صبرو ظفر, هر دو دوستان قدیمند بر اثر ِ صبر نوبت ِ ظفر آید

دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور	گلبانگ زد که چشم بد از روی گل به دور
ای گل بشکر آن که تویی پادشاه حسن	با بلبلان بی‌دل شیدا مکن غرور
از دست غیبت تو شکایت نمی‌کنم	تا نیست غیبتی نبود لذت حضور
گر دیگران به عیش و طرب خرمند و شاد	ما را غم نگار بود مایه سرور
زاهد اگر به حور و قصور است امیدوار	ما را شرابخانه قصور است و یار حور
می خور به بانگ چنگ و مخور غصه ور کسی	گوید تو را که باده مخور گو هوالغفور
حافظ شکایت از غم هجران چه می‌کنی	در هجر وصل باشد و در ظلمت است نور

بر سَر ِ آنم که گر ز دست برآید		دست به کاری زنم که غصه سر آید
بگذرد این روزگار تلخ تر از زَهر		بار دگر روزگار چون شِکَر آید
بلبل عاشق! تو عمر خواه, که آخِر		باغ شود سبز و شاخ ِگل به بَر آید
صبر و ظفر, هر دو دوستان قدیمند		بر اثر ِ صبر نوبت ِ ظفر آید
صالح و طالح متاع خویش نمایند		تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
خلوت دل نیست جایِ صحبتِ اضداد:		دیو چو بیرون رود فرشته درآید!
بر در ِاربابِ بی‌مروتِ دنیا		چند نشینی که خواجه کِی به درآید؟
صحبتِ حکام ظلمتِ شبِ یلداست,		نور ز خورشید خواه, بو که برآید!
غفلتِ حافظ در این سراچه, عجب نیست:		هر که به میخانه رفت بی‌خبر آید!