نامهربانی ناصر عبداللهی، امیر کریمی شعر از محمد علی بهمنی

پخش آنلاین » دانلود آهنگ نامهربانی از امیر کریمی و ناصر عبداللهی

در قسمت زیر دانلود آهنگ نامهربانی از امیر کریمی و ناصر عبداللهی را به صورت آنلاین میتوانید گوش دهید و در صورتی که علاقه به دانلود ان داشتید آن را با استفاده از لینک پایین دانلود کنید .!!! این سیستم برای این قرار داده شده است که اگر دانلود آهنگ نامهربانی از امیر کریمی و ناصر عبداللهی آن چیزی که مورد نظر شما هستش نبود شما بیخودی و بی دلیل حجم از دست ندهید .

کد آهنگ مربوط به دانلود آهنگ نامهربانی از امیر کریمی و ناصر عبداللهی 

کد اجرای اتوماتیک آهنگ دانلود آهنگ نامهربانی از امیر کریمی و ناصر عبداللهی شما میتوانید با کپی کردن کد این آهنگ رو به صورت 100% رایگان در سایت و یا وبلاگ خودتون قرار بدید و ازش لذت ببرید .

برای قرار دادن کد این آهنگ با شکل های مختلف به لینک زیر مراجعه کنید : کد آهنگ دانلود آهنگ نامهربانی از امیر کریمی و ناصر عبداللهی برای وبلاگ 

توضیحات اولیه برای این آهنگ

دانلود آهنگ نامهربانی از امیر کریمی و ناصر عبداللهی

نام خواننده : امیر

اسم آلبوم : تک آهنگ های امیر کریمی

اسم این پست :دانلود آهنگ نامهربانی از امیر کریمی و ناصر عبداللهی

دانلود آهنگ نامهربانی از امیر کریمی و ناصر عبداللهی

خوب این آهنگ به صورت همکاری دو نفره ناصر عبداللهی و امیر کریمی ساخته شده و حتما هم طرفداران ناصر عبداللهی از این آهنگ لذت میبرند و هم طرفداران امیر کریمی در کل آهنگ نامهربانی بسیار خوب از آب در اومده و به شما هم توصیه میکنم که این آهنگ رو گوش بدید و ازش لذت ببرید . در زیر هم آهنگ های امیر کریمی به شما نمایش داده شده .

متن این آهنگ نامهربانی

******دهکده موزیک*****

"ناصر عبداللهی"

در دیگران می جوییم اما بدان ای دوست

این سان نمی یابی ز من حتی نشان ای دوست

"امیر کریمی"

من در تو گم گشتم مرا در خود صدا می زن

تا پاسخم را بشنوی پژواک سان ای دوست

"ناصر عبداللهی"

ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست

در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من

سردی مکن با این چنین آتش به جان ای دوست

"امیر کریمی"

گفتی بخوان خواندم اگر چه گوش نسپردی

حالا که لالم خواستی پس خود بخوان ای دوست

"ناصر عبداللهی"

ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست

******دهکده موزیک*****

"امیر کریمی"

من قانعم آن بخت جاویدان نمی خواهم

گر می توانی یک نفس با من بمان ای دوست

یا نه تو هم با هر بهانه شانه خالی کن

از من منی بر شانه ها بار گران ای دوست

"ناصر عبداللهی"

نامهربانی را هم از تو دوست خواهم داشت

بیهوده می کوشی بمانی مهربان ای دوست

آن سان که می خواهد دلت با من بگو آری

من دوست دارم حرف دل را بر زبان ای دوست

"امیر کریمی"

ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست

"ناصر عبداللهی"

ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست

"امیر کریمی"

ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست

"ناصر عبداللهی"

ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست

******دهکده موزیک*****

///////////////////

 محمد علی بهمنی

 

اشعاری منتخب از محمد علی بهمنی

بخش اول

خون هر آن غزل كه نگفتم بپای تست

اینجا برای از تو نوشتن هوا كم است

 دنیا برای از تو نوشتن مرا كم است

اكسیر من نه اینكه مرا شعر تازه نیست

 من از تو می نویسم و این كیمیا كم است

دریا و من چه قدر شبیهیم گرچه باز

من سخت بیقرارم و او بیقرار نیست

 با او چه خوب می شود از حال خویش گفت

 دریا كه از اهالی این روزگارنیست

امشب ولی هوای جنون موج میزند

دریا سرش به هیچ سری سازگار نیست

 ای كاش از تو هیچ نمی گفتمش ببین

دریا هم اینچنین كه منم بردبار نیست

خوشا هر آنچه كه تو باغ باغ می خواهی

زمانه وار اگر می پسندیم كر و لال

 به سنگفرش تو این خون تازه باد حلال

مجال شكوه ندارم ولی ملالی نیست

كه دوست جان كلام مناست در همه حال

قسم به تو كه دگر پاسخی نخواهم گفت

به واژه ها كه مرا برده اند زیر سوال

 تو فصل پنجم عمر منی و تقویمم

بشوق توست كه تكرار می شود هر سال

ترا ز دفتر حافظ گرفته ام یعنی

 كه تا همیشه ز چشمت نمی نهم ای فال

مرا زدست تو این جان بر لب آمده نیز

نهایتی ست كه آسان نمی دهم به زوال

 خوشا هر آنچه كه تو باغ باغ می خواهی

 بگو رسیده بیفتم به دامنت یا كال ؟

اگر چه نیستم آری بلور بارفتن

مرا ولی مشكن گاه قیمتی ست سفال

بیا عبور كن از این پل تماشایی

 به بین چگونه گذر كرده ام ز هر چه محال

ببین بجز تو كه پامال دره ات شده ام

كدام قله نشین را نكرده ام پامال

تو كیستی ؟ كه سفركردن از هوایت را

 نمی توانم حتی به بالهای خیال

ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم 

خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید

 و چه بی ذوق جهانی كه مرا با تو ندید

رشته ای جنس همان رشته كه بر گردن توست

چه سروقت مرا هم به سر وعده كشید

به كف و ماسه كه نایابترین مرجان ها

 تپش تبزده نبض مرا می فهمید

آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد

مثل خورشید كه خود را به دل من بخشید

 ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم

هیچكس مثل تو ومن به تفاهم نرسید

خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد

ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید

منكه حتی پی پژواك خودم می گردم

آخرین زمزمه ام را همه شهر شنید

 

در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من

 در دیگران می جویی ام اما بدان ای دوست

 اینسان نمی یابی ز من حتی نشان ای دوست

 من در تو گشتم مرا در خود صدا می زن

 تا پاسخم را بشنوی پژواك سان ای دوست

در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من

سردی مكن با این چنین آتش به جان ای دوست

 گفتی بخوان خواندم اگر چه گوش نسپردی

حالا لالم خواستی پس خود بخوان ای دوست

من قانعم آن بخت جاویدان نمی خواهم

گر می توانی یك نفس با من بمان ای دوست

یا نه تو هم با هر بهانه شانه خالی كن

 از من من این برشانه ها بار گران ای دوست

نامهربانی را هم از تو دوست خواهم داشت

بیهوده می كوشی بمانی مهربان ای دوست

 انسان كه می خواهد دلت با من بگو آری

 من دوست دارم حرف دل را بر زبان ای دوست

 

غزلی چون خود شما زیبا

با غروب این دل گرفته مرا

 می رساند به دامن دریا

می روم گوش می دهم به سكوت

چه شگفت است این همیشه صدا

 لحظه هایی كه در فلق گم شدم

 با شفق باز می شود پیدا

 چه غروری چه سرشكن سنگی

 موجكوب است یا خیال شما

دل خورشید هم به حالم سوخت

سرخ تر از همیشه گفت : بیا

می شد اینجا نباشم اینك  آه

بی تو موجم نمی برد زینجا

راستی گر شبی نباشم من

چه غریب است ساحل تنها

من و این مرغهای سرگردان

پرسه ها می زنیم تا فردا

تازه شعری سروده ام از تو

غزلی چون خود شما زیبا

تو كه گوشت بر این دقایق نیست

 باز هم ذوق گوش ماهی ها

بارانی

با همه ی بی سر و سامانی ام

 باز به دنبال پریشانی ام

طاقت فرسودگی ام هیچ نیست

 در پی ویران شدنی آنی ام

آمده ام آن لحظه ی توفانی ام

دلخوش گرمای كسی نیستم

 آماده ام تا تر بسوزانی ام

آمده ام با عطش سالها

تا تو كمی عشق بنوشانی ام

ماهی برگشته ز دریا شدم

تا كه بگیری و بمیرانی ام

خوبترین حادثه می دانمت

خوبترین حادثه می دانی ام

حرف بزن ابر مرا باز كن

 دیرزمانی است كه بارانی ام

 حرف بزن حرف بزن سالهاست

 تشنه ی یك صحبت طولانی ام

گفتگو

می پرسد از من كسیتی ؟ می گویمش اما نمی داند

این چهره ی گم گشته در آیینه خود را نمی داند

 می خواهد از من فاش سازم خویش را باور نمی دارد

آیینه در تكرار پاسخ های خود حاشا نمی داند

 می گویمش گم گشته ای هستم كه در این دور بی مقصد

كاری بجز شب كردن امروز یا فردا نمی داند

می گویمش آنقدر تنهایم كه بی تردید میدانم

حال مرا جز شاعری مانندمن تنها نمی داند

می گویمش  می گویمش  چیزی از این ویران نخواهی یافت

كاین در غبار خویشتن چیزی از این دنیا نمی داند

می گویمش  آنقدر تنهایم كه بی تردید می دانم

 حال مرا جز شاعری مانند من تنها نمی داند

می گویم و می بینمش او نیز با آن ظاهر غمگین

 آن گونه می خندد كه گویی هیچ از این غمها نمی داند

دلم برای خودم تنگ می شود

اگر چه نزد شما تشنه ی سخن بودم

كسی كه حرف دلش را نگفت من بودم

دلم برای خودم تنگ می شود آری

همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

نشد جواب بگیرم سلام هایم را

 هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم

 چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را ؟

اشاره ای كنم انگار كوهكن بودم

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامده ماه

از خانه بیرون می زنم اما كجا امشب

 شاید تو می خواهی مرا در كوچه ها امشب

پشت ستون سایه ها روی درخت شب

 می جویم اما نسیتی در هیچ جا امشب

می دانم اری نیستی اما نمی دانم

 بیهوده می گردم بدنبالت  چرا امشب ؟

هر شب تو را بی جستجو می یافتم اما

 نگذاشت بی خوابی بدست آرم تو را امشب

ها ... سایه ای دیدم شبیهت نیست اما حیف

 ایكاش می دیدم به چشمانم خطا امشب

هر شب صدای پای تو می آمد از هر چیز

حتی ز برگی هم نمی آید صدا امشب

امشب ز پشت ابرها بیرون نیامد ماه

بشكن قرق را ماه من بیرون بیا امشب

گشتم تمام كوچه ها را  یك نفس هم نیست

 شاید كه بخشیدند دنیا را به ما امشب

طاقت نمی آرم  تو كه می دانی از دیشب

باید چه رنجی برده باشم  بی تو  تا امشب

 ای ماجرای شعر و شبهای جنون من

 آخر چگونه سركنم بی ماجرا امشب

كجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟

تو را گم می كنم هر روز و پیدا می كنم هر شب

 بدیناسن خوابها را با تو زیبا می كنم هر شب

تبی این گاه را چون كوه سنگین می كند آنگاه

چه آتشها كه در این كوه برپا می كنم هر شب

 تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من

 كه پیچ و تاب آتش را تماشا می كنم هر شب

مرا یك شب تحمل كن كه تا باور كنی ای دوست

 چگونه با جنون خود مدارا می كنم هر شب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو

 كه این یخ كرده را از بیكسی ها می كنم هرشب

 تمام سایه ها را می كشم بر روزن مهتاب

 حضورم را ز چشم شهر حاشا می كنم هر شب

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش

 چه بی آزار با دیوار نجوا می كنم هر شب

كجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟

كه من این واژه را تا صبح معنا می كنم هر شب

این غزلها همه جانپاره ی دنیای منند

پیش از آنی كه به یك شعله بسوزانمشان

 باز هم گوش سپردم به صدای غمشان

 هر غزل گر چه خود از دردی و داغی می سوخت

 دیدنی داشت ولی سوختن با همشان

گفتی از خسته ترین حنجره ها می آمد

 بغضشان شیونشان ضجه ی زیر و بمشان

نه شنیدی و مباد آنكه ببینی روزی

ماتمی را كه به جان داشتم از ماتمشان

 زخم ها خیره تر از چشم تو را می جستند

تو نبودی كه به حرفی بزنی مرهمشان

 این غزلها همه جانپاره های دنیای منند

لیك با این همه از بهر تو می خواهمشان

 گر ندارد زبانی كه تو را شاد كنند

 بی صدا با دگر زمزمه ی مبهمشان

شكر نفرین به تو در ذهن غزل هایم بود

كه دگر تاب نیاوردم و سوزاندمشان

////////////////

 محمد علی بهمنی

 

اشعاری منتخب از محمد علی بهمنی

بخش دوم

آن بهاری باغها و این بیابانی زمستان

ناگهان دیدم كه دورافتاده ام از همرهانم

مانده با چشمان من دودی بجای دودمانم

 ناگهان آشفت كابوسی مرا از خواب كهفی

دیدم آوخ قرنها راه است از من تا زمانم

ناشناسی در عبور از سرزمین بی نشانی

 گرچه ویران خاكش اما آشنا با خشت جانم

ها ... شناسم این همان شهر است شهر كودكی ها

خود شكستم تك چراغ روشنش را با كمانم

می شناسم این خیابان ها و این پس كوچه ها را

 بارها این دوستان بستند ره بر دشمنانم

آن بهاری باغها و این زمستانی بیابان

 ز آسمان می پرسم آخر من كجای این جهانم ؟

سوز سردی می كشد شلاق و می چرخاند و من

 درد را حس می كنم در بند بند استخوانم

 می نشینم از زمین سرزمین بی گناهم

مشت خاكی روی زخم خونفشانم می فشانم

 خیره بر خاكم كه می بینم زكرت زخمهایم

می كشوفد سرخ گلهایی شبیه دوستانم

می زنم لبخند و برمیخیزم از خاك و بدینسان

 می شود آغز فصل دیگری از داستانم

نیستی شاعر كه تا معنای حافظ را بدانی

تا گل غربت نرویاند بهار از خاك جانم

با خزانت نیز خواهم ساخت خاك بی خزانم

گرچه خشتی از تو را حتی به رویا هم ندارم

زیر سقف آشناییهات می خواهم بمانم

بی گمان زیباست ازادی ولی من چون قناری

 دوست دارم در قفس باشم كه زیباتر بخوانم

 در همین ویرانه خواهم ماند و از خاك سیاهش

شعرهایم را به ابی های دنیا می رسانم

گر تو مجذوب كجا آباد دنیایی من اما

 جذبه ای دارم كه دنیا را بدینجا می كشانم

 نیستی شاعر كه تا معنای حافظ رابدانی

 ورنه بیهوده نمی خواندی به سوی عاقلانم

عقل یا احساس حق با چیست ؟ پیش از رفتن ای خوب

كاش می شد این حقیقت را بدانی یا بدانم

من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم

 تنهایی ام را با تو قسمت می كنم سهم كمی نیست

گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست

 غم آنقدر دارم كه می خواهم تمام فصلها را

 بر سفره ی رنگین خود بنشانمت بنشین غمی نیست

بر سفره ی رنگین خود بنشانمت بنشین غمی نیست

حوای من بر من مگیر این خودستانی را كه بی شك

تنهاتر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست

آیینه ام را بر دهان تك تك یاران گرفتم

 تا روشنم شد : در میان مردگانم همدمی نیست

 همواره چون من نه : فقط یك لحظه خوب من بیندیش

لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست

من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم

شاید به زخم من كه می پوشم ز چشم شهر آن را

 دردستهای بی نهایت مهربانش مرهمی نیست

 شاید و یا شاید هزاران شاید دیگر اگرچه

 اینك به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست

او سرسپرده می خواست من دلسپرده بودم

من زنده بودم اما انگار مرده بودم

از بس كه روزها را با شب شرمده بودم

یك عمر دور و تنها تنها بجرم این كه

او سرسپرده می خواست  من دل سپرده بودم

یك عمر می شد آری در ذره ای بگنجم

از بس كه خویشتن را در خود فشرده بودم

در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد

 گویی بجای خورشید من زخم خورده بودم

وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد

كاش آن غروب ها را از یاد برده بودم

شبهای شعر خوانی من بی فروغ نیست

گاهی چنان بدم كه مبادا ببینیم

حتی اگر به دیده رویا ببینیم

من صورتم كه به صورت شعرم شبیه نیست

بر این گمان مباش كه زیبا ببینم

شاعر شنیدنی ست ولی میل توست

 آماده ای كه بشنوی ام یا ببینیم

این واژه ها صراحت تنهایی من اند

 با این همه مخواه كه تنها ببینیم

 مبهوت می شوی اگر از روزن ات شبی

بی خویش در سماع غزل ها ببینیم

 یك قطره ام و گاه چنان موج می زنم

در خود كه ناگزیری دریا ببینیم

شب های شعر خوانی من بی فروغ نیست

 اما تو با چراغ بیا تا ببینیم

 

این سیب كه ناچیده به دامان تو افتاد

من با غزلی قانعم و با غزلی شاد

 تا باد ز دنیای شما قسمتم این باد

 ویرانه نشینم من و بیت غزلم را

هرگز نفروشم به دو صد خانه ی آباد

من حسرت پرواز ندارم به دل آری

 در من قفسی هست كه می خواهدم آزاد

 ای بال تخیل ببر آنجا غزلم را

 كش مردم آزاده بگویند مریزاد

 من شاعرم و روز و شبم فرق ندارد

 آرام چه می جویی از این زاده ی اضداد ؟

 می خواهم از این پس همه از عشق بگویم

یك عمر عبث داد زدم بر سر بیداد

مگذار كه دندانزده ی غم شود ای دوست

 این سیب كه ناچیده به دامان تو افتاد

 

از هر طرف نرفته به بن بست می رسیم

با پای دل قدم زدن آن هم كنار تو

باشد كه خستگی بشود شرمسار تو

در دفتر همیشه ی من ثبت می شود

 این لحظه ها عزیزترین یادگار تو

تا دست هیچ كس نرسد تا ابد به من

 می خواستم كه گم بشوم در حسار تو

احساس می كنم كه جدایم نموده اند

 همچون شهاب سوخته ای از مدار تو

آن كوپه ی تهی منم آری كه مانده ام

خالی تر از همیشه و در انتظار تو

 این سوت آخر است و غریبانه می رود

 تنهاترین مسافر تو از دیار تو

هر چند مثل آینه هر لحظه فاش تو

هشدار می دهد به خزانم بهار تو

اما در این زمانه عسرت مس مرا

ترسم كه اشتباه بسنجد عیار تو

 

اما من آن مورم كه همواره به دنبال رسیدن بود

در گوشه ای از آسمان ابری شبیه سایه ی من بود

 ابری كه شاید مثل من آماده ی فریاد كردن بود

 من رهسپار قله و او راهی دره تلاقی مان

پای اجاقی كه هنوزش آتشی از پیش بر تن بود

خسته مباشی پاسخی پژواك سان از سنگ ها آمد

این ابتدای آشنایی مان در آن تاریك و روشن بود

بنشین !‌ نشستم گپ زدیم ام نه از حرفی كه با ما بود

او نیز مثل من زبانش در بیان درد الكن بود

او منتظر تا من بگویم گفتنی های مگویم را

من منتظر تا او بگوید وقت اما وقت رفتن بود

گفتم كه لب وا می كنم با خویشتن گفتم ولی بعضی

با دستهای آشنا در من بكار قفل بستن بود

و خیره بر من من به او خیره اجاق نیمه جان دیگر

 گرمایش از تن رفته و خاكسترش در حال مردن بود

گفتم : خداحافظ كسی پاسخ نداد و آسمان یكسر

پوشیده از ابری شبیه آرزوهای سترون بود

تا قله شاید یك نفس باقی نبود اما غرور من

 با چوبدست شرمگینی در مسیر بازگشتن بود

چون ریگی از قله به قعر دره افتادم هزاران بار

اما من آن مورم كه همواره به دنبال رسیدن بود

شب كه آرام تر از پلك تو را می بندم

 تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست

 محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست

از تو تا ما سخن عشق همان است كه رفت

 كه در این وصف زبان دگری گویا نیست

بعد تو قول و غزل هاست جهان را اما

 غزل توست كه در قولی از آن ما نیست

تو چه رازی كه بهر شیوه تو را می جویم

تازه می یابم و بازت اثری پیدا نیست

 شب كه آرام تر از پلك تو را می بندم

در دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست

این كه پیوست به هر رود كه دریا باشد

 از تو گر موج نگیرد به خدا دریا نیست

 من نه آنم كه به توصیف خطا بنشینم

این تو هستی كه سزاوار تو باز اینها نیست

در پایان دو شعر معروف از محمد علی بهمنی تقدیم می گردد:

بهار بهار

بهار بهار

صدا همون صدا بود

 صدای شاخه ها و ریشه ها بود

 بهار بهار

 چه اسم آشنایی ؟

صدات میاد ... اما خودت كجایی

 وابكنیم پنجره ها رو یا نه ؟

 تازه كنیم خاطره ها رو یا نه ؟

بهار اومد لباس نو تنم كرد

تازه تر از قصل شكفتنم كرد

 بهار اومد با یه بغل جوونه

 عید آورد از تو كوچه تو خونه

 حیاط ما یه غربیل

 باغچه ما یه گلدون

 خونه ما همیشه

 منتظر یه مهمون

 بهار اومد لباس نو تنم كرد

 تازه تر از فصل شكفتنم كرد

بهار بهار یه مهمون قدیمی

یه آشنای ساده و صمیمی

یه آشنا كه مثل قصه ها بود

 خواب و خیال همه بچه ها بود

 آخ ... كه چه زود قلك عیدیامون

وقتی شكست باهاش شكست دلامون

 بهار اومد برفارو نقطه چین كرد

خنده به دلمردگی زمین كرد

چقد دلم فصل بهار و دوست داشت

واشدن پنجره ها رو دوست داشت

بهار اومد پنجره ها رو وا كرد

من و با حسی دیگه آشنا كرد

 یه حرف یه حرف  حرفای من كتاب شد

حیف كه همش سوال بی جواب شد

دروغ نگم  هنوز دلم جوون بود

كه صب تا شب دنبال آب و نون بود

دهاتی

ساده بگم دهاتی ام

اهل همین نزدیكیا

همسایه روشنی و هم خونه تاریكیا

ساده بگم ساده بگم

 بوی علف میده تنم

هنوز همون دهاتیم

 با همه شهری شدنم

باغ غریب ده من

 گلهای زینتی نداشت

 اسب نجیب ده من

 نعلای قیمتی نداشت

اما همون چهار تا دیوار

با بوی خوب كاگلش

 اما همون چن تا خونه

با مردم ساده دلش

 برای من كه عكسمو مدتیه تو آب چشمه ندیدم

برای من كه شهریم از اون هوا دل بریدم

 دنیاییه كه دیدندش

اگرچه مثل قدیما

راه درازی نداره

 اما می دونم كه دیگه

دنیای خوب سادگی

به من نیازی نداره

پایان