شعر
بفتح شین و سکون عین و راء مهملتین بفارسی موی و بترکی قبل و بهندی
بال نامند جمع آن اشعار و شعور و شعار آمده
ماهیت آن
متولد از ابخره و ادخنۀ اخلاط محترقه و یابسه است و فرق میان آن
و صوف و وبر آنست که شعر پیچیده نمی باشد بخلاف صوف و وبر و صوف نرم و نازک و ما بین
آن هر دو است و صوف را بفارسی پشم و وبر را کرک نامند و هر سه عام اند همه حیوانات
یعنی بعضی را شعر و وبر هر دو می باشد مانند بز و بعضی را پشم فقط می باشد مانند میش
و بره و بعضی را موی فقط مانند اکثر حیوانات و انسان را نمی باشد مکر شعر فقط و از
مطلق آن مراد شعر انسان است
طبیعت آن
سرد و خشک
افعال و خواص آن
سوختۀ آن مسخن و بغایت مجفف و بیلذع و جهت اکله و خشک کردن زخمها
و قلاع و قروح ذرورا و طلاء با عسل و با کندر و زفت جهت جراحات سر ذرورا بعد از مالیدن
زفت برانها و طلای آن با مرداسنک جهت تسکین جرب و حکۀ شدید قوی چشم و با روغن زیتون
و یا آب جهت سوختکی آتش و با سرکه سائیدۀ آن جهت تحلیل و قلع ثآلیل و بثور و سک دیوانۀ
کزیده و با شراب و روغن زیتون و با آب جهت ورم سر و جراحت آن و بدستور غیر محرق آن
و محرق آن با عسل جهت قلاع دهان اطفال و با روغن کوسفند جهت عشره و ورم حادث از ان
و ذرور آن جهت بروز مقعده و رد کنندۀ آنست بر موضع خود و قطور آن با روغن کل جهت تسکین
درد کوش و با سفیدآب و توتیای مغسول و کل ارمنی جهت حرقه البول مجرب و بخور آن جهت
صرع سددی و کریزانیدن هوام و حمول آن جهت سیلان رحم و تجفیف رطوبات آن و صرع و ماء
الشعیر که از تقطیر آن حاصل می کردد جهت داء الثعلب و رویانیدن موی مجرب و بدستور دهن
آن و نیز مقوی باه است و تعلیق موی طفل پیش از آنکه صلب شده باشد جهت نقرس و عقرب کزیده
نافع و دستور احراق آن در دستورات مقدمه و دهن آن در مرکبات در ادهان مذکور شد
مخزن الادویه عقیلی خراسانی
///////////
شعر. [ ش َ ع َ ] (ع اِ) شَعر. موی . ج ، اَشعار،
شُعور، شِعار. (ناظم الاطباء). بمعانی شَعر است . (منتهی الارب ). لغتی است در شَعر.
(از اقرب الموارد). رجوع به شَعر شود. || گیاه . (از اقرب الموارد). || درخت . (از
اقرب الموارد). || زعفران . (اقرب الموارد) ۞ .
////////////
قس عربی:
الشَّعر هو زوائد بروتينية تنمو على أجسام
الثدييات، ويتكون من بعض الخلايا الغير حية وبعض المكونات التي تكون عادة سامة وضارة
بالجسم فتفرز على هيئة الشعر الذي يغطي أجسام الثديات.
يظهر الشعر في جسم الجنين خلال الشهرين
الأوليين من عمر الجنين ويتركز في الحواجب والشفة العليا والذقن، أما شعر باقي مناطق
الجسم فيظهر في الشهر الرابع ويتكون الشعر من لب وقشرة والطبقة الكينينية والغلاف الجدري
الداخلي ويبلغ العدد الإجمالي للشعر في الإنسان 5 ملايين شعرة منها 100,000 في فروة
الرأس ويسقط منها الشعر بمعدل طبيعي بواقع 100 يوميا وشعر الجنين غير ملون ولا يحتوي
على لب ويسمي "لانجو" وهو ناعم، أما بعد الولادة فيظهر الشعر الزغبي وهو
أيضا ناعم ولا يحتوي على لب، أما الشعر النهائي فهو طويل وخشن ويحتوي علي لب.
//////////////
قس آذری:
Saç
— insanlarda baş nahiyəsində müdafiə örtüyünün bir hissəsi.
//////////
قس باسای جاوی:
Rambut
atau sering disebut bulu adalah organ seperti benang yang tumbuh di kulit hewan
dan manusia, terutama mamalia. Rambut muncul dari epidermis (kulit luar),
walaupun berasal dari folikel rambut yang berada jauh di bawah dermis. Struktur
mirip rambut, yang disebut trikoma, juga ditemukan pada tumbuhan.
//////////
قس عبری:
שיער (לפי כללי הכתיב חסר הניקוד של האקדמיה ללשון העברית, יש לכתוב שער) הוא סיב עשוי חלבון (פילמנט), הצומח מזקיק המצוי בשכבת הדרמיס דרך שכבת האפידרמיס שבעור. השיער (כולל פרווה או צמר) מצוי רק בבעלי חיים ממחלקת היונקים.
גם בבעלי חיים ממחלקות אחרות מצויות רקמות דמויות שיער (בעיקר פרוקי-רגליים), אולם אין רקמות אלה מהוות שיער.
השיער עשוי בעיקר מקרטין שהוא סוג של חלבון, ממספר מינרלים (בעיקר אבץ, צורן, ברזל וכלור), וויטמינים כגון ויטמין A ומספר ויטמינים מקבוצת B. השיער דומה במבנהו לציפורניים אצל טורפים, לקרניים ולפרסות אצל בהמות ולמקור ולנוצות אצל עופות.
///////////////
قس باسای جاوی:
Rambut
utawa (rékma) tukul ing mèh kabèh pérangan awak, kajaba èpèk-èpèk lan sikél,
mata, lan lambé.[1] Rambut kng na sirah ndadèkaké tetep ngrasa anget. Rambut
asring uga disebut wulu kang ana ing irung, kupéng lan sekitar mata kanggo
nlindungi organ-organ kasebut sak lebu ln partikel-partikel liyané.[1] Alis lan
wulu mata nglindungi mata kanti cara ngurangi cahaya lan partikel kang ngenani
organ paningal kasebut. Semono uga rambut-rambut alus kang ana ing awak kang
nyediakaké keangetan lan perlindungan kanggo kulit.[1] Rambut uga dadi bantalan
kang nglindungi awak saka tatu.[1]
////////////
قس کردی:
Por,
kerese an materyalek biyolojîk ji dezîkan ku ser dermîs çêdibe û mezin dibe.
Por ji taybetmendî û şayesên mirov û lawiran.
///////////
قس پنجابی:
وال، کھل دے اتے بریک تعاگے ورگی شئے وے۔ اے زیادہ سر تے اگدے نے۔ وال میمل جنوراں دی خاص نشانی اے۔ کھل دی اک پرت "ڈرمس" وچ "فالیکل"
ہوندے نیں جناں وچوں جیونی تعاگے ورگے فلامنٹ نکلدے نیں، جناں نوں وال آکھیا جاندا اے۔ انسانی پنڈے دی کھل تے فالیکل ہوندے نیں جناں توں سخت وال نکلدے نیں۔ والاں دی اگائی، ونڈاں تے صحت ول خاص تیعان دتا جاندا اے۔ وال اک پروٹین "کیراٹن" دے بنے ہوندے نیں۔ عمر، رہتل، ۔تریخ تے دھرم دی مناسبت نال لوک اپنے والاں نوں کٹدے تے اوہناں دے سٹائیل بناندے نیں۔
/////////////////
قس کردی سورانی:
سائنسدانن جي جديد تحقيق مطابق وار هڪ مهيني ۾ لڳ ڀڳ 12 ملي ميٽر وڌندا آهن، رات جو وار گهٽ رفتار سان وڌندا آهن، ڏينهن شروع ٿيڻ سان ئي انهن جي وڌڻ جي رفتار وڌي وڃي ٿي.
///////////////
قس تاجیکی:
Мӯй
(Pili) - торҳои найчамонанди маҳин ва нозуке, ки аз пӯст мерӯянд.
/////////
قس ترکی استانبولی:
Kıl,
bitkilerin kökleri ile yapraklarında bulunan ince-uzun yapılara ve hayvanların,
özellikle de memelilerin bedenlerini kaplayan, "kıl kesecikleri" adı
verilen hücrelerden çıkan tüylere verilen ortak ad.
///////////
قس اردو:
بال ممالیہ جانوروں کی کھال پر اگتے ہیں۔ وہ بال جو انسان کے علاوہ دوسرے ممالیہ جانوروں کے جسم پر اگتے ہیں انھیں “فر“ کہا جاتا ہے، بھیڑ کے جسم پر انھیں گول بالوں کو اون کہا جاتا ہے۔ کسی بھی جسم پر اگر بال موجود نہ ہوں تو اسے “گنجا پن“ کہا جاتا ہے۔ انسانوں اور چند دوسرے. جانوروں میں ارتقاء کی وجہ سے بالوں کی بڑی مقدار اب جسم پر موجود نہیں ہوتی اور کچھ ممالیہ جانور جیسے ہاتھی وغیرہ کے جسم پر سے یہ بال مکمل طور پر غائب ہو چکے ہیں۔
/////////////
قس اویغوری: چاچ
//////////
قس زازاکی:
Porr
(Latinki: pili) ya ki gıcık, gıjık, muyê ke serey merdumi sero benê derg. Porr
tewr zêde keratin ra yeno meydan. Taê istisneyan ra, zey kefa destan, wertey
beçıkan, bınê lıngan, serê cıcıkan u lewan ra qêri heme wucıdê insanan muyıno.
//////////
Hair
From Wikipedia, the
free encyclopedia
‹ The template below (Human-centric) is being considered for deletion. See templates for discussion to help reach a consensus.›
 |
This article appears to
be written from a human-centric perspective. Please help
by rewriting it from a biologically correct point of view that
treats humans as one of many relevant species rather than the only one to
which it applies. (October 2016)(Learn how and when to remove this template message)
|
|
Hair
|
|
Cross section of a hair
|
|
Strand of human hair at 200×
magnification.
|
|
|
Identifiers
|
|
|
Code
|
TH H3.12.00.3.02001
|
Hair is a protein filament that grows from follicles found in the dermis, or skin. Hair is one of the defining characteristics of mammals. The human body, apart from areas of glabrous
skin, is covered in follicles which produce
thick terminal and fine vellus hair. Most common interest in hair is focused on hair growth, hair types and hair care, but hair is also an important biomaterial primarily composed of protein, notably keratin.
Attitudes towards different hair, such
as hairstyles and hair
removal, vary widely across different cultures and
historical periods, but it is often used to indicate a person's personal
beliefs or social position, such as their age, sex, or religion.[1]
&&&&&&&
شعر الجیاد
بکسر جیم و فتح یاء مثناه تحتانیه و الف و دال مهمله
ماهیت آن
نباتی است شبیه بموی یال اسپ و باریک و سیاه چندین عدد بهم پیوسته
شبیه بدسته از یکجا روئیده و بر روی زمین پهن و بی برک و ساق و بیخی قوی و چون بسوزانند
بوی موی سوخته از ان آید و غیر پر سیاوشان است
طبیعت آن
کرم و خشک
افعال و خواص آن
بخور آن جهت تپ ربع مجرب و تعلیق آن و مانع ماندکی مسافران و روندکان
پیاده است
مخزن الادویه عقیلی خراسانی
&&&&&&&
شعر الغول
بضم غین معجمه و سکون واو و لام و آن را الحاء الغول* نیز کویند
ماهیت آن
کیاهی است بی ساق و ثمر و منحصر در اوراق خشن شبیه بسرخس مائل بسیاهی
و بیخ آن سیاه و پرریشه و در دار المرز موجود و در تنکابن کرف** نامند و غیر پرسیاوشان
است چنانچه بعضی کمان کرده اند مالیقی کفته که آن را بفارسی اردمانه و ببربری مامرب
و سیون نامند و آن نباتی است که در اقلیم ثالث بهم می رسد و در غیر آن از اقالیم دیکر
بهم نمی رسد و آن تارهای باریک شبیه بموی است که بر روی زمین پهن می شود و طول بسیار
ندارد و شاخ و برک و کل نیز ندارد و چون جمع کرده شود منقبض می کردد و چون بر آتش اندازند
بوی موی آید و بعضی محض مسنون را شعر الغول نامیده اند و در مغرب اقصی بسیار می روید
میان مدینۀ تلمسان و مدینۀ فاس و در انجا معروف بلحیۀ مسنون است
طبیعت آن
کرم و خشک باعتدال
افعال و خواص آن
قریب بپرسیاوشان است و در تنقیۀ سینه قوی تر از ان و مالیقی کفته
از خاصیت آن آنست که بخور آن زائل کنندۀ تپ ربع است بزودی و تعلیق آن بر بازو مانع
کثرت تعب و ماندکی مسافر است در راه رفتن
مخزن الادویه عقیلی خراسانی
* لِحَاء الغُول[1] أو لِحْيَة مِسُون[1]
(الاسم العلمي: .Asplenium trichomanes L) هي نوع نباتات من جنس الطُّحَال ومن الفصيلة الطُّحَالِيَّة ومن رتبة
السرخسيات.
المراجع[عدل]
^ تعدى إلى الأعلى ل: أ ب معجم أسماء النبات،
أحمد عيسى، المطبعة الأميرية بالقاهرة 1349 هـ.
** کرف . [ ک َ رَ ] (اِ) در مازندران
و گیلان بی تشخیص به مطلق انواع سرخس گفته می شود. (یادداشت مولف ).
^^^^^^^
کَرَف، چماز[۲] یا سرخس عقابی گیاهی است
که تقریباً در سراسر جهان میروید.
این جنس در ایران سه گونه سرخس دارد که
معمولاً در مناطق تخریبیافته جنگلی شمال میروید.
نگارخانه[ویرایش]
Adelaarsvaren planten
Pteridium aquilinum.jpg
منابع[ویرایش]
مظفریان، ولیالله، فرهنگ نامهای گیاهان
ایران: لاتینی، انگلیسی، فارسی تهران: فرهنگ معاصر ۱۳۷۵، ص۳۰۸.
پرش به بالا ↑ painting circa 1920 by the
Swedish botanist C. A. M. Lindman (1856–1928), taken from his book(s) Bilder ur
Nordens Flora (first edition published 1901–1905, supplemented edition
1917–1926?).
پرش به بالا ↑ برابر فارسی از:[۱]
///////////////
قس ترکی استانبولی:
Pteridium,
eğrelti cinsi. En tanınmış örneği kartal eğreltisidir (Pteridium aquilinum).
Eğreltiler
dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]
İlk
varoluşları günümüzden 300 milyon yıl öncesine dayanır. Devoniyen Dönemi'nde
karada hiçbir hayvanın yaşamadığı dönemlerde belirmiştir. 250 milyon yıl önceki
Karbonifer Dönemi'nde yeryüzündeki karaların hemen hemen tamamı eğreltiotu
ormanları ile kaplıydı. Bu yüzden bu döneme eğrelti otu dönemi denir. Dünyadaki
kömür yataklarının temelleri bu dönemdeki eğreltiotlarına dayanır. O dönemde
yaşayan eğrelti otlarının çoğunun soyu tükenmiştir fakat bazıları soyununu
günümüze kadar sürdürmeyi devam ettirmiştir.
Nemli
ve keskin güneş ışıklarından korunacak kadar gölgeli yerlerde üreyebilirler.
Bazıları yosuna benzer biçimde miniktir. Tropik bölgede yetişenleri ise 25 m
uzunluğa varabilecek kadar büyük olabilmektedir.
Eğrelti
otları damarlı bitkilerdir. Suyu köklerinden alıp, damarları ile yapraklarına
kadar ulaştırabilirler. Türlerin çoğu toprakta yetişir. Yalnız Platycerium cinsinden
geyik boynuzu gibi bazı eğreltiler başka bitkilerin üzerinde yaşayabilir.
/////////////
Bracken
From Wikipedia, the
free encyclopedia
|
Bracken
|
|
 |
|
|
Kingdom:
|
|
|
Division:
|
|
|
Class:
|
|
|
Order:
|
|
|
Family:
|
|
|
Genus:
|
|
Bracken (Pteridium) is a genus of large, coarse ferns in the familyDennstaedtiaceae. Ferns (Pteridophyta) are vascular plants that have alternating
generations, large plants that produce spores and small plants that
produce sex cells (eggs and sperm). Brackens are noted for their large, highly divided
leaves. They are found on all continents except Antarctica and in all
environments except deserts, though their typical habitat is moorland. The genus probably has the widest
distribution of any fern in the world.
In the past, the genus was commonly treated
as having only one species, Pteridium aquilinum, but the recent
trend is to subdivide it into about ten species.
Like other ferns, brackens do not have
seeds or fruits, but the immature fronds, known as fiddleheads, are sometimes eaten, although some
are thought to be carcinogenic. (see Poisoning)
The word bracken is of Old Norse origin, related to Swedish bräken and
Danish bregne, both meaning fern.
Contents
[show]
Evolutionarily, bracken may be considered
one of the most successful ferns. Bracken, like heather, is typically found in
moorland environments, and is commonly referred to by local populations in the
north of England as 'Moorland Scrub'. It is also one of the oldest ferns, with
fossil records over 55 million years old having been found. The plant sends up
large, triangular fronds from a wide-creeping underground rootstock, and may
form dense thickets. This rootstock may travel a metre or more underground
between fronds. The fronds may grow up to 2.5 m (8.2 ft) long or
longer with support, but typically are in the range of 0.6–2 m
(2.0–6.6 ft) high. In cold environments, bracken is deciduous and, as it requires well-drained
soil, is generally found growing on the sides of hills.
Sori on outer
edge under the leaves
The spores are contained in structures found on
the underside of the leaf called sori. The linear pattern of these is different
from other ferns which are circular and towards the centre.
Pteridium aquilinum (bracken or common bracken) is the most
common species with a cosmopolitan distribution, occurring in temperate and subtropical regions throughout much of the
world. It is a prolific and abundant plant in the moorlands of Great Britain,
where it is limited to altitudes of below 600 metres. It does not like poorly
drained marshes or fen. It has been observed growing in soils from pH 2.8 to 8.6. Exposure to cold or high
pH inhibits its growth. It causes such a problem of invading pastureland that
at one time the British government had an eradication programme. Special
filters have even been used on some British water supplies to filter out the
bracken spores.[2] NBN distribution map for the United Kingdom
Bracken is a characteristic moorland plant
in the UK which over the last decades has increasingly out-competed
characteristic ground-cover plants such as moor grasses, cowberry, bilberry and
heathers and now covers a considerable part of upland moorland. Once valued and
gathered for use as animal bedding, tanning, soap and glass making and as a
fertiliser, bracken is now seen as a pernicious, invasive and opportunistic
plant, taking over from the plants traditionally associated with open moorland
and reducing easy access by humans. It is toxic to cattle, dogs, sheep, pigs
and horses and is linked to cancers in humans.[3] It can harbour high levels of sheep
ticks, which can pass on Lyme Disease. Grazing provided some control by stock
trampling but this has almost ceased since foot and mouth over ten years ago.
Global climatic changes have also suited bracken well and contributed to its
rapid increase in land coverage.
Bracken is a well-adapted pioneer plant
which can colonise land quickly, with the potential to extend its area by as
much as 1–3% per year. This ability to expand rapidly is at the expense of
other plants and wildlife, can cause major problems for land users and
managers. It colonises ground with an open vegetation structure but is slow to
colonise healthy, well managed heather stands.
The biodiversity that depends on these
uplands is very special and very rich. Many of the species only occur on upland
moorland, tied to features unique to the habitat. The loss and degradation of
such areas due to the dominance of bracken has caused many species to become
rare and isolated.[citation needed]
Woodland fungi can be found growing under the
bracken canopy, for example Mycena epipterygia. Both Camarographium stephensii and Typhula
quisquiliaris grow primarily from dead
bracken stems.
Allelopathy: Bracken fern is known to produce
and release allelopathic chemicals, which is an important factor in its ability
to dominate other vegetation, particularly in regrowth after fire. Its chemical
diffusions, shady canopy and its thick litter inhibit other plant species from
establishing themselves – with the occasional exception of plants which support
rare butterflies. Herb and tree seedling growth may be inhibited even after
bracken fern is removed, apparently because active plant toxins remain in the
soil.
Brackens substitute the characteristics of
a woodland canopy, and are important for giving shade to European plants such as common bluebell and wood anemone, where the woodland does not exist.
These plants are intolerant to stock trampling. Dead bracken provides a warm
microclimate for development of the immature stages. Climbing
corydalis, wild gladiolus and chickweed wintergreen also seem to benefit from the conditions found under bracken stands.
The high humidity helps mosses survive
underneath including Campylopus flexuosus, Hypnum
cupressiforme, Polytrichum
commune, Pseudoscelopodium purum and Rhytidiadelphus
squarrosus.
 |
This section needs
additional citations for verification. Please help improve this
article by adding citations
to reliable sources.
Unsourced material may be challenged and removed. (October 2011) (Learn how and when to remove this
template message)
|
Brackens of the Northern Hemisphere are
used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including dark green fritillary, dot moth, high brown fritillary, gold swift, map-winged swift, pearl-bordered
fritillary, orange swift, small angle shades, small
pearl-bordered fritillary. They also form
an important ecological partnership with plants such as violet and cow-wheat (Melampyrum
pratense) for various Boloria fritillary species.
Between 27 and 40[vague] invertebrates (including nine moths)
in the UK feed on bracken. These include the sawfly, a planthopper (Dytroptis pteridis),
the map-winged swift moth caterpillar, brown silver-line moth caterpillar (Petrophora
chlorosata) and Paltodora cytisella. The numbers feeding on the bracken increase as the season progresses due
to the decreasing levels of toxin, and the production of nectaries in the
spring, food for ants which in turn may kill any herbivorous insects in the vicinity.
Where bracken is dominant it excludes most
specialist heathland/moorland bird species of conservation concern, although
there are a few species that may benefit from a certain proportion of bracken.
Deeper bracken stands provide a good food site for many resident or breeding
birds, such as threatened ground-nesting species skylark, yellowhammer, curlew and lapwing. Some British birds such as the whinchat and the nightjar use bracken as their preferred
habitats. The nightjar may lay its eggs on the bare ground under the bracken.
The skylark often nests in bracken and uses it
for cover. Small stands of bracken provide nesting, feeding and roosting
habitat for a variety of smaller birds, including the willow warbler (which will also use bracken to
construct its nest), the tree pipit, the yellowhammer, the ring ouzel, the woodcock and the twite.
These stands also give cover, especially
during the nesting season, from predators such as birds of prey and crows; and
from free-ranging dogs and users straying off the paths which, usually
unintentionally, disrupts nesting and can identify the nest site to predators.
On heavily used spaces, this may be an important protection.
|
|
This section needs
additional citations for verification. Please help improve this
article by adding citations
to reliable sources.
Unsourced material may be challenged and removed. (July 2010) (Learn how and when to remove this
template message)
|
Young bracken
fronds curled
Bracken fiddleheads (the immature, tightly curled
emerging fronds) have been considered edible by many cultures throughout
history, and are still commonly used today as a foodstuff. Bracken fiddleheads
are either consumed fresh (and cooked) or preserved by salting, pickling, or
sun drying. In Korea,[5] where they are called gosari (고사리), they are a typical ingredient in the mixed rice dish called bibimbap.
The British Royal Horticultural Society
recommends against consumption of bracken either by humans or livestock, since
it contains carcinogens linked with oesophageal and stomach cancer.[6] However, the poison found in
bracken, ptaquiloside, is both water-soluble and is destroyed in heat and alkaline conditions.[7][8] Despite this, moderation of consumption
is still recommended to mitigate chance of throat and stomach cancers.[8]
Both fronds and rhizomes have been used to brew beer,[9] and the rhizome starch has been used as a substitute
for arrowroot[citation needed]. Bread can be made out of dried and
powdered rhizomes alone or with other flour. Indigenous
peoples of the Americas[which?] cooked the rhizomes, then peeled and
ate them or pounded the starchy fiber into flour[citation needed]. In Japan, where it is known as warabi (蕨?), starch from the rhizomes is used to make confections, most
significantly warabimochi.
Bracken is called wiwnunmí útpas ‘huckleberry’s
blanket’ by the Umatilla Indians of the Columbia River in the United States
Northwest. The fronds were used to cover a basket full of huckleberries in
order to keep them fresh.[citation needed]
The Māori of New Zealand used the rhizomes
of P. esculentum (aruhe) as a staple food, especially
for exploring or hunting groups away from permanent settlements; much of the
widespread distribution of this species in present-day New Zealand is in fact a
consequence of prehistoric deforestation and subsequent tending of aruhe stands
on rich soils (which produced the best rhizomes). The rhizomes were air-dried
so that they could be stored and became lighter; for consumption, they were
briefly heated and then softened with a patu aruhe (rhizome
pounder); the starch could then be sucked from the fibers by each diner, or
collected if it were to be prepared for a larger feast. Patu aruhe were
significant items and several distinct styles were developed.[10]
In East Asia, Pteridium aquilinum (fernbrake
or bracken fiddleheads) is eaten as a vegetable, called warabi (蕨 / わらび) in
Japan, gosari (고사리) in Korea,
and juécài (蕨菜) in China and Taiwan. In Korea, a typical banchan (small side dish) is gosari-namul (고사리나물) that consists of prepared fernbrake that has been sauteed. It is a
component of the popular dish bibimbap.
Bracken has been shown to be carcinogenic in some animals[11] and some have suggested it
could have some part in causing the high incidence[citation needed] of stomach cancer in Japan.[11] It is currently under
investigation as a possible source of new insecticides.[12]
Uncooked bracken contains the enzyme thiaminase, which breaks down thiamine. Eating excessive quantities of bracken
can cause beriberi, especially in creatures with simple stomachs. Ruminants are less vulnerable because they
synthesize thiamine.[citation needed]
It was traditionally used (and still is in
certain areas like mid-Wales) for animal bedding, which later broke down to a
rich mulch which could be used as fertilizer.[13]
When used by gardeners as a winter mulch it has been shown to reduce the loss
of potassium and nitrogen and to lower soil pH.[13]
Other uses were as packing material for
products such as earthenware, as a fuel, as a form of thatch. The ash was used
for degreasing woolen cloth.[citation needed]
The ash of bracken fern was used in
making forest glass in Central Europe from about 1000 to 1700.[citation needed]
Bracken is currently harvested in the Lake
District, Cumbria, United Kingdom to make commercial composts.[citation needed]
A quick and easy remedy for nettle stings is to rub bracken on the affected area. The juice it releases
alleviates the sting, and bracken often grows near stinging nettle.[citation needed]
The plant is carcinogenic to animals such as mice, rats, horses
and cattle when ingested, although they will usually avoid it unless nothing
else is available. Young stems are quite commonly used as a vegetable in China,
Japan and Korea. However, some researchers suspect a link between consumption
and higher stomach cancer rates.[11] The spores have also been
implicated as a carcinogen. Danish scientist Lars Holm Rasmussen released a
study in 2004 showing that the carcinogenic compound in bracken, ptaquiloside or PTA, can leach from the
plant into the water supply, which may explain an increase in the incidence of
gastric and esophageal cancers in bracken-rich areas.[14]
In cattle, bracken poisoning can occur in
both an acute and chronic form, acute poisoning being the most common. In pigs
and horses bracken poisoning induces vitamin B deficiency.[15] Poisoning usually occurs when
there is a shortage of available grasses such as in drought or snowfalls.
Along with the DNA damage caused by ptaquiloside it is shown that chemicals in
the fern can damage blood cells and can destroy Vitamin B1. This in turn causes beriberi, a disease normally linked to nutritional
deficiency.
Hydrogen cyanide is released by the young fronds of bracken when eaten by mammals or
insects.[16] Two major insect moulting hormones, alpha ecdysone and 20-hydroxyecdysone, are found in
bracken. These cause uncontrollable, repeated moulting in insects ingesting the
fronds, leading to rapid death.[17]
Bracken in
the UK with a linear pattern running across
the hillside, a possible indication of past cultivation.
Many sites have many archaeological remains
dating from the Neolithic and Bronze Ages through to the Industrial Revolution.
The root systems of established bracken stands degrade archaeological sites by
disrupting the strata and other physical evidence. These rhizomes may travel a
metre or more underground between fronds and form 90% of the plant, with only
the remainder being visible.
Some small level of scattered cover can
provide beneficial habitats for some wildlife, at least in the UK (as given
above). However, on balance, removing bracken encourages primary habitats to
re-establish, which are of greater importance for wildlife. Control is a
complex question with complex answers, which need to form part of a wider
approach. Management can be difficult and expensive; plans may need to be about
cost-effective, practical limitation and control rather than give an
expectation for eradication.
All methods need follow-up over time,
starting with the advancing areas first. Given the decades elapsed to arrive at
the current levels of coverage on many sites, slowing or reversing the process
will be also of necessity long-term, with consistency and persistence from all
parties being key.
Various techniques are recommended by Natural England and the RSPB to control bracken either
individually or in combination RSPB Bracken management in the uplands.
·
Cutting — once or twice a year, repeatedly cutting back the fronds for at
least 3 years
·
Crushing/rolling — using rollers, again for at least 3 years
·
Livestock treading — during winter, encouraging livestock to bracken areas
with food. They trample the developing plants and allow frost to penetrate
the rhizomes. In May and June, temporary close grazing or mob stocking on small areas
away from nests, particularly using cattle, horses, pigs or ponies may crush
emerging bracken fronds resulting in reduced bracken cover. Sufficient fodder
will be required to prevent livestock eating the bracken. This may suit steep
areas where human access is difficult and herbicide undesirable.
·
Herbicide — Asulam (also known as Asulox) is selective for ferns; glyphosate is not; but the latter has the
advantage that the effects can be seen soon after application. They are applied
when the fronds are fully unfurled to ensure that the chemical is fully
absorbed. Rare ferns such as adder’s tongue, killanery and lemon-scented ferns
can also be found in similar habitats and it is important that these are not
destroyed in the process of bracken control.
Natural England recommends that only Asulam can be sprayed aerially, Glyphosate
requires spot treatment, e.g. using a weedwiper or knapsack spray. The toxicity
of Asulam is low and has been generally highly
cost-effective but its use is now restricted by the EU after 2012, at least
until specific registered uses can be defined.
Selective sprays like Starane, Access,
Metsulfuron 600WG, etc. work well but only if sprayed in late autumn so the
rhizomes store food for winter and hence absorb the poison.
On archaeological sites, chemical control
is usually required as mechanical methods may cause damage.
·
Allowing plants to grow in its place, e.g., the establishment of woodland,
causes shade that inhibits bracken growth. In the UK, trees, notably rowan,
have done well since grazing reduced greatly after the foot-and-mouth epidemic
in 2000 but young saplings struggle in high bracken. In decades to come, tree
shade cover may increase, if permitted, and so may reduce bracken growth, but
this is both long-term and in some cases is contentious in the change it would
bring to traditionally open heath or moorland, both aesthetically and as a
valuable habitat.
·
Burning — useful for removing the litter, but may be counter-productive as
bracken is considered to be a fire-adapted species
·
Ploughing — late in the season followed by sowing seed
Any bracken control programme must be
completed, or bracken will re-establish.
A Bracken Control Group was established in
2012 to provide best-practice guidance for all bracken control techniques. The
Group has also been responsible for submitting an application for an Emergency
Authorisation to secure the continued availability of Asulam for bracken
control, following the decision not to register the product under new
regulations in the EU. Registration has been re-applied for but this will not
be available until 2017 at the earliest. Until re-registration is approved the
Group will aim to keep Asulam available under the emergency provisions. Bracken Control
Group website
·
Pteridium
aquilinum
·
Fronds of the
bracken fern
·
Marrs, R.H.; Watt A.S. (2006). "Biological Flora of the British Isles 245: Pteridium aquilinum (L.) Kuhn.". Journal of Ecology. 94: 1272–1321. doi:10.1111/j.1365-2745.2006.01177.x.
1.
Jump up^ painting circa 1920 by the Swedish
botanist C. A. M. Lindman (1856–1928), taken from his book(s) Bilder ur Nordens
Flora (first edition published 1901–1905, supplemented edition 1917–1926?).
3.
Jump up^ Potter, D.M. (4 September 2000).
"Carcinogenic effects of ptaquiloside in bracken fern and related
compounds". British Journal of Cancer. 83 (7):
914–920. doi:10.1054/bjoc.2000.1368.
8.
^ Jump up to:a b http://www.theatlantic.com/health/archive/2011/06/the-bracken-fern-a-natural-born-killer/241271/
9.
Jump up^ Jones, David L.
(1987). Encyclopaedia of ferns : an introduction to ferns, their
structure, biology, economic importance, cultivation and propagation. Portland,
Ore.: Timber Press. p. 13. ISBN 0881920541.
10.
Jump up^ McGlone, Matt S.; Wilmshurst,
Janet M.; Leach, Helen M. (2005). "An ecological and historical review of bracken (Pteridium esculentum)
in New Zealand, and its cultural significance" (PDF). New Zealand
Journal of Ecology. 28:
165–184.
11.
^ Jump up to:a b c Evans IA, Widdop B, Jones
RS, et al. (September 1971). "The possible human hazard of the naturally occurring bracken
carcinogen". Biochem.
J. 124 (2): 29P–30P. PMC 1177200
. PMID 5158492.
. PMID 5158492.
12.
Jump up^ Jbilou R, Amri H, Bouayad N,
Ghailani N, Ennabili A, Sayah F (March 2008). "Insecticidal effects of extracts of seven plant species on larval
development, α-amylase activity and offspring production of Tribolium castaneum(Herbst) (Insecta: Coleoptera: Tenebrionidae)". Bioresour. Technol. 99 (5): 959–64. doi:10.1016/j.biortech.2007.03.017. PMID 17493805.
13.
^ Jump up to:a b "Archived copy". Archived
from the original on
2009-12-12. Retrieved 2009-07-08.
16.
Jump up^ Amelot ME, Alonso (February 2005).
"Kinetics of the natural evolution of hydrogen cyanide in plants in
neotropical Pteridium arachnoideum and its ecological
significance". Journal of Chemical Ecology. 31 (2):
315–31. doi:10.1007/s10886-005-1343-z. PMID 15856786.
17.
Jump up^ "Insect Hormones: Alpha
Ecdysone and 20-Hydroxyecdysone in Bracken Fern". Science
Classic. 157 (3795): 1436–1438. 22 September 1967. doi:10.1126/science.157.3795.1436.
 |
·
Alonso-Amelot ME, Avendaño M (March 2002). "Human carcinogenesis and bracken fern: a review of the evidence". Curr. Med. Chem. 9 (6): 675–86. doi:10.2174/0929867023370743. PMID 11945131. Archived from the original on
2011-10-06.
·
Natural England — Bracken control, vegetation restoration and land
management[permanent dead
link]
//////////////
قس آذری:
Tükvari
sümürgə (lat. Asplenium trichomanes)[1] — sümürgə cinsinə aid bitki növü.[2]
///////////
Asplenium trichomanes (commonly known as maidenhair
spleenwort[1]) is a small fern in the spleenwort genus Asplenium. It is a
widespread and common species, occurring almost worldwide in a variety of
rocky habitats. It is a variable fern with several subspecies.
&&&&&&&
شعیر
بفتح شین و کسر عین مهمله و سکون یاء مثناه تحتانیه و راء مهمله
بفارسی جو و بهندی سج بفتح سین مهمله و جیم عجمی نامند
ماهیت آن
از حبوب معروفه است بهترین آن سفید رسیدۀ بالیدۀ تازۀ آنست و کهنه
که یک سال بران کذشته باشد بسیار زبون
طبیعت آن
در آخر اول سرد و خشک
افعال و خواص آن
قلیل الغذاتر از کندم و با قوت جالیه و قابضه و مجففه و رادعه و
مسکن غلیان صفرا و خون و عطش و حدت حمیات حارۀ حاده و سل و دق مصلح آن لبن یتوعات و
مورث لاغری بدن و مضر مثانه مصلح آن روغنها و انیسون است و آب جو مقشر مطبوخ به حدی
که جوها شکفته و مهرا شوند و صاف کرده سرد نموده و یا نیم کرم بیاشامند که ماء الشعیر
نامند سرد و تر و مسکن حدت دم و صفرا و اخلاط محترقه و حمیات حارۀ حاده و امراض حاده
و مسکن حرارت باطنی و لهیب و حرارت جکر و عطش مفرط و دق و سل و قرحۀ ریاح و ذات الجنب
و سعال یابس و صداع حار و امثال اینها و سدر و سریع الانحدار و مولد خون صالح و مرخی
معدۀ رطب و مضر احشای بارده و نفاخ و مصلح آن کل قند و هنکام اعتقال بطن استعمال آن
جائز نیست و مطبوخ آن با نصف وزن آن خشخاش کوبیده مانند حریره جهت صداع حار و باضافۀ
قرطم جهت اخراج بلغم لزج و منع شری و مفتح سدد و با عناب و سپستان و انجیر و پرسیاوشان
جهت درد سینه و سرفه مجرب و شیرۀ جو که کشک الشعیر نامند سرد مائل بخشکی و غلیظتر از
ماء الشعیر و جهت اسهال صفراوی و امزجۀ حاره و غرغره بدان جهت ورم کلو و درد آن و ضماد
آرد آن رادع و محلل اورام صلبه و کشایندۀ دمامیل حاره و بتنهائی و یا با تخم خبازی
بوزن آن جهت سل و ذات الجنب و اورام زیر بغل و سینه و پستان و بناکوش و سائر اعضا و
بدستور با قلیلی ریوند چینی جهت اورامی که حرارت آنها در کمال حدت نباشد و با سرکه
جهت اورام صفراویه و شری و اکر آرد آن نباشد جو مقشر را با آب و یا عصارات برکهای مناسبه
سائیده استعمال نمایند و با آب سفرجل جهت نقرس حار و با آب کشنیز تازه جهت تحلیل خنازیر
و اورام حارۀ صلبه و ورم کلو و با رازیانج و تخم کتان و زفت و بول اطفال جهت تحلیل
اورام صلبه و کشودن دمل و با اکلیل الملک و پوست خشخاش جهت ذات الجنب و نقرس و مطبوخ
آن با سرکه جهت جرب و حکه و با بنک و افیون و آب برک کاهو و مانند آن جهت صداع و ورم
چشم و نزلات و باد سرخ و استحکام نمودن عضو مکسور و مرضوض و طلای مطبوخ آن با انجیر
یا ماء العسل جهت تحلیل اورام بلغمی و حار بغایت مؤثر و ضماد سوختۀ آن با سرکه جهت
کلف و حزاز نافع و سویق آن یعنی آرد بودادۀ آنکه در سویق مذکور شد تبرید و تغذیۀ آن
زیاده از سویق کندم است و آشامیدن آن با قدری شکر بهترین اغذیۀ اطفال است و مسکن عطش
و لهیب باطنی و نان آن ثقیل بطئ الهضم و نفاخ و چون خمیر آن را بکذارند تا ترش شود
و در دوغ حل کنند و یک شب بکذارند پس بنوشند جهت تسکین غلیان خون صفراوی و لهیب باطنی
و تشنکی مفرط و قئ صفراوی و تپهای حاره و اسهال صفراوی و حکه بیعدیل مضر مبرودین و
نفاخ مصلح آن شکر و یا نبات خوردن و مصلح سویق آن مغسول نمودن و با شیرینی خوردن است
و دستور طبیخ ماء الشعیر در قرابادین در حرف المیم مع الالف مذکور شد
مخزن الادویه عقیلی خراسانی
////////////
شعیر. [ ش َ ] (ع اِ) جو. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء)
(از اقرب الموارد). نام غله معروف که به فارسی
و هندی جو گویند، و گویند شعیر ازشَعْر بمعنی مو است زیرا که جو مو بر سر دارد و گندم
ندارد یا آنکه کم دارد. (از غیاث اللغات ). جو، شعیرة یکی آن . (از مهذب الاسماء)
(آنندراج )...
- شعیر رومی ۞ ؛ خندروس است . (ذخیره خوارزمشاهی ) (تحفه حکیم مومن ).
- شعیر هندی ؛ هلیله . (یادداشت مولف
). رجوع به هلیله شود.
//////////
شعیر
نوعی از وی بیپوست بود و آن را سلت خوانند
بپارسی جو برهنه گویند و فعل وی نزدیک بجو با پوست بود و نیکوترین وی آن بود که تازه
و سفید و بزرگ بود و دانه وی فربه بود و طبیعت وی سرد و خشک بود در اول و گویند در
دویم و خشکی وی بیشتر از باقلای مقشر بود باندک چیزی اما در همه خصلتها مانند وی بود
چون از بیرون استعمال کنند و چون پخته خورند فاضلتر از باقلا بود و در وی تحلیل و
جلا بود و غذای وی کمتر از غذای گندم بود و بر کلف گرم کرده طلا کنند سود دهد و بر
جرب ریششده با سرکه گرمکرده طلا کنند سود دهد و با سرکه بر نقرس طلا کردن نیکو بود
و منع سیلان فضول از مفاصل بکند و آرد وی با پوست خشخاش و اکلیل الملک ضماد کردن بر
ذات الجنب نافع بود و با انجیر چون بپزند تبهای بلغمی را نافع بود و چون مرضوض کنند
و بآتش گرم کنند و بر وجعی که از حرارت بود نهند یعنی تکمید کنند ساکن کند و بر ورمهای
گرم نیز همین عمل کند و بادانگیز بود و مغص آورد و مضر بود بمثانه و مصلح وی انیسون
بود و آرد جو چون با انجیر بپزند و بر ورم بلغمی و ورم گرم اندازند بپزاند و بگدازد
و چون با راتینج و زفت و سرگین کبوتر بیامیزند و بر ورمهای صلب نهند نضج بدهد و چون
با زفت تر و موم و بول کودکان که محکم نشده باشد و زیت بیامیزند و بر خنازیر نهند نضج
دهد و چون با عصاره سرد بسرشند مانند کاهو و تورک و آب عنب الثعلب و ضماد کنند بر چشم
که ورم کرده آن گرم بود ساکن کند و همچنین طلا کردن بر مجموع ورمهای گرم و جمره و حمره
و فلقمونی و مانند آن مفید بود و چون با سرکه بسرشند و بر پیشانی طلا کنند درد سر گرم
ساکن کند و همچنین تنها با ادویه که موافق بود قلاع را زایل کند
______________________________
صاحب مخزن الادویه مینویسد: شعیر بفتح
شین و کسر عین بفارسی جو و بهندی سج گویند
فرانسهORGE انگلیسیBARLEY
اختیارات بدیعی
////////////////
جو
اشاره
در کتب طب سنتی با نام عربی آن (شعیر)
آمده است به فرانسوی:Orge
وOrge Cultive
و به انگلیسیBarley
وCommon barley
گفته میشود. گیاهی است از خانوادهGramineae نام علمی آنHordeum vulgare L . وHordeum sativum
pers
. میباشد.
مشخصات
جو گیاهی است یکساله که ارتفاع ساقه استوانهای
آن بسته به ارقام مختلفه از 100- 40 سانتیمتر فرق میکند. برگها سبز تیره متناوب باریک
دراز و در موقع لمس کردن بخصوص در جهت بالا به پایین برگ خشونتی احساس میشود. میوه
آن به شکل سنبل که دارای سنبله یا سنبلهای کوچک است و هر سه سنبلک در یک محفظه جای
دارد و در هر گرهی دو محفظه و در نتیجه بهطور کلی در هر ردیف شش گل است. در بعضی ارقام
هر شش گل تلقیح میشود و این ارقام دارای شش ردیف سنبلک میباشند، این ارقام را جوشش
ردیفه 471] مینامند.
در مواردی که دانههای قسمت وسط رشد نمیکنند
و دانههای طرفین رشد کامل مینمایند، خوشه مربع به نظر میآید زیرا چهار ردیف دارد.
این ارقام را جو چهار
معارف گیاهی، ج1، ص: 330
ردیفه 472] مینامند. در مواردی که فقط
دو ردیف وسط تلقیح شده و رشد میکند و بقیه ردیفها رشد نمیکند و عقیم است، ارقام جو
با این مشخصات را که فقط دو ردیف دارند جو دو ردیفه 473] مینامند. رقم اخیر نیز باز
ممکن است سه جور باشد که یکی را جو دو ردیفه بادبزنی 474] و دیگری را جو دو ردیفه ایستا[475]
و سرانجام جو دو ردیفه خمشده 476] نامند.
از نظر کاشت، جو به دو نوع تقسیم میشود
جو بهاره و جو پاییزه. جو پاییزه در پاییز کاشته میشود و احتیاج به دیدن سرمای زمستانه
دارد و طول زندگی آن بلندتر از جو بهاره است ولی بههرحال زودتر از جو بهاره برداشت
میشود. جو بهاره در بهار کاشته میشود و احتیاج به دیدن سرمای زمستانه ندارد و بدون
دیدن زمستان به دانه مینشیند. طول دوره زندگی آن کوتاهتر از جو زمستانه است ولی بعد
از جو زمستانه برداشت میشود و در مناطقی که بارندگی و رطوبت بهار و تابستان کم است
جو زمستانه ترجیح دارد، زیرا قبل از مواجهه با فصل خشکی گیاه میرسد و برداشت میشود.
ترکیبات شیمیایی
از نظر ترکیبات شیمیایی و مواد مختلفه
ارقام جو برحسب محل کاشت متفاوت هستند و مقدار مواد از یک رقم تا رقم دیگر کمی تغییر
میکند.
جدول زیر میزان مواد مختلفه در 3 رقم مختلف
جو و کاه جو را نشان میدهد:
مواد مختلفه/ جو رقم 1/ جو رقم 2/ جو رقم
3/ کاه جو
آب/ 46/ 11 درصد/ 13 درصد/ 5/ 13 درصد/
14 درصد
مواد ازته/ 9 درصد/ 4/ 13 درصد/ 9/ 8 درصد/
3 درصد
مواد چرب/ 14/ 2 درصد/ 8/ 2 درصد/ 76/
1 درصد/ 5/ 1 درصد
مواد نشاستهای/ 4/ 60 درصد/ 7/ 63 درصد/
9/ 49 درصد/ 41 درصد
مواد غیر ازته مختلفه/ 3/ 10 درصد/ تعیین
نشده/ 54/ 18 درصد/ تعیین نشده
سلولز/ 76/ 4 درصد/ 6/ 2 درصد/ 8/ 4 درصد/
36 درصد
معارف گیاهی، ج1، ص: 331
خاکستر/ 83/ 1 درصد/ 5/ 4 درصد/ 45/ 2
درصد/ 4 درصد
تغییر مواد در ارقام مختلف فوق در اثر
محل و اقلیم کاشت جو و درعینحال ارقام نیز میباشد.
از نظر نسبت وزن قسمتهای مختلف گیاه جو
نسبت به کل گیاه، بررسی زیر جالب است: در یک بوته جو بهطور متوسط 50 درصد وزن بوته
را دانه تشکیل میدهد و 38 درصد را ساقه و برگ خشکشده آن و 6 درصد را ریشکها و محور
خوشهها و در آخر حدود 10 درصد را یقه و ریشه تشکیل میدهد.
در گیاه خشک در حدود 55 میلیگرم ارسنیک
در هر 100 گرم گیاه خشک و 50 میلیگرم ارسنیک در هر 100 گرم گیاه تازه وجود دارد.
در اثر خیس کردن جو تحت درجه حرارت خاصی
جوانه میزند و از جو جوانه زده پیش از آنکه رشدش از حد معینی تجاوز نماید مالت جو
به دست میآورند.
مالت جو در داروسازی کاربرد وسیعی دارد
زیرا مادهای است که ضد اسکوربوت میباشد و در موارد کمی ویتامینC بدن خیلی مفید است
و برای تهیه شیرهای غلیظ مخلوط با مالت و تهیه غذای اطفال و شیرینیها کاربرد فراوان
دارد و بعلاوه از جوانه جو جوشاندهای تهیه میشود به نام آب تورایون 477]. در جوانه
جو آلکالوئیدی به نام هوردئین وجود دارد و سولفات هوردئین خاصیت ضدعفونیکننده روده
دارد. از عصاره مالت جو نیز که از جوشاندن مالت در آب و غلیظ کردن مایع حاصل در حد
عصاره به دست میآید در داروسازی و معالجه بیماریها استفاده وسیعی به عمل میآید.
عصاره مالت جو بهطور متوسط دارای مقدار
زیادی مالتوز (حدود 60 درصد)، 10 درصد ساکاروز[478]، 21 درصد دکسترین 479] و سایر مواد
معدنی است و برای ازدیاد ترشح شیر مفید است و دارای ویتامینهایB 1 وB 2 میباشد.
بررسی شیمیایی و تجزیه دیگری نشان میدهد
که در هریک صد گرم عصاره خشک مالت جو مواد زیر موجود است:
آب 3 گرم، انرژی 367 کالری، پروتئین 6
گرم، مواد هیدراتهای کربن شامل قندها و نشاسته 89 گرم، خاکستر 6/ 1 گرم، کلسیم 48 میلیگرم،
فسفر 294 میلیگرم، نیاسین 8/ 9 میلیگرم، تیامین 36/ 0 میلیگرم و رایبوفلاوین
45/ 0
معارف گیاهی، ج1، ص: 332
انواعی از جو
معارف گیاهی، ج1، ص: 333
آهن 7/ 8 میلیگرم، سدیم 80 میلیگرم،
پتاسیم 230 میلیگرم، میلیگرم.
در هریک صد گرم دانه جو خام مواد زیر وجود
دارد:
آب حدود 11 درصد، پروتئین 8 درصد، مواد
چرب 1 درصد، هیدراتهای کربن (قسمت عمده نشاسته) 78 درصد، خاکستر 9/ 0 درصد، کلسیم
16 میلیگرم، فسفر 189 میلیگرم، آهن 2 میلیگرم، سدیم 3 میلیگرم، پتاسیم 160 میلیگرم،
تیامین 12/ 0 میلیگرم، رایبوفلاوین 05/ 0 میلیگرم، و نیاسین 3 میلیگرم، ویتامینC (صفر).
خواص- کاربرد
جو بهطور کلی در طب سنتی به سه صورت مختلف
استعمال میشود. 1. جو درست که دانه با سبوس روی آن باشد و فقط دنباله آن را کنده باشند؛
2. جو مقشر یا پوست گرفته که عملا قسمتی از پوست آن گرفته شده است؛ 3. جو سفیدکرده
که تمام پوست و سبوس آن را گرفته و به صورت جو سفید درآمده باشد که در اصطلاح به آن
جو مرواریدی میگویند. جو درست معمولا برای تهیه غرغرهها به کار میرود و در سایر
موارد از جو مقشر یا جو کاملا سفیدشده استفاده میشود.
مالت جو کمک به هضم غذا میکند و مغذی
است و سینه را نرم میکند و برای سقط جنین به کار میرود. [هاو]. در چین قدیم جوانههای
جو را در موارد سقط جنین به کار میبردند و به عنوان سقطکننده جنین میخوردند و به
علاوه از آن به عنوان دارو برای ناراحتیهای بعد از زایمان استفاده میکردند [استوارت
. و برای معالجه سوءهاضمه تجویز میشده است. خوردن دانه جو تشنگی را فرومینشاند. تب
را برطرف میکند و به عنوان مقوی و تونیک عمل میکند و مالت در هضم غذاهای نشاستهای
خیلی کمک میکند و برای کاهش ترشح شیر کاربرد دارد.
جو از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی
سرد و خشک است و مواد مغذی آن از گندم کمتر است ولی قابض و خشککننده است. غلیان صفرا
و خون را تسکین میدهد، عطش را فرومینشاند و حدت تبهای گرم و تبهای سل را تقلیل میدهد.
مضر مثانه است از این نظر باید با روغن و انیسون خورده شود.
اگر جو مقشر را بپزند به حدی که جوها شکفته
و خوب پخته شود ولی آن را نمالند و آن را صاف کرده و سردش نمایند ماء الشعیر به دست
میآید. ماء الشعیر سرد و تر
معارف گیاهی، ج1، ص: 334
است، مسکن حدت خون، صفرا، اخلاط سوخته
و تبها و امراض گرم میباشد. حرارت باطنی را تسکین میدهد و حرارت کبد و عطش مفرط را
فرومینشاند و برای سل، زخمهای ریه، ذات الجنب، سردرد گرم و امثال اینها نافع است.
زود هضم میشود، مولد خون صالح است و به اصطلاح خونساز میباشد ولی معده را سست میکند.
برای آلات داخل شکم اشخاص سردمزاج مضر است و نفاخ، از این نظر باید با گل قند خورده
شود و در مواردی که شکم بسته است و یبس میباشد خوردن ماء الشعیر جایز نیست و جمع بین
ماء الشعیر سکنجبین نیز جایز نیست. اگر ماء الشعیر با نصف وزن جو آن، خشخاش کوبیده
مخلوط و مانند حریره شود، برای سردرد گرم مفید است و با عناب، سپستان، انجیر و پرسیاوشان
برای درد سینه و سرفه مجرب است.
شیره جو که آن را کشک الشعیر گویند سرد
مایل به خشک است و غلیظتر از ماء الشعیر است و برای اسهال صفراوی و مزاجهای گرم مفید
است و غرغره با آن برای ورم گلو و درد گلو نافع است. ضماد آرد جو رادع است، ورمهای
سخت را تحلیل میبرد، دملهای گرم را سرباز میکند و به تنهایی و یا مخلوط با هموزن
آرد جو و تخم پنیرک، برای سل، ذات الجنب، ورمهای زیربغل، سینه، پستان، پشت گوش و سایر
اعضا مفید است و ضماد آن باریوند چینی برای ورمهایی که حرات آنها در کمال حدت نباشد،
بسیار نافع است و با سرکه برای ورمهای صفراوی و مخملک مفید است. اگر آرد جو نباشد،
جو مقشر را با آب و یا عصاره برگهای مناسب ساییده و استفاده کنید. ضماد آرد جو با آب
برای نقرس گرم و با آب گشنیز تازه برای تحلیل خنازیر و ورمهای گرم سفت و ورم گلو نافع
است. آب پخته جو با سرکه برای جرب و خارش و با تریاک و آب برگ کاهو و نظایر آن برای
سردرد، ورم چشم، باد سرخ و محکم کردن عضو شکسته نافع است. خوردن آرد جو با شکر غذای
خوبی برای اطفال و مسکن عطش و التهاب است. نان جو سنگین و ثقیل الهضم است و نفاخ. اگر
خمیر آرد جو را بگذارند که ترش شود و در دوغ حل کنند و یک شب بگذارند بماند و سپس بخورند
برای تسکین غلیان خون صفراوی، تشنگی مفرط، قی صفراوی، تبهای گرم، اسهال صفراوی و خارش
بسیار مفید است. جو برای سردمزاجان مضر است از این نظر باید با شکر خورده شود.
تهیه ماء الشعیر: جو مقشر و بیپوست را
گرفته خوب بشویند و آن را در آب جوش دهند و آب آن را بریزند و مجددا آب تازه در آن
بریزند و آن را بپزند تا دانههای جو شکفته و دهن آنها باز شود در این موقع آن را با
پارچهای صاف و بدون آنکه بمالند آب رد شده را میگذارند که سرد شود و میخورند.
معارف گیاهی، ج1، ص: 335
کشک الشعیر: جو مقشر را در آبجوش دهند
تا خوب شکفته شود و قبل از صاف کردن بمالند که مغز آن نیز داخل آب شود و غلیظ گردد،
آن را کشک الشعیر نامند و شبیه آش جو میباشد.
ماء السویق برای تبهای خیلی گرم و عطش
و اسهال صفراوی نافع است.
برای تهیه ماء السویق جو مقشر را گرفته
سرخکرده و پس از آن آرد کنند و 160 گرم از آرد آن را در آب بریزند و برهم زنند تا
غلیظ شود و از پارچهای بگذرانند و با 4 گرم طباشیر ساییده و 4 گرم صمغ عربی مخلوط
کرده و بخورند. برای تهیه جوشانده جو در حدود 20 گرم جو سفید مقشر را در هزار گرم آب
میجوشانند تا کلیه مواد نشاستهای جو در آب حل شود (در حدود 8- 7 ساعت بجوشد) این
جوشانده را خنک کرده و یا نیمگرم مصرف میکنند. از سولفات هوردئین برای معالجه اسهال
ساده و اسهال خونی و حصبه و بهطور کلی عفونتهای رودهای استفاده میشود و 3- 1 گرم
در یک پوسیون خورده میشود.
روش دیگری برای تهیه ماء الشعیر: جو مقشر
15 گرم، ریشه شیرینبیان مقشر و خردکرده 8 گرم، آب مقدار کافی. جو را با آب گرم بشویند
و در مقداری آب بجوشانند آنقدر که جو شکفته شود و صافشده محلول 1000 گرم شود و بعد
از روی آتش برداشته و ریشه شیرینبیان را داخل کرده 12 ساعت بگذارند بماند و بعد صاف
کنند. این جوشانده را به عنوان ملین و مدر استعمال کنند.
ماء الشعیر مرکب که علاوه بر ملین و مدر
بودن برای سینه هم خوب است:
جوشانده جو به ترتیبی که در بالا ذکر شد
1000 گرم، انجیر خشک 60 گرم، ریشه شیرینبیان 15 گرم، مویز 60 گرم و با 1000 گرم آب
مخلوط کرده بجوشانند تا جمعا 1000 گرم باقی بماند و آن را صاف کنند و مانند مشروب ملین
و مدر و در موارد برونشیت و ناراحتی سینه فنجان فنجان میل کنند.
نگاهی به تحقیقات علمی جدید در مورد خواص
درمانی جو
جو از روزگاران کهن همیشه به عنوان بستهای
از ترکیبات دارویی مفید برای بیماریهای قلبی و یبوست و دیگر اختلالات هاضمه و احتمالا
سرطان شناخته شده است.
جو به عنوان دارویی برای عروق قلبی
جو، به نظر میرسد که از چند طریق در کاهش
کلسترول مؤثر است. یکی این
معارف گیاهی، ج1، ص: 336
است که شبیه داروهای شیمیایی ضد کلسترول
بازار، در مکانیسم ساخت کلسترول در کبد دخالت کرده و کلسترول را کاهش میدهد. محققان
وزارت کشاورزی امریکا در مرکز تحقیقات مادییسن سه ترکیب جداگانه در جو کشف کردهاند
که قابلیت کبد در ساختن کلسترول نوعLDL
را مهار میکنند.LDL جزیی از کلسترول است که مضرّ بوده و به رگهای خونی آسیب
میرساند و منجر به حملههای قلبی میشود. در آزمایشی خوراندن جو به خوک موجب شده که
کلسترول خون خوک تا 18 درصد پایین بیاید و بدون تردید، جو در کاهش کلسترول خون انسان
نیز مؤثر است. تحقیقات دکتر روزماری نیومن 480] استاد دانشگاه ایالتی مونتانا که بر
روی عدهای مردان داوطلب انجام شد، نشان داد که خوردن جو به صورت نان، دانه پخته، کیک
یا سایر انواع، کلسترول خون آنها را به میزان محسوسی پایین آورده است. این گروه مدت
6 هفته هر روز سه بار با غذای خود از خوراکیهای جو استفاده کردهاند و پس از 6 هفته
کلسترول خون آنها 15 درصد کاهش یافته است. آزمایشها نشان میدهد هر چقدر کلسترول خون
بیشتر باشد تأثیر رژیم جو در کاهش آن بیشتر است. در آزمایش فوق گروه دیگری که طی همان
مدت 6 هفته از آرد گندم یا سبوس گندم به جای جو استفاده کرده بودند هیچ کاهشی را در
کلسترول خون نشان ندادند. به نظر دکتر نیومن خاصیت کاهش کلسترول در جو، حد اقل قسمتی
مدیون وجود مواد بتاگلوکان 481] محلول در آن است. مواد بتاگلوکان الیاف گیاهی صمغی
هستند که بخصوص در جو و یولاف (جو دو سر) به صورت قابل حل در آب یافت میشود. این مواد
نه فقط در پوسته نازک خارجی جو بلکه در داخل مغز دانه جو نیز وجود دارند. دکتر نیومن
در حال حاضر با همکاری گروهی از دانشمندان سوئدی دستاندرکار اجرای تحقیقاتی هستند
که معلوم کنند کدام واریته جو از این نظر بهترین نوع میباشند، یعنی کلسترول خون را
بیشتر کاهش میدهند.
آزمایشهایی که در دانشکده پزشکی دانشگاه
ویسکانسن شده نیز نشان میدهد که کپسولهای حاوی روغن جو که محتوی عواملی برای کاهش
قابلیت کلسترول سازی کبد هستند، به اشخاصی که پس از انفارکتوس عمل جراحی قلب کردهاند
داده شده و موجب کاهش کلسترول خون آنها در حدود 18- 9 درصد شده است.
معارف گیاهی، ج1، ص: 337
جو به عنوان ضد سرطان
دکتر چارلز السون 482]، دانشمند و کارشناس
تغذیه در دانشگاه ویسکانسن، معتقد است که در دانههای گیاهان، مواد شیمیایی ضد سرطان
وجود دارد و دکتر ترول 483]، یکی از صاحبنظران در رشته علوم تغذیه، نیز این نظریه
را تأیید مینماید. دکتر ترول میگوید مواد شیمیایی معروف به مهارکنندههای پروتئاز[484]
که در دانههای گیاهی از جمله در جو وجود دارند عوامل موجد سرطان را در بستر رودهها
سرکوب میکنند و به این دلیل جو در ردیف مواد ضد سرطان قرار دارد.
جو برای رفع یبوست
گروهی از دانشمندان معتقدند جو برای یبوست
بسیار مفید است. در آزمایشی مقداری بیسکویت را به جای آرد گندم با آرد جو درست کرده
و به 19 بیمار مبتلا به یبوست مزمن که مرتبا از داروهای ملین استفاده میکردند دادند
150 نفر یعنی در حدود 75 درصد افراد آن گروه که روزانه 4- 3 بار از این بیسکوتها میخوردند
به کلی معالجه شدند، یبوست آنها برطرف شد، تعداد دفعات تخلیه افزایش یافت، نفخ و درد
شکم برطرف شد و دیگر نیازی به خوردن داروهای ملین نداشتند. و به عنوان امتحان اثر جو،
افراد مورد آزمایش خوردن بیسکویت جو را متوقف کردند و در ظرف یک ماه تمام اعضای گروه
دوباره مبتلا به یبوست شده و ناچار خوردن داروهای ملین را از سرگرفتند.
توجه: بهطور کلی نظر کارشناسان این است
که هرچه بیشتر آرد جو را تصفیه کنند یعنی بیشتر سبوس آن گرفته شود اثر شفابخشی آن کمتر
میشود. بهترین راه این است که جو با سبوس کامل به صورت آرد یا بلغور جو مصرف شود.
جو سفیدکرده که اغلب در فروشگاهها عرضه میشود دارای آثار شفابخشی کمتری بخصوص در رفع
یبوست میباشد. ولی بههرحال جو پوستکنده و بدون سبوس نیز از نظر مبارزه با بیماریهای
قلبی تا حدودی مفید است. دانشمندان دانشگاه ویسکانسن توصیه میکنند برای اینکه از حد
اکثر خواص جو استفاده شود حتی الامکان آرد کامل آن تهیه و مصرف شود، یعنی سبوس آن هیچ
گرفته نشود. زیرا ترکیبات ضد کلسترول جو بیشتر در پوسته خارجی یعنی در سبوس جو قرار
دارد.
معارف گیاهی، ج1، ص: 338
/////////////
جو (نام علمی: Hordeum vulgare) یکی از غلات است.
چرخه زندگی این گیاه یک ساله و از خانواده گرامینهها (گندمیان) است. کشت جو احتمالاً
از اتیوپی و آسیای جنوبشرقی آغاز شدهاست.
محتویات [نمایش]
خاستگاه[ویرایش]
خاستگاه واقعی جو هنوز ناشناخته است. اما
بسیاری از محققین، خاستگاه این گیاه را کوههای زاگرس در غرب ایران، آناتولی جنوبی
و فلسطین میدانند. بر پایه نظریه والیوف، مبداء جوی ریشک دار و غلاف دار، کشور اتیوپی
و شمال آفریقا و مبداء نوع بدون ریشک، ریشک کوتاه و کلاهک دار، آسیای جنوب شرقی، به
ویژه چین، ژاپن و تبت است.
«حدود پنج هزار سال پیش از میلاد مردم
غارنشین فلات ایران در پی تغییراتی که از لحاظ آب و هوا و تشکیل مزارع و چمنزارها به
وجود آمد به دشتها روی آوردند و زندگی تازهای را آغاز کردند و در تمدن آنها نسبت
به دورانهای پیشین پیشرفت بیشتری دیده شد. کهن ترین دشتنشینان، مردم تپه سیلک (Tepe Sialk ) نزدیک کاشان بودند
که آثار زندگی شان در آنجا به دست آمده. تحقیقاتی که در این محوطه انجام گرفته نشان
میدهد که مردم فلات ایران به امر کشاورزی پرداختند و حیوانات اهلی را نیز پرورش دادند.
در هزاره چهارم پیش از میلاد مردم دشتنشین فلات ایران در کار زندگی پیشرفت بیشتری
کردند ..... در این دوره تجارت نیز رو به پیشرفت نهاد. اما دادوستد بیشتر مربوط به
محصولات کشاورزی مانند گندم و جو بود. مسئله دیگر که اهمیت دارد این است که کشت گندم
و جو نخستین بار در ایران متداول شد.»[۲]
جو برای تعداد زیادی از مردمان نواحی سردسیر
و خشک (به ویژه خاور میانه و شمال آفریقا) منبع غذایی مهمی به شمار میرود. البته امروزه
بیشتر برای خوراک دام و تهیه فراوردههای تخمیری از این گیاه استفاده میکنند.
////////////
قس عربی:
الشعير نوع نباتي عشبي حولي من الفصيلة
النجيلية، اسمه العلمي (باللاتينية: Hordeum vulgare).
محتويات [أظهر]
معلومات غذائية[عدل]
بسيسة شعير من جربة
يحتوي كل كوب من الشعير المقشّر (184 غ)
بحسب وزارة الزراعة الأميركية على المكونات الغذائية التالية:
السعرات الحرارية: 651
الدهون: 4.23
الدهون المشبعة: 0.88
الكربوهيدرات: 135.20
الألياف: 31.8
السكر: 1.47
البروتينات: 22.96
الكوليسترول: 0
علم الأحياء[عدل]
لمحة تاريخية[عدل]
يعتبر الشعير أقدم مادة استعملها الإنسان
في غذائه. وقد كان من المحاصيل الغذائية الرئيسية في العصور القديمة حيث كان يصنع منه
الخبز.
//////////////
قس آذری:
Adi
arpa (lat. Hordeum vulgare) – qırtıckimilər fəsiləsinin arpa cinsinə aid bitki
növü.
Arpanın
vətəni Qədim Misir olmuşdur. Eramızdan əvvəl 5 min əvvəl mədəni surətdə
misirlilər tərəfindən əkilib becərilirdi.
Naxçıvan
Muxtar Respublikasında arpa zəmiləri az yer tutsa da, pivə sənayesində ən vacib
xammal kimi istifadə olunur. Arpadan qədim insanlar ev heyvanlarını yemlənməsində
istifadə edirlər.
/////////
قس دیوهی (مالدیوی):
ހިމަ ގޮދަން(ސައިންޓިފިކް ނަން: Hordeum vulgare)ނުވަތަ (އިނގިރޭސި ބަހުން: Barley)އަކީ ގޮވާމުގެ ބާވަތެކެވެ. ހިމަ ގޮދަނަކީ ވަރަށް ގިނައިން ޖަނަވާރުތަކަށް
ކާންދިނުމަށް ވެސް ބޭނުން ކުރާ އެއްޗެކެވެ. އާންމު ގޮތެއްގައި ޕާން، ފާރޮށި ފަދަ ތަކެތި
ތައްޔާރު ކުރުމަށް ހިމަ ގޮދަނުގެ ފުށް ބޭނުން ކުރެއެވެ. މީގެ އިތުރުން ބިޔަރު، އަދި
ބަގުރަލުގެ ތަފާތު ބުއިންތައް ތައްޔާރު ކުރުމަށް ވެސް ހިމަ ގޮދަން ބޭނުންކޮށް އުޅެއެވެ.
މީގެ އިތުރުން ތަފާތު ވައްތަރުގެ ފިނި ބުއިންތައް ދަޅުގައި ތައްޔާރު ކުރާއިރު ހިމަ
ގޮދަން ބޭނުންކޮށްފައި ހުރެއެވެ.
///////////
قس باسای اندونزی:
Jelai (Hordeum vulgare, Ingg. barley) adalah
sejenis serealia untuk pakan ternak, penghasil malt, dan sebagai makanan
kesehatan. Jelai adalah anggota suku padi-padian (Poaceae). Pada tahun 2005,
jelai berada pada urutan keempat dari jumlah produksi dunia dan luas area
penanaman serealia di dunia (560.000 km²).[1] Waktu berkecambahnya sekitar 1-3
hari.
///////////
قس عبری:
שעורה תרבותית (שם מדעי: Hordeum vulgare), המכונה בקיצור
שעורה, היא מין תרבותי בסוג שעורה שבמשפחת הדגניים. השעורה מהווה, יחד עם החיטה, מקור
ראשוני לפחמימות. שני הדגנים האלה היו בין היבולים המבויתים הראשונים של האדם, במהלך
התקופה הנאוליתית בסהר הפורה, כבר לפני יותר מ-10,000 שנים. קמח שעורה כונה "לחם
עוני", מזונם של עניים, ושל בהמות הבית. השעורה משמשת גם כחומר גלם לייצור בירה.
השעורה יכולה לצמוח גם באזורי בצורת, דלים בגשם, שהחיטה אינה יכולה לצמוח בהם. השעורה
נחשבת גידול המזון החמישי בחשיבותו בעולם[1].
/////////////
قس باسای جاوی:
Jawawut (hordeum vulgare) iku panganan pokok
sing wigati kaya déné beras lan sabanjuré. Wuli jawawut utamané kanggo panganan
kéwan (manuk lsp), nanging bisa uga minangka bahan kanggo gawé bir, wiski, lan
panganan kaséhatan. Ing taun 2007, tanduran jawawut iki rangking kapapat ing
donya dideleng saka cacahing prodhuksi lan jembaring tlatah tetanèn sing
ditanduri.[1]
/////////
قس سواحلی:
Shayiri
(kutoka Kiarabu
شعير; kwa Kiingereza: "barley") ni mmea wa familia ya manyasi katika
ngeli ya monokotiledoni.
//////////
قس ازبکی:
Arpa
(Hordeum) — g‘alladoshlar oilasiga mansub bir va ko‘p yillik o‘tsimon
o‘simliklar turkumi. Yevrosiyo va Amerikada 30 ga yaqin turi ma’lum.
Dehqonchilikda A. O‘rta Osiyo (Turkma-niston jan.) da miloddan avvalgi 12—
10-ming yilliqdan ekib kelinadi. Vatani Old Osiyo. Ekma A.
///////////
قس پنجابی:
جؤ گھآ ٹبر دا اک بوٹا تے اک اہم دینے والی فصل اے۔ ایہ انسان دیاں پہلیاں اگایئیاں گیآں فصلاں وجوں اک تے ہجے اک وڈے تھاں تے اگائی جارئی اے۔ ایہ انسانی کھان پین دے نال جانوراں دے چارے تے بیر تے ہور الکوحل والے شربتاں وچ ورتی جاندی اے۔ 2007 وچ ایہ ہوند تے اگائی تھاں وچ چوتھے نمبر تے سی۔
/////////////
قس کردی سورانی:
جۆ ڕوەکێکی یەکساڵەیە لە تیرەی گەنمەکان و لە دەستەی دانەوێڵەکانە. لە کوردەواریدا تۆوی جۆ لە سەرەتای بەھار یان پاییزدا دەچێنرێ و لە ئاخری بەھاردا درەو دەکرێ.
////////////
قس تتری:
Арпа
(Hordeum vulgare) – Кыяклылар гаиләлеге, Hordeum ыругыннан үләнчел үсемлек.
////////////
قس تاجیکی:
Ҷав
(Türk.Arpa), гиёҳест яксола. Пояаш то 30 – 90 см қад мекашад. Хӯшааш дароз,
сукдор (баъзан бесӯк мешавад); донаш дарозрӯяи зард, бунафш, сиёҳ, сабзтоб ва
дорчинӣ. Ҷав аз ҷумлаи ғалладонаҳои қадимист. Дар таркиби он сафеда, ангиштоб,
клетчатка, равған, ферментҳо ва витаминҳои В, D мавҷуданд. Сафедаи Ҷав нисбати
сафедаи гандум серғизо аст.
/////////////
قس ترکی استانبولی:
Arpa (Hordeum
vulgare L.) buğdaygillerden taneleri malt ve yem olarak
kullanılan önemli bir tahıl bitkisidir. Tarih öncesi devirlerdeki en önemli
kültür bitkilerinden biri olmakla birlikte, ekonomik önemi olan bitkilerin
başında gelmektedir.[1][2][3] Yaklaşık 10.500 yıl önce, bugünkü İsrail, Ürdün, Lübnan, batı Suriye, batı İran, Irak ile güneydoğu Türkiye’yi kapsayan ve Bereketli Hilal olarak isimlendirilen bölgede kültüre alındığı
bilinmektedir.[3][4][5][6][7][8][9][10] O zamanlarda ekimi yapılmakta olan arpa, bugün yabani
arpa (Hordeum vulgare L. ssp. spontaneum (K.
Koch.) Thell.) olarak da bilinen ve ilk defa Türkiye’de keşfedilmiş olan bir
alt türdür. Bu alt türü, insanlar en az 18.000–19.000 yıldan beri, önemli bir
besin kaynağı olarak kullanmaktadırlar.[2][3][4][8][9]İnsanlar arpayı 10.000 yıl öncesinde Orta Doğu’dan başlayarak, 2.000 yıl öncesinde Çin’e
kadar, dünyanın farklı yerlerinde ıslah etmişler böylece bugün kullandığımız
arpayı (Hordeum vulgare ssp. vulgare L.) elde etmişlerdir.[2][3][4][10][11][12]
//////////
قس اویغوری:
ئارپا ئىلگىرى «ئېگىزلىكتىكى ئاشلىق» دەپ
ئاتىلاتتى، بۇنداق ئاتىلىشى ئۇنىڭ ئەجدادى بىلەن مۇناسىۋەتلىك.
ئارپا ئۆستۈرۈشنىڭ بارلىققا كېلىش مەسىلىسى توغرىسىدا
تارىختا100 يىلدىن ئارتۇق تالاش - تارتىش بولغان، 1974 - يىلىغا كەلگەندە ئېلىمىز
ئالىملىرىنىڭ چىڭخەي - شىزاڭ ئېگىزلىكىدە تۈرلۈك ياۋا ئارپىلار توغرىسىدىكى يېڭى
بايقىشى بىلەن ئىلمىي يەكۈن چىقىرىلدى. ھازىر ھەممە ئادەم ئارپا ئۆستۈرۈشنىڭ
كىشىلەرنىڭ تاللىشى، تېرىپ ئۆستۈرۈشى ئارقىسىدا ياۋا ئىككى قىرلىق ئارپا − ياۋا
شېشىسىمان ئارپا − ياۋا ئالتە قىرلىق ئارپادىن ھازىرقى ئارپىغىچە ئۇزاق مۇددەتلىك
تەدرىجىي تەرەققىيات جەريانىنى بېسىپ ئۆتكەنلىكىنى ئېتىراپ قىلىدۇ.
///////////
Barley
From Wikipedia, the free encyclopedia
|
Barley
|
|
 |
|
|
Drawing of Barley
|
|
|
Kingdom:
|
|
|
(unranked):
|
|
|
Order:
|
|
|
Family:
|
|
|
Subfamily:
|
|
|
Tribe:
|
|
|
Genus:
|
|
|
Species:
|
|
Barley (Hordeum vulgare L.),
a member of the grass family, is a major cereal grain grown in temperate climates globally. It was
one of the first cultivated grains, particularly in Eurasia as early as 13,000 years ago. Barley
has been used as animal fodder, as a source of fermentable material
for beer and certain distilled
beverages,
and as a component of various health foods. It is used in soups and stews, and
in barley bread of various
cultures. Barley grains are commonly made into malt in a traditional and ancient method
of preparation.
In
2014, barley was ranked fourth among grains in quantity produced (144
million tonnes) behind corn, rice and wheat.[3][4]
