Khollan Vafa : اخوان صفا: فوتنج، پودنج، پونه، پودینه، حبق، فلیحا، غاغ، مرزنگوش، مرزنجوش، حبق التمساح و حبق الماء

فوتنج. ]ن َ ] (معرب ، اِ) معرب پودنه . (منتهی الارب ). پونه . پودینه . فودنج . (یادداشتهای مؤلف ). پودنه است که نوعی از نعنا باشد، و به عربی حبق خوانند، و آن چند قسم میشود، قسمی که در میان جوی آب میروید آن را حبق التمساح و حبق الماء گویند. (برهان ). رجوع به فودنج شود.

فودنج. [ن َ ] (معرب ، اِ) پودینه . پونه . وتنج . حبق . پودنه . غاغ . (یادداشت مؤلف ). بری و بستانی و نهری و جبلی باشد، و مراد از مطلق آن بری است . (حکیم مؤمن ). رجوع به پونه و فوتنج شود.

///////////////

فوتنج جبلی‌. فودنج نیز گویند و آن سه نوع بود جبلی و بری و نهری مؤلف گوید جبلی دو نوع بود یک نوع را جاشا خوانند و گفته شد و یک نوع فلفلمون و هم گفته شد و بری دو نوع بود یک نوع مشکصرامشیع خوانند و گفته شود و یک نوع دیگر پودنه صحرائی خوانند و آن مطلق پودنه بود و نهری یک نوع بیشتر نبود و نیکوترین جبلی آن بود که خوشبوی تازه بود و سبز و ورق آن کوچک بود و طبیعت آن گرم و خشک بود در سئوم ملطفی بغایت قوی بود و عرق براند و بر اثرهای سیاهی که در بدن بود ضماد کردن نافع بود خاصه چون بشراب پخته باشند و طبیخ وی در حمام حکه و جرب را زایل کند و جذام را نافع بود و ریش دهن و فواق زایل کند و چون با عسل و نمک بیاشامند فضول که در معده بود بیرون آورد و چون بیاشامند حیض براند و مشیمه و بچه بیرون آورد و چون خشک گردد بسوزانند و سحق کنند جهت استرخالثه نافع بود و چون با سویق ضماد کنند ورم گرم را ساکن کند و یرقان و استسقا را نافع بود و مسهل سودا بود و شربتی یک درم و نیم بود بجلاب و اسحق گوید مضر بود بامعا و مصلح وی کثیرا بود و بدل وی یک وزن و نیم خود فودنج نهری بود

صاحب مخزن الادویه می‌نویسد: فودنج بضم فا و سکون واو و فتح دال معرب پودنه و یا پودنک فارسی است و بسریانی هیتراسا و بیونانی فونیاثا و فیلا نیز و برومی اربقانون و بعربی حبق نامند سپس انواع آن را شرح می‌دهد

بیرونی در صیدنه تحت عنوان فوتینج می‌نویسد: به لغت رومی غلبشن گویند و بسریانی فورنیثا گویند و کوهی را فورنیثه و طورا گویند و کوهی را بلغت رومی اریغانون گویند.

فوتینج نهری‌. شراب وی مانند شراب حاشا بود نیکوترین وی سبزتر بود و فارسی اقوی بود از مجموع پودنها و طبیعت وی گرم و خشک است در سیم چون بخورند و بعد از آن ماء الجبن بیاشامند چند روز پیاپی داء الفیل را مفید بود و دوالی را دفع کند و طبیخ وی انتصاب نفس را سودمند بود و چون با سرکه نزدیک‌بینی کسی برند که غش کرده باشد نافع بود و منع احتلام کند و طبیخ وی نافض را نافع بود خوردن و ضماد کردن وی گزندگی جانوران را نافع بود و با شراب دفع سموم قتاله بکند خاصه که پیش از آن خورده باشند و از دخان ورق وی گزندگان بگریزند و مقدار شربتی از وی یک درم بود و چون با شراب پخته بر صاحب جذام ضماد کنند نافع بود و وی مقطع باه بود و گویند بدل وی نعناع است.

اختیارات بدیعی، ص: 333

//////////////

پونه

اشاره

به فارسی پونه و پودنه و در کتب طب سنتی و به عربی فودنج و فوتنج و حبق و فلیحا نامبرده می‌شود. به فرانسوی‌Pouliot وMenthe Pouliot و به انگلیسی‌European Penny royal وPudding Grass گفته می‌شود. گیاهی است از خانواده نعناLabiatae نام علمی آن‌Mentha Puleguim L . و مترادفهای آن‌Mentha exigua وPulegium Vulgaris Mill . از طرف گیاه‌شناسان مختلف نامگذاری شده است.

مشخصات

پونه گیاهی است علفی چندساله ساقه آن استوانه‌ای، بلندی آن در حدود 5/ 0 متر برگهای آن تقریبا بدون دمبرگ، سبز، تیره، بیضی‌شکل، نوک‌تیز، با دندانه و در اثر فشردن بوی قوی اسانس پونه از آن استشمام می‌شود. در پایه‌هایی از گیاه که در آب می‌رویند این بو خیلی کم و در مواردی وجود ندارد. گلهای آن به رنگ صورتی یا بنفش به صورت گروهی از گلهای کوچک در بغل برگ و ساقه در تابستان ظاهر می‌شود.

پونه در نقاط و دشتهای مرطوب و در کنار نهرها و یا داخل جوی‌ها و چشمه‌ها و کنار باطلاقها می‌روید. در اروپا، افریقای شمالی، حبشه و مناطق مختلفه آسیا به‌طور وحشی می‌روید. در ایران در مناطق شمالی ایران در مازندران و گیلان در اطراف

معارف گیاهی، ج‌1، ص: 20

رشت و در ماسه‌زارهای غازیان و نقاط مرطوب لاهیجان به‌طور خودرو دیده می‌شود.

در مازندران نوعی از آنکه پونه آبی است با نام محلی سرسم خوانده می‌شود.

ترکیبات شیمیایی

از نظر ترکیبات شیمیایی در گیاه وجود اسانس روغنی فرار یا روغن مانتول 49] گزارش شده است که مقدار آن در حدود 9/ 0- 8/ 0 درصد می‌باشد. (در نمونه‌هایی که در کشمیر روییده است). اسانس روغنی فرار پونه شامل 80 درصد ماده پولگون 50] است. از اسانس روغنی پونه در اثر احیای ماده دی- پولگون و نوعی مانتول به نام راسمیک مانتول 51] می‌گیرند. به علاوه در اعضای این گیاه مقداری تانن، مواد رزینی و قند نیز وجود دارد]S .C .I .M .P[ .

خواص- کاربرد

پونه از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی گرم و خشک است. خواص آن بسیار لطیف‌کننده است برای پاک کردن اخلاط سینه و کنترل سیاه‌سرفه و رفع سوزش خراش سینه و برای جلوگیری از سکسکه و آشفتگی و دل‌به‌هم‌خوردگی نافع است.

بادشکن است و ضد نفخ و برای استسقا و یرقان و خارج کردن مشیمه و ازدیاد ترشح عرق مفید است. مدر است و قاعده‌آور. به عنوان تریاق و ضد سم جانوران گزنده سمی بسیار نافع است.

اگر شیاف آن در مهبل استعمال شود برای تسهیل اخراج جنین و مشیمه مؤثر است. مالیدن دم‌کرده آن برای رفع خارش و دفع گازهای رحم و رفع سستی رحم مفید است. مالیدن سوخته گیاه برای تقویت لثه‌های دندان نافع است. استشمام بوی آن برای رفع غشی مفید است. پونه مضر روده‌ها است و از این نظر باید با کتیرا خورده شود. مقدار خوراک پونه تا 8 گرم. نوع مصرف معمولا شاخه‌های گلدار و برگ آن را به صورت دم‌کرده و سایر انواع دارویی مانند نعنا تهیه و خورده می‌شود.

به گیاهان دیگری از خانواده نعنا نیز پونه گفته می‌شود که چند نوع معروف آنها را در اینجا ذکر می‌کنیم.

1.Calamintha acinos Clairv به فارسی زیباپونه و به فرانسوی‌Calament Acinos و به

معارف گیاهی، ج‌1، ص: 21

انگلیسی‌Wild basil گفته می‌شود. گیاهی است یکساله یا دوساله که در اواخر بهار کاشته می‌شود. برگها پوشیده از کرک، باریکی آن کمتر از 8 میلی‌متر. نیمه بالای برگ دندانه‌دار، گلها 4- 2 تایی به رنگ ارغوانی یا سفید، بلندی گیاه 40- 10 سانتی‌متر است. این گیاه در قزوین در کوههای الموت به‌طور خودرو دیده می‌شود.

2.Calamintha officinalis Moench . مترادف آن‌Melissa calamintha L . است به فارسی زیبا پونه طبی و به عربی قلمنت معروف است. در کتب طب سنتی با نام قلمنت آمده است، به فرانسوی‌Calament officinal و به انگلیسی‌Mountain calamint وCat -mint گفته می‌شود گیاهی است دوساله در مناطق جنگلی می‌روید. در ایران در شمال ایران در اطراف رشت در بندر گز، گرگان و مازندران انتشار دارد.

از نظر خواص کم‌وبیش شبیه پونه می‌باشد و خواص پونه کوهی تحت نام «فودنج جبلی» به‌طور مشروح در این کتاب آمده است.

توضیح: در امریکا به گیاه دیگری از همین خانواده به نام علمی‌Nepeta cataria نیزCat -mint گفته می‌شود.

معارف گیاهی، ج‌1، ص: 22

////// پونه کوهی

اشاره

به فارسی «پونه کوهی» و در کتب طب سنتی با نام «فودنج جبلی» نام برده می‌شود.

شلیمر این گیاه را با نام «آویشن شیرازی» نام برده است. به فرانسوی‌Origan وOrigan vulgaire وOrigan commun وMarjolaine sauvage و به انگلیسی‌Oregano وWild marjoram گفته می‌شود. گیاهی است از خانواده‌Labiatae و نام علمی آن‌Origanum vulgare L . و نامهای علمی مترادف آن‌Origanum heracleoticum Lour .non L . وOriganum Loureiroi Kostel . می‌باشد.

توضیح: به‌طور کلی در اصطلاح ادویه و در فرهنگ ادویه و گیاهان دارویی،Oregano وMarjoram دو گیاه متفاوت هستند که گاهی از نظر اسم یکی به جای دیگری گفته می‌شود. مرزنگوش یاSweet marjoram یک ادویه برگی نسبتا ملایمی است، ولی‌Oregano یک ادویه تیز و تند مخصوص پیتزا می‌باشد که با نام‌Pizza herb نامیده می‌شود. از نظر گیاه‌شناسی طی قرون متمادی ابهامی از نظر نامگذاری این دو گیاه وجود داشته است و طی سالها و شاید چندین قرن گیاه‌شناسان هر دو نام را مربوط به یک گیاه به نام علمی‌Origanum majoronal یا مرزنگوش می‌دانستند. در حال حاضر عده‌ای از گیاه‌شناسان باز هم هر دو نام یادشده را یعنی‌Oregano وMarjoram را مربوط به یک گیاه به نام علمی‌Majorana hortensis Moench . می‌دانند، ولی عده دیگری عقیده دارند که:Majorana hortensis مربوط به نوع شیرین و گره‌دار آن یعنی‌Sweet marjoram است که گیاهی است از خانواده

معارف گیاهی، ج‌2، ص: 282

Labiatae

و بومی مناطق مدیترانه‌ای و در ایران به نام مرزنگوش معروف می‌باشد وOregano که به نام‌Wild marjoram یاOrgany معروف بوده است در حال حاضر دو نوع آن یعنی نوع اروپایی و نوع مکزیکی مورد توجه می‌باشد.

نوع مکزیکی تند و تیز آن که بومی مناطق گرم نیمکره غربی است، گیاهی است از خانواده‌Verbenaceae جنس‌Lippia و نام علمی آن‌Lippia graveolens HBK یاLippia berbandieri Schauer می‌باشد. نوع مکزیکی تند، گیاهی معطر و بوته‌ای چند ساله است که معمولا در غذاهای تند مصرف می‌شود و در پودر چیلی وارد می‌شود. این گیاه ادویه در بازار بین‌المللی به سه نام» Mexican oregano «و» Mexican marjoram «و» Mexican wild sage «معروف است.

نوع ملایم اروپایی یاOregano گیاهی است از خانواده‌Labiatae و نام علمی آن‌Oreganum vulgare L . می‌باشد و همان گیاهی است که در این بخش با نام فودنج جبلی یا پونه کوهی مطرح شده و در ایران می‌روید.

قسمی از این گیاه که در جزیره کرت در دامنه‌های کوه دیکت می‌روید به نام علمی‌Origanum dictamus L . که آن راOriganum cretium L . نیز می‌گویند می‌باشد که مشخصات آن عینا مانند مشخصات‌O .vuglre است.

مشخصات

فودنج جبلی یا پونه کوهی گیاهی است چند ساله با شاخه‌ها و ساقه‌های سخت پوشیده از کرک به رنگ سبز مایل به قرمز به ارتفاع در حدود 70 سانتی‌متر ولی به‌هرحال ارتفاع آن بیشتر از مرزنگوش است. برگهای آن پوشیده از کرک و به رنگ سبز تیره و پهنتر و بزرگتر از مرزنگوش است. شکل برگها بیضی نوک‌تیز و بدون دمبرگ است. گلهای آن ارغوانی که در اوایل تا اواسط تابستان در انتهای شاخه‌های گل‌دهنده به‌طور مجتمع و گروهی ظاهر می‌شود. فودنج جبلی در مقابل سرما مقاوم‌تر و متحملتر از مرزنگوش می‌باشد.

تکثیر پونه کوهی از طریق کاشت بذر آن در بهار و یا از طریق قلمه آن انجام می‌گیرد. اولین برداشت برگها و سرشاخه‌های جوان سبز پونه کوهی در آغاز ظهور گلها یعنی اواخر بهار شروع می‌شود و گیاه از 8- 7 سانتی‌متری زمین قطع می‌شود. پایه باقی‌مانده گیاه به رشد خود ادامه می‌دهد به طوری که ممکن است یک برداشت دیگر نیز در یک سال انجام شود. مزرعه پونه کوهی ممکن است 5- 4 سال با محصول

معارف گیاهی، ج‌2، ص: 283

کافی مورد بهره‌برداری قرار گیرد، ولی پس از آن باید مزرعه تجدید شود. پس از برداشت، برگهای گیاه باید با دقت تمیز شده و پهن و خشک شود. پونه کوهی دارای بویی معطر است و در سواحل دریاها و دامنه کوهها و جنگلهای مناطق مختلف اروپا و آسیا و ایران می‌روید و پرورش داده می‌شود.

در ایران در مناطق شمال ایران لاهیجان، طالش و آستارا به‌طور خودرو دیده می‌شود.

ترکیبات شیمیایی

از نظر ترکیبات شیمیایی وجود اسانس روغنی فرّار به مقدار 525/ 0- 45/ 0 درصد در فودنج جبلی تأیید شده است. بررسیهای دیگری نشان می‌دهد که اسانس روغنی موجود در فودنج جبلی در حدود 50 درصد شامل تیمول است. به علاوه ترکیب اسانس روغنی فرّار آن دارای دی‌ال- پینن 449]، دی‌پنتن، لینالول، مقداری بی‌سیکلیک سسکی‌ترپن 450] و تری‌سیکلیک سسکی‌ترپن 451] می‌باشد.

خواص- کاربرد

طبیعت آن طبق نظر حکمای طب سنتی گرم و خشک است. جوشانده گرم آن قاعده‌آور است و در مواقعی که جریان حیض در اثر سرما بطئی و ناچیز شده باشد، برای طبیعی ساختن و ازدیاد آن بسیار مؤثر است. اسانس آن معطر محرک و مقوی و برای قطع اسهال و تسکین دردهای حاد و پشت سر هم شکم نافع است. دم‌کرده آن برای زکام، یرقان، سرفه، درد گلو و استسقا اثر مفید دارد، زیرا مدر است.

در امریکا در حال حاضر از اسانس پونه کوهی برای معطر کردن سوسیس و انواع غذاها در سطح وسیعی استفاده می‌شود و ضمنا از این اسانس زرد مایل به سبز معطر و مطبوع برای معطر کردن انواعی از صابونها و بعضی لیکورها استفاده می‌گردد و از برگهای خشک آن به عنوان ادویه در انواع غذاهای گوشتی و سوپها مصرف می‌گردد.

مقدار خوراک پونه کوهی به صورت دم‌کرده 20- 10 گرم سرشاخه گلدار گیاه برای تهیه 4- 3 فنجان دم‌کرده کافی است. نوع دیگر آن این است که در حدود 50

معارف گیاهی، ج‌2، ص: 284

گرم از پونه کوهی را در یک هزار گرم سرکه انگور قرمز مدت یک هفته خیس می‌کنند و پس از آن بعد از هر غذا یک لیوان کوچک از آن را می‌خورند. از اسانس پونه کوهی به صورت پوماد برای ضد عفونی کردن زخمها استفاده می‌شود. به علاوه برای تسکین روماتیسم و دندان‌درد و گوش‌درد نیز استعمال موضعی آن مصرف دارد.

در چین جوشانده گیاه را که با گیاه بارهنگ پخته شده باشد، برای معالجه آفتابزدگی می‌خورند [هو]. در هند و چین از گیاه به عنوان تونیک و مهیج [فوکود و دلانسان*]، و برای معالجه سل و ناراحتی‌های کبد، ضعف مفرط و عقیم بودن مصرف می‌شود [دراگن‌درف*].

معارف گیاهی، ج‌2، ص: 285

/////////

پونه کوهی (Origanum vulgare)^{[نیازمند
منبع]} گیاهی معطر از تیره نعناعیان است که با نام‌های آویشن کوهی و فودنج جبلی نیز شناخته می‌شود.

مشخصات[ویرایش]

پونه بستانی گیاهی است پایا که بین ۳۰ تا ۹۰ سانتیمتر رشد می‌کند و برگ‌ها متقابل، از نظر اندازه متغیر و در پایین بسیار بزرگ‌تر است. اما هرچه به‌طرف رأس گیاه می‌رود کوچکتر شده و به شکل تخم مرغی یا بیضوی درمی‌آید. حاشیه برگ‌ها صاف یا کنگره‌ای است. گلها به‌طول ۴ ـ ۷ میلی‌متر به‌رنگ صورتی یا سرخ به شکل‌خوشة افشان روی شاخه‌ها قرار دارد. زمان گل دادن بین تیر تا شهریور است. تمام‌قسمت‌های گیاه بوی مطبوع معطری شبیه آویشن دارد.

پونه بستانی حاوی تانن، صمغ، اسانس روغنی فرار، ماده تلخ، مقادیری تیمول، گلوکوزید و سابونوزید است.

قسمت‌های مورد استفاده مرزنگوش بستانی سر شاخه‌های گلدار آن است که گیاه‌گلدار را پس از جمع‌آوری کردن در سایه در حرارت کمتر از ۳۵ درجه می‌خشکانند.

منابع[ویرایش]

۱ ـ معارف گیاهی، ۷ مجلد، حسین میر حیدر ۲ ـ گیاهان دارویی، ۵ مجلد، دکتر علی زرگری ۳ ـ گیاهان دارویی، پروفسور هانس فلوک، دکتر محمد رضا توکلی صابری، دکتر محمد رضا صداقت ۴ ـ سلامتی شما، زیبایی شما، ایورشه، مرضیه آزاد ۵ ـ گلها و گیاهان شفابخش، ریموند دکسترت، مهدی نراقی ۶ ـ اسرار خوراکیها، دکتر غیاث‌الدین جزایری ۷ ـ اعجاز خوراکیها، دکتر غیاث‌الدین جزایری ۸ ـ شفا با داروهای گیاهی، دکتر محمد رضا رجحان ۹ ـ جادوی سبز، آناکروگر، علی محمد عبادی، آزیتا عبدی ۱۰ ـ فرهنگ معین، دکتر محمد معین ۱۱ ـ اسرار گیاهان، انان دگلو، نسرین یاوری

////////////

به عربی مردقوش شائع:

المَرْدَقُوش الشَّائِع أو المَرْدَقُوش الإِقْرِيطِيّ^[2] (باللاتينية: Origanum vulgare) نوع نباتي من جنس المردقوش الذي يتبع الفصيلة الشفوية.

محتويات

[أخف]

الموئل والانتشار[عدل]

ينتشر في المغرب العربي وقبرص وتركيا ومعظم مناطق أوروبا والقوقاز.^[3]

الوصف النباتي[عدل]

مرادفات للاسم العلمي[عدل]

(باللاتينية: Thymus origanum Kuntze)

المصادر[عدل]

^ ^{"معرف Origanum vulgare في
موسوعة الحياة"}. eol.org. اطلع عليه بتاريخ 12 أبريل 2016.
^ ابن البيطار. تفسير كتاب دياسقوريدوس في الأدورية المفردة. تحقيق إبراهيم بن مراد، بيت الحكمة، قرطاج 1990.
^ قاعدة البيانات الأوروبية-المتوسطية للنباتات.خريطة انتشار المردقوش الشائع (بالإنكليزية). تاريخ الولوج 13 أيلول 2012.

////////

به عبری:

אוֹרֶגַּנוֹ (שם מדעי: Origanum vulgare), או בשמו העברי אֲזוֹבִית פְּשוּטָה הוא שיח רב-שנתי ממשפחת השפתניים. עלי האורגנו משמשים לתיבולונפוצים מאוד במטבח הים-תיכוני בכלל והאיטלקי בפרט.

כמה זני אורגנו נפוצים באזור הים התיכון, וכולם מוגדרים כתבלין. צמח זה מושפע מאוד מתנאי אקלים, והקרקע בה הוא גדל. שלושה זנים עיקריים הנמצאים בשימוש נפוצים באירופה, בעיקר ביוון, בטורקיה, באיטליה ובחצי-האי הבלקני ובמערב אסיה.

/////////////

به پنجابی ساتل:

ساتل پھلوالے بوٹیاں دے تلسی ٹبر دا اک بوٹا اے۔ایہنوں جنگلی پودنہ وی کیندے نیں۔

//////////////

به آذری قره قینیق:

Adi qaraqınıq (lat. Origanum vulgare)^[1] və ya Qara yarpız ^[2] - dalamazkimilər fəsiləsinin qaraqınıq cinsinə aid bitki növü.^[3]

////////////////

به ترکی ککلیک اتو:

Keklik Otu (Origanum vulgare) nane (Lamiaceae) familyasından, anavatanı Akdeniz bölgesi olan genellikle yemeklerde kullanılan bir bitki türüdür.

///////////

Oregano (US /ɔːˈrɛɡənoʊ/ or /əˈrɛɡənoʊ/;^[1] UK /ˌɒrɪˈɡɑːnoʊ/;^[2] scientific name Origanum vulgare) is a common species of Origanum, a genus of the mint family (Lamiaceae). It is native to temperate western and southwesternEurasia and the Mediterranean region.

Oregano is a perennial herb, growing from 20–80 cm (7.9–31.5 in) tall, with opposite leaves 1–4 cm (0.39–1.57 in) long. Oregano will grow in a pH range between 6.0 (mildly acidic) and 9.0 (strongly alkaline), with a preferred range between 6.0 and 8.0. The flowers are purple, 3–4 mm (0.12–0.16 in) long, produced in erect spikes. It is sometimes called wild marjoram, and its close relative O. majorana is known as sweet marjoram.

Contents

[show]

Description and biology[edit]

Oregano is related to the herb marjoram, sometimes being referred to as wild marjoram. Oregano has purple flowers and spade-shaped, olive-green leaves. It is a perennial,^[3][4] although it is grown as an annual in colder climates, as it often does not survive the winter.^[5][6] Oregano is planted in early spring, the plants being spaced 30 cm (12 in) apart in fairly dry soil, with full sun. It prefers a hot, relatively dry climate, but does well in other environments.^{[citation needed]}

Taxonomy[edit]

Syrian oregano (Origanum syriacum)

Pollination with white-tailed bumblebee

Many subspecies and strains of oregano have been developed by humans over centuries for their unique flavors or other characteristics. Tastes range from spicy or astringent to more complicated and sweet. Simple oregano sold in garden stores as Origanum vulgare may have a bland taste and larger, less dense leaves, and is not considered the best for culinary uses, with a taste less remarkable and pungent. It can pollinate other more sophisticated strains, but the offspring are rarely better in quality.

The related species, Origanum onites (Greece, Turkey) and O. syriacum (West Asia), have similar flavors. A closely related plant is marjoram from Turkey, which differs significantly in taste, though, because phenolic compounds are missing from its essential oil. Some varieties show a flavor intermediate between oregano and marjoram.

Subspecies[edit]

Accepted subspecies:^[7]

1. O. v. subsp. glandulosum (Desf.) Ietsw. - Tunisia, Algeria

2. O. v. subsp. gracile (K.Koch) Ietsw. (= O. tyttanthum) has glossy green leaves and pink flowers. It grows well in pots or containers, and is more often grown for added ornamental value than other oregano. The flavor is pungent and spicy.^[8] - Central Asia, Iran, India, Turkey, Afghanistan, Pakistan.

3. O. v. subsp. hirtum (Link) Ietsw. - (Italian oregano, Greek oregano) is a common source of cultivars with a different aroma^[8] from those of O. v. gracile. Growth is vigorous and very hardy, with darker green, slightly hairy foliage. Generally, it is considered the best all-purpose culinary subspecies. - Greece, Balkans, Turkey, Cyprus

4. O. v. subsp. virens (Hoffmanns. & Link) Ietsw. - Morocco, Spain, Portugal, Balearic Islands, Canary Islands, Azores, Madeira

5. O. v. subsp. viridulum (Martrin-Donos) Nyman - widespread from Corsica to Nepal

6. O. v. subsp. vulgare - widespread across Europe + Asia from Ireland to China; naturalized in North America + Venezuela

Cultivars[edit]

Example cultivars of oregano include:

· 'Aureum' – Golden foliage (greener if grown in shade), mild taste: It has gained the Royal Horticultural Society'sAward of Garden Merit.^[9]

· 'Greek Kaliteri' – O. v. hirtum strains/landraces, small, hardy, dark, compact, thick, silvery-haired leaves, usually with purple undersides, excellent reputation for flavor and pungency, as well as medicinal uses, strong, archetypal oregano flavor (Greek kaliteri: the best)

· 'Hot & Spicy' – O. v. hirtum strain

· 'Nana' – dwarf cultivar

Cultivars traded as Italian, Sicilian, etc. are usually hardy sweet marjoram (O. ×majoricum), a hybrid between the southern Adriatic O. v. hirtum and sweet marjoram (O. majorana). They have a reputation for sweet and spicy tones, with little bitterness, and are prized for their flavor and compatibility with various recipes and sauces.

Uses[edit]

Culinary[edit]

Dried oregano for culinary use

Oregano is an important culinary herb, used for the flavour of its leaves, which can be more flavourful when dried than fresh. It has an aromatic, warm, and slightly bitter taste, which can vary in intensity. Good-quality oregano may be strong enough almost to numb the tongue, but cultivars adapted to colder climates often have a lesser flavor. Factors such as climate, season, and soil composition may affect the aromatic oils present, and this effect may be greater than the differences between the various species of plants. Among the chemical compounds contributing to the flavour are carvacrol, thymol, limonene, pinene, ocimene, and caryophyllene.^[10]

Oregano (অরেগানো)

Oregano's most prominent modern use is as the staple herb of Italian-American cuisine. Its popularity in the US began when soldiers returning from World War II brought back with them a taste for the “pizza herb”,^[11] which had probably been eaten in southern Italy for centuries. There, it is most frequently used with roasted, fried, or grilled vegetables, meat, and fish. Oregano combines well with spicy foods popular in southern Italy. It is less commonly used in the north of the country, as marjoram generally is preferred.

The herb is widely used in cuisines of the Mediterranean Basin, the Philippines, and Latin America.

In Turkish cuisine, oregano is mostly used for flavoring meat, especially for mutton and lamb. In barbecue and kebabrestaurants, it can be usually found as a condiment, together with paprika, salt, and pepper.

The dried and ground leaves are most often used in Greece to add flavor to Greek salad, and is usually added to the lemon-olive oil sauce that accompanies fish or meat grills and casseroles.

Oregano is used in the southern Philippines to eliminate the odor of carabao or water buffalo when boiling it, while simultaneously imparting flavor.

Oregano growing in a pot

Folk medicine[edit]

Oregano essential oil in a clear glass vial

This section requires expansionwith: Additional medicinal uses with WP:MEDRS citations.(November 2010)

In Austrian folk medicine, oregano was used internally (as tea) or externally (as ointment) for treatment of disorders of the gastrointestinal tract, respiratory tract, and nervous system.^[12]

In 2005, the US Federal Trade Commission brought legal action against a firm that had claimed oil of oregano treated colds and flu, and that oil of oregano taken orally treated and relieved bacterial and viral infections and their symptoms,^[13] saying the representations were false or were not substantiated at the time the representations were made, and that they were therefore a deceptive practice and false advertisements.^[14] The final stipulation on the matter said no representation as to any health benefit could be made without "…competent and reliable scientific evidence…".^[15]

Chemical components[edit]

Oregano contains polyphenols, including numerous flavones.^[16][17]

The essential oil of oregano is composed primarily of monoterpenoids and monoterpenes, with the relative concentration of each compound varying widely across geographic origin and other factors. Over 60 different compounds have been identified, with the primary ones being carvacrol and thymol ranging to over 80%, while lesser abundant compounds include p-cymene, γ-terpinene, caryophyllene, spathulenol, germacrene-D, β-fenchyl alcohol and δ-terpineol.^[18]

Drying of the plant material affects both quantity and distribution of volatile compounds, with methods using higher heat and longer drying times having greater negative impact. A sample of fresh whole plant material found to contain 33 g/kg dry weight (3.1 g/kg wet) decreased to below a third after warm-air convection drying. Much higher concentrations of volatile compounds are achieved towards the end of the growing season.^[19]

Research[edit]

Oregano oil is under research for its potential use on foods^[20] or skin^[21] as an antibacterial agent.

Other plants called "oregano"[edit]

Plectranthus amboinicus

Medicinal Philippine oregano leaves (for coughs and colds)

· Cuban oregano or oregano poleo (Plectranthus amboinicus, formerly Coleus aromaticus), is also of the mint family (Lamiaceae). Sometimes also called "Mexican mint" or "Mexican thyme", it has large and somewhatsucculent leaves. Not just a Latin American plant, it is also grown and used throughout the tropics, including Africa and Southeast Asia.

· Mexican oregano (Lippia graveolens) is not in the mint family, but in the closely related vervain family(Verbenaceae), that includes e.g. the lemon verbena (Aloysia citrodora). It is a highly studied herb^{[citation needed]}that is said^[by
whom?] to be of some medical use and is common in curandera (female shamanic practices) in Mexico and the Southwestern United States. The flavor of Mexican oregano has a stronger savory component instead of the piney hint of rosemary flavor in oregano, and its citrus accent might be more aromatic than in oregano. It is becoming more commonly sold outside of Mexico, especially in the United States, where it is an important source of dried oregano. It is sometimes used as a substitute for epazote leaves; this substitution would not work the other way round. Epazote has a lighter, and even more savory flavor and citrus accent than Mexican oregano, and of course, a very strong sweet tarragon-like flavor which might be its strongest component. When Mexican oregano is substituted for epazote, the base flavor less the tarragon-like sweetness is provided, and other corrections to the recipe may cover for the missing tarragon component of epazote, or the dish may be served without that flavor component. If epazote were substituted for Mexican oregano, many dishes would be overpowered by the tarragon accent.

· Poliomintha longiflora is also occasionally called oregano in America.

Etymology[edit]

Oregano is the anglicised form of the Italian word origano, or possibly of the medieval Latin organum; this latter is used in at least one Old English work. Both were drawn from the Classical Latin term origanum, which probably referred specifically to sweet marjoram, and was itself a derivation from the Greek ὀρίγανον (origanon), which simply referred to "an acrid herb".^[22] The etymology of the Greek term is often given as oros ὄρος "mountain" + ganosγάνος "brightness".^[23]

Khollan Vafa : اخوان صفا

۱۳۹۵ فروردین ۲۴, سه‌شنبه

فوتنج، پودنج، پونه، پودینه، حبق، فلیحا، غاغ، مرزنگوش، مرزنجوش، حبق التمساح و حبق الماء

دنبال کننده ها

بايگانی وبلاگ

درباره من