلوی ابوعلی
نیز گویند و آن سه قسم باشد شیرین و ترش و عفص . شیرین آن شکم براند و ترش آن
تشنگی را فرونشاند و عفص آن شکم ببندد و معرب آن جراسیا است و بجای صاد سین مهمله
نیز آمده است . (از برهان ) (آنندراج ). قراصیا اسم رومی است و به عربی حب الملوک
و به فارسی آلوبالو نامند و گیلاس قسم شیرین اوست و آلوبالودر دوم سرد و در اول
خشک و قابض و مسکن تشنگی و حدت خون و صفرا و مقوی معده و رافع غثیان و التهاب و
دانه ٔ او را چون شیره گرفته با عشر آن رازیانه بنوشند جهت سنگ مثانه و حرقةالبول
بی عدیل و خشک او قابض تر وچون مغز دانه ٔ او را با پنبه ٔ کهنه نرم کوفته فتیلهای
باریک ساخته در احلیل بگذارند رافع جراحت مجاری بول و منتفی بول المدة و حرقةالبول
است و گیلاس در اول سرد و تر و ملین طبع و سریعاستحال به خلط غالب و محرک باه
محرورین و بعد از طعام مورث شجمه و مضعف معده و جهت خشونت حلق و شش مفید است و
مصلحش جوارشات و صمغ هر دو گرم و خشک و جالی و مغری و در قطع سرفه مجرب و مقوی باه
و مفتت حصاة و محرک اشتها و رافع خشونت حلقوم و التیام دهنده ٔ زخمهای باطنی و
ضماد او جهت نیکوئی رخسار مؤثر و اکتحال آن مقوی بصر و رافع جرب چشم و قدر شربتش
یک مثقال است . (تحفه ٔ حکیم مؤمن
).
به پارسی آلوبالو گویند آنچه حُلو است گرم و تر است در دوم معده راست کند و شکم براند و نعوظ آرد و غذا را فاسد گرداند و آنچه ترش است سرد و خشک است در دوم تشنگی بنشاند و شکم ببندد و آنچه عفص است سرد و خشک است در اول طبیعت را قبض کند و مرطوب مزاج را سودمند آید. حامض بارد،یابِس مُلین الطبع و صمغه یقوی البصَر. و شرب مثقال منه معالشراب یُفتت الحصاة. (بحر الجواهر).
به پارسی آلوبالو گویند آنچه حُلو است گرم و تر است در دوم معده راست کند و شکم براند و نعوظ آرد و غذا را فاسد گرداند و آنچه ترش است سرد و خشک است در دوم تشنگی بنشاند و شکم ببندد و آنچه عفص است سرد و خشک است در اول طبیعت را قبض کند و مرطوب مزاج را سودمند آید. حامض بارد،یابِس مُلین الطبع و صمغه یقوی البصَر. و شرب مثقال منه معالشراب یُفتت الحصاة. (بحر الجواهر).
//////////////
قراصیا. جراسیا نیز گویند مولف گوید بپارسی آلوا بو علی
خوانند و آن سه نوع بود شیرین و ترش و عفص و آنچه شیرین بود گرم و تر بود در دویم زود
از معده بگذرد و مرخی وی بود و مستحیل شود بهر طبعی که غالب بود و شکم براند و طبع
نرم دارد مع‌ذلک نعوظ زیادت کند اما مفسد غذا بود و مولد سودا بود و آنچه ترش بود تشنگی
بنشاند و شکم ببندد و معده بلغمی را که مملو فضول بود سعود دهد از بهر آنکه تجفیف در
وی بیشتر بود که در عفص و آنچه عفص بود ضد شیرین بود و دیسقوریدوس گوید چون تر بود
شکم براند و چون خشک بود شکم ببندد و صمغ وی چون با شراب و آب بیامیزند سرفه زایل کند
و لون را نیکو گرداند و چشم روشن کند و منعظ شهوت بود چون با شراب بیاشامند سنگ بریزاند
______________________________
صاحب مخزن الادویه می‌نویسد: قراصیا قاف
و کسر صاد بضاد معجمه نیز آمده و به سین بجای صاد و قاراسیا نیز آمده لغت رومی است
و اهل صقلب چراسیا و اهل مغرب و آندلس حب الملوک و اهل دمشق نیز قراسیا گویند و بفارسی
شیرین آن را گیلاس و ترش آن را آلوبوعلی و عوام آلوبالو و آلوبولی و الی‌بالی نیز نامند
آلبالو به لاتینCERASUS AVIUM
,PRUMUS AVIUM فرانسهMERISIER انگلیسیBLACK CHERRY
گیلاس به لاتینCERASUS VULGARIS ,PRUNUS
CERASUS فرانسه CERISIER
انگلیسی RED CHERRY
اختیارات بدیعی، ص: 342
//////////////
حب الملوک . [
ح َب ْ بُل ْ م ُ ] (ع اِ مرکب
) ماهوبدانة. ماهودانه . ماهی دانه . فلفل الخواص ، و آن میوه ٔ درخت شباب ۞ است . و یقال حب السلاطین و الماهوانه . (داود
ضریر انطاکی ). به پارسی ماهودانه گویند گرم و خشک است در دوم مسهلی که طبیبان و
جراحان به خلق خدا میدهند و بیشتری را می کشند و کمتری را که زنده میگذارند چنان
معیوب میسازند که به اصلاح نمیتوان آورد (مأخذ را فعلاً فراموش کرده ام ). و نام
دیگر آن حب الملوک است بهتر آنست که گرد آن نگردند. || بعضی گفته اند دند است و
این اصح است . (فهرست مخزن الأدویة). حب الصنوبرالکبار. (لغت اسدی ص 229). برخی
گویند حب الصنوبرالکبار ۞ است . || بغدادی گوید بلغت بغداد، قراسیاست
. (فهرست مخزن الادویه ). قراصیا. جراشیا. آلبالو. غنجال . (تحفه ) (لغت اسدی ).
گیلاس ۞ . قراسیای شیرین . (زمخشری ). قراصیاالبعلبکیة ۞ .
////////////////
آلوبالو- گیلاس
اشاره
درختی است از خانواده Rosaceae به فارسی نوع شیرین
آن را «گیلاس» و انواع ترش وحشی آن را با نامهای مختلفی از جمله «آلوبالو»، «آلی‌بالی»،
«آلوی بوعلی» گویند. ضمنا در مناطق مختلفه ارقام وحشی نامهای محلی نیز دارند که در
مورد هر رقم جداگانه ذکر خواهد شد.
در کتب طب سنتی به‌طور کلی با نام «قراصیا»،
«قراسیا»، «جراسیا» و نوع شیرین یا گیلاس را «قراصیای شیرین» و نوع ترش آن را «قراصیای
ترش» نام می‌برند. به فرانسوی به‌طور کلی نوع شیرین یا گیلاس راCerise و درخت آن راCerisier و به انگلیسیCherry و درخت آن راCherry tree گویند و نوع ترش
یا آلبالو راGriotte
و درخت آن راGriottier
وMerise
وMerisier
نامند.
در زیر به‌طور جداگانه نام علمی و محل
رویش و نامهای محلی و خواص گونه‌های مختلف این جنس شرح داده می‌شود:
1. گیلاس: نام علمی گونه وحشی یا جد درختان
پرورشی گیلاسCerasus avium (L .) Moench . و مترادفهای آنPrunus avium L . وPrunus cerasus L .var avium L . وCerasus dulci Borck . می‌باشد.
به فرانسویCerisier des bois وCerisier des
oiseuax وGuignier sauvage
و به انگلیسیCherry tree وWild Cherry tree وBird Cherry وSweet cherry نامیده می‌شود.
معارف گیاهی، ج2، ص: 20
انواع پرورشی گیلاس را به فرانسویBigarreau وGuigne و درخت آن راBigarreautier وGuignier و به انگلیسیCherry tree می‌نامند.
این درخت در اروپا و آسیا انتشار دارد.
در ایران در سرتاسر جنگلهای شمال از طوالش تا گرگان به‌طور خودرو می‌روید. نامهای محلی
آن در آستارا «گیلاس»، در نور و کجور «الوکک، آلوکک و هلی‌کک»، در مازندران «سیاه‌هلی»،
در شیرگاه «هلار»، در گرگان «آلی‌کک»، در طوالش «گیله‌بند»، در شهسوار «هلدانه» و در
کتب قدیم با نام کرزبرّی آمده است.
مشخصات گیلاس
درختی است بزرگ که بلندی آن تا 20 متر
می‌رسد، پوست تنه درخت تیره، پوست شاخه‌های جوان آن صاف سبز و سپس قهوه‌ای و سرخ براق
می‌شود. برگها تخم‌مرغی با نوک کشیده، با دندانه‌های اره‌ای. گلها سفید، میوه آن شفت
کروی کوچک به قطر یک سانتی‌متر کمی سرخ یا سیاه براق، مزه آن ترش و شیرین، هسته آن
تخم‌مرغی است.
شاخه گلدار گیلاس
معارف گیاهی، ج2، ص: 21
میوه گیلاس پرورشی درشت، شیرین، آبدار
و بسیار لذیذ است. ارقامBigarreaux وGuignes و سایر ارقام شیرین از طریق انتخاب و کارهای اصلاح نژاد
از گونه وحشیPrunus avium
به دست آمده‌اند و ارقام گیلاس که شیرین و کمی ترش هستند از آمیختن ارقام
شیرین نظیرBigarreau
و ترش نظیرGriotte
به دست آمده‌اند.
2. آلوبالو: به فرانسویGriottier وMerisier و به انگلیسیSour cherry وWild cherry گفته می‌شود. درختی
است از خانوادهRosaceae
نام علمی آنCerasus vulgaris Mill . و مترادف آنPrunus cerasus L . است و آن راCerasus acida نیز می‌گویند.
درخت یا درختچه آلوبالو در ایران در ارتفاعات
دره کرج، دامنه‌های اشتران‌کوه و در خرم‌آباد لرستان به‌طور خودرو دیده می‌شود و در
باغهای ایران کاشته می‌شود.
مشخصات آلوبالو
آلوبالو درختی است کوچک یا درختچه‌ای است
که برگهای آن سبز و کوچکتر از برگهای گیلاس و گلهای آن سفید می‌باشد.
میوه آن کوچکتر از گیلاس به رنگ قهوه‌ای
تیره یا سیاه، ترش، کمی تلخ و آبدار است. هسته آن تخم‌مرغی می‌باشد.
3. آلوبالوی تلخ: به فرانسویMahaleb یاCerisier -Seint
-Lucie وCerisier odorant
و به انگلیسیRock cherry وPerfumed cherry وThe St .Lucie's cherry گفته می‌شود. از خانوادهRosaceae نام علمی آنCerasus mahaleb (L
.) Mill
. و مترادف آنPrunus mahaleb L . می‌باشد.
این درخت بومی اروپای جنوبی است و در آسیا
و امریکا نیز انتشار دارد. در ایران در جنگلهای ارسباران، لرستان، کردستان، بختیاری
و همچنین در همدان و دره کرج می‌روید. در ایران به‌طور کلی (محلب) گفته می‌شود و در
لرستان «ملحو»، در کرج «ملحم»، در پشتکوه «ملو» و در سردشت «کنره- کنر» نامیده می‌شود.
مشخصات آلوبالوی تلخ
درختی است به بلندی تا 10 متر، پوست تنه
آن تیره ولی شاخه‌های جوان آن ابتدا سبز و سپس قهوه‌ای می‌شود.
برگها سبز روشن براق صاف تخم‌مرغی با نوک
کمی کشیده و قاعده قلبی، رگبرگ
معارف گیاهی، ج2، ص: 22
پشت برگ خزی است به ابعاد 8- 6* 6- 5 سانتی‌متر
که با دمبرگی به طول 3 سانتی‌متر به شاخه‌ها متصل هستند. گلهای آن سفید و معطر با عطر
بادام تلخ است. میوه آن شفت تخم‌مرغی صاف به رنگ ابتدا زرد و سپس سرخ و سیاه و ترش‌مزه
به ابعاد 12- 7* 10- 6 میلی‌متر است.
ترکیبات شیمیایی
از نظر ترکیبات شیمیایی در برگهای گیلاس
باریوم 30] وجود دارد و در میوه آن 15- 10 درصد قند یافت می‌شود. در آلوبالو که ترش
است مقدار اسیدها بیشتر و بخصوص دارای اسید سیانیدریک(HCN) است.
در هسته آلوبالو مقدارHCN بیشتر و از نظر دارویی
جانشینHCN
می‌باشد. در برگ آلوبالو مقداری پروسیک اسید[31] که همان اسید سیانیدریک
است وجود دارد و لذا عرق برگ آلوبالو از مسکنها می‌باشد. در گونه محلب از نظر ترکیبات
شیمیایی کومارین، سالیسیلیک اسید، و آمیگدالین وجود دارد.
در هریک صد گرم گوشت میوه گیلاس شیرین
خام مواد زیر وجود دارد:
آب 80 گرم، پروتین 3/ 1 گرم، مواد چرب
3/ 0 گرم، هیدراتهای کربن 17 گرم، خاکستر 6/ 0 گرم، کلسیم 22 میلی‌گرم، فسفر 19 میلی‌گرم،
آهن 4/ 0 میلی‌گرم، سدیم 2 میلی‌گرم، پتاسیم 191 میلی‌گرم، ویتامینA 110 واحد بین المللی،
تیامین 05/ 0 میلی‌گرم، رایبوفلاوین 06/ 0 میلی‌گرم، نیاسین 4/ 0 میلی‌گرم، ویتامینC 10 میلی‌گرم.
خواص- کاربرد
در هندوستان از نظر دارویی از میوه گیلاس
به عنوان قابض و تونیک استفاده می‌شود. در مورد آلوبالو پوست درخت تلخ، قابض، تب‌بر
و ضد نقرس است و مغز هسته آن تونیک اعصاب است و در همان مواردی کهHCN یا اسید سیانیدریک
به کار می‌رود و در همان حد مجاز از نظر مقدار، تجویز می‌شود.
در مورد محلب از مغز هسته آن به عنوان
جانشینHCN و در همان مواردی
کهHCN
مصرف می‌شود تجویز می‌گردد و چون به علت وجود گلوکوزید آمیگدالین
معارف گیاهی، ج2، ص: 23
در آن که مولدHCN است، سمّی می‌باشد، مصرف داخلی و اصولا مصرف آن باید
با کمال احتیاط صورت گیرد. به علاوه تونیک اعصاب است و در موارد عقربزدگی مفید می‌باشد.
از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی گیلاس
و آلوبالو و یا به‌طور کلی طبق اصطلاح آنها قراصیا، وقتی که میوه خام است کمی سرد و
خشک و قابض و همین‌که نیم‌رس و سرخ و ترش شد، بیشتر سرد و خشک ولی وقتی که کاملا رسید
و شیرین و آبدار و قرمز تیره یا سیاه‌رنگ شد گرم و تر است. در مورد خواص آن معتقدند
که گیلاس برای رفع خشونت حلق و ریه مفید است ولی چون معده را ضعیف و غذا را ترش می‌نماید
و مانع هضم سریع غذا می‌شود، توصیه این است که بعد از غذا خورده نشود و اگر بی‌درنگ
بعد از غذا خورده می‌شود برای رفع عوارض آن باید از جوشانده یا دم‌کرده گیاهان گرم
و مقوی برای کمک به تسریع هضم غذا استفاده نمود.
گیلاس تازه ملین است. آلوبالو عطش را تسکین
می‌دهد، حدت و حرارت خون و صفرا و آشفتگی، دل‌به‌هم‌خوردگی، قی صفراوی و اسهال را تسکین
می‌دهد. مقوی معده و کبد گرم است. قابض است و نیروی قابضه خشک آن بیشتر از تازه آن
است.
اگر مغز هسته آن را کوبیده عصاره گرفته
و با 1/ 0 وزن آن رازیانه بخورند برای خرد کردن سنگ کلیه و مثانه و التیام قرحه‌های
مجرای بول و سوزش مجرای بول نافع است. قاعده‌آور می‌باشد. دم‌کرده یا جوشانده دم گیلاس
و آلوبالو مدرّ است و باید دم گیلاس یا آلبالو را قبلا در آب سرد مدت 15- 10 ساعت خیسانده
و بعد جوشانده 30 در هزار آن را تهیه و پس از صاف کردن به عنوان مدر مصرف نمود. شربت
آلوبالو و گیلاس برای کاهش تب و برای مبتلایان به ناراحتی‌های کبدی و ورمهای مزمن روده
و معده و کلیه تجویز می‌شود. از دم‌کرده پوست درخت آلوبالو به عنوان قابض و تب‌بر استفاده
می‌شود.
صمغ قراصیا
اشاره
درختان گیلاس و آلوبالو اغلب صمغی از خود
بیرون میدهند که به فارسی «انگوم»، «جدو»، «زدو»، «ازدو» و «صمغ فارسی» گویند و به
فرانسویGomme
notras نامیده می‌شود. اغلب درختان خانوادهRosaceae نظیر هلو، زردآلو،
گوجه، آلو و ... نیز از این نوع صمغ ترشح می‌کنند، رنگ آن زرد تیره و از نظر شیمیایی
معارف گیاهی، ج2، ص: 24
انواع مختلف گیلاس
معارف گیاهی، ج2، ص: 25
دارای ماده‌ای به نام سرازین 32] است.
فرق این ماده با آرابین 33] که در صمغ عربی است، این است که در آب سرد حل نمی‌شود ولی
چون آن را بجوشانند در آن تغییر حاصل و شبیه صمغ عربی می‌شود.
خواص- کاربرد
صمغ قراصیا از نظر طبیعت طبق نظر حکمای
طب سنتی گرم و خشک است و از نظر خواص معتقدند که اخلاط لزج را قطع می‌کند، بنابراین
برای رفع خشونت قصبه ریه نافع است ضمنا برای روشن شدن رنگ صورت و تحریک اشتها و خرد
کردن سنگ مثانه نیز مفید است. اگر با آب سرد خورده شود، برای تسکین سرفه‌های مزمن مفید
است و مقدار خوراک آن 5 گرم است. مالیدن آن برای افزایش دید چشم و رفع خارش و جرب پلک
مفید است و مالیدن آن به پوست پاک‌کننده و جلادهنده است.
نظری به باورهای غیر علمی و همچنین تحقیقات
علمی جدید درباره خواص درمانی گیلاس در مغرب‌زمین
در کتب طب سنتی یونان قدیم آمده است که
پزشکان، گیلاس را برای درمان صرع تجویز می‌نموده‌اند. در قرن نوزدهم و در سالهای
1920 و پس از آن در امریکا پزشکان از گیلاس سیاه برای معالجه سنگ کلیه و ناراحتی‌های
کیسه صفرا استفاده می‌کردند. در 1950 دکتر لودویگ بلو[34] در کتابی که با عنوان گزارشهای
تکزاس در زیست‌شناسی و پزشکی منتشر کرده ادعا نموده است که او عده‌ای از بیماران مبتلا
به نقرس را که برای راه رفتن ناچار به استفاده از چرخ 35] بودند با تجویز خوردن 8-
6 گیلاس در روز درمان کرده است و ما دام که به خوردن گیلاس ادامه می‌دادند نقرس از
آنها دور بوده است. دکتر لودویگ درباره این ادعای خود هیچ گونه توجیه علمی ارائه نداده
ولی اضافه می‌کند که حد اقل 12 بیمار دیگر مبتلا به نقرس نیز که از رژیم گیلاس و یا
خوردن عصاره گیلاس استفاده کردند شفا یافتند. در
معارف گیاهی، ج2، ص: 26
مجله پری ونشن 36] نیز توصیه‌هایی در این
باره درج شده و به علاوه تعداد زیادی از مردم مبتلا به نقرس نیز اعلام کرده‌اند که
با خوردن روزانه 20- 15 عدد گیلاس قرمز یا سیاه در ابتدای امر و سپس ده گیلاس در روز
نقرس آنها کنترل شده است.
توجه شود که نظریات فوق ظاهرا توجیه علمی
جدید ندارد و فقط برای استحضار اهل تحقیق در اینجا آمده است ولی آنچه که در تحقیقات
علمی جهان تحقق یافته این است که طبق آزمایشهای علمی جدید که درباره خواص درمانی گیلاس
شده محقق شده است که عصاره گیلاس یک ضد باکتری قوی بر ضد فساد دندان و یا به اصطلاح
کرم‌خوردگی دندان است. در یک بررسی علمی که در مرکز تحقیقات دندان‌پزشکی فورسیت
37] به عمل آمده دریافته‌اند که عصاره گیلاس سیاه تا 89 درصد فعالیت آنزیمهایی که موجب
تشکیل پلاکهای دندانی 38] می‌شوند متوقف کرده است.
پلاکهای دندانی توده‌ای از موجودات ذره‌بینی
سقزی‌شکل می‌باشند که در قسمت تاج دندان رشد کرده و تا ریشه دندان گسترش می‌یابند و
پیشاهنگ کرم‌خوردگی و فساد دندان می‌باشند.
معارف گیاهی، ج2، ص: 27
///////////////
آلبالو،
قراصیا، قراسیا، چراسیا، آلی بالی، آلو بوعلی"(نام علمی: Prunus
serotina) نام یک گونه از سرده پرونوس است.
منابع[ویرایش]
·
مشارکت‌کنندگان
ویکی‌پدیا، «Prunus
serotina»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد
(بازیابی در ۲۹ ژوئیه ۲۰۱۴).
/////////////
به پنجابی کالی
چری:
////////////////
Prunus
serotina
From Wikipedia, the free encyclopedia
"Black
cherry" redirects here. For other uses, see Black Cherry (disambiguation).
|
Prunus serotina
|
|
|
Flowers and leaves
|
|
|
Kingdom:
|
|
|
(unranked):
|
|
|
(unranked):
|
|
|
(unranked):
|
|
|
Order:
|
|
|
Family:
|
|
|
Genus:
|
|
|
Subgenus:
|
|
|
Species:
|
P. serotina
|
|
Natural range of Prunus serotina
|
|
|
Synonymy[show]
|
|
Prunus
serotina, commonly
called black cherry, wild black cherry, rum
cherry,[3] or mountain
black cherry, is a woody plant species belonging to the genus Prunus. The
species is widespread and common in North America and South America.[4][5][6][7]
Immature
fruit
Closeup of
mature bark
Closeup of
immature bark
A mature
black cherry can easily be identified in a forest by its very broken, dark grey
to black bark, which has the appearance of very thick, burnt cornflakes.
However, for about the first decade or so of its life, the bark is thin,
smooth, and striped, resembling that of a birch. It can also
quickly be identified by its long, shiny leaves resembling those of a sourwood, and
by an almond-like odor released when a young twig is scratched and held close
to the nose.[8][9]
Black
cherry is closely related to the chokecherry (Prunus
virginiana); chokecherry, however, is classified as a shrub or small tree
and has smaller, less glossy leaves.
·
Prunus serotina var. alabamensis (C. Mohr)
Little -southeastern United States
·
Prunus serotina subsp. capuli (Cav. ex
Spreng.) McVaugh - central + southern Mexico, Central America, South
America as far south as Argentina
·
Prunus serotina subsp. eximia (Small)
McVaugh - Texas
·
Prunus serotina subsp. hirsuta (Elliott)
McVaugh - Georgia
·
Prunus serotina var. rufula (Wooton &
Standl.) McVaugh - southwestern United States, northern + central Mexico
·
Prunus serotina subsp. serotina - Canada,
United States, Mexico, Guatemala
·
Prunus serotina var. serotina - Canada,
United States, Mexico, Guatemala
·
Prunus serotina subsp. virens (Wooton &
Standl.) McVaugh
Contents
[show]
Ecology and
cultivation[edit]
Prunus
serotina is a pioneer
species. In the Midwest, it is seen growing mostly in old fields with other
sunlight-loving species, such as black
walnut,black locust, and hackberry. Gleason
and Cronquist (1991) describe P. serotina as "[f]ormerly
a forest tree, now abundant as a weed-tree of roadsides, waste land, and
forest-margins."[10] It
is a moderately long-lived tree, with ages of up to 258 years known, though it
is prone to storm damage, with branches breaking easily; any decay resulting,
however, only progresses slowly. Seed production begins around 10 years of age,
but does not become heavy until 30 years and continues up to 100 years.
Germination rates are high, and the seeds are widely dispersed by birds who eat
the fruit and then excrete them. Some seeds however may remain in the soil
bankand not germinate for as long as three years. All Prunus species
have hard seeds that benefit from scarification to germinate (which in
nature is produced by passing through an animal's digestive tract).
Autumn
foliage
P. serotina is also a host of caterpillars of
various Lepidoptera (see List of Lepidoptera which feed
on Prunus). The eastern tent caterpillar defoliates
entire groves some springs.
Black knot infection
Prunus
serotina was widely
introduced into Western and Central Europe as an ornamental
tree[11] in
the mid 20th century,[12][13] where
it has become locally naturalized.[11] It
has acted as an invasive species there, negatively affecting
forest community biodiversity and regeneration.[14]
Prunus
serotina subsp. capuli was
cultivated in Central and South America well before European contact.[15]
Biochemistry[edit]
Like apricots and
apples, the seeds of black cherries contain compounds that can be converted
into cyanide,
such as amygdalin.[16][17] These
compounds release hydrogen cyanide when the seed is ground or
minced, which releases enzymes that break down the compounds. These enzymes
include amygdalin beta-glucosidase, prunasin beta-glucosidase and mandelonitrile lyase.[18] In
contrast, although the flesh of cherries also contain these compounds, they do
not contain the enzymes needed to produce cyanide, so the flesh is safe to eat.[19]
The
foliage, particularly when wilted, contains cyanogenic glycosides, which convert to hydrogen
cyanide if eaten by animals.[20] Farmers
are recommended to remove any trees that fall in a field containing livestock,
because the wilted leaves could poison the animals. Removal is not always practical,
though, because they often grow in very large numbers on farms, taking
advantage of the light brought about by mowing and grazing. Entire fencerows
can be lined with this poisonous tree, making it difficult to monitor all the
branches falling into the grazing area. Black cherry is a leading cause of
livestock illness, and grazing animals' access to it should be limited.
Uses[edit]
The fruit
of Prunus serotina is suitable for making jam and cherry pies,[21] and
has some use in flavoring liqueurs; they are also a popular flavoring for sodasand ice creams.
The black cherry is commonly used instead of sweet cherries (Prunus
avium) to achieve a sharper taste. It is also used in cakes which
include dark chocolate, such as a Black Forest gateau and as garnishes
for cocktails.[citation needed]
The wood
of Prunus serotina is also used for cooking and smoking foods,
where it imparts a unique flavor.
Prunus serotina timber is
valuable; perhaps the premier cabinetry timber of the U.S., traded as
"cherry". It is known for its strong red color and high price. Its
density when dried is around 580 kg/m3 (980 lb/cu yd).
Prunus serotina trees are sometimes planted
ornamentally.
See also[edit]
·
Cherry Grove, New York, named for P.
serotina, which is indigenous to the area
References[edit]
1. Jump up^ Rehder, A. 1940, reprinted
1977. Manual of cultivated trees and shrubs hardy in North America
exclusive of the subtropical and warmer temperate regions. Macmillan
publishing Co., Inc, New York.
3. Jump
up^ "BSBI List 2007".
Botanical Society of Britain and Ireland. Archived fromthe original (xls) on
2015-02-25. Retrieved 2014-10-17.
4. ^ Jump up
to:a b Flora
of North America, Prunus serotina Ehrhart, 1784. Black or rum
cherry, cerisier tardif ou d’automne, merisier
6. Jump up^ Morales Quirós, J. F. 2014. Rosaceae.
En: Manual de Plantas de Costa Rica. Vol. VII. B.E. Hammel, M.H. Grayum, C.
Herrera & N. Zamora (eds.). Monographs in Systematic Botany from the
Missouri Botanical Garden 129: 437–463
7. Jump up^ Jørgensen, P. M., M. H. Nee & S.
G. Beck. (eds.) 2014. Catálogo de las plantas vasculares de Bolivia, Monographs
in systematic botany from the Missouri Botanical Garden 127(1–2): i–viii,
1–1744.
8. Jump up^ This odor is the result of minute
amounts of cyanide compounds
produced and stored by the plant as a defense mechanism against herbivores.[1][dead link]
10. Jump up^ Gleason, Henry A. and Arthur
Cronquist. 1991. "Manual of Vascular Plants of Northeastern United States
and Adjacent Canada, Second Edition." The New York Botanical Garden.
Bronx, New York. 910 pp.
11. ^ Jump
up to:a b Flora
of NW Europe: Prunus
serotina
12. Jump
up^ Starfinger
U. 1997. Introduction and naturalization of Prunus serotina in Central Europe.
In: "Plant Invasions: Studies from North America and Europe" (eds by
J.H. Brock, M. Wade, P.Pysek, D. Green). Backhuys Publ. Leiden: 161-171.
13. Jump
up^ Kalina M.
Nowakowska, Aleksandra Halarewicz (2006). "Coleoptera
found on neophyte Prunus serotina (Ehrh.) within forest community and
open habitat"(PDF). Electronic Journal of Polish Agricultural
Universities, Biology, Volume 9, Issue 1.
14. Jump up^ Stypiński P. 1979. Stanowiska
czeremchy amerykańskiej Padus serotina(Ehrh.) Borkh. w lasach
państwowych Pojezierza Mazurskiego. Rocznik dendrologiczny. 32: 191-204.
15. Jump
up^ Morton,
Julia (1987). Fruits of warm
climates. Miami, FL. pp. 108–109. Retrieved 15 October 2013.
16. Jump up^ Poulton JE (1988).
"Localization and catabolism of cyanogenic glycosides".Ciba
Foundation symposium 140: 67–91. PMID 3073063.
17. Jump up^ Swain E, Poulton JE (October
1994). "Utilization
of Amygdalin during Seedling Development of Prunus serotina". Plant
Physiology 106 (2): 437–445. doi:10.1104/pp.106.2.437. PMC: 159548. PMID 12232341.
18. Jump up^ Yemm RS, Poulton JE (June 1986).
"Isolation and characterization of multiple forms of mandelonitrile lyase
from mature black cherry (Prunus serotina Ehrh.) seeds". Archives of
Biochemistry and Biophysics 247 (2): 440–5.doi:10.1016/0003-9861(86)90604-1. PMID 3717954.
19. Jump up^ Swain E, Li CP, Poulton JE (April
1992). "Development
of the Potential for Cyanogenesis in Maturing Black Cherry (Prunus serotina
Ehrh.) Fruits". Plant Physiology 98 (4):
1423–1428. doi:10.1104/pp.98.4.1423. PMC: 1080367.PMID 16668810.
|
|
Wikimedia Commons has media related to Prunus serotina.
|
